กลับจากเกาหลีมาได้สองอาทิตย์แล้ว วันอังคารหน้าก็ต้องกลับไปเรียนต่อ นาฬิกาชีวิตก็คงหมุนต่อไป

แม้ว่าจะเริ่มปรับตัวได้ กับการที่ต้องลาหม่าม๊าไป แต่ก็รู็สึกยังงงๆกับชีวิตตัวเองอยู่เลย

เมื่อวานไปรื้อตู้เสื้อผ้าหม่าม๊าเพื่อเอาไปบริจาค เจอรูปถ่ายเก่าๆมากมาย

ทั้งรูปสมัยเด็กที่เพื่อนๆให้แทนเฟรนชิบสมัยก่อน ทั้งรูปหม่าม๊าตอนซ่าๆเมื่อตอนสาว

ทำให้รู้ว่า เออ หม่าม๊าเราก้อใช้ชีวิตมาอย่างเต็มที่แล้วเนอะ

เราจำได้แค่บทบาทของหม่าม๊า เมื่อตอนเป็นแม่เรา โดยลืมไปว่า

หม่าม๊าก้อมีชีวิต ที่เป็นเด็ก เป็นสาว มาเป็นสิบปีก่อนที่จะมาเจอเรา

มีเพื่อน มีรุ่นพี่รุ่นน้องที่มหาลัย มีไปเที่ยว มีโดนพ่อแม่ว่า มีโดดเรียน

มีความสนุกสนานมามากแล้ว

ชีวิตเราเองก็เหมือนกัน เราได้ใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานเต็มที่แล้วหรือยัง

หรือกำลังปล่อยตัวเราให้ไปตามวิถึชีวิต ที่คิดว่ามันต้องเป็นอย่างนั้น

ทำงาน เพราะเราจบแล้ว

เรียน เพราะทุกคนควรต้องต่อโท

เจอหน้ากัน และได้แต่บ่นเรื่องที่ทำงาน ไม่อยากทำ แต่ก็ปล่อยชีวิตไป ด้วยคิดว่า "เพราะมันเป็นสิ่งที่ต้องทำ"

เคยอ่านหนังสือบุคคลมีชื่อเสียงคนนึงกล่าวไว้ว่า

มีสองเหตุผล ที่ทำให้คนเรา ลุกขึ้นมาพัฒนาอะไรซักอย่าง

หนึ่ง เพราะเขารักมันมาก จึงใช้เวลาที่จะทำให้มันดียิ่งๆขึ้น

หรือ สอง เพราะเขาเกลียดมันมาก จึงอยากจะแก้ไขมัน จะได้ไม่ต้องรำคาญอีก

หลายๆคน อาจจะบอกว่าตัวเองยังไม่เจอสิ่งที่รัก

แต่อาจจะมีหลายอย่างที่เราไม่ชอบ และพิชคิดว่า เราคงสังเกตเห็นสิ่งนั้นง่ายกว่า

บางที ถ้าเรา"เริ่ม"แก้ไขอะไรจริงๆจังๆ สิ่งนั้นก็จะเปลี่ยนแปลง

สิ่งสำคัญ คือการ "เริ่ม" และการไม่ยอมรับเหตุผลที่ว่า "เพราะมันต้องเป็นอย่างนั้น"

มีเพื่อนพิชคนนึง ตอนที่เพิ่งเรียนจบ เค้าอยากเป็นนักวางแผนกลยุทธ์โฆษณามาก

ซึ่งขัดกับหลักการไต่เต้าในวงการปกติ ซึ่งส่วนใหญ่เด็กจบใหม่จะต้องไปเป็น เออี (Account Executive) ผู้ประสานงานระหว่างลูกค้ากับเอเจนซี่

พิชบอกเค้าว่า เห้ย มันจะเป็นไปได้หรอ ปกติเด็กจบใหม่มันต้องเป็นเออีไม่ใช่หรอวะ

เพื่อนพิชนิ่ง ใช้ความคิด แล้วตอบกลับมาว่า

คนส่วนใหญ่ก็บอกเราอย่างนั้น "แต่ถ้าเรายอมรับมัน เราก็จะเป็นอย่างนั้น"

หลังจากจบการฝึกงานระหว่างเรียน เพื่อนพิชคนนั้น ก็ได้เป็น planning executive และได้ไต่เต้าเป็น planner ในปีต่อมา

เพราะความดื้อดึง ไม่ยอมรับในสิ่งที่คนอื่นคิดว่าเราต้องเป็นนั่นเอง

แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่า สิ่งนั้นจะได้มาง่ายๆ

เมื่อมันเป็นอะไรที่คนส่วนใหญ่ไม่ยอมรับ

เราจะต้องมีจิตใจที่มุ่งมั่น มองตรงไปข้างหน้า

และจะต้อง "พิสูจน์" ตัวเอง มากกว่าวิถึธรรมดาเป็นหลายเท่าพันเท่า

ตัวพิชเอง เมื่อตอนตัดสินใจ ว่าจะรับทุนมาเรียนโท สายนิเทศที่เกาหลี ก็ใช้เวลานานมาก

ระหว่างเลือกทำงานโฆษณากับเอเจนซี่ดัง ในสายทำชอบ ซึ่งก็คงจะมีอนาคตไกล

กับการไปเรียนโท เป็นภาษาเกาหลี ที่เกาหลี ซึ่งมีแต่คนบอกว่า กลับมาแล้วจะทำอะไร แล้วจะเรียนรอดหรอ ภาษาเกาหลี

ผลสุดท้าย พิชก็เลือกอย่างหลัง ไม่ได้คิดถึงอนาคตว่าจะรอดหรือไม่รอด

คุณหนูดี เคยเขียนไว้ว่า ให้ถามตัวเองว่า ถ้าเราจะตาย จะเสียดายที่ไม่ได้ทำอะไรมากที่สุด

พิชคิดไป ก็นึกภาพไม่ออกว่าตัวเองจะพูด

"โหย เสียดายจังเลย ไม่ได้ทำงาน "

แต่คงเสียดาย ที่จะไม่ได้ใช้ชีวิต (ซึ่งอาจจะยากลำบาก) ในเกาหลีมากกว่า

พิชอาจจะเรียนไม่รอด ไม่ได้ปริญญา ก็ไม่เป็นไร เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่พิชหวังไว้แต่แรกอยู่แล้ว

พิชอยากมาให้ได้ประสบการณ์ ได้ภาษา ได้ศึกษาเรืองการใช้สิ่อดิจิตอลของเกาหลี

มาลองเป็นคนเกาหลี เพื่อจะได้ใช้ Kakao talk (โปรแกรมแชตบนมือถือเหมือนwhatsapp)กับรุ่นพี่ เพื่อนเกาหลี

ได้ใช้เว็บชอปปิ้งเกาหลี

อ่านนิตยสาร marketing เป็นภาษาเกาหลี เพื่อจะได้ทราบข่าวสารความเป็นไปให้ถึงแก่นแท้

เรียนหนักอย่างเด็กเกาหลี เพื่อจะได้รู้ว่า มันขยันกันยังไง ถึงทำให้ samsung เป็นแบรนด์ระดับโลกได้

ซึ่งสิ่งเหล่านี้ด้วยเวลา และความห่างไกล คงไม่สามารถทำได้หากพิชยังทำงานอยู่ในเมืองไทยแน่นอน

มันจะอาจจะยังไม่เคยมี successful case ที่เห็นเด่นชัดจากการศึกษาในเกาหลี

แต่มันก้อสิ่งที่เราหาไม่เจอ ก็ไม่ได้หมายความว่า "มันไม่มี"

และการที่คนอื่นหาไม่เจอ มันก็ไม่ได้หมายความว่า "คุณจะหาไม่เจอ"

อยู่ที่ว่าวันนี้ คุณ "เริ่ม" ที่จะออกตามหาแล้วหรือยัง

Create Date : 04 พฤศจิกายน 2554
Last Update : 21 เมษายน 2558 22:10:14 น.		1 comments
Counter : 174 Pageviews.
Share Tweet