BlogGang.com : : ลั๊นล้าอยู่หน้าคอม : ไร้พุงไดอารี่....บันทึกการเอาชนะใจตัวเอง(เฟต3)

ไร้พุงไดอารี่....บันทึกการเอาชนะใจตัวเอง(เฟต3)

เฟต 3....

หลังจากโกธรคุณหมอจนลมออกหูกะน้องสาว ที่ช่วยกันงงในพฤติกรรมของคุณท่านที่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงพูดจาติดลบเเย่กับเราแบบนั้น จนเดินมาจ่ายตังค์ค่ารักษาและรับยาแก้ปวด ที่เค้ากรุณาเจียดยาให้แบบเสียไม่ได้ที่หน้าเคาร์เตอร์แบบสุดแสนเซ็งตุ้ม

ผมเดินแบบใจคอหวิวๆเหมือนหมดความมั่นใจในตัวเองเข้าไปใหญ่ ปกติก้อไม่อยากออกนอกบ้านไปไหนอยู่แล้วอ่ะคับ นี่ยิ่งมาโดนตอกย้ำความรู้สึกส่วนตัวเข้าไปอีก.....ยิ่งเศร้าหนัก

เดินใจลอยไปที่หน้าประตูกระจกอัติโนมัติหน้าโรงพยาบาลสุดหรู เห็นเงาตัวเองในกระจกที่ส่องผ่านแล้วถามตัวเองว่าไอ้เงาที่ยืนอยู่ตรงหน้ามันใครกันแน่---ทั้งอ้วนทั้งแก่-โทรมและเหี่ยว..

โอ้---อนิจจาไม่มีดีเลยแม้แต่เสี้ยว

ความตั้งใจในหัวคือเราต้องเอาชนะตัวเองและหมอคนนี้ให้ได้....

“ 10 กิโล ถ้าเอ็งลดได้ก้อเก่งแล้ว-----แล้ว-แล้ว—แล้ว.....”

คำพูดประโยคนี้มันดังลั่นอยู่ในหัว-----วนเวียนไปมาจนกลับมาถึงบ้าน ผมกลับเข้าห้องของตัวเองอย่างเงียบๆแล้วเข้าไปนั่งพิจารณาตัวเองอยู่หน้ากระจกทันใด.....

เดินไปเปิดไฟซะสว่างไสวไปทั่วห้อง..ทั้งๆปกติปิดมืดสลัวรัวเลือนไปหมดเหมือนเป็นแวมไพร55++ ยอมรับความจริงอีกครั้งตรงนี้ว่าไม่เคยดูแลตัวเองและส่องกระจกอย่างจริงจังเลยสักหน

ทั้งอายและกลัวไม่อยากยอมรับความจริงใดๆนั้นคือประการที่สำคัญที่สุด หลอกตัวเองไปวันๆว่าไม่เป็นไร และไม่เคยแคร์กับความอ้วนนี่หรอกสักนิดเดียว....ช่างโง่เยี่ยงควาย!!

ผมค่อยๆบรรจงถอดเสื้อผ้าไม่เหลือเลยสักชิ้นแม้แต่กุงเกงลิง—หึหึ

อ่ะๆอย่านึกภาพให้ติดเรทไปไหนนะคับ เพราะมีแต่ความจริงอันชวนอ้วก55++ ยืนพินิจพิเคราะห์เนื้อหนังมังสาที่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้อง..อันชวนหดหู่ทันใดอย่างจริงจัง จิตตกวูบเพราะพบกับความจริงอันน่าสะพรึงทั้งนั้น.....

เนื้อหนังเริ่มย่นหย่อนยานไปทั้งลำตัวและแขนขา แถมแตกลายพร้อยไปทั้งตัวอย่างน่าเศร้า มีรอยแผลของโรคสะเก็ดเงินอันน่ารังเกียจไปทั่วตัว....เป็นๆหายๆ พุงออกมากองจะย้อยไปจนเกือบจะถึงเข่า ต้นขาและหน้าท้องแขนย้วยยานไปถึงไหนๆ สาระร่างน่ากลัวเกินบรรยาย ทำไมเราถึงปล่อยตัวเช่นนี้หนอ...ใจเจ้ากรรมพากันนึก

ใบหน้าบวมอืดจนผิดรูปไปหมด ขอบตาคล้ำและบวมเป่งเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ คางสองชั้นบวมจนหาคอไม่เจอ.....ตาเหี่ยวเหมือนคนอายุสัก45-50ปี ด้วยซ้ำ ผมเริ่มบางจนเกือบล้านเพราะปล่อยให้มันเย้มเป็นนิจ....โอยๆ

หัวใจจะวายเริ่มรับสภาพนี้ไม่ได้แล้ว---นี่สินะที่คนภายนอกเค้ามองเรามาตลอด....อุบาทว์จริงๆมึง

แต่เดี๊ยวก่อน..ยังไม่หมดแค่นี้คับออเดรย์ การหักดิบด้วยความจริงอันน่าสะพรึงกลัวได้พึ่งเริ่มบทบาทขึ้นเท่านั้น...ผมมองก้มลงไปที่ใต้เตียงแล้วลากบางสิ่งบางอย่างออกมาทันใด.......หึหึ

************************************

ขอขอบคุณภาพจากกูเกิ้ลอีกครั้งคับ...

Create Date : 03 ธันวาคม 2554

Last Update : 3 ธันวาคม 2554 11:17:00 น.

0 comments

Counter : 261 Pageviews.