|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
เลขศูนย์ของฉัน----ความรักกับเชคใบน้อย
ก็ห่างหายจาก บล๊อกน้อยนี่ไปนานพอสมควร แอบหายไปดามหัวใจมา คริๆๆๆ ตอนนี้ก็ดีขึ้นมาระดับหนึ่ง แต่ก็นะ แอบเหงาบ้างเป็นบางเวลา
วันนี้ ฉันก็ไปธนาคาร เพื่อเอาเชคไปฝาก ระหว่างที่ฉันกำลังเขียนใบเงินฝากนั้น เผอิญดันเขียน เลขศูนย์ผิดที่ จากที่ควรจะเป็น 10XX กลับกลายเป็น 01XX ซึ่งทำให้ค่าเงินเปลี่ยนจาก ที่ควรจะเป็น ถึง 900 เหรียญทีเดียว (มากเอาการเลยนะนั่น)
ก็เลยแอบคิดว่า ชีวิตรักเราก็คงเหมือนเชคใบหนึ่ง ซึ่ง เราและคนที่เรารักนั้นก็ต่างเป็นเลขศูนย์บนเชคใบนั้น และมีเลขแต่ละหลักอยู่บนเชคใบนั้น ต่อเติมเป็นความรักที่สวยงาม ในเชคหลายๆใบนั้น เลขศุนย์ของคนที่เรารัก ไปอยู่ท้ายเลขหลักอื่นๆ จึงส่งเสริมให้เชคใบนั้นมีค่ามากมายนัก
แต่ก็มีเชคหลายๆใบที่ เลขศูนย์ บังเอิญไปอยู่ ข้างหน้า ก็เลยทำให้เชคใบนั้น ด้อยค่าลงไป หรือที่แย่ที่สุด ก็คือ เชคใบนั้นกลับกลายว่า มีแค่เลขศูนย์ สองตัวเท่านั้น เชคใบนั้นก็คงไม่ต่างจากกระดาษ 1 ใบเท่านั้น
เราทุกคน ต่างมีค่าในตัวเราเองทั้งนั้น แต่ในบทบาทของความรัก หลายๆครั้ง เราให้ค่ากับคนรักเรามากมาย แต่อีกฝั่งหนึงกลับไม่เห็นค่าของเราแม้แต่น้อย ซึ่งก็ทำให้ความรักนั้น ไม่ได้สวยงามอย่างที่มันควรจะเป็น
หลายๆคู่ เห็นความสำคัญของกันและกัน จนทำให้ความรักนั้น สวยงามอย่างที่เฝ้าฝันไว้
แต่ที่แย่ที่สุด ก็คือเมื่อทั้งสองคนไม่เห็นค่าของกันและกัน
เป็นกำลังใจให้หลายๆคน ที่ถูกมองข้ามถึงคุณค่าแห่งรักที่มีอยู่ในตัวตน อยากบอกว่า เลขศูนย์ของเธอ มีค่ามากมายนัก เพียงแต่เธออยู่บนเชคที่ผิดใบเท่านั้นเอง บางครั้ง ทางออกที่ดีที่สุดก็คือ ถอนตัวแล้วไปหาเชคใบใหม่ที่เห็นค่าของเลขศูนย์ น้อยๆของเรานะ
Create Date : 15 สิงหาคม 2549 |
Last Update : 15 สิงหาคม 2549 9:14:58 น. |
|
14 comments
|
Counter : 702 Pageviews. |
|
|
|
โดย: โอ๋ IP: 58.8.91.168 วันที่: 15 สิงหาคม 2549 เวลา:9:37:25 น. |
|
|
|
โดย: โอ๋ IP: 58.8.91.168 วันที่: 15 สิงหาคม 2549 เวลา:9:38:12 น. |
|
|
|
โดย: โอ๋ IP: 58.8.91.168 วันที่: 15 สิงหาคม 2549 เวลา:9:38:39 น. |
|
|
|
โดย: โอ๋ IP: 58.8.91.168 วันที่: 15 สิงหาคม 2549 เวลา:9:40:08 น. |
|
|
|
โดย: โอ๋ 1 IP: 58.8.91.168 วันที่: 15 สิงหาคม 2549 เวลา:9:41:36 น. |
|
|
|
โดย: โอ๋ อีกทีเว้ยย ฮ่วย ขึ้นยากเย็น IP: 58.8.91.168 วันที่: 15 สิงหาคม 2549 เวลา:9:44:08 น. |
|
|
|
โดย: prncess วันที่: 15 สิงหาคม 2549 เวลา:12:22:30 น. |
|
|
|
โดย: ----seira mike--- IP: 203.144.166.114 วันที่: 15 สิงหาคม 2549 เวลา:14:51:40 น. |
|
|
|
โดย: pontherock IP: 80.4.224.7 วันที่: 20 สิงหาคม 2549 เวลา:21:41:57 น. |
|
|
|
โดย: แมน IP: 222.123.164.180 วันที่: 14 มิถุนายน 2551 เวลา:17:42:54 น. |
|
|
|
โดย: ออย IP: 222.123.164.180 วันที่: 14 มิถุนายน 2551 เวลา:17:44:07 น. |
|
|
|
โดย: หลงมาจริงๆ จ้า IP: 61.19.66.25 วันที่: 2 ธันวาคม 2551 เวลา:20:21:11 น. |
|
|
|
โดย: Puu IP: 27.55.161.110 วันที่: 6 สิงหาคม 2556 เวลา:19:43:41 น. |
|
|
|
โดย: อิน IP: 202.28.78.172 วันที่: 6 สิงหาคม 2558 เวลา:13:33:04 น. |
|
|
|
|
|
|
"ชอบเขียน หาคนรู้ใจมาชอบอ่านอยู่ บางทีก็เขียนแล้วไม่ค่อยจะตรงกับ ความคิดเห็นชาวบ้านเค้า แต่มันก็เป็นความคิดเห็นของเราเนอะ
ถ้าบางบทความที่เขียนไป สามารถเป็นกำลังใจให้ใครบางคน ก็ขอมอบคุณค่าที่ดีเหล่านั้น ให้กับผู้ที่โอบอุ้มเรามา และดูแลเรายามเจ็บช้ำ เพราะถ้าไม่มีคนคนนั้น ก็คงไม่มีโอกาสมานั่งเขียน อะไรที่มันไร้สาระแบบนี้
ถ้าข้อความใด ทำให้ใคร ขัดข้องหมองใจ ฉันก็ ขออภัย และกราบงามๆ ด้วยน้ำชาสามจอกตรงนี้นะ
บุญรักษา"
|
|
|
|
|
|
|
มันคงเป็นช่วงที่ชีวิตเวียนวนอยู่กับ ลูป ของเรื่องราวแห่งความรักกระมังเมิงงงงงงงง
แต่ที่แกพูดเราก็ว่าโอเคแหละ แต่ก็อย่างว่าแหละนะ ชีวิตใครก็ตามแบบของใคร อย่างที่แกคิดเราก็ว่าใช่ แต่ในส่วนลึกของตัวเองแล้ว เราเชื่อว่าหากความรักเกิด มันมีคุณค่าในตัวเองมากมายเสมอ ๆ มากมายที่สุดเท่าที่ใครสักคนพึงมีเสมอแหละ เพียงแต่ว่า คนที่เราให้คุณค่าทั้งหมดนั้นไปต่างหาก เขาจะรับมันไว้ได้สักแค่ไหน และเลือกที่จะดูแลมันไว้เพื่ออะไร
คนบงคนเลือกที่จะรับความรักและสร้างความรักเพื่อนเป็นเพื่อนแล่น หรืออะไรแก้เหงาก็เท่านั้น จุดประสงค์ที่เขารับไปต่างหาก คือสิ่งสำคัญ
อย่าลืมว่าเราควบคุมใครไม่ได้ นอกจากตัวเอง ( ซึ่งบางทีเราเองก็รู้ว่ายากจะควบคุม) แค่ทำให้ดีที่สุดว่ะ สำหรับสิ่งที่เราคิดว่าเรารัก เพราะอย่างน้อยไม่ว่าเนทางที่เดินมันจะไปบรรจบตรงไหน ทางตัน หรือเส้นทางทีให้เราได้เดินต่อไป อย่างน้อยเราจักได้ภูมิใจเสมอว่า เราได้ทำมันจนถึงที่สุดแล้ว ... แล้วระยะทางที่เหลือจากนั้น ถึงจะเป็นเส้นทางที่เราล้มลงและต้องเดินทางกลับ อย่างน้อยซะ นอกเหนือจากความเจ็บช้ำที่ได้รับ ( ซึ่งสักวัน มันจะหาย ) มันจะไม่มีความรู้สึกที่ว่า "เราอาจทำได้ดีกว่านี้นะ ถ้าเราทำมัน ความรักจะยังคงอยู่กับเรา etc" มาคอยโบยตีเราระหว่างทางเดินนั้น
แรกๆ เราอาจเดินเป๋ ไป เป๋มาว่ะ
แต่เชื่อดิ ในแต่ละวัน เราจะค่อยๆ เดินตรงขึ้นๆ ๆ
ในที่สุด
เดินจูงมือกันไปเว้ย ช่วย ๆ กันพยุงกันไป
แกก็รู้นิ ไอ้ที่ว่าเหมือนจะแน่ มันยังไม่แน่ไม่นอนเรย
จิงมะวะ เหอๆๆ เรื่องที่พวกเราคุยกันเมื่อวานก็อีก เห็นมะ
take care ว่ะเพื่อน
//lamer.diaryis.com
เพื่อนมึงดูเข้มแข็งขึ้นบ้างมะ จากวันนั้น เหอๆ