ชีวิตฉันไม่ค่อยมีเรื่องสำคัญอะไรให้จดจำนัก แต่สำหรับวันนี้คงเป็นวันที่ฉันจะจำไม่ลืม

วันนั้นเป็นวันศุกร์ ฉันมีนัดพาลูกชายไปพบนักพัฒนาการ รพ.ใกล้บ้าน ประมาณบ่ายโมง
ก่อนเที่ยง ฉันพาลูกนอนกลางวัน และตัวเองก็นอนเอาแรง

วันนั้นแม่ของฉันมีนัดไปร้านทำเล็บ ซอยถัดไป ซึ่งแม่โทรนัดไว้ก่อนแล้ว 

เมื่อถึงเวลาเรามีปะทะคารมเล็กน้อย

แม่ต้องการให้ฉันลงมาชั้นล่าง "เผื่อมีคนมาเคาะประตู" แม่ว่าไว้แบบนี้
ฉันก็ย้อนแม่ไปว่า "ใครจะมา" เพราะเราเลิกรับงานมาครึ่งปีแล้ว และฉันต้องการนอนมากกว่า

แม่ออกจากบ้านไปตอน 11.00น. ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร ขึ้นไปนอนกับลูก
จนเวลาประมาณ 11.40น. ฉันได้ยินเสียงคนมาเคาะประตู ค่อนข้างดัง
ก็ลงมาแบบงงๆ เจ๊แถวบ้าน ตะโกนเข้ามา บอกว่า "เร็วๆ แม่ล้มอยู่อีกซอยนะ"
พอได้ยินเท่านั้น สมองฉันตื่นทันที ฉันพยักหน้ารับ วิ่งกลับขึ้นชั้นสอง 
พอดีวันนั้น สามีฉันอยู่บ้าน ฉันบอกเขาให้ดูลูก และปลุกพี่ชายที่นอนอยู่ชั้นสี่
ส่วนฉันหยิบกระเป๋าสตางค์แล้ววิ่งออกจากบ้านทันที

เจ๊ที่มาแจ้งข่าว ยังคงกวักมือเรียกฉัน พร้อมเรียกมอไซค์มารับฉันไปที่เกิดเหตุ

ตอนไปถึง ฉันเห็นไทยมุง และความวุ่นวาย และแล้วฉันก็เห็นแม่ฉัน 
แม่นั่งอยู่ตรงฟุตบาท มีคนประคอง ใครเรียกแม่ยังไงแม่ก็ไม่รู้สึกตัว
ฉันยังจำภาพที่เห็นแม่ในวันนั้นได้ดี

ท่ามกลางความสับสน ฉันในตอนนั้นก็ไม่รู้จะทำยังไง
ได้ยินคนเถียงคนกันไปมา ว่าจะส่งแม่ไปรพ.ไหนดี รถฉุกเฉินที่พวกเขาเรียกไปก็ไม่มา
ฉันใช้การฟังเสียงเหล่านั้น แล้วสรุปว่า ส่งแม่ไป รพ.หัวเฉียวก่อน
ฉันขอให้พี่คนหนึ่งช่วยเรียกรถสามล้อ เราไม่รอรถฉุกเฉินแล้ว
ฉันโทรบอกสามี ให้แจ้งพี่ชายว่าจะส่งแม่ไปที่ไหน ให้เขาตามมาทีหลัง

ฉันขึ้นรถ พวกพี่ๆก็ส่งแม่ขึ้นมาให้ฉันประคอง 
ฉันมองแม่ที่อยู่ซบอยู่ที่ไหล่ของฉัน ฉันพยายามเรียกแม่ แต่แม่ไม่ตอบสนอง

มีพี่อาสาฯมูลนิธิใกล้บ้าน ซึ่งบ้านอยู่ในซอยนั้น ตามฉันมาด้วย เพื่อช่วยเหลือฉัน

เมื่อเราไปถึงหัวเฉียว แม่ถูกส่งเข้าแผนกฉุกเฉิน ฉันกับพี่อาสา ไปนั่งเพื่อแจ้งประวัติแม่
ฉันมือสั่นไปหมด แม้จะมีสติ แต่การรับมือสิ่งที่ไม่เคยเจอเป็นเรื่องยากพอสมควร
พอแจ้งประวัติเรียบร้อย พี่อาสาอยู่กับฉันอีกครู่หนึ่ง 

เมื่อเห็นว่าฉันโอเค และพี่ชายที่ตามมาแล้ว
พี่เขาก็ขอตัว ก่อนจากกันมีการแลกเบอร์กัน 

และฉันก็ยังต้องขอความช่วยเหลือจากพี่เขาอีกหลายครั้ง ในเวลาต่อมา

แม้ว่าแม่อยู่ห้องฉุกเฉิน แต่ฉันก็บอกสามีให้พาลูกมารับฉันไปตามนัดของลูก ให้พี่ชายรอต่อ
เมื่อจัดการเรื่องของลูกเสร็จ ฉันก็มาอยู่เป็นเพื่อนพี่ชาย

ส่วนแม่ เมื่อเข้าฉุกเฉินไปแล้ว เราได้รับแจ้งว่า แม่มีอาการเส้นเลือดในสมองแตก
แต่ไม่ถึงกับต้องผ่าตัดทันที เราจึงตัดสินใจส่งแม่ไปตามสิทธิการรักษา

แม่จึงถูกส่งต่อไปยัง รพ.เจริญกรุงประชารักษ์ ในเย็นวันนั้น
แม่เข้าพักรักษาตัวอยู่ที่ BICU 

ซึ่งช่วงนั้น แม่หายใจเองไม่ได้ 
ฉันบอกให้แม่รู้ ว่าแม่ต้องสู้นะ ถ้าสู้ไม่ไหว หมอแนะนำว่าต้องเจาะคอ

แม่พยายามสู้อยู่ 3สัปดาห์ จนถอดเครื่องช่วยหายใจออกได้ 

แต่ทำได้แค่ 1สัปดาห์ ก็ไม่ไหว
ต้องกลับเข้า BICU ใหม่ และสุดท้ายก็ต้องเจาะคอ
เมื่อเจาะคอเสร็จ ก็ถูกส่งไปพักห้องรวม เป็นเวลาประมาณ 2เดือน
รวมเวลาที่แม่นอน รพ.ทั้งหมดก็ประมาณ 3เดือนเศษ

แม่กลับมาพักที่บ้าน 18 พฤศจิกายน 2561
เราไปพบหมอตามนัดเป็นระยะ
ทุกวันนี้ แม่เป็นผู้ป่วยติดเตียงถาวร
ทีมีฉันเป็นผู้ดูแลในช่วงกลางวัน เริ่มตั้งแต่ 6.30น-21.30น.
และพี่ชายดูแลตอนกลางคืน เราแบ่งหน้าที่คร่าวๆกันแบบนี้

ฉันสรุปเรื่องราวของแม่ไว้เท่านี้ ตอนหน้าจะเล่าถึงเรื่องราวระหว่างที่แม่ล้มให้อ่านกัน 
รวมถึงรายละเอียดของแม่ที่ยังไม่ได้เขียนในตอนนี้
ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันนะคะ