|
Project ศัลยกรรมทำหน่มน้ม 6 : หลังผ่า วันที่ 3-7วัน (Emotional Crisis)
15 เมษายน - 20 เมษายน 2552
ตื่นนอนมาวันที่สาม แขนเราพอมีแรงมากขึ้น ห้าวได้ถึงขั้นยกแลปทอปจากชั้นสองลงมาชั้นล่างได้ โดยที่รู้สึกว่าแผลตึงๆ อกตึงๆนิดนึงแต่พอทนได้ค่ะ
แต่พอยกลงมาแล้วนี่ต้องนั่งพักหายใจซักพักเลยอ่ะ เพราะว่ามันเหนื่อยมากๆ เรื่องหายใจเราก็ยังหายใจได้ไม่สุดนะคะ หายใจได้สั้นๆ หมดสิทธิ์ถอนหายใจไปเลย เวลาหาวก็จะมาหาวหวอดๆทีเดียวไม่ได้ด้วยนะ- -'' มันใช้กล้ามเนื้อหน้าอกมากไป ต้องค่อยๆสะสมการหาวทีละนิดๆกว่าจะหาวเสร็จทีนึง ลำบากขนาดนั้นเลย
ส่วนเรื่องลุกนั่ง วันที่สามเราพอจะเกร็งหน้าอกได้มากขึ้นมานิดนึง ก็คือถ้านั่งเอนตัวพิงหมอนอยู่บนโซฟา เราอาศัยแรงดันจากคนอื่นแค่นิดหน่อย ก็สามารถลุกขึ้นนั่งตรงๆได้แล้ว
นับว่าเป็นพัฒนาการเล็กๆที่เราแอบดีใจค่ะ^^'
แต่เรื่องการใส่เสื้อ ยังต้องพึ่งพาแม่ตลอดค่ะ เสื้อที่ใส่ได้ก็ต้องเป็นเสื้อกระดุมหน้าเท่านั้นเพราะเรายังยกแขนเหนือหัวไม่ได้ ก็เลยต้องมีคนคอยใส่เสื้อให้ตลอด
แล้วก็วันที่สามนี่เป็นวันที่คุณหมออนุญาตให้ใส่sport braหลวมๆ แทนการพันผ้าได้แล้ว แต่คุณหมอจะย้ำมากๆว่าต้องหลวมๆเท่านั้น เพราะเราต้องการเนื้อที่ตรงฐานอกไว้สำหรับให้ซิลิโคนได้ไหลลงมาอีก
เราเองนึกภาพซิลิโคนมันไหลลงมาไม่ออกเลยอ่ะค่ะ เพราะตอนนี้นมแข็งโป๊กมาก จับไปก็เจ็บ เราไม่สามารถดันซิลิโคนให้ลงมาได้แน่นอนอ่ะ เลยทำได้แค่รอให้มันหายเจ็บ
อาการวันที่สามดูเหมือนจะดีขึ้น แล้วเราก็ไปทานยาไทยที่แก้อักเสบชะงัดนักอย่างฟ้าทลายโจร วันทีสามนี่จำได้ว่ากินเข้าไป16เม็ดแน่ะค่ะ-_-'' แม่เราบอกว่าเป็นdoseปกติของฟ้าทลายโจรอยู่แล้ว มันจะทำให้อาการอักเสบใดๆก็ตามในร่างกายหายเร็วขึ้นมาก
เราก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่ามันได้ผลจริงป่าว
แต่เช้าวันที่สี่ เราลองแปรงฟันแรงขึ้น ปรากฏว่าเราต้องพบกับความเจ็บรูปแบบใหม่ที่ยังตามหลอนเราจนทุกวันนี้ นั่นคือการปวดจี๊ดดดดดเป็นเส้นๆบนเต้านมด้านขวาค่ะ
ความรู้สึกที่ปวดนี่ ยังกะมีตัวอะไรไชอยู่ในนมเลยอ่ะ มันปวดจี๊ดดขึ้นมาเป็นริ้วๆที่ด้านข้างของเต้านมด้านขวาไปจนถึงใต้รักแร้ ปวดซักพักเราก็ต้องขยับเนื้อตัว ขยับหลัง หรือหาที่นั่งพิงหลังทันที
บางทีมันก็จะหายไปในระยะเวลาสั้นๆ แต่บางทีก็ปวดจี๊ดๆยาวนานจนเราเหงื่อซึมเลยอ่ะ ต้องนั่งเฉยๆ พูดก็พูดไม่ออก เพราะมันปวดมากจริงๆ กินยาแก้ปวดก็ไม่หาย
พอวันที่สี่ช่วงบ่ายๆ เราเริ่มปวดจี๊ดๆแบบนี้เยอะจนทนไม่ไหว ต้องโทรหาหมอพีว่ามันเป็นอะไรมากมั้ย (จริงๆเราไม่ค่อยชอบโทรหาหมอพีเท่าไหร่อ่ะค่ะ^^' รู้สึกว่าคุณหมอจะยุ่งๆตลอด เลยไม่ค่อยอยากโทรไปกวนท่านเท่าไหร่ แต่วันนั้นไม่ไหวแล้วจริงๆ)
คุณหมอเลยอธิบายว่า มันเป็นอาการของปลายเส้นประสาทที่กำลังเชื่อมต่อกัน หลังจากที่มันถูกตัดขาดไปในการผ่าตัดค่ะ เราคิดว่าจริงๆมันเป็นสัญญาณที่ดีว่าร่างกายของเรามีการฟื้นตัวให้เห็น แต่มันช่างเป็นการฟื้นตัวที่ทรมานเหลือเกินอ่ะT_T
ตั้งแต่วันที่สี่เป็นต้นมา เราต้องอดทนกับความปวดร้อนและเจ็บแปล๊บๆที่เต้านมด้านขวาตลอดเวลา เมื่อไหร่เรานั่งหลังตรงไม่พิงหมอน ไม่พิงเบาะ มันจะเริ่มปวดขึ้นมาทันที เวลาทานข้าวก็คือจะยืดแขนขวาออกไปมากไม่ได้
ถ้าปวดแบบนี้ขึ้นมาเมื่อไหร่เราต้องหยุดทุกกิจกรรมทันทีอ่ะค่ะ เพราะมันปวดจี๊ดๆมากเกินกว่าที่เราจะทำอะไรต่อได้ นอกจากนั่งหายใจถี่ๆ เหงื่อซึมๆ
อาการแบบนี้ไม่มีลดลงเลยตั้งแต่ช่วงวันที่สี่จนถึงวันตัดไหม คือวันที่เจ็ด มีแต่จะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ อกด้านซ้ายที่เคยปกติก็เริ่มเจ็บแปล๊บๆกะเค้าด้วย ยิ่งหลังๆมานี้ ไม่ต้องรอให้แขนได้ใช้งาน แค่นั่งอยู่เฉยๆเราก็เจ็บนมได้ค่ะ
คิดในแง่ดี เส้นประสาทของเราก็คงพยายามทำงานเต็มที่ เพื่อให้ตัวเรากลับสู่สภาพปกติอ่ะเนอะ^^'
แต่แม้แต่ตัวเราเอง ก็ไม่ได้รู้เลยว่าการที่ร่างกายต้องทนอยู่กับความเจ็บปวดติดต่อกันหลายๆวัน มันมีผลกระทบกับทางจิตใจมากกว่าที่เราคิดไว้ขนาดนี้
เราเคยอ่านเจอว่าผู้หญิงที่ทำศัลยกรรมหน้าอกมีแนวโน้มที่จะฆ่าตัวตายสูง ทีแรกเราก็คิดว่าอาจจะเป็นเพราะความรู้สึกไม่พอใจกับผลที่ออกมา หลังการทำศัยกรรมรึเปล่า หรืออาจจะเป็นพวกเสพย์ติดศัลยกรรมก็ได้มั้ง ที่อาจจะรู้สึกว่าเท่าไหร่ก็ไม่พอ เลยต้องฆ่าตัวตาย
เอาเข้าจริงๆแล้ว มันไม่ใช่เลยค่ะ เราไม่เคยกังวลว่านมใหม่ของเราจะออกมาสวยหรือไม่ คุณพี่ทั่นของเราก็ไม่เคยมาพูดให้เรารู้สึกว่าหน้าอกใหม่ของเราไม่สวย เราค่อนข้างเชื่อมือคุณหมอมาก เลยไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย
แต่สุดท้าย เราก็คิดว่าเราอยากตายอ่ะ ...
เราใช้เวลาสิบวันที่บ้านนั่งเฉยๆ หยิบจับทำอะไรได้นิดหน่อย ก็ต้องมาทนอยู่กับความเจ็บปวด สุดท้ายก็กลับมานั่งเฉยๆอีก ปกติเราเคยเป็นคนทำอะไรเร็วๆ ก็ต้องค่อยๆทำ ค่อยๆพูด ทำอะไรช้าๆ แล้วยังทนความปวด ติดต่อกันเป็นเวลานานๆ แถมยังช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยได้ self-esteemมันก็ต่ำสิคะ รู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่า ทั้งๆที่จริงๆวันๆนึงเราไม่เคยมานั่งคิดน้อยใจอะไรแบบนี้เลยนะ แต่อยู่ๆมันก็ซึมลงไปเอง เราคิดอยากตายขึ้นมาเฉยๆ ขอบอกว่าเป็นความรู้สึกที่แย่มากเลยอ่ะ
ในความเจ็บปวด เรารู้สึกเหมือนทุกอย่างว่างเปล่า ตัวเราก็ว่างเปล่า ไม่มีอะไรที่อยากจะทำ ไม่อยากพูด ไม่อยากหัวเราะ ไม่อยากแม้แต่จะร้องไห้ เราคิดถึงขนาดที่ว่า เราจะอยู่ไปทำไมกันนะ ไม่รู้สึกแคร์ใครทั้งสิ้นแม้แต่แม่หรือแฟนเราเองอ่ะ เราจิตตกถึงขั้นแล้วจริงๆช่วงนั้น
คุณพี่ทั่นของเราตกใจและสงสารเรามากที่ต้องมาเป็นแบบนี้ เค้ารู้สึกผิดที่เหมือนเป็นคนบอกให้เราไปทำหน้าอก เพราะเค้าเองก็ไม่คิดว่าร่างกายเราจะอ่อนแอขนาดนี้ เวลาเรานั่งไปกับพื้นแล้วแค่จะลุกขึ้นมา บางทีก็ปวดแปลบจนน้ำตาไหล เค้าก็แทบจะร้องไห้ไปกับเราด้วยอยู่แล้วอ่ะค่ะ
แต่เราก็ไม่เคยโทษเค้าเลยนะ เพราะส่วนนึงมันก็เป็นความต้องการของเราเอง ที่อยากจะมีหน้าอกสวยๆเหมือนผู้หญิงคนอื่นเค้า เราไม่โทษใครอ่ะ ออกจะเข้าใจด้วยซ้ำว่ามันเป็นเรื่องปกติที่ต้องเจ็บ คนที่เค้าไม่เจ็บก็คือเค้าอาจจะแข็งแรงกว่าเรา
อีกอย่างนึงคือเนื้อหน้าอกเดิมของเรามีน้อยมากอยู่แล้ว อยู่ๆผิวหนังตรงนั้นก็ถูกทำให้ตึงเป๊ะด้วยซิลิโคนขนาด300cc ทำให้เรารู้สึกเหมือนคนกล้ามเนื้อจะฉีกตลอดเวลาอ่ะค่ะ ถ้านึกไม่ออกลองนึกถึงเวลาเราเส้นยึดๆแล้วพยายามก้มตัวแตะปลายเท้านะ กล้ามเนื้อตรงหน้าแข้งมันจะเจ็บแปล๊บๆขึ้นมาเป็นริ้วๆเลย
แต่ตอนนี้มันเป็นที่หน้าอก และก็เป็นตลอดเวลา มันถึงได้ทรมานขนาดนั้นเลยอ่ะค่ะ
วันแรกที่เราไปทำงานคือวันที่ 20 เรายังตึงหน้าอกอยู่มากๆ เวลาเดินนี่คือหลังค่อมไปเลย เพราะยิ่งเดินอกผายไหล่ผึ่งมากเท่าไหร่ก็จะยิ่งตึงนมมากเท่านั้น
ในที่ทำงานเราก็ไม่เป็นอันทำอะไรเพราะยืดแขนมากไม่ได้ พิมพ์อะไรก็ยังไม่ค่อยถนัด พูดมากก็ไม่ได้เพราะจะเหนื่อย เดินนานก็ไม่ไหวเพราะปวดหลัง เรียกว่ากล้ามเนื้อตั้งแต่อกถึงหลัง มันโดนดึงจนตึงไปหมด ต้องนั่งพิงเก้าอี้ตลอด
เราอิจฉาคนที่เค้าฟื้นตัวไวๆจริงๆนะ อยากรู้เหมือนกันว่าเราต่างกะคนที่ฟื้นตัวเร็วๆตรงไหน ไม่ค่อยได้กำลังกายรึเปล่า หรือว่าเนื้อหน้าอกเราน้อยกว่าใครเค้า แต่เราก็ไม่รู้จะไปหาคำตอบที่ไหนอ่ะค่ะ
อาการซึมเศร้าของเราเป็นเยอะขึ้นเรื่อยๆ เพราะเราไม่ค่อยได้พูดอะไรกับใคร นอกจากเหตุผลที่ว่าพูดเยอะมันเหนื่อยแล้ว กับที่ทำงานเราก็ไม่อยากบ่นมากด้วย เราไม่รู้ว่าใครจะคิดยังไงที่เราเจ็บตัวเพราะทำศัลยกรรม
คนที่สงสารก็มี แต่เราก็เชื่อว่าคนที่คิดว่าเราหาเรื่องใส่ตัวก็คงมีอยู่มั่งอ่ะค่ะ เราเลยไม่อยากพูดอยากบ่นอะไรมากมาย แต่พี่ๆเพื่อนๆในแผนกทุกคนน่ารักมากอ่ะ เค้าช่วยเราทุกอย่าง ตั้งแต่เรื่องเล็กๆน้อยๆไปจนถึงขับรถมาส่งที่บ้านด้วย-_-'' เราก็ขอบคุณจนไม่รุ้จะขอบคุณยังไงไหว
แต่ก็พยายามจะทำอะไรด้วยตัวเองให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้อ่ะนะคะ เพราะยิ่งให้คนอื่นมาช่วยเหลือมากเท่าไหร่ เราก็ยิ่งรู้สึกเวทนาตัวเองมากขึ้นเท่านั้น
กว่าเราจะผ่านช่วงที่รู้สึกว่าอยากจะตายมาได้ ก็เป็นช่วงหลังวันตัดไหมไปแล้วสามสี่วัน ซึ่งก็คือสองวันมานี้ที่เรามานั่งพิมพ์ทุกอย่างลงบล็อกอยู่นี่แหละค่ะ
พอเราเริ่มเหนื่อยน้อยลงจากการพูด เราก็ได้คุยกับคนอื่นๆมากขึ้น ได้หัวเราะมากขึ้น มันก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นได้มากจริงๆ ที่สำคัญ คุณพี่ทั่นของเราเข้าใจเรามากๆ ที่เราหงุดหงิดใส่เค้า หรือ พูดน้อยลง ไม่ค่อยร่าเริงเหมือนเก่า หรือไม่ค่อยอยากคุยกับเค้า เค้าเข้าใจดีกว่าเป็นเพราะเราต้องทนกับความเจ็บปวดมาตลอด ก็เลยไม่เคยว่าหรือโกรธเราเลย
ทำให้เราผ่านความรู้สึกที่อยากจะตายมาได้ ขอบคุณจริงๆค่ะ^_^
การได้เขียนความรู้สึกที่เราเป็นลงบล็อก ก็ช่วยเราได้มากเหมือนกัน ยิ่งได้เห็นกำลังใจ เห็นว่ามีคนอ่านบล็อกเราแล้วรู้สึกว่ามันเป็นประโยชน์ เรายิ่งรู้สึกดีขึ้นจริงๆนะ
เด๋วบ่ายๆหรือเย็นๆ เราจะมาเล่าเรื่องวันที่ไปตัดไหมที่นนทเวชให้ฟังแล้วกันนะคะ^^ ไม่ค่อยมีอะไรมากหรอก แต่อยากแชร์ อิอิ
Create Date : 26 เมษายน 2552 |
Last Update : 26 เมษายน 2552 9:48:43 น. |
|
26 comments
|
Counter : 11643 Pageviews. |
|
 |
|
|
โดย: Ann IP: 121.73.88.139 วันที่: 26 เมษายน 2552 เวลา:11:19:25 น. |
|
โดย: stylekwnz ไม่ได้ล๊อกอิน IP: 118.172.206.109 วันที่: 26 เมษายน 2552 เวลา:13:02:41 น. |
|
โดย: POPsi IP: 58.8.185.34 วันที่: 26 เมษายน 2552 เวลา:13:19:18 น. |
|
โดย: จำฉันได้ไหม IP: 119.31.82.191 วันที่: 26 เมษายน 2552 เวลา:15:23:38 น. |
|
โดย: NooMintZy IP: 222.123.215.194 วันที่: 26 เมษายน 2552 เวลา:17:25:35 น. |
|
โดย: สายน้ำ (NaM_85_ลูกน้ำ ) วันที่: 27 เมษายน 2552 เวลา:0:41:55 น. |
|
โดย: That's m3 วันที่: 27 เมษายน 2552 เวลา:19:16:56 น. |
|
โดย: mochi IP: 122.172.40.166 วันที่: 27 เมษายน 2552 เวลา:23:45:09 น. |
|
โดย: Wilawan IP: 124.120.92.182 วันที่: 28 เมษายน 2552 เวลา:9:33:13 น. |
|
โดย: pAmp@m วันที่: 28 เมษายน 2552 เวลา:15:01:19 น. |
|
โดย: kookkook IP: 125.25.8.94 วันที่: 28 เมษายน 2552 เวลา:19:02:38 น. |
|
โดย: sriwis วันที่: 28 เมษายน 2552 เวลา:20:54:51 น. |
|
โดย: lovekubnisz IP: 125.26.183.217 วันที่: 30 เมษายน 2552 เวลา:1:45:32 น. |
|
โดย: memo_p IP: 125.24.2.206 วันที่: 8 มิถุนายน 2552 เวลา:23:24:04 น. |
|
โดย: ^A_A^ IP: 125.26.73.162 วันที่: 6 กรกฎาคม 2552 เวลา:23:01:43 น. |
|
โดย: มณี IP: 202.139.223.18 วันที่: 25 ตุลาคม 2552 เวลา:18:41:49 น. |
|
โดย: มณี IP: 202.139.223.18 วันที่: 25 ตุลาคม 2552 เวลา:18:44:36 น. |
|
โดย: ii IP: 118.174.43.216 วันที่: 24 มกราคม 2553 เวลา:11:16:40 น. |
|
โดย: ii IP: 118.174.43.216 วันที่: 24 มกราคม 2553 เวลา:11:17:43 น. |
|
โดย: khira76 IP: 78.101.208.107 วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:15:03:00 น. |
|
โดย: peter125 (steven1064 ) วันที่: 2 มกราคม 2555 เวลา:11:28:26 น. |
|
โดย: ฟ้าใส IP: 58.11.244.163 วันที่: 10 กรกฎาคม 2555 เวลา:5:32:08 น. |
|
โดย: ta IP: 49.230.141.27 วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2557 เวลา:10:09:04 น. |
|
โดย: ta IP: 49.230.144.182 วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2557 เวลา:10:10:44 น. |
|
โดย: teawpretty วันที่: 25 กรกฎาคม 2557 เวลา:13:03:14 น. |
|
|
|
|
pAmp@m |
 |
|
 |
|