นมัสเต(จี)

ช่วงนี้มีคำถามมาถึงผมมากมายเยอะแยะ (ประมาณ 2-3 คน ) ว่าผมหายไปไหนมา (บ้างก็ถามต่อว่า ไปทำอะไร ไปกะใคร ซึ่งแหม ถามซะ อิๆ)

ผมไปอินเดียมาครับ ไปในโครงการแสวงบุญฯ ครับ โดยคณะทัวร์ครั้งนี้มีผู้ร่วมเดินทางทั้งพระและฆราวาสรวม 60 รูป/คน ครับ

อินเดีย เป็นประเทศอันดับหนึ่งในฝันของผมที่อยากจะไปเยือนมานานแล้ว ซึ่งนับว่าไม่ผิดหวังจริงๆครับเมื่อได้ไป เรียกว่าถูกโฉลกกันมาก ในระดับที่กลับมาแล้วความเป็นอินเดียยังไม่หายไปเลย คือดำไปเลยครับ

ในระหว่างที่อยู่อินเดีย 10 วัน ก็ได้รับประสบการณ์มากมาย จึงอยากจะบันทึกไว้ในบล็อก บล็อกละ 1 วันในอินเดีย ซึ่งถ้ามีประโยชน์หรือเกิดรอยยิ้มให้กับมิตรรักแฟนเพลงได้บ้าง ก็จะยินดีมากครับ

เนื่องจากผมอยากจะบันทึกในเชิงข้อมูลด้วย จึงนอกจากจะลงรูปแล้ว ก็จะค้นคว้าข้อมูลเพิ่มเติมด้วย คิดว่าบล็อกนึงน่าจะเขียนอย่างน้อยซัก 3 เที่ยวขึ้นไปนะครับ

ขอเชิญรับชม (และรับฟัง เอ๊ย ไม่ใช่สิ ) ณ บัดเดี๋ยวนี้ครับ


เราออกเดินทางจากสนามบินสุวรรณภูมิประมาณ 9.20 น. ถึงสนามบินกัลกัตต้าประมาณ 11.50 ครับ ก็ใช้เวลาบินประมาณสองชั่วโมงครึ่ง แต่พอถึงกัลกัตต้า ก็จะต้องปรับเวลาถอยหลังมาชั่วโมงครึ่ง คือเวลาอินเดียตอนนั้นก็ 10.20 น. ครับ


ลงเครื่องที่สนามบินกัลกัตต้า



บรรยากาศส่วนหนึ่งในสนามบินครับ กัลกัตต้าเป็นเมืองชายแดน คงเทียบเท่าประมาณ อุบลราชธานี สนามบินก็เล็กๆกระทัดรัดครับ



อาหารเที่ยงมื้อแรกในอินเดียครับ แกงไข่ผสมเครื่องเทศ ไข่เจียว ผัดเส้นคล้ายๆผัดไทย คืออาหารนี่เขาก็พยายามปรับให้เข้ากับคนไทยแล้วน่ะครับ ไม่ใช่อาหารแขกซะทีเดียว



ภาพสาวอินเดียที่สุดท้ายแล้วเป็นคนที่หุ่นดีที่สุดเท่าที่เห็นในอินเดียครับ แต่ก็อย่างว่า ผมไม่ได้ไปในเมืองที่มีดาราเยอะ เห็นไกด์บอกว่าเมืองส่วนใหญ่ที่เรามานั้น พูดง่ายๆก็คือบ้านนอกน่ะครับ

สังเกตว่าสโลแกนการท่องเที่ยวของอินเดียตอนนี้คือ Incredible India (อินเดียที่เหลือเชื่อ) ซึ่งก็เหลือจะเชื่อจริงๆครับ ในหลายๆเรื่อง ซึ่งจะได้เล่าต่อไป



บรรยากาศด้านนอกของสนามบินครับ



แท๊กซี่อินเดียครับ ชาวอินเดียเป็นชาตินึงที่มีความเป็นชาตินิยมสูงมาก รถก็เช่นกันครับ ส่วนใหญ่แล้วจะใช้ยี่ห้อ TATA ซึ่งผลิดในประเทศ

ทำเป็นเล่นไปครับ อินเดียมีแร่เหล็กเหลือเฟือ รถอินเดียแข็งแกร่งมากนะครับ ผมไปลองกดดูแล้ว ไม่มียุบเลยครับ



ลงจากเครื่องบิน กินข้าวเสร็จแล้วก็เดินทางต่อโดยรถบัสครับ คันนึงก็จุคนได้ประมาณ 30 คน ก่อนอื่นก็ต้องมีการนมัสเตกันตามธรรมเนียม

แขกหนุ่มเสื้อชมพูคนนี้แกชื่อ วิชาญ ครับ ซึ่งทำไปทำมากลายเป็นคุยกะผมอย่างถูกคอมาก ก็อาศัยวิชาญนี่แหละครับในเรื่องภาษาฮินดี และเรื่องอำนวยความสะดวกอื่นๆ



บรรยากาศภายในรถครับ เป้าหมายของเราคือ จากกัลกัตต้าไปเมืองคยา ก็ประมาณ 400 กว่ากิโลเมตรครับ แต่ใช้เวลาเดินทางถึงประมาณ 11 ชั่วโมง!!!



บรรยากาศบ้าน(นอก)เมืองของชาวแขกครับ ในระหว่างเดินทาง












มีทางด่วนด้วยนะครับ



ถึงโรงแรมที่เมืองคยา เวลาประมาณห้าทุ่มครับ (ออกจากกัลกัตต้าประมาณเที่ยงวัน) มีข้าวต้มร้อนๆ ให้กินแก้หิว? กับข้าวก็ทำนองเดียวกันครับ พยายามให้เข้ากับคนไทย แต่ก็แบบกลิ่นเครื่องเทศตลบอบอวล...ช่างหอมอะไรเช่นนี้


วันนี้ถือเป็นวันแห่งการเดินทางครับ แล้วก็เป็นการปรับตัวให้เข้ากับอินเดีย ซึ่งก็อย่างที่บอกครับ มีอะไรเหลือเชื่อเยอะแยะมากมายในสองข้างทางที่เดินทางไป และเพื่อให้เข้ากับสโลแกน อินเครดิเบิล อินเดีย ผมจะขอเล่าเรื่องที่เหลือเชื่อในสายตาของผมที่เห็นในวันแรกดังนี้ครับ

- ขณะที่นั่งในรถบัส ผมได้ยินเสียงแตรไปตลอดทางเลยครับ ทั้งแตรจากรถคันอื่น และจากคันที่นั่งไป โดยเฉพาะคันที่ผมนั่งนี่เฉลี่ยแล้วบีบแตร 3 ครั้งในหนึ่งนาทีครับ!!!

ตอนแรกก็ไรว๊า บีบแตรกันอยู่นั่นแหละ แต่พอได้ยินคำอธิบายจากไกด์ และจากการสังเกตของผม ปรากฏว่าสาเหตุก็คือ แขกอินเดียขับรถมองกระจกข้างไม่เป็นครับ จึงมีข้อตกลงร่วมกันว่า อีนี่ถ้านายจะแซงฉันไปนะ นายบีบแตรบอกฉันด้วยนะ เพราะฉันไม่ได้มองหลัง ถึงขนาดว่าสิบล้อบางคันติดสติ๊กเกอร์ไว้เลยครับซึ่งแปลเป็นไทยได้ประมาณว่า จะแซงก็บีบแตรด้วย แถมรถบางคันหุบกระจกมองข้างไปซะงั้นเลยครับ... อินเครดิเบิล!!!

- ตอนอยู่ที่สนามบินกัลกัตต้า ไกด์บอกว่า เวลาเดินทาง ในรถบัสจะไม่มีห้องน้ำ ถ้าใครอยากเข้าห้องน้ำ อย่างเบาให้ชูนิ้วก้อย อย่างหนักให้ชูนิ้วโป้ง แล้วคนขับจะรู้เอง แล้วจะหาห้องน้ำให้ แถมบอกอีกว่าห้องน้ำอินเดียมีมากที่สุดในโลก ผมก็นึกอย่างนั้นรึ ดีแฮะ เพราะเราก็เข้าห้องน้ำถี่อยู่

ปรากฏนั่งรถสองชั่วโมงผ่านไป รถบัสก็จอดข้างทาง ผมก็มอง ไหน(วะ)ห้องน้ำ มีแต่ทุ่งโล่งๆ มีต้นไม้เล็กๆ ขึ้นเป็นหย่อมๆ แล้วไกด์ก็ประกาศว่าเชิญเข้าห้องน้ำตามอัธยาศรัยครับ นั่นแหละครับทุ่งโล่งๆ นั่นแหละตรงไหนก็ได้ แต่ให้ระวังกับระเบิดด้วย โอ้...

แล้วจึงถึงบางอ้อ นี่แหละครับห้องน้ำที่มีมากที่สุดในโลกของชาวอินเดีย เกือบทุกที่ครับ (ยกเว้นเมืองระดับบิ๊กๆ เช่น เดลฮี) คือ คนแถวนั้นเขาก็ทำกันแถวนั้นแหละ ทั้งหนักทั้งเบา

เอา(วะ)นึกในใจ อย่างผมและผู้ชายคนอื่นๆนี่สบายครับ แต่กลุ่มผู้หญิงนี่สิครับ มองหน้ากันเลิ่กลั่กๆ ไกด์ก็ยังหัวเราะคิก (ไกด์มีทั้ง ญ และ ช) บอกเด๋วก็ชินไปเอง คนแขกเขาถือเป็นเรื่องธรรมดา

แล้วกลุ่มผู้หญิงก็ค่อยๆ เกาะกลุ่มกันไปครับ หาที่เหมาะๆ ตามกลุ่มต้นไม้เล็กๆ แต่ก็เดินกันไปซะไกลจากถนนเชียวครับ ในระหว่างนั้น ก็มีพวกแขกมุงครับ ขี่จักรยานผ่านมาก็มายืนมองกัน

พอเสร็จภารกิจขึ้นมาบนรถ ก็หน้าแดงกันไป บ่นงึมงัมๆ ว่าอายสุดขีดกันไป แถมไกด์ยังบอกอีกว่า นี่เพราะเดินไปกันไกล พวกแขกเลยสงสัยว่าไปไหนกัน ถึงยืนมุงดู ถ้าทำภารกิจกันใกล้ๆ ก็คงไม่ดู ว่าไปนั่น

ช่างอินเครดิเบิลเหลือหลายจริงๆ

นี่แหละครับ จุดสลบของสาวๆ ที่จะมาเที่ยวอินเดีย ด่านมหาโหด ซึ่งผมยังสงสัยอยู่ว่า มาดามเทรเวลคุณนายขาวมณี หรือ ป้ากอกล้วยดาริเมยา จะผ่านด่านนี้ไปได้หรือไม่

แต่ขอเล่าล่วงหน้าไปซักนิดครับ พอวันต่อมาๆ สาวๆ ทั้งหลายก็เริ่มชินครับ แถมตอนเวลาลงรถ ดันเดินมาทางเดียวกับหนุ่มๆซะอีก คือมองชัยภูมิเดียวกันน่ะครับ จนหนุ่มๆอายแทนต้องเดินหนี เลยส่วนใหญ่จะใช้วิธีข้ามฝั่งไป ให้สาวๆ ยึดฝั่งรถจอดไปซะ

คือ ต้องบอกว่า สองข้างทางที่รถวิ่งนี่ส่วนใหญ่จะมีบรรยากาศที่ดีมาก แล้วก็โล่ง ทำให้อากาศดีครับ ปฏิบัติภารกิจไปนี่แบบว่าลืมห้องน้ำไปเลยครับ ขอบอก

- การจราจรที่นี่จัดอยู่ในระดับเหลือเชื่อครับ คือ อย่างที่เล่าไว้ในบรรทัดแรกๆครับ จาก กัลกัตต้า ไป คยา ระยะทางประมาณสี่ร้อยกว่ากิโล อีนี่ฉานใช้เวลาขับ (รวมแวะกินข้าวเย็นประมาณชั่วโมงนึง) จากประมาณเที่ยงวันยันห้าทุ่ม ก็แค่ 11 ชั่วโมง เท่านั้นเอ๊ง...ซึ่งผมมาวิเคราะห์สาเหตุที่ช้ามากๆนี่แล้วครับ พอจะแบ่งได้ดังนี้

ก) ถนนที่อินเดีย จะจำกัดความเร็วรถไว้ที่สูงสุด 60 กิโลเมตรต่อชั่วโมงครับ โอ้...
ข) แขกขับรถพอนึกอยากจะจอดคุยกันก็จอดซะงั้นครับ ก็ติดแหงกกันไปเลนนึง แล้วคิดดูครับ ถ้าเป็นถนนสองเลนสวนกัน อะไรจะเกิดขึ้น
ค) แม้หลายช่วง ถนนจะเป็นแบบสี่เลน คือสองเลนไป สองเลนมา แถมมีเกาะกลางถนนด้วยนะ แต่ขอโทษครับ บางช่วงอีนี่ฉานถ้อยทีถ้อยอาศัยวิ่งสวนกันแค่สองเลนฝั่งนึง อีกสองเลนฝั่งนึงฉานเอาไว้ตากเสื้อผ้าข้าวของครับ
ง) ถนนบางช่วงมีไว้สำหรับให้คนนั่งฝึกอิทธิฤทธิ์ครับ คือมันขรุขระมาก ทำให้วิ่งได้ช้า แล้วแบบรถบัสแขกไม่รู้จักโช้ครึยังไงก็ไม่รู้ครับ ลองนึกภาพครับ รถวิ่งๆอยู่ดีๆ คนนั่งท้ายรถก็สลับกันลอยตัวแสดงอิทธิฤทธิ์กันให้สนุกสนาน

อย่าแปลกใจเลยครับว่าสถิติอุบัติเหตุในเมืองแขกจะน้อยมากถึงมากที่สุด..อินเคร้ดิเบิ้ล

- ก่อนไปอินเดีย มีอาหารอย่างนึงที่ผมหมายมั่นปั้นมือมานานที่จะต้องลิ้มรสให้ได้ นั่นคือ ชาร้อน ครับ เพราะปกติก็ชอบอยู่แล้ว ยิ่งมาในเมืองแห่งชาแบบนี้ก็ต้องลองกันซักตั้ง ซึ่งวันแรกก็ได้กินเลยครับในอาหารมื้อเย็นที่แวะกินในปั๊มน้ำมันเล็กๆแห่งหนึ่ง ชาร้อนภาษาแขกจะเรียกว่า การัมจาย ครับ คือ การัม แปลว่า ร้อน จาย ก็คือ ชา นั่นเอง

สุดยอดอร่อยเหลือเชื่อครับ ไม่ผิดหวังจริงๆ แล้วรายละเอียดจะเล่าในบล็อกวันต่อๆไปนะครับ ซึ่งผมตระเวนกินไปทั่วเลยครับ

- อากาศในอินเดียนี่คุ้มดีคุ้มร้ายเหลือเชื่อครับ ช่วงที่ไปมานี้จะเป็นช่วงฤดูหนาว ซึ่งตอนกลางวันจะมีลักษณะ หนาวแดดเปรี้ยง คือหนาวก็หนาวไป แต่แดดก็ส่องไป ทีนี้พอเวลาค่ำ อากาศจะลดวูบเลยครับ หนาวขึ้นเรื่อยๆ จนเมื่อเข้าไปในห้องพักตอนประมาณเที่ยงคืน อากาศมันยะเยือกขนาดที่ไม่ต้องเปิดแอร์เลยครับ เวลาอาบน้ำในห้องน้ำแล้วเดินออกมาข้างนอก มันหนาวเสียดกระดูกอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อนครับ

คือถ้าเราไปในประเทศที่รู้ว่าหนาวแน่ๆ ก็คงจะไม่เท่าไหร่เพราะคงเตรียมตัวไปอย่างดี แต่นี่อินเดียนะเนี่ย ฉานก็ใส่เสื้อผ้าของฉานปกติไป เจ้าประคุณเอ๊ย...




สรุปเส้นทางในวันแรกครับ ขึ้นเครื่องจากกรุงเทพฯ ไปลงที่ กัลกัตต้า รัฐเวสเบงกอล ซึ่งอยู่ในทิศตะวันออกเฉียงเหนือของอินเดีย จากนั้นนั่งรถบัสต่อไปยัง คยา รัฐพิหาร เพื่อวันรุ่งขึ้นก็จะไปนมัสการสังเวชนียสถานแห่งแรกครับ คือ พุทธคยา สถานที่ตรัสรู้ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และยังมีสถานที่สำคัญอื่นๆ ทางพระพุทธศาสนา อีกพอสมควรครับในเมืองคยาแห่งนี้


แค่วันแรกผมก็หลงใหลในเสน่ห์แห่งอินเดียแล้วครับ เธอไม่สวยจัด แต่ก็ไม่ขี้เหร่ จริตมารยาแพรวพราว น่าค้นหา คุ้มดีคุ้มร้ายอยู่บ้าง คงคล้ายๆกับหลานกบน่ะครับ (เฉพาะเรื่องคุ้มดีคุ้มร้ายนะ)

เรียกได้ว่าถ้าเราสามารถทำใจให้ โกยบาธ นาฮี (ไม่เป็นไร) ในเรื่องจุกจิกเล็กๆน้อยๆได้ ก็สามารถเที่ยวอินเดียได้อย่างเพลิดเพลินจำเริญอุราครับ


...โกยบาธ นาฮี อินเดีย...

บันทึกครั้งที่ ๓
วันที่ ๑ เดินทางมาราธอน

ปล. ถ้ายังไง เพื่อนๆ หลานๆ คนไหน สงสัยอะไรเกี่ยวกับอินเดีย ก็อยากให้ถามมาเลยได้นะครับ