สาวมหาวิทยาลัย ภาคห้า

เกือบจะจบเรื่องราวสาวมหาวิทยาลัยไปซะแล้ว
ก็นึกได้ เรื่องไปออกคอมเมด ที่หมู่บ้าน ตอนเรียนปี 3

ที่มหาลัยที่เราเรียน ตอนเรียนปี 3 จะมีวิชาเรียน เรียกว่า คอมเมด รวบรวมหมู่เฮา ชาวศูนย์แพทย์ (แพทย์ ทันตแพทย์ เภสัช สา'สุข สัตวแพทย์ เทคนิคการแพทย์) ทำโครงการออกไปพัฒนาปัญหาสุขภาพของชุมชน ไปอยู่หมู่บ้านใช้วิถีชีวิตร่วมกับชาวบ้านเป็นเวลา 10 วัน

ปีที่เราไปก็เป็นหมู่บ้านที่อยู่ในจังหวัดขอนแก่นนั่นแหละ ห่างตัวเมืองไปแค่ 80 กิโลเมตร

แต่ทันทีที่ไปถึง ก็พบว่าทุกคลื่นสัญญาณโทรศัพท์มือถือ ไม่มีเลย ฮ่าๆๆ แถมทั้งหมู่บ้าน มีตู้โทรศัพท์หยอดเหรียญอยู่ 1 หรือ 2 ตู้จำได้ไม่ชัวร์ เพราะไม่เคยคิดจะไปโทรเลย

ที่ว่าไม่โทรน่ะไม่ใช่เป็นพวกโดดเดี่ยว ไม่ชอบติดต่อใครนะ ความจริงติดบ้านติดพ่อติดแม่มาก แต่ให้ไปยืนต่อคิวที่ตู้โทรศัพท์ทีละนานๆก็ท้อแท้ บางทีต่อไปตู้เต็มซะงั้น

ไปถึงหมู่บ้านก็จัดแบ่งกันไปอยู่ตามบ้านที่เค้ายินดีต้อนรับให้ไปพักร่วมชายคาเดียวกัน บ้านละ 10 คนได้ เราได้พักอยู่บ้านผู้ใหญ่บ้าน หลังใหญ่โต บ้านอื่นที่อยู่ในหมู่บ้านก็มีทั้งแบบที่เป็นบ้านไม้พื้นสูง แต่เลี้ยงควายไว้ใต้ถุนบ้าน แถมขี้ควายสูงขึ้นมาแค่เข่าได้มั้ง แฉะๆ น่าหยดหยองก็มี

10 วันที่นั่นได้รู้อะไรแปลกๆเยอะ
เช้าวันที่สองที่ไปถึง เดินๆกำลังสำรวจหมู่บ้านอยู่ ชาวบ้านตะโกนถาม คุ๊นหมอ คุ๊นหมอ กินเข่าแล้วไป๊ (เค้าเรียกเหมารวมทุกคนว่าหมอหมด)

ฟังแล้วก็งงเด้อ ยิ้มตอบเค้าไป พอเดินมาเจอเพื่อนที่เป็นคนอีสานก็ถามเค้าว่า ที่ชาวบ้านถามน่ะมันแปลว่าอะไร เพื่อนมันร้อง อ๋อ เค้าถามแกว่า กินข้าวหรือยังน่ะ......อ่อ เข้าใจแระ

เดินไปสัมภาษณ์ชาวบ้านตามแบบสอบถามที่ได้มา พร้อมกับสอนการปฎิบัติตัวของคนเป็นเบาหวานให้ด้วย บางทีชาวบ้านก็เหมือนกวน แต่เค้าซื่อจริงๆ เราถามเค้า เค้าบอกว่า คุณหมอรู้แล้วก็ตอบให้ด้วยเลยซิ อ้าวเป็นงั้นไป

เดินไปเดินมาในหมู่บ้าน ชาวบ้านเรียกให้กินโน่นกินนี่ ที่สุดของความภูมิใจนำเสนอ ก็ตัวไหม (ชาวบ้านเลี้ยงไหมกันแทบทุกบ้าน) ง่ะ เค้าไม่เคยกินเลย น่ากลัว

แต่ เห็นสีหน้าแววตาชาวบ้านแล้วจะปฎิเสธก็กลัวเค้าเสียใจ เลยกลั้นใจหยิบใส่ปากไปตัวหนึ่ง

เออ แฮะไม่น่าเกลียดอย่างที่คิด พอได้ ฮ่าๆๆ
ตั้งแต่นั้นมากินหมด ตัวไหม รถด่วน ตั๊กแตน

เพื่อนๆที่ไป พบรักกะเพื่อนต่างคณะหลายคู่เหมือนกัน แต่เราไม่มี (_ _")

ไปคราวนี้รับหน้าที่เป็นแม่ครัวประจำบ้านด้วย
ไปถึงวันแรกต้องทำอาหารเที่ยง เพื่อนๆต้องออกไปทำงานในหมุ่บ้าน มันว่าเราไม่ต้องไปก็ได้ ให้มาเตรียมขอทำกับข้าวก่อน อ่าๆๆ ดีเลย แดดร้อนตรูไม่อยากออกไปไหนอยู่แล้ว

มาถึงครัว เห็นเตาแก๊สแร้วร้องเฮ้อ มันเป้นเตาแบบที่ร้านขายกับข้าวชอบใช้อ่ะ ต้องเปิดแก๊สแล้วจุดไฟอีกที เราทำไม่เป็น เลยนั่งรอๆๆๆๆ รอใครซักคนผ่านมาเปิดเตาให้ จนเพื่อนคนหนึ่งกลับมาดูลาดเลาว่ากินได้ยัง

พอมันเห็นเท่านั้นแหละ แทบลมใส่ ฮ่าๆๆ ก็นู๋จุดเตาแก๊สไม่เป็นอ่ะ
ตั้งแต่นั้นมา วันไหนที่เป็นเวรทำกับข้าว เพื่อนๆมารุมช่วยทำกันใหญ่ ขีนรอให้เราทำเองกว่าจะได้กินรอแทบเป็นลม

10 วันเหมือนนาน อยู่ไปอยู่มาก็ครบถึงวันต้องกลับ วันที่กลับ ชาวบ้านน่ารัก พาไปทำพิธีลาพ่อปู่ด้วย(สิ่งศักดิ์สิทธ์ในหมู่บ้าน)

กลับจากหมู่บ้านมาถึงมหาลัย พร้อมๆกับเวลาปิดเทอม คืนนี้ก็กลับมาหาพ่อกับแม่ที่ กทม. แล้ว เย่ๆๆ

Create Date : 21 พฤศจิกายน 2551 Last Update : 21 พฤศจิกายน 2551 14:22:04 น. Counter : 477 Pageviews.		8 comments
Share Tweet