Bloggang.com : Mikky_tm : ความฝัน...ที่ไม่อยากให้เป็นจริง

ความฝัน...ที่ไม่อยากให้เป็นจริง

ขณะนั้นเวลาสักกี่โมง เราเองก็จำไม่ค่อยได้ แต่มันเป็นช่วงกลางวันนี่แหละ........เรากำลังกลับมาจากที่ไหนสักแห่งเพื่อมุ่งหน้าไปยังบ้านของตัวเองที่มีคนในครอบครัวกำลังรอเราอยู่....การเดินทางของเราในวันนั้นเป็นการขับรถกลับเอง แต่มันดันไม่ใช่การขับรถที่เราคุ้นเคยสักเท่าไร มันเป็นมอเตอร์ไซด์ ซึ่งก็แปลกเราไม่เคยขับมอเตอร์ไซด์มาก่อน ขับไม่เป็นด้วยซ้ำ แต่ว่าเราไม่ได้เป็นคนขับเอง มีคนขับให้เรา จากภาพที่นึกออกได้ในตอนนั้น เรานั่งอยุ่ข้างหน้า โดยมีคนซ้อนเราอยู่ข้างหลังขับให้เรา ซึ่งเป็นพ่อสุดที่รักของเราเอง...

พ่อ: (ขับรถส่ายไปส่ายมา จนเหมือนกับว่าจะไปชนรถคันอื่นๆที่สวนอยู่เกือบทุกครั้ง)

เรา: พ่อ ขับรถให้ดีๆหน่อยสิ จะไปชนคันอื่นอยู่แล้ว หนูกลัวนะ เดี๋ยวก็กลับไม่ถึงบ้านหรอก

พ่อ: (ทำเสียงใจดี) พ่อรู้แล้วล่ะนา เดี๋ยวก็ถึงแล้ว
(ได้ยินเพียงแต่เสียงพ่อเท่านั้นที่เอ่ยตอบมา แต่เราก็รู้สึกได้ว่าพ่อนั่งซ้อนอยู่ข้างหลัง บังคับรถให้เราอยู่)

เรา: (ทำเสียงหงุดหงิด) แล้วมันจะถึงแน่มั้ยล่ะเนี่ยะ แล้วทำไมพ่อไม่ขับในเลนของเราล่ะ พ่อมาขับเลนที่รถสวนทางทำไม

พ่อ: (ทำเสียงใจดีที่เราคุ้นหู เพียงแต่เสียงเท่านั้นที่เราได้ยิน) พ่อรุ้แล้วล่ะนา ก็บอกแล้วไง ว่าเดี๋ยวก็ถึง พ่อขับรถเก่งอยู่แล้ว

เรา: (ในใจตอนนั้นหงุดหงิดซะเหลือเกิน ว่าทำไมพ่อต้องมาขับรถในเลนที่รถสวนทาง พ่อขับผิดเลนอยุ่นั่นเอง เสี่ยงมากๆกับการที่จะชนกับรถที่สวนทางมา ดูเหมือนกับว่าพ่อตั้งใจจะทำให้เราทั้งคู่ถึงบ้านช้า)

...ทางที่เจอนั้นแตกต่างไปเล็กน้อยจากถนนหนทางที่เราเคยเห็นอยู่ทุกวัน ออกจะดูเหมือนถนนเส้นใหญ่ที่วิ่งไปสุ่ต่างจังหวัด ถนนหนทางบางแห่ง มีเนินเล็กเนินน้อย อีกทั้งหลุมเล็กๆต่างๆ ให้พบเห็นอยุ่ตลอดทาง...

พ่อ: (ขับรถลงหลุม และขึ้นเนินทุกครั้งที่พ่อเห็นมัน โดยไร้การหลบหลีกใดๆ ทั้งสิ้น) นี่ๆ เห็นมั้ย พ่อเก่งมั้ยล่ะ ดูสิ

เรา: โอ้ย!!! พ่อ ไม่เอา พ่อขับดีๆสิ พ่อจะขับลงไปในหลุมทำไม มันช้านะ รถก็สวนทาง เด๋วก็โดนชนหรอก (ชักหงุดหงิดมากขึ้น แต่ก็ได้แค่หงุดหงิด เพราะโกรธพ่อไม่ลง)

...ระหว่างทาง มีรถสิบล้อคันใหญ่สวนมา เกือบจะชนกับรถเรา รถคันใหญ่นั้นต้องหยุด เพื่อให้เรากับพ่อ ขับผ่านไปก่อน การเดินทางของเราสองพ่อลูกนั้นดูลำบากเหลือเกิน ดูเหมือนทุกสิ่งได้พยายามถ่วงเวลาของเราสองพ่อลูกให้ถึงบ้านช้า...

เรา: มาทางนี้พ่อ ทางนี้ นั่นแหละ อย่าไปลงหลุม (เราคอยบอกทางพ่อตลอด เพื่อให้พ่อเลี่ยงแอ่งเล็กๆต่างๆ บนถนน)

...ขณะนั้น เราเห็น รถอีกคันหนึ่งสวนทางมา เป็นรถมอเตอร์ไซด์ แต่ว่าคนที่ขับมาช่างคุ้นตาเหลือเกินเรา นั่นคือพ่อเราเองที่เพิ่งขับรถสวนไป เราจำไม่ได้ว่าเรานั่งซ้อนท้ายพ่อมาด้วยหรือเปล่า แต่เราก็ไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้บอกพ่อด้วยว่า เมื่อกี้เราเห็นพ่อขับรถสวนไป...

...ในใจของเราเริ่มจะนึกอะไรออกบ้างแล้ว เพียงแต่เราได้เก็บความคิดนั้นไว้ในหัว ไม่ได้พูดอะไรออกมาทั้งสิ้น...

...พ่อยังคงขับรถต่อไปเรื่อยๆ และแน่นอน พ่อก็ขับขึ้นเนิน และลงแอ่งเล็กๆ ที่ขวางหน้าอยุ่ โดยไม่หลีกหลบแต่อย่างใด...

...การเดินทางของเราสองพ่อลูกดูเนิ่นนานเหลือเกิน จนเวลาผ่านไปจนถึงเวลาเย็น...

พ่อ: (เรียกฉายาเราที่พ่อเรียกมาตลอดด้วยเสียงที่อบอุ่นและใจดี) เป็นไง พ่อขับรถดีมั้ยลูก เดี๋ยวก็ถึงบ้านแล้วนะ

เรา: พ่อยังขับช้าอยู่เลย ดูสิ นี่มันเย็นแล้วนะ เรายังไม่ถึงบ้านเลย (ตลอดทางนั้น เราก็ยังคงเห็นพ่อขับรถสวนไปอยุ่เรื่อยๆ เหมือนกับว่าสิ่งที่เราเห็น เป็นภาพในอดีต ที่เคยเกิดขึ้นไปแล้ว...ใช่แล้ว พ่อเคยขับรถผ่านเส้นทางนี้บ่อยๆ)

...และในที่สุดเราสองคนพ่อลูกก็มาถึงหน้าปากซอยบ้านเสียที ครึ่งทางที่ผ่านมา เรานั่งเงียบมาตลอด โดยที่ไม่ได้ติการขับรถที่ค่อนข้างจะแย่ของพ่อสักเท่าไร..

...ทางในซอยนั้นแคบ ยากที่จะขับรถเข้าไปได้อย่างสะดวกเพราะมีผลไม้ชนิดหนึ่งตกลงมาจากต้นของมัน จนเกลี่ยนกลาดไปทั้งซอย...

พ่อ: (ขับรถเหยียบผลไม้พวกนั้น จนรถส่ายไปส่ายมา จนในที่สุด........รถก็ล้ม!!)

เรา: (ทำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย ที่พ่อขับรถไม่ได้อย่างใจ ไม่รู้พ่อเป็นอะไรวันนี้ พ่อที่ขับรถเก่งหายไปไหน) พ่ออออ!!! ขับดีๆ ไม่ได้หรอ จะไปเหยียบมันทำไม ทำไมพ่อหลบล่ะ ดูสิช้าไปหมดเลยวันนี้ พ่อนิ วันนี้เป็นอะไรอ่ะ

...อยู่ๆ บรรยากาศรอบตัวก็พลันเงียบสงัด มีแต่เสียงลม และเสียงของใบไม้ของเวลาเย็นเท่านั้น สายลมเย็นอ่อนๆโชยให้หนาวเข้าไปถึงหัวใจ...

.............
......................................
...................................................................

พ่อ: (น้ำเสียงพ่อที่ดูเศร้าและแผ่วเบากระซิบมาจากด้านหลังของเรา) พ่อขอโทษนะ พ่อแค่อยากจะอยู่กับหนูนานๆ เท่านั้นเอง

เรา: (นิ่งเงียบไปพักใหญ่ เพราะตระหนักถึงเหตุผลของทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตลอดการเดินทางที่ผ่านมา)

...ใช่.....พ่อถ่วงเวลาให้เราถึงช้า...

....................พ่อจากไปแล้ว..........................

เรา: (ฟุบหน้าร้องไห้อยู่ที่พื้นถนนโดยไร้เงาของพ่อข้างกาย)

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

..........................................................................

...ความเสียใจปลุกเราให้ตื่นขึ้นในกลางดึก พร้อมน้ำตาที่เปียกสองแก้ม
ดูเวลาอีกไม่ชั่วโมงก็คงเช้า ความรู้สึกโล่งอกเพิ่มพูนขึ้นอย่างรวดเร็ว เพราะมันเป็นแค่ฝัน พ่อสุดที่รักยังคงนอนหลับอยุ่ในห้องถัดไป...เฮ้ออออ....โล่งอกเหลือเกิน....แต่ความรู้สึกเสียใจของการสูญเสียของรักที่ยิ่งใหญ่ ยังคงติดอยุ่ในหัวใจอดให้ใจหายไม่ได้...

....ถึงแม้สักวันมันจะต้องเกิดขึ้น แต่อย่างน้อยมันก็ใช่วันนี้...

.............โชคดีเหลือเกิน ที่มันเป็นแค่ฝัน...............

Create Date : 03 มิถุนายน 2550

Last Update : 3 มิถุนายน 2550 22:21:39 น.

11 comments

Counter : 361 Pageviews.

จะมาบอกว่าพี่ก็เคยอะ ฝันร้ายสุดๆเลย เรื่องพ่อนี่แหละครับ แต่ก็นานมาแล้วนะ แต่จำได้แม่นยำเลยว่าตอนตื่นขึ้นมาหมอนเปียกน้ำตาโชกเลย แล้วน้ำตาพี่ก็ไหลไม่หยุดเลย