เคยมีความรู้สึกแบบนี้เหมือนกันค่ะ

ที่ทำงานเดิมคือความผูกพันธ์จริงๆ นั่นแหละค่ะ

ขอให้มีความสุขกับงานใหม่นะคะ

เมื่อคุณยิ้ม.........โลกทั้งใบ ก็ยิ้มไปพร้อม ๆ กับคุณ



อยากให้คุณมีความสุขและยิ้มได้ ทุกวันทำการของหัวใจ

มีใจมาให้...แทนคำขอบคุณจ๊ะ

สุขสันต์วันพิเศษสุด ๆ อีกวันหนึ่่งในเดือนแห่งความรัก






*~..แวะมาทักทายจ๊ะ..ขอให้มีความสุข สดใส..หัวใจเบิกบาน..~*

วันสุดท้ายของเดือนแห่งความรัก
คนโสดก็ยังโสดต่อไป
เพราะครูภาษาไทย สอนแต่ สระอิ,สระอา, สระอุ, สระอู
แต่ไม่ยอมสอนให้เรา .. "สละโสด"

..HappY BrightDaY..

อรุณสวัสดิ์ค่ะตา

อากาศร้อน เลยไม่ค่อยได้นั่งหน้าจอ
เอ๊ะ เกี่ยวอะไรกับหน้าจอ
คือใช้เวลากับงานที่ไม่ต้องนั่งอยู่กับที่
ออกไปนอกสถานที่บ่อยๆเลยไม่ได้แวะมาทักทาย

และไม่อยากกวนใจคนกำลังเปลี่ยนงาน
ดีใจด้วยนะคะสำหรับงานใหม่
ใจหายก็เป็นธรรมดาใช่ป่ะนี่แสดงว่ายังมีหัวใจ
หายอยู่แถวไหน จะไปช่วยเก็บ อิ อิ

แอมอร

เป็นกำลังใจสำหรับการปรับตัว
และขอให้สนุกกับงานใหม่นะคะ

. . . ถ้า " อ๊อกซิเจน " ทำชีวิตนี้ดำรงอยู่ได้ . . .



. . . " ความรัก " . . . ก็ทำให้ . . .



. . . การมีชีวิตนั้นมีความหมายมากยิ่งขึ้น . . .





..HappY BrightDaY..

ต๊ะเอ๋

งานใหม่เป็นไงบ้างคะตา
หายจ๋อมไปเลย มาส่งความคิดถึงค่ะ

แอมอร

ไม่ตกใจค่ะ แต่แอบดีใจที่เห็นเม้นท์ตาที่บล็อก
แสดงว่างานเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว
มาส่งความคิดถึงเหมือนกันค่ะ

แอมอร

คิดถึงค่ะ

ไม่ได้เข้ามานาน สามีเสียชีิวิต เลยไม่ได้เข้าblogมานาน. คิดถึงทุกคนเลยค่ะ

สวัสดีค่ะท่านหญิงกลับมาแว้วววว
แล้วคุณนนหายไปไหนอ่ะ

อรุณสวัสดิ์ค่ะตา

ยายมาชวนไปทำน้ำมนต์กินกัน
ว่างก็แวะมานะคะ

แอมอร

สวัสดีปีใหม่ค่ะตา

มาช้าไปหน่อย สบายดีนะคะ

แอมอร

คิดถึงจึงแวะมา^^

หายไปเลยนะคะ

กลับมาบ้าง เพื่อนๆคิดถึงค่ะ

หายไปนานเลยนะคะ ^^

เพื่อนมากันเต็มบ้านแล้วนะคะตา
คุณต้นกล้า ป้ากุ๊ก ท่านหญิง คุณอาซอง น้องชาลี
แล้วก็ยายอีกคน คิดถึงค่ะ


แอมอร

สวัสดีค่ะตา

อาการที่เล่ามาเป็นเพราะระบบประสาทอัตโนมัติทำงานผิดปกติ
สาเหตุเพราะพฤติกรรมผิดๆที่เราทำในชีวิตประจำวัน
ทั้งจากงาน จากการใช้ชีวิตที่เคร่งเครียดเกินไป
กินนอนไม่เป็นเวลา ขาดการออกกำลังกาย
จึงทำให้เกิดความเครียดสะสมค่ะ

ไม่ต้องห่วงนะคะ เพราะยายหายแล้ว
จึงไปตั้งแฟนเพจ พิชิตแพนิคได้ในสามสิบวัน
เพื่อแชร์ประสบการณ์ของตัวเอง
ระยะนี้ไม่ค่อยได้เขียนบล็อก รับแต่โทรศัพท์ค่ะ

จึงทำให้ได้รู้ว่า ในเมืองใหญ่คนเป็นแพนิคมากกว่าต่างจังหวัด
คงเพราะคนในเมืองใหญ่ต้องผจญกับภาวะเร่งรีบและกดดันต่างๆมากว่า
สองปีกว่าๆจำนวนคนเป็นแพนิคสูงจนน่าแปลกใจ
ทั้งๆที่ก่อนนั้น มีเฉพาะในสหรัฐอเมริกา
เล่ามาซะยาว หายงงยังคะตา

ไปนอนดีกว่า ราตรีสวัสดิ์์นะคะ

แอมอร

หายไปไหนมาคะ
คิดถึงนะเนี่ย^^

ดีใจมากๆที่เห็นคอมเม้นคุณที่บล็อกอ่ะ
แวะมาคุยกันบ่อยๆนะคะ ^^

แล้วเมื่อไรบล็อกสีขาวจะอัพบล็อกซะทีล่ะคะ
บล็อกสีดำรออยู่น๊าาาาาาา ^^

แวะมาทักทาย จขบ. นะ
หวังว่ายังคงสบายดี

หวัดดีค่ะตา
นานๆเข้ามาที
หอบความคิดถึงมาส่งค่ะ

แอมอร