ฝัน ช่วงนี้ฝันทุกคืนเลยครับ อาจเป็นเรื่องปกติของทุกคนที่นอนหัวถึงหมอนแล้วหลับฝันหวานไปเลย แต่คนที่นอนไม่ค่อยหลับอย่างผมนั้น แค่การได้ฝันก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยจะได้เจอะเจอประมาณเหมือนดาวหางแวะทักทายเฉียดผ่านโลกนั่นแหล่ะครับ แต่การฝันของผมในช่วงนี้มันเป็นฝันที่ผมไม่ค่อยเจอะเจอ ส่วนมากที่เคยฝันก็คงเป็นเรื่องที่มีความสุข แต่ไม่เคยเปียกนะครับ เค้าบอกว่าเมื่อเราฝันเรื่องที่เรามีความสุข ตื่นเช้าขึ้นมาเราก็จะมีความสุขกับเรื่องราวที่ฝันถึงแม้ว่าฝันนั้นเราจะจำไม่ได้ก็ตาม คงเป็นเช่นนั้นครับ ในแต่ก่อนที่ผม(นานจะ)ฝันซักที เมื่อฝันถึงเรื่องดีดี ตื่นขึ้นมาก็มีความสุข แต่ไม่ต้องถามผมว่าผมฝันอะไรหรอกครับ ผมลืมมันไปตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วครับ แต่ถึงอย่างไรกลิ่นอายของความสุข แม้ตัวตนแห่งความสุขมันผ่านลอยไปจากเราแล้ว ละลองความสุขก็ยังลอยปลิวผ่านเข้ามาให้เราได้รู้สึกมีความสุขตลอดครับ แต่ช่วงนี้ ผมฝันแต่เรื่องที่ชวนหดหู่ ซึ่งไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงฝันเรื่องราวที่ชวนเศร้าเช่นนั้น บางเรื่อง เมื่อตื่นขึ้นผมก็ร้องไห้เพราะรู้สึกรับไม่ได้กับความฝันที่เราฝัน เหมือนกับบางคนที่ไม่ยอมดูละครน้ำเน่า เพราะว่ารับความทุกข์ของนางเอกไม่ได้ ผมก็เช่นกันครับที่ยอมรับในความทุกข์ของความฝันไม่ได้ บางทีโลกของเรานั้นก็โหดร้าย และเช่นกัน โลกของความฝันก็โหดร้ายไม่แพ้กัน เช้านี้ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับพยายามนึกเรื่องที่ฝันเมื่อคืนนี้ ฝันที่ทำให้ผมซึมไปทั้งเช้า แต่ผมนึกอย่างไรก็นึกไม่ออก ก็คงเหมือนที่บอกว่า แม้ตัวตนความสุขจากไป ละอองความสุขยังปลิวให้เรารู้สึก แต่แค่เปลี่ยนนิดหน่อยคือความหดหู่ มีบางคนเคยบอก (ไม่แน่ใจว่าคนเดียวกับที่พูดเรื่องฝันตอนต้นหรือเปล่า) สิ่งที่เราคิดไว้ตอนก่อนที่จะนอน ทำให้เราเอาไปคิด แทบจะสาบานว่าก่อนนอนผมไม่เคยคิดเรื่องอะไรเลยครับ แต่กลับฝันเจอทุกคืน เรื่องบางอย่างเป็นเพียงแค่ความฝัน แต่จะมีใครซักกี่คนที่เข้าใจว่า ความฝันนั่นแหล่ะ ที่ทำให้จิตใจในตอนนี้ผมเป้นดั่งความฝัน ความฝันที่หดหู่ กลับทำให้ ความรู้สึกผมพลันเกิดขึ้นตาม หวังว่าคืนวันนี้ผมคงไม่เจอกับความฝันนั้นอีกนะครับ   Create Date : 30 มิถุนายน 2551     2 comment Last Update : 30 มิถุนายน 2551 8:15:13 น.     Counter : 456 Pageviews.   Share Tweet

เมื่อสองเท้าเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย เมื่อสองเท้าเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย ฉันก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย สองเท้าเหยียบจมสู่ดินแดนแห่งวิญญูชน สถานที่บ่มเพาะปัญญา ความเชื่อ ความฝัน ซึ่งอัดแน่นด้วยแรงแห่งความหวังเป็นตัวกระตุ้น แต่ฉันกลับไม่รู้สึกถึงตัวตนของฉันเลย ชีวิตคือการแข่งขัน เช่นเดียวกับการศึกษา การศึกษาที่ต้องแข่งขัน การศึกษาที่ปูลาดด้วยเส้นทางที่ไม่มีทางเลือก ใคร ? เป็นผู้กำหนดเส้นทาง ฉันเดินตามทางที่ใครซักคนเลือกทางไว้แล้ว ฉันต้องเดิน เดิน และเดิน แรงคาดหวังทำให้ฉันไม่อาจจะหันกลับไปมองข้างหลัง แรงคาดหวังไม่อาจให้ฉันเชยชมกับสิ่งที่สวยงามข้างทาง แรงความหวังนั้น กำหนดโดยใครบางคน เส้นทางของการศึกษาที่ลาดความความเชื่อของการมีเงิน-ตรา สิ่งที่ดีที่สุดของชีวิตก็คือ เงิน ฉันถูกสร้างตัวตนแบบนั้น ตัวตนที่กลืนกินความฝันของฉันไปจนหมด ฉันเบี่ยงเบนเส้นทางไม่ได้เลยหรือ ? ฉันก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย สองเท้าเหยียบจมสู่ดินแดนของปัญญาชน ที่ที่เข้ากับความเชื่อที่ฉันถูกสร้างไว้ สถานที่ที่เส้นทางได้เตรียมพร้อมไว้ให้พลัน เพราะใคร? เป็นผู้กำหนดเส้นทาง เมื่อตื่นขึ้นมาหัวใจก็ยังมีรัก 15 - 05 - 51 // 14.42 มหาวิทยาลัยขอนแก่น / ขอนแก่น   Create Date : 16 พฤษภาคม 2551     0 comment Last Update : 16 พฤษภาคม 2551 12:22:02 น.     Counter : 696 Pageviews.   Share Tweet

ณ ห้วงรัตติกาลแห่งความหวัง ราตรีที่มิไร้สุรเสียง เสียงดนตรีที่บรรเลงจากเสียงกระทบของหยาดน้ำฝนลงสู่พื้นดิน ไอละอองปลิวแผ่ซ่านผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง เมื่สัมผัสใบหน้า...ก็พลันรู้สึกเย็นซ่านเข้าหัวใจ สายฝนพลันหยุดแล้ว คงเหลือแสยงที่ว่างเปล่า เป็นเสียงราตรีมอบให้ในคืนที่ม่านรัตติกาลปิดสนิท หยาดพิรุณที่กระทบสู่เบื้องธรณี พลันได้กลิ่นไอดินหอมกรุ่นน่าสูดดม รัตติกาลมีเสียง มันถูกกำหดมาหรืออย่างไร หรือเพียงแต่โนกั่นแกล้งด้วยโชคชะตา ลมหายใจที่แผ่วเบา กำกับด้วยจังหวะที่สม่ำเสมอ เสียงร้องไห้ของทารกน้อย ที่เพิ่งลืมตาสัมผัสกับชีวิต เสียงร่ำไห้เศร้าโศกของผู้ที่ผูกพันธ์ ทวยเทพผู้สังคีต ช่างแปลกนัก เสียงที่เหมือนกัน...แต่ความหมายช่างแตกต่างกันนัก ห้วงแห่งราตรีเจ้าเอ๋ย ม่านแห่งรัตติกาลค่อยๆแหวกม่านออกช้าๆ แสงสุริยาประกายทอแสงแหวกนภาอย่างเงียบงัน ส่งเป็นสัญญาณการเคลื่อนมาของอรุณรุ่งวันใหม่ รัตติกาลที่เคลื่อนจากไป...ความหวังมิได้รูดม่านจากจรลี เมื่อตื่นขึ้นมาหัวใจก็ยังมีรัก 14-05-51 / 04.27 น. โรงพยาบาลชัยภูมิ   Create Date : 14 พฤษภาคม 2551     0 comment Last Update : 14 พฤษภาคม 2551 12:57:51 น.     Counter : 472 Pageviews.   Share Tweet

ร่ายอะไรก็ไม่รู้ครับ สวัสดีครับ ผมมีชื่อเมื่อตื่นขึ้นมาหัวใจก็ยังมีรักครับ ชื่ออาจจะยาวไปหน่อย แต่ก็ค่อยๆจดจำเอาน่ะครับ วันนี้ไม่มีอะไรครับ นึกอะไรไม่ออก ช่วงนี้สอบปลายภาค ก็เลยอยากเขียนอะไรพักสมองก่อนครับ หลายคนที่อ่านบรรทัดนี้แล้ว อาจจะสงสัย (เฮ้อ ตูเข้ามาทำไมฟ่ะ) ตามสบายครับ ขอบคุณที่หลวมเข้ามาน่ะครับ บล๊อคผมไม่ค่อยมีสาระ แต่ใครเข้ามาผมมีมิตรภาพ และมิตรภาพก็แจกจ่ายตามความคิดเห็น เวลาผมอยากตอบ แต่ส่วนมากไม่ตอบหรอกครับ แต่วันไหนอยากตอบก็ตอบซ่ะไม่มีที่จะตอบ นี่คุณยังอ่านอยู่ใช่ไหมครับ ขอบคุณครับ มีเพื่อนมาถามผมครับว่า ให้คุณเลือกระหว่างอิสระภาพที่ตัดขาดกับความสัมพันธ์จนขาดรุ่งริ่ง กับมิตรภาพที่ร้อยรัดเข้ากับความไม่มีเอกภาพ คุณจะเลือกอะไรครับ เป็นผม ผมคงเลือกข้อสอง เพราะอย่างน้อย เอกภาพที่ไม่มีอะไรให้ผมดิ้นรน มันจะกลับกลายเป็นดีเมื่อผมมีมิตรภาพ แล้วคุณหล่ะครับ เลือกอะไร ผมมั่วมากไหมครับเนี้ย ขอบคุณน่ะครับที่อ่านมาจนถึง ส่วนใครลักไก่อ่านตรงนี้ก็ไม่เป็นไรครับ ผมก็ขอบคุณที่เสียเวลานั่งอ่านครับ อย่าลืมน่ะครับ วันที่สอง ไปเลือกตั้ง สว. สมาชิกวุฒิสภา แต่ก่อนปิด เม้นผมด้วยน่ะครับ ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงครับ เมื่อตื่นขึ้นมาหัวใจก็ยังมีรัก   Create Date : 18 กุมภาพันธ์ 2551     1 comment Last Update : 18 กุมภาพันธ์ 2551 19:09:24 น.     Counter : 461 Pageviews.   Share Tweet

เอาบันทึกออกมาเขียนครับ... อยากเขียน แต่ไม่รู้จะเขียนอะไร อยากพูด แต่ไม่รู้จะพูดอะไร อยากทำ แต่ไม่รู้จะทำอะไร นึกจะทำอะไร แต่เวลาทำกลับลืมไปหมด อยากจะบอกอะไรกับใครก็ไม่กล้าบอก ช่วงนี้บอกตัวเองว่าผิดหวัง แต่ไม่รู้ว่าตัวเองได้ลงทุนอะไรลงไป เหมือนคนเลื่อนลอย ที่รอโอกาสมันพัดผ่านเข้ามา แต่เมื่อไม่ได้อะไร กลับรู้สึกโวยวาย ตอนนี้เราคงโวยวายอยู่ อยากทำอะไรก็ต้องลงทุน เพราะเมื่อเราผิดหวัง เราก็ยังดีใจ เพราะเราภูมิใจกับการที่ได้ลงทุนอะไรลงไป ถึงแม้ที่จริงแล้ว...มันจะเจ็บมากกว่าไม่ลงทุนก็ตาม...   Create Date : 13 กุมภาพันธ์ 2551     1 comment Last Update : 13 กุมภาพันธ์ 2551 12:44:21 น.     Counter : 511 Pageviews.   Share Tweet