メトロ - M E T R O - เ ม โ ท รรถไฟฟ้า ตู้ที่ 2 ของเวลา .05 นาที
สถานีต่อไป “สิบเอ็ด”Next station “Eleven”ชื่อสถานีที่ถูกประกาศในรถไฟฟ้าเป็นสัญญาณเตือนว่าเธออาจจะได้เห็นหน้าป้าหยุบอีกครั้ง คุณโอสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดพร้อมกับภาวนาว่า ‘ขอให้ได้เจอป้าด้วยเทอญ’ อยู่ในใจ เธอจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวตั้งแต่ผู้โดยสารด้านในเดินออกไปจนกระทั่งผู้โดยสารด้านนอกคนสุดท้ายก้าวเข้ามาในขบวน“เฮ้อ....”คุณโอถอนใจอย่างผิดหวังเพราะตั้งแต่วันนั้นป้าหยุบก็ไม่เคยโผล่หน้ามาให้เห็นอีกเลย ทั้งที่เธอยังคงจดจำและสะดุ้งตื่นทุกครั้งที่ฝันถึง ‘กลิ่นของป้า’ เวลาได้ยินเสียงโทนต่ำในรถไฟฟ้าเธอก็อดไม่ได้ที่จะเหลียวหลังมองหา เช่นเดียวกับตอนนี้ที่กำลังจ้องผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งกำลังลุกให้คนท้องนั่ง“หนู.. มานั่งสิ”คุณป้าผู้ใจดีส่งเสียงแว่วมาจากอีกฝั่ง ทุกคนในรถไฟฟ้ารวมทั้งคุณโอต่างพากันหันดูอย่างสนใจ!!!! อ๊ะ! คุณโอถลึงตามองเหตุการณ์ด้วยความประหลาดใจ!!!!เพราะคุณป้าใจดีคนนั้น..............ก็คือป้าหยุบมหาภัยของเธอนั่นเองวันนี้ป้าหยุบได้พัฒนาร่างใหม่กลายเป็นคุณป้าผู้อารี ?!?แม้ว่าป้าอาจจะดูจริงจังมากเกินไป หน้าตาก็ดูไม่น่าคบหา แถมยังเลิ่กลั่กดูไม่ชอบมาพากล ถึงอย่างนั้น คุณโอก็พอจะมองออกว่าป้าตั้งใจยกที่นั่งให้ผู้หญิงคนนั้นด้วยความหวังดี แต่นี่อาจจะเป็นความดีครั้งสุดท้ายของป้าในรถไฟฟ้าเพราะอีกฝ่ายกำลังทำท่าไม่พอใจ ไม่โต้ตอบ ไม่ขอบคุณ แถมยังปฏิเสธด้วยการมองตาขวางใส่ ป้าหยุบจึงกลายเป็นตัวตลกไปในทันทีคุณป้าหน้าชาด้วยความอายแต่ยังคงยืนนิ่งอาจจะยืนเพื่อแสดงความจริงใจ ?หรือยืน เพราะไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี? นี่อาจจะเป็นครั้งแรกของป้า อาจจะเป็นความกล้าทั้งหมดที่มีหากคุณโอคิดเข้าข้างตัวเองอีกหน่อย เก้าอี้ที่ป้าหยุบมอบให้คนอื่นในวันนี้ อาจจะเป็นการส่งต่อน้ำใจที่ป้าได้รับจากใครคนหนึ่งในวันนั้น……..ป้าคงอยากขอบคุณ“ตัวฉัน”..….คุณโอนึกได้ดังนั้นก็ไม่รอช้า เธอก้าวเดินไปหยุดอยู่ต่อหน้ามนุษย์ป้าที่ยืนตัวแข็งทื่อ “พอดีหนูเจ็บข้อเท้าค่ะ ถ้าคุณป้าไม่ว่าอะไรหนูขอนั่งแทนได้มั้ยคะ” เธอไม่พูดอ้อมค้อม ในดวงตาแจ่มใสสะท้อนใบหน้าของคู่สนทนาที่ดูเหมือนจะจำเธอได้ป้าหยุบอึ้งไปสองวินาทีก่อนจะยิ้มให้ในขณะที่ผู้หญิงอีกคนเลี่ยงหลบหายไปในฝูงชน “เชิญจ้ะ เชิญเลย” ป้าหยุบตอบกลับมาอย่างซาบซึ้งและโค้งตัวขอบคุณอีกหลายครั้ง คุณโอหย่อนตัวลงนั่งไม่กี่อึดใจเธอก็เริ่มหัวข้อสนทนาใหม่ที่สำคัญ“คุณป้าคะ น้องผู้หญิงคนนั้นเค้าไม่ได้ท้องหรอกค่ะ!” ป้าหยุบได้ยินดังนั้นก็ถึงกับร้องอ๋อ! เพราะลืมคิดไปว่าตรงท้องของสาวนางนั้นอาจจะเป็นมวลไขมันเหมือนกับหน้าท้องของตน “แต่ถ้ามองจากระยะนี้ก็ดูยากนะคะ หนูเข้าใจ” คำพูดของคุณโอทำให้ป้าหยุบรู้สึกผิดน้อยลงหน่อย“เดี๋ยวนี้ผู้หญิงท้องเค้าจะติดเข็มกลัดหรือห้อยสัญลักษณ์บอกให้รู้ว่าท้องไว้ด้วยนะคะ” คุณโอชวนคุยอย่างเป็นธรรมชาติ นอกจากจะทำให้ป้าหยุบผ่อนคลายจากความกดดันเมื่อครู่แล้วยังทำให้คนรอบข้างอมยิ้มไปด้วย “ถ้าไม่ได้ท้องแก่จนเห็นชัดมาก คุณป้าลุกให้เฉพาะคนที่ติดสัญลักษณ์นั้นก็ได้ค่ะ” ป้าหยุบพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย แถมยังพูดขอบคุณคุณโออย่างน่ารัก หลังจากนั้น ทั้งคู่ก็พูดคุยเรื่อยเปื่อยอย่างสนุกสนาน ยิ้มแย้มมีความสุขในเรื่องสัพเพเหระ จนกระทั่งป้าหยุบจำต้องกล่าวลาด้วยประโยคที่มีนัยว่าเราจะได้เจอกัน“แล้วเจอกันจ้ะ!”-- จบตอน --
โอซะอย่าง