Bloggang.com : RAKANG : 2005/03

2005/03

ฆ่าเวลา

เวลาผ่านตัวเราไปอย่างไร้สาระ
เวลาในแต่ละวันที่เราเสียไป
แต่บางครั้งเราก็คงไม่สามารถทำจิตใจให้มีสมาธิกับวันได้หมด
มิใช่หรือ

ฉันรู้ว่าเวลาไม่หวนกลับ
แล้วเราผ่านวันเวลาเหล่านั้นอย่างสิ้นเปลือง
แต่เชื่อฉันเถอะ
บางครั้ง
คนเราก็มีความสุขกับการฆ่าเวลา
เหมือนกัน.....

7 มีนาคม 2548 เวลา : 8:22:00

รองเท้าคู่ใหม่

เช้าวันนี้
เธอเข้ามาทักทายใน msn
คุยกันได้พักหนึ่ง
เราดูเหมือนไม่ได้ห่างเหินกันนัก
ชื่อเธอก็ยังปรากฏหน้าจอแทบจะทุกวัน
หลาย ๆ วันผ่านไป เราก็ทักทายกันเสียที
ที่อยู่เราก็ห่างกันไม่เกิน 10 กิโลเมตร
แต่.....
เราไม่เจอะเจอกันมาเกือบครึ่งปีแล้วหรือ
เวลาเหมือนผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน

เช่นเดียวกัน
รองเท้าคู่ใหม่ยังอยู่ในตู้
ยังไม่ได้แกะออกมานับตั้งแต่ซื้อ
ภาระภายในใจ และเงื่อนไขความจำกัดทางด้านเวลา
ใช่....ฉันไม่ได้ไปหาเธอนานพอสมควรทีเดียว

หลังจากรองเท้าคู่เก่าขาดไป
รู้สึกชีวิตช่วงนี้มีแต่เรื่องวุ่นวาย
เรื่องครอบครัว
เรื่องภาระการงาน
ทั้งของตนเอง
ทั้งความวุ่นวายของคนรอบข้างต่าง ๆ
ชีวิตมันไม่นิ่ง
เรายังคงดินบนทางชีวิตสั่นไหวนี้อยู่

วันนี้วันที่ 10 แล้ว
เผลออีกไม่กี่วันก็คงหมดเดือน
วันนี้ฉันชักอยากกลับไปเปิดตู้รองเท้า
พรุ่งนี้
หยิบออกมาไว้ที่ทำงาน
แล้วรอเดือนหน้าด้วยความตื่นเต้นบ้าง
จะดีไหม..........

10 มีนาคม 2548 เวลา : 12:44:00

คงเปนวันธรรมดา... อีกวัน

เช้านี้มาทำงานโดยไม่รู้สึกสดใสเท่าไหร่เลย
แม้รถเมล์จะว่างจนไม่น่าเชื่อก็เถอะ
อารมณ์ขุ่นมัวแต่เช้า
ไม่รู้ช่วงนี้เปนอะไร
มีแต่คนขัดใจ
รู้สึกตัวเองเหมือนกับเปนที่รองรับภาระและอารมณ์ของคนอื่น
ทั้งยังรู้สึกของความไม่เปนตัวของตัวเอง
ไม่ใช่สิ
ความเปนตัวของตัวเองมันสูง
จนรู้สึกว่าตัวตนของคนอื่นมันรบกวนต่างหาก

ถึงที่ทำงาน ความรู้สึกยังไม่ดีขึ้น
เบื่อหน่ายไปเสียหมด
วันนี้....
ต้องทำเอกสารเสนอโครงการวิจัยให้เรียบร้อย
จะได้เตรียมพิมพ์ส่งเสียที
ทำใจกับมันมานานพอสมควรแล้ว
ยังไง ๆ ก็คงหนีไม่ได้
แล้วมันก็กลับมายังสภาพเดิม
คนขี้เกียจที่สุดก็จะเปนคนขยันสุดชีวิต
เพื่อให้มันเสร็จออกไป
ชีวิตการทำงานมันมีเพียงเท่านี้เอง

วันศุกร์
ช่วงนี้รู้สึกว่าวันเวลาเหมือนมันผ่านมาเปนกิจวัตรเสียแล้ว
พรุ่งนี้ถึงเปนวันหยุด ก็ดูไม่แตกต่างในห้วงอารมณ์
วันนี้..
ก็คงเปนวันธรรมดา อีกวันหนึ่ง

11 มีนาคม 2548 เวลา : 8:20:00

ความชิงชัง

ความกดดัน
ความเหนื่อยอ่อน
ความเครียด
ใช่มันเปน..... อารมณ์

งัวเงียตื่นตั้งแต่มืด
สถานการณ์ไม่ดี
วันนี้....เดินทางไป 2 โรงพยาบาล
เช้า 1 เย็น 1

ความชิงชัง
ความกดดัน
อารมณ์
ใช่.....นับวันความชิงชังมันยิ่งเพิ่มขึ้นใช่ไหม

นอน หลับอย่างอ่อนเพลีย
คืนนี้ที่บ้านมีฉันเหลืออยู่เพียงคนเดียว
ฉันนึกว่าจะข่มตาหลับได้ยากเย็น
แต่จริง ๆ กลับตรงข้าม
สงสัยคงเปนเพราะว่า
ในวันนี้....ฉันไม่อยากตื่นอีกแล้ว

12 มีนาคม 2548 เวลา : 22:00:00

จะมีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นอีกมั้ย

เพิ่งโงหัวขึ้นมาจากอารมณ์วุ่นวาย
มาเขียนบันทึกตรงนี้ได้
ยากเย็น......

ก็ช่วงนี้ไม่ใช่เวลาดีของฉันเลย
พ่อเข้าโรงพยาบาลอีกแล้ว
ถึงจะดูไม่เปนอะไรมากมาย
แต่ก็เครียดและเหนื่อยกันทุกคนในบ้าน
คนใกล้ตัวก็พลอยวุ่นไปด้วย
มันคงมีอะไรดีขึ้นบ้างหรอก

วันนี้
มาถึงที่ทำงานด้วยความงัวเงีย
แปลกใจทั้งที่ก็คิดว่าเวลานอนน่าจะพอ
แต่ทำไมความสดชื่นมันหายไปไหนหมด
นอกจากนั้นอารมณ์ขุ่นมัวในช่วงระยะนี้กลับถูกกวนตะกอนด้วยเสียงรบกวน
ตลาดนัด OTOP
ฉันจะต้องทำงานท่ามกลางเสียงเพลงคาราบาวดังลั่นตลอดทั้งสัปดาห์หรือ
ใครตอบได้ไหม ทำไมคนในประเทศนี้ชอบซื้อของท่ามกลางเสียงดัง ๆ
ฉันไม่ได้ไม่ชอบฟังเพลง
แต่นี่มันที่ทำงาน ไม่ใช่ร้านเหล้า
หวังว่ามันคงจะเบาลงบ้างในเวลางาน
แต่ก็คงยาก เพราะตึกฉันอยู่ติดกับตลาดที่สุดแล้ว

ไหน มองโลกในแง่ดีซิ
เอ้า ตั้งความหวังต่อไป
"พรุ่งนี้คงเปนวันที่ดีกว่าวันนี้"
ก็เพลง "วนิพก" มันดังขึ้นมาพอดี
"พอตื่นมายังพบกับความหมาย
ยังหายใจเนื้อตัวยังผ่าวร้อน
ยังมีหวังเห็นดวงตะวันรอน
จะมัวนอนนิ่งเฉยอยู่ทำไม"
5555

15 มีนาคม 2548

ขุ่นมัว

ทำไม...
แต่ละวันอารมณ์มันขุ่นมัวนัก

ทำไม...
พยายามมองโลกให้มันดี แต่ก็ล้มเหลว

แค่นี้ความรู้สึกยังไม่เลวร้ายพออีก

ใช่...
วันนี้ไม่ใช่วันที่ดีนักหรอก

17 มีนาคม 2548

เช้าวันจันทร์

เช้านี้ดูสดใส
อากาศดี ท้องฟ้าปลอดโปร่ง
รถไม่แน่นมาก
ถนนไม่ติดขัด
ได้นอนพักมาพอสมควร
ไม่มีใครมาจุกจิกกวนใจ
อืม....
วันนี้เปนวันที่สดใสจริง ๆ นะ
ถ้าไม่นับงานที่รออยู่
แต่ก็นั่นแหล่ะ
เริ่มงานอย่างสบายใจมันก็ย่อมดีกว่า
ใช่ไหม...

บ่ายวันจันทร์.....
ตั้งใจว่าจะเริ่มทำงานอย่างมีความสุขแล้วนะ
แต่.... แบบ....
งานยุ่งสุด ๆ
เครียดอีกต่างหาก
เวลาทั้งบ่ายหมดไปกับการพูดคุยนัดหมาย
โดยงานเดินไปอย่างช้ามาก
บางที เวลามอบหมายงานให้ใครเขาทำ
น่าจะดูด้วยนะว่าเขามีอำนาจแค่ไหน
ระบบราชการมันมีอาวุโสมีระดับนะครับท่าน
เลิกงานอย่างมึน ๆ เวียน ๆ
ปวดหัว ปวดตา
งานยังไม่เสร็จ
เอ้า พรุ่งนี้ทำต่อละกัน

21 มีนาคม 2548

วันนี้วันพุธแล้วหรือ

ใช่.... วันพุธมาถึงแล้ว
รู้สึกว่าเปนสัปดาห์ที่เร็วมาก ๆ
กับงานท่วมหัว
ก็อย่างว่า
เนื่องจากเปนพวกถูกลืม
ไม่ค่อยจะมีงานเยอะกับเขามานานแล้ว
เลยปรับตัวไม่ค่อยทันเท่าไหร่กับสัปดาห์นี้
รู้สึกสองวันที่ผ่านมาไม่มีเวลาว่างเอาเสียเลย
แต่งานกลับไม่เดินเท่าไหร่
เปนการพูดคุย ปรึกษา ประชุม โดยไม่ได้ข้อสรุปเสียมากกว่า
เบื่อ ๆ กับระบบเหมือนกัน
ตรวจงานค้างอยู่ตั้งแต่วันจันทร์ยังไม่มีเวลาไปทำต่อเลย
วันนี้ต้องสะสางอีกวัน
วันหนึ่ง ๆ เราผ่านไปกับเรื่องพวกนี้เองหรือนี่....

23 มีนาคม 2548

ร้องเถอะร้องเพลง

วันนี้ตื่นมาแต่มืด แล้วก็นอนต่อไม่หลับ
ไม่รู้เปนอย่างไร ระยะนี้เวลานอนไม่ค่อยปรกตินัก
ปรกติฉันเปนคนที่ใช้เวลานอนมาก
หากนอนไม่พอสักไม่กี่วัน ร่างกายจะฟ้องด้วยอาการป่วยทันที
แต่ช่วงนี้เหมือนมันเปลี่ยนไป
เวลานอนดูค่อนข้างจะพอดี
หมายถึงว่าถ้านอนตั้งแต่หัวค่ำ เช้ามืดก็จะตื่น
และหลัง ๆ นี้ก็จะตื่นมาสักตอน ตี 3 หรือ ตี4
นอนต่อก็หลับบ้าง ไม่หลับบ้าง
นิสัยอย่างนี้ไม่เคยปรากฏ

วันนี้....ยังเช้าเกินกว่าจะออกไปทำงาน
ฉันมีโอกาสได้นอนแช่อยู่สักระยะ
ฟังเพลงยามเช้าแล้วรู้สึกว่าชีวิตมันสดชื่นดีเหมือนกัน
ปรกติก็เปิดทุกวันนั่นล่ะ
แต่ว่าในเวลานั้นมันไม่ค่อยจะได้ฟัง เพราะต้องแต่งตัวจ้ดข้าวของไปด้วย
แต่วันนี้มีเวลาว่างเกือบชั่วโมง
นั่งเปิดคอมฯ ลงบัญชีไป ฟังเพลงพร้อมกับฮึมฮัมไป
เข้าที

เขียนโครงการเสร็จแล้ว
หลังจากคุยกันไปไม่รู้จักกี่รอบกับเวลา 3 วัน
ผลที่ได้ก็ไม่ต่างจากร่างแรกเมื่อวันจันทร์เท่าไหร่
เปลี่ยนนิดเปลี่ยนหน่อยเท่านั้น
ช่วงนี้ก็หมดหน้าที่ตัวเองไประยะหนึ่ง
รอโครงการอนุมัติก็ค่อยมาเหนื่อย(มาก ๆ) ต่อไป
เฮ้อ... ชีวิตมันก็แค่นี้
ฉันก็รู้ว่าเขาจ้างมาให้ทำงาน
แต่งานที่อยากทำทำไมมันไม่ได้ทำ
ไม่บ่นดีกว่า

บ่ายมีนัดกับเพื่อนเก่าแก่
เธอลงมากรุงเทพฯ เกือบเดือนแล้ว
แต่ได้เจอกันวันเกือบสุดท้ายก่อนกลับ
เราต่างมีชีวิตที่แยกจากกัน
ในเวลาอย่างนี้ เวลาว่างเปนสิ่งที่หาตรงกันได้ยากจริง ๆ
เหมือนผ่านไปไม่นานก็เกือบ 2 ปีแล้ว
เด็กตัวเล็ก ๆ คงจะซนได้ที่แล้วล่ะสิ

24 มีนาคม 2548

เที่ยงวันในเงาหมอก

เรื่องราวในวันวานยังคงเปนความสดชื่นอยู่เสมอ
บทสนทนายังคงดำเนินอยู่ต่อไป
เรื่องราวต่าง ๆ ดูพร่างพรู
เวลาดูเหมือนจะมีน้อยเกินไป
ใช่ .... เราไม่ได้เจอะเจอกันเปนเวลาเนิ่นนานทีเดียว

ฉันนั่งนึกถึงเวลาที่ผ่านพ้น
ยามสายของชีวิต วันเวลาดูแสนจะสบาย
เวลานี้....
เราต่างเดินทางไปอยู่คนละโค้งขอบฟ้า
ต่อสู้กันไปบนเส้นทางของชีวิต
เที่ยงวันของเราแต่ละคนดูไม่สดใสเอาเสียเลย
เที่ยงวันในเงาหมอก
แต่ถึงอย่างไร ชีวิตก็ยังคงต้องเดินต่อไปใช่ไหม

4 ทุ่ม คนใกล้ตัวเริ่มหาวนอน
หลังจากฟังคนพูดประมาณลิงหลับทั้งสองคนมาเนิ่นนาน
บางทีเพียงแค่การได้ระบายตะกอนในใจ
ชีวิตก็มีความสุขขึ้นอักโข
ใช่ทุกคนย่อมมีปัญหา
แต่เราก็ยังพอเรียกชีวิตของเราว่าชีวิตที่ดี ไม่ใช่หรือ

ฝนพรำเมื่อฉันกลับบ้าน
เด็กตัวน้อยโทรมาตามแม่ที่กลับดึก
รถไฟฟ้าเคลื่อนผ่านเส้นทางยาว
ฝนตกแรงขึ้น ๆ
จนถึงบ้านฉัน
ไม่มีหยาดฝนสักหยดเดียว
ฝนตกไม่ทั่วฟ้า...ในคืนนี้

25 มีนาคม 2548

เดิน เดิน เดิน

วันเกิดคนใกล้ตัว
ตื่นมา Happy Birthday ตั้งแต่เช้า
ตั้งใจกันว่าจะไปท่าพระจันทร์
ไปร้านอาหารโป๊ะท่าน้ำ
เธอชอบร้านที่นั่น
ท่าทางคงชอบมาก
มากขนาดนอนหลับละเมอถึง

อากาศแย่มาก
ฝนฟ้าดูไม่เปนใจเอาเสียเลย
ฝนเบา ๆ เมื่อเริ่มออกเดินทาง
สลับกันกับแดดออกเปนระยะ ๆ
ฝนตกหนักเมื่อไปถึง
รถแน่น อากาศร้อนอบอ้าว
เมื่อถึงที่หมายก็เหนื่อยเสียแล้ว

แวะเที่ยวพิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติ
ฉันเคยไปหลายครั้งหลายหน
แต่เธอคงเคยไปไม่บ่อยนัก
ดูจากความสนุกสนานกับการเดิน
ใช่...ฉันเดินตามจนหมดเรี่ยวแรง
แล้วก็ใช่อีก....ไปเที่ยวกับเธอต้องฝึกเดินทางไกลเอาไว้
เหนื่อย แต่ก็สนุกและอร่อย
แต่มันเหนื่อยมากไปหน่อย
เหนื่อยจนหมดแรงจริง ๆ
ถึงบ้านก็แทบจะไข้ขึ้น

ทุกอย่างไม่เปลี่ยนแปลง
ไม่ว่าพิพิธภัณฑ์หรืออาหาร
ไม่มีความเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัด
โลกทุกอย่างของฉันดูเช่นเดิม
แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มของเธอแล้ว
วันนี้ก็เปนวันดีอีกวันหนึ่ง

26 มีนาคม 2548 เวลา : 21:00:00

งานสัปดาห์หนังสือฯ

เตรียมตัวมาหลายวัน
สำหรับงานหนังสือฯ
หลังจากเดินดูคร่าว ๆ ไปเมื่อวันศุกร์
วันนี้เปน "วันจ่าย" อย่างจริงจัง
ขับรถมาจากบ้านแต่เช้า
ขนข้าวของทุกอย่างติดมาด้วย
รวมทั้งคนใกล้ตัวที่ขอเวรหยุดวันนี้โดยเฉพาะ
เอารถมาทั้งที ต้องใช้ให้คุ้ม....

วันนี้..........
วันเริ่มต้นสัปดาห์ที่ขยันที่สุดในรอบหลาย ๆ เดือนทีเดียว
งานทุกอย่างสำเร็จอย่างรวดเร็ว และทันเวลาเปิดร้าน
ฉันเดินตามหลังเธอ
หนังสือเล่มแล้วเล่มเล่าเพิ่มน้ำหนักขึ้นเรื่อย ๆ
โดยส่วนตัวไม่ได้ตั้งใจซื้อนัก เพราะมีเวลามาดูอีกหลายวัน
แต่ขนาดเล่มที่ตั้งใจไว้ งบประมาณก็หมดเสียแล้ว
ไม่นับหนังสือของเธอซึ่งมากขึ้น ๆ
จนคนถือเริ่มบ่น

หลังจากกินข้าว
ฉันต้องกลับไปทำงาน
แน่นอน.. เธอไปเดินงานต่อ
เวลาบ่าย เมื่อฉันกลับมา
หนังสืออีกห่อก็วางอยู่บนโต๊ะทำงาน
กระเป๋าขนาดใหญ่ซึ่งเพิ่งได้แถมมาบรรจุหนังสือจนเต็ม
ใช่....เธอก็หมดงบประมาณเหมือนกัน

ฉันหิ้วกระเป๋าใหม่
มันเต็มจนล้น และ.... หนัก
เราทั้งคู่ต่างยิ้มกับสิ่งที่ได้มา
วันนี้กลับบ้านอย่างมีความสุข
ฉันเพียงกังวลอยู่นิดเดียวว่า
งานหนังสือฯ ยังเหลืออยู่อีกสิบกว่าวัน

28 มีนาคม 2548 เวลา : 21:00:00

อบรม การใช้ พรบ. ข้อมูลข่าวสารราชการ

อบรมทั้งวัน
เช้ายันบ่าย
พรบ. ข้อมูลข่าวสารราชการ
ถามว่าน่าสนใจไหม.... ก็พอควร
แต่ฟัง ๆ ไปยิ่งมีอคติ
หลักการก็ดีอยู่หรอก
แต่รู้สึกในทางปฏิบัติจะให้อำนาจ "ประชาชน" มากเกินไปหน่อย
คนทั่วไปควรมีสิทธิรับรู้ข้อมูลของรัฐได้
แต่ไม่น่าหมายความถึงคนที่ไม่เกี่ยวข้อง
งั้นถ้ามีใครว่าง ๆ สักคน หรือสื่อมวลชนหาข่าวไปขาย มานั่งขอข้อมูลทุกวัน
ก็ไม่ต้องเปนอันทำงานกันน่ะสิ
โรงงานนะครับ ไม่ใช่ศูนย์ข่าว

นอกจากนั้นการวิเคราะห์ตัดสินว่าเรื่องไหนควรเผยแพร่ก็ไม่มีความแน่นอน
คำตัดสินเปลี่ยนได้ตามสถานการณ์
ฟังดูแล้วหดหู่หัวใจ
บ้านเมืองทุกวันนี้ทำอะไรขึ้นอยู่กับกระแสตลอด
สร้างวาทกรรมกัน
โลก post-modern
เราหาความจริง ความแน่นอนกันไม่ได้แล้วใช่ไหม
แล้วถ้าความไม่แน่นอนเปนสารณะ
เราจะมีความสุขได้หรือ

เย็นไปคอนโดฯ
จ่ายเงินเรียบร้อย
ทำความสะอาดประจำเดือน
รู้สึกว่ามันสกปรกมากขึ้น ๆ
ห้องปูพรมมาดูดฝุ่นเดือนละครั้ง คงไม่ไหว
แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรกับมันดี
ช่วงนี้คงต้องอดทน ต้องรอกันต่อไป
กว่าทุกอย่างจะได้เรียบร้อย

แวะซีคอน
กลับบ้านด้วยความอ่อนเพลีย
เมื่อหัวถึงหมอนก็แทบจะหลับลงไปเลย
ชีวิตในแต่ละวัน ... มันผ่านพ้นไปรวดเร็วเหลือเกิน

30 มีนาคม 2548 เวลา : 21:00:00

Create Date : 18 พฤษภาคม 2549

Last Update : 22 พฤษภาคม 2549 7:50:19 น.

0 comments

Counter : 255 Pageviews.