....ฝนตกลงมาปรอยๆ...นานติดต่อกันหลายนาที
พื้นถนนฉ่ำไปด้วยน้ำ...ไม่ต่างอะไรกับข้างในความรู้สึกของเธอ
ที่มันหนักอึ้ง อบอวลไปด้วยเมฆหมอกก้อนสีดำๆ
ลอยต่ำคล้ายกำลังจะถล่มทลายลงมาทุกที 

 เธอเดินเลี่ยงออกมาจากตรงไหนสักแห่ง
ที่คราคร่ำไปด้วยผู้คนที่มีสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
แววตาเป็นประดาย แต่เธอกลับรู้สึกอึดอัด
....กับรอยยิ้มและแววตาเหล่านั้น...%$#&*^
...คนแปลกหน้าที่คุ้นเคยกันดีในทุกๆวัน
เธอเดินฝ่าละอองฝนพรำ สัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นบนใบหน้า
เธอรู้สึกสดชื่นขึ้นมาพอประมาณ ทว่าสมองยังคงหนักอึ้ง
เธอคิดอะไรไม่ออกทั้งๆที่เธอรู้สึกว่าเธอต้องคิดอะไรสักอย่าง
ที่ยังคงติดค้างอยู่ในความรู้สึก ตรงไหนสักแห่ง!!!! .....

 เอสเพรสโซ่ร้อน แก้วนั้นยังคงวางอยู่ตรงหน้า
ไอร้อนจากแก้วกาแฟบวกกลิ่นจางๆลอยขึ้นมาแตะจมูก
เธอยกมันขึ้นมาจิบ รู้สึกอุ่นๆตรงริมฝีปาก
รสชาติกาแฟออกขมหน่อยๆ สมองเธอรู้สึกโล่งขึ้น
ทว่าเธอก็ยังคิดอะไรไม่ออกอยู่ดี
เหมือนรอยหยักในสมองกำลังบิดเป็นเกลียว
แล้วพันรัดกันอยู่ในนั้นมันยิ่งแน่นเข้าทุกที
ตอนที่เธอพยายามจะช่วยคลายปมสักอย่างในนั้น
กาแฟแค่ทำให้มันดูเหมือนมีพื้นที่โล่งๆ
แต่ไม่มีอะไรอยู่ในนั้นเลย เธอยังคงหามันไม่เจอ

ฝนเริ่มขาดเม็ด ตอนที่ต้นไม้หลายต้นดูสดชื่น
เอสเพรสโซ่ไปป้วนเปี้ยนอยู่แถวลำไส้ใหญ่
เธอรู้สึกได้ ถึงความคึกคักบริเวณนั้น แต่เธอเลือกที่จะไม่ใส่ใจ
ตอนนี้สมองเธอยังคงคิดอะไรไม่ออก เธอเลิกคิด
ปลดปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระจากสิ่งที่ยังหาไม่เจอ
ใช้ความรู้สึกเป็นคำตอบให้กับตัวเอง..แล้วเพียงไม่นาน...
เธอก็พาตัวเองออกไปจากที่ตรงนั้นอีกครั้ง!!!! 

 ตรงห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ซ้ายมือ เธอบอกกับตัวเองว่า...
”ความรู้สึกไม่เคยหลอกใคร”...ลำไส้ใหญ่ก็เช่นกัน..
เธอยิ้มให้กับตัวเอง หลังฝนระลอกใหม่เริ่มตกมาอีกรอบ 

Create Date : 04 สิงหาคม 2567		0 comments
Last Update : 4 สิงหาคม 2567 22:26:35 น.
Counter : 162 Pageviews.
(โหวต blog นี้)  Share Tweet