โรมานซ์: เชลยรักข้ามเวลา (แก้วกานต์ # 430)

แปลจาก Killing Time
ผู้แต่ง: ลินดา โฮเวิร์ด / ผู้แปล: พิชญา
สำนักพิมพ์ แก้วกานต์ # 430
พิมพ์ครั้งแรก กุมภาพันธ์ 2550
ราคา 140 บาท

ในปี 1985 แคปซูลเวลาได้ถูกฝังไว้ใต้สนามหน้าสำนักงานศาล ในเมืองเล็กๆ เพื่อจะเปิดขึ้นใหม่ในปี 2085 แต่หลังจากนั้น 20 ปี ในยามมืดสนิท แคปซูลถูกขุดขึ้นมาและข้าวของข้างในหายไป

ในคืนนั้นเอง หนึ่งในบรรดาผู้ที่บริจาคของใส่ในแคปซูลถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยมในบ้านของเขาเองโดยไม่มีร่องรอยของการงัดเข้าบ้านหรือการต่อสู้ แล้วคนที่บริจาคของใส่ในแคปซูลก็ถูกฆ่าไปทีละคน

นอกจากความสงสัยในการปรากฏตัวอย่างลึกลับในทันทีทันใดของ นิกิต้า สโตฟ แล้ว หัวหน้านักสืบ น็อกซ์ เดวิส ก็ไม่มีเงื่อนงำใดๆ ทั้งสิ้น นิกิต้า อาจไม่ใช่ฆาตกร แต่ดูเหมือนว่าเธอจะซ่อนความลับไว้มากมาย

ด้วยความเสี่ยงที่ยิ่งกว่าที่ใครอื่นจะเข้าใจ นิติก้าตั้งใจแน่วแน่ที่จะจับฆาตกรเจ้าเล่ห์ผู้นี้ ในขณะเดียวกันก็ต้องต่อสู้กับความรู้สึกลึกซึ้งที่มีต่อชายที่จับกุมเธอไว้เป็นเชลยในโลกที่ไม่ใช่โลกของเธอ

* * * * * * * *

เล่มนี้เป็นแนวข้ามเวลาบวกสืบสวนยุคปัจจุบันค่ะ ค่อนข้างแหวกแนวจากสไตล์ปกติของลินดา โฮเวิร์ด

ในส่วนของการสืบสวน มีเหตุการณ์ให้ลุ้นตลอด ตั้งแต่แสงประหลาดที่โผล่ตรงโน้นบ้างตรงนี้บ้าง ตามด้วยการฆาตกรรมคนที่ไม่น่าจะโดนฆ่า..ในเมืองที่ไม่ค่อยมีเหตุร้ายเลย แต่พอมีก็โผล่มาสามคดีรวด (จริง ๆ ต้องสี่ด้วย)
...แต่พออ่านจบ รู้สึกว่าพล็อตสืบสวนดูจะหลวมไปหน่อยแฮะ แรงจูงใจของคนร้ายก็เบสิคมาก แถมมีคนผิดที่ลอยนวลด้วย

ในส่วนของคู่พระคู่นาง บรรยายภาพได้ดีตามเคย (นิยายของลินดา โฮเวิร์ดมักไม่ค่อยมีปัญหาในการสร้างภาพตัวละครให้เราชอบ) จขบ. ชอบนิสัยพระเอกที่พอสงสัยอะไรแล้ว เขาจะตามข้อมูลไปจนกว่าจะรู้ น่ารักดี นางเอกก็น่ารักเหมือนกันตอนเธอเห่อสภาพยุคนี้ และงงกับภาษาพูดที่ไม่ชิน ในเรื่องพยายามเพิ่มมิติให้นางเอกด้วยการใส่ปมบางอย่างด้วย

พล็อตไม่มีอะไรมาก คนแต่งบอกแต่แรกว่านางเอกเดินทางข้ามเวลามาจากอนาคต เธอเป็นเอฟบีไอคนที่สามที่ถูกส่งมาเมืองนี้ หลังจากคนแรกตาย คนที่สองล้มเหลวไม่พบอะไร พอมาถึง เธอก็เจอพระเอกที่เป็นหัวหน้าสืบสวนของเมือง ทั้งคู่จับมือกันสืบคดีฆาตกรรมที่พัวพันกับการหายไปของแคปซูลกาลเวลา เพราะแน่ใจแล้วว่าคนร้ายมาจากอนาคตหรือมีผู้สมรู้ร่วมคิดในอนาคตแน่ เหลือแต่รอหาว่าใครและเหตุจูงใจคืออะไรเท่านั้น
..ระหว่างทำงาน ทั้งคู่ก็เริ่มสนใจกันตามสไตล์โรมานซ์ (เล่มนี้มีฉากเรท แต่ไม่ร้อนแรง--รึเปล่า? ฉากในห้องน้ำนี่น่าจะร้อนไหมหว่า)

ตัวเนื้อเรื่องอ่านเพลิน ๆ ค่ะ แต่สาเหตุหลักที่จขบ. อ่านสนุกมากคือเกร็ดโลกอนาคตที่คนแต่งบอกไว้เป็นช่วง ๆ ตอนพระเอกนางเอกคุยกัน เช่น ในอนาคตจะไม่มีรถเครื่องยนต์สันดาปภายในแล้ว แต่ใช้พลังงานอื่น, เสื้อผ้ากลายเป็นเนื้อสังเคราะห์ ชุดผ้าฝ้ายกลายเป็นของมีค่า, งานเขียน ดนตรีและวัฒนธรรมต่าง ๆ ในช่วง 1990-2020 (ถ้าจำไม่ผิด) ขาดตอนไปเพราะสื่อเสื่อมสภาพ กู้คืนไม่ได้, กระดาษกลายเป็นสิ่งสะสมมีค่า ฯลฯ

นางเอกยังเล่าด้วยว่าในยุคเธอ มีอาณานิคมโลกตามดวงจันทร์หรือดาวอื่นบ้างแล้ว แต่ไม่มีการติดต่อกับต่างดาว และสุดท้ายแล้ว ทุกคนก็เชื่อว่ามีการเดินทางไปในดวงจันทร์จริง--ไม่ใช่จัดฉากอย่างที่บางกลุ่มกล่าวหา--เพราะพระสันตะปาปาเดินทางไปดวงจันทร์ด้วยตัวเองเลย!

อือม์ ตอนอ่านก็ยิ้ม ๆ นะ แต่พออ่านจบ รู้สึกว่าถ้ามองในแง่นิยาย เล่มนี้มีจุดน่าสนใจที่ทำให้เขวไปจากแก่นหลักมากไปหน่อยหรือเปล่า? ตอนอ่านนี่ จขบ. ไม่สนเรื่องลำดับการเดินทางข้ามเวลาไป ๆ มา ๆ ในเรื่องเลย ไม่ค่อยสนด้วยซ้ำตอนตัดฉากให้คนร้ายจบเห่ง่าย ๆ

สรุปว่า เล่มนี้ออกแนวโรมานซ์กึ่งสืบสวนไซไฟค่ะ

Create Date : 21 มิถุนายน 2550		5 comments
Last Update : 22 มิถุนายน 2550 2:10:26 น.
Counter : 1244 Pageviews.
Share Tweet