メトロ - M E T R O - เ ม โ ท รรถไฟฟ้า ตู้ที่ 2 ของเวลา .05 นาที
ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ ....รถไฟฟ้าส่งสัญญาณเตือนก่อนปิดประตูอำลาจากสถานีที่ 11ผู้โดยสารจากสถานีนี้เข้าสู่ขบวนรถจนเต็มคันรวมทั้งสัมภาระกองเท่าภูเขาเลากาของมนุษย์ป้าคนเดิม‘ป้าหยุบ’ คือชื่อที่คุณโอแอบตั้งขึ้นมาเพื่อระลึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอ เสาสีเงินต้นนั้น และมนุษย์ป้าที่ยืนพิงเสาอยู่หน้าที่นั่งเธอ คุณโอมองป้าหยุบด้วยมุมมองใหม่และค้นพบว่าเธอแบกข้าวของมามากมายเหลือเกิน ทั้งที่วันก่อนนั้น เธอมองไม่เห็นอะไรนอกจากสะโพกกับแผ่นหลังกว้างใหญ่ของคุณป้าคนนี้ ความขุ่นเคืองใจต่อป้าหยุบไม่ได้หยุดเพียงเท่านั้น แต่ยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีกระดับครั้นเมื่อถุงสัมภาระของป้าล้มลงมาทับรองเท้าสีแดงคู่ใจที่เธอสั่งตัดเย็บเป็นพิเศษเสียงหัวเราะ ฮึ! แบบนางร้ายหลุดออกมาทันใด คุณโอเงยหน้ามองหญิงรุ่นป้าครู่หนึ่ง แล้วจึงลุกพรวด! ขึ้นมาประจัญหน้า ?!?!?...….………หากตัดสินจากภายนอก ทุกคนอาจจะได้เห็นฉากตบตีสะใจแบบในละครเพราะทั้งสองคนมีบุคลิกนางร้ายเจ้าอารมณ์ ทั้งเสื้อผ้า หน้า ผม ก็จัดจ้านร้อนแรงไม่แพ้กันแต่ทว่า....ป้าหยุบและคุณโอต่างก็เป็น ‘คนในสังคม’ ที่ยังต้องดิ้นรนเพื่อปากท้องไม่ต่างกัน ไม่เช่นนั้น ก็คงจะนั่งสวยไปวันๆ ไม่ต้องมาอยู่รวมกันในรถไฟฟ้าแห่งนี้“คุณป้า เชิญนั่งสิคะ!”คุณโอลุกจากที่นั่ง เรียนเชิญป้าหยุบเคลื่อนสู่เก้าอื้อย่างเป็นธรรมชาติภาพป้าหยุบที่คุณโอเห็นก่อนจะลุกให้นั่งช่างดูนิ่งงันเหมือนกำลังครุ่นคิด...บางที ป้าหยุบอาจจะเหนื่อยจนเกือบเป็นลมจึงต้องพิงเสาประคองตนไว้บางที ป้าอาจจำเป็นต้องเก็บแรงไว้ เพราะต้องเดินหิ้วของไปอีกไกลกว่าจะถึงบ้านหรือบางที..... ป้าอาจกำลังสงสัยว่า “ฉันมาทำอะไรอยู่ตรงนี้” เช่นเดียวกับที่เธอถามตัวเองอยู่ทุกวันคุณโอคิดเรื่อยเปื่อยชั่วอึดใจจึงกลับคืนสู่ความเป็นจริง เสียงขอบคุณโทนต่ำของป้าหยุบทำให้หัวใจคุณโอพองโต แต่ความทรงจำอันล้ำค่าที่ทั้งคู่จะจดจำตลอดไปกลับไม่ใช่น้ำใจหรือคำขอบคุณ ไม่ใช่รอยยิ้มพิลึก ไม่ใช่ใบหน้าเลิ่กลั่กของป้าหยุบตอนที่หย่อนตัวลงนั่งหากแต่เป็น....กลิ่นตลบที่อบอวลอยู่รอบตัวคุณโอกับเสาสีเงินต้นนั้นนั่นเอง…..?!?-- จบตอน --
