แปลกที่เราไม่ได้สอนให้เด็กค้นหาตัวเองและทำในสิ่งที่ชอบ และทำให้มันอยู่ได้ เลี้ยงชีพได้ แต่เรากลับเอาเรื่องปากท้องมาเป็นตัวตัดสิน ถึงความอยู่รอดของชีวิตเด็ก มากกว่าปริมาณความสุขที่เด็กควรจะมีหรือเปล่า? และความคิดแบบ stereotype ในแง่อาชีพนั้น มันฝังรากลึกจนทำให้คนเป็นพ่อแม่เปิดใจกว้างรับอาชีพอื่นๆ ไม่ได้เลยหรือ?  

สมัยเรียนมหาลัย เคยคุยกับเพื่อนที่เข้าประกวดนางงามคนนึง นางเป็นคนชื่นชอบงานศิลปะ ชอบวาดรูป ชอบงานอาร์ต ปีนั้นที่นางประกวด และเข้าสู่ช่วงสัมภาษณ์ นางก็แนะนำตัวเองว่า งานอดิเรกคือชอบวาดรูป ศิลปินในดวงใจคือ เรอนัวร์

 

ปีนั้น นางไม่ได้ชนะเลิศ ผู้ชนะเป็นนางงามอีกคนที่ประวัติการศึกษาดี เป็นสาววิศวะและว่าที่นักบิน หลังจากนั้นเราได้เจอนาง เราก็ได้ถามนางไปว่า “ทำไมตอนนั้นถึงตอบคำถามว่าชอบวาดรูปล่ะ มันทำให้กรรมการมองว่าเราไม่เก่ง ไม่มีโปรไฟล์หรือเปล่า เขาก็เลยเลือกวิศวะ เลือกนักบินแทน มันโก้กว่า” นางตอบกลับมาว่า

 

“เรื่องนั้นน่ะเข้าใจ แต่เราแค่คิดว่า บางทีคนเก่งๆ เขาก็ไม่ได้อยากเป็นวิศวะ เป็นนักบินกันทุกคนนี่นา ฉันก็เก่งนะ แต่ฉันแค่ไม่อยากเป็นนักบินก็เท่านั้น”

 

เออ...จริงของนาง

 

เราเอาความคิด stereotype ไปใส่ในอาชีพต่าง ๆ เอาเองทั้งนั้น ว่าอาชีพใดเก่งกว่า มันคือความคิดแบบเหมารวมชัดๆเลย

 

 

 

อีกประเด็นหนึ่งที่น่าสนใจจากเพลงท่อนนี้ เชื่อว่านอกจากเคียร่าแล้ว เราหลายคนก็ยังคงสงสัยไม่ต่างกันว่าทุกวันนี้ การตัดสินใจทุกอย่างในชีวิตของเรานั้น มันเกิดจากตัวเราเองจริง ๆ หรือจากอำนาจบางอย่างจากเบื้องบน ที่มีอำนาจกำหนดให้เราหมุนวนไปตามวัฏจักรกันแน่

 

การตัดสินใจของเราเป็นเพราะตัวเราเป็นผู้กำหนดชีิวิตเราเอง หรือ...มีใครเบื้องบน ใครสักคนกำหนดทุกอย่างมาแล้ว เราเป็นเพียงฟันเฟืองเล็กๆในจักรวาลนี้หรือเปล่า?

 

คงไม่มีใครตอบคำถามนี้ได้อย่างชัดเจน..พอ ๆ กับคำถามที่ว่า พระเจ้ามีอยู่จริงหรือเปล่า แต่โดยส่วนตัว เป็นคนที่เชื่อในเรื่องทฤษฎี Butterfly Effect เพราะเชื่อว่า สิ่งใด ๆ ที่เกิดขึ้นทั้งหมด มีผลกระทบต่อสิ่งอื่น ๆ ในโลกใบเดียวกันเช่นกัน