ณ รักปรารถนาเวิ้งวาดเกิดทาสสมัคร
พิสุทธิ์รักซึ้งลึกใจตึ้กตั้ก
โลกงามหนอหรรษาล้วนน่ารัก
คอยชะแง้แอบทักใจนึกเงาลึกลับ

เพลงรัญจวนยวนหยุดให้หงุดหงิด
ตอนอาทิตย์ลับลี้ใจหรี่หลับ
อกเดือนดาวกลิ้งล้มหล่นจมพยับ
เลือนอยู่กับคุครุ่นของฝุ่นรอบ

หวงหากระซิบรักลิ่วลับทิวตึก
เมืองอึกทึกซ่อนใคร่อยากให้ตอบ
คนที่รักฤๅรู้นัยอณูชอบ
ปลายปองปลอบอย่า...บ้าไร้สาระ

หวง,เหงา,หึงท่าท่วงล้วนลวงหลอก
หายใจตอกข้างหลังไร้จังหวะ
คิดถึงวันก่อนใจรอนแล้วนะ
ไม่มีล่ะจักยอมคอยออมทุกข์

จากเอมอ้อนมาเพ้อต้องเสนอแนะ
ไม่มีแผละให้เห็นมาเต้นปลุก
เร่าร้อนรักมาครวญเลิกทวนลุก
ใจช้ำชุกคอยดักยากจักลบ





หลงใหลภวังค์เปลี่ยนผันมาบรรจุ
ไม่บรรลุปลายฝันที่บรรจบ
ริ้วมายาคลั่งคลี่พาดพลีพบ
ในพิภพหมดเราให้เงาทาบ

หม่นมัวเตลิดอวดมนุษย์แสนอุตริ
เหลือแต่ผลิรักด่วนทรุดส่วนหยาบ
ข่าวในใจท่องไกลล้วนได้ทราบ
เหลือแต่คราบ “เคย”รักมาทักพจน์

ทุ่งวิจิตรแห่งเรามลายเผาออก
เหลือแต่หมอกพิษร้าวคนกล่าวปด
อีกคนบ้าคลุ้มคลั่งมานั่งรด
รอนจารจดทั่วเมืองประเทืองทิศ

เคว้งคว้างหนอเหงาไหนจักใจแปลบ
เศร้าซ่อนแสบซึ้งทรวงในดวงจิต
โก้,หยิ่งมาถูกหยามกรอบความคิด
ขอแลกสิทธิ์คืนไทกับใจรก

จะเป็นไทก้าวไปไม่ให้หมด
รักรานรสไม่พกใจสกปรก
ป่นผลาญอารมณ์ลบเลือนมาเยือนยก
แม้ดาวดกไม่ปลื้มจักลืมเลาะ







วาดภาพฝันวาดสมให้ฉมเฉียบ
วาดเรียบเรียบแต่หรูคัดคู่เหมาะ
เลิกแล้วกับฉอเลาะหัวเราะเยาะ
กล่อมไกลเกาะคนคลั่งทำพังชีพ

คืนดื่นดึกเดือนผละดาวกระพริบ
ให้ต้องหยิบเวียนวนเล่นต้นปีบ
ใครคนหนึ่งร้อยให้ก่อนไปงีบ
สอนดมกลีบเบามือยามถือแวะ

กาลเคลื่อนไปอย่าเคลิ้มคอยเสริมเสก
อย่าวิเวกเหงาหงอยขื่นคล้อยแฉะ
เก็บอารมณ์ขมเลอะที่เยอะแยะ
มาคอยแงะชื่นฉ่ำร้อยร่ำเพียบ

คืนจันทร์แจ่มเคลิ้มเคาะสนุกเสาะเคล็ด
กะเพิ่มเผ็ดกับใจยามใครเหยียบ
กลับทำหล่นบนพื้นในคืนเงียบ
รอยเย็นยะเยียบพาเลือนคืนเดือนพลัด

เพลงพาฝันเฝ้าฝากลอยจากหาด
มีอำนาจปลื้มปลุกจมสุขสวัสดิ์
คอยว่างเว้นร้าวรอนจับผ่อนลัด
เจ็บจักจัดไกลตาไม่มาคุ




ผังกลบท

ที่เรียกว่า กลบทนายโรงลืมกรับ คือ ทุกบรรทัด จะต้องลงส่งสัมผัสนอก ด้วย คำ ลหุ(คำตาย เสียงสั้น) เท่านั้น
เรื่องเล่ามีอยู่ว่า ครั้งเมื่อวางโกลนเรือ เอนกชาติภุชงค์ แล้วเสร็จ จำต้องมีการลองน้ำ พระราชวังบวรฯ โปรดที่จะเสด็จล่องเรือจากท่าวาสุกรีไปขึ้นที่วังหน้า ด้วยความฉุกละหุก นายโรงผู้จัดเตรียมอุปกรณ์ ลืมนำ กรับ ลงเรือให้อาลักษณ์ขับเห่ พอเรือออกจากท่า อาลักษณ์ก็เริ่มเห่ แต่หา กรับ ไม่เจอ ด้วยปรีชา จึงต้องว่ากลอนท้ายหัก จะได้ไม่ต้องลง กรับ กรมพระราชวังบวร เห็นเป็นการแปลก เลยถามอาลักษณ์ว่า เฮ้ย นี่มึง ด้นกลอนกลอะไร อาลักษณ์ จึงตอบไป ว่า นี่เป็นกลบท นายโรงลืมกรับ พระเจ้าข้า



เขียนและอัพโดย......ญามี่///...