พาลูกขี่เรือบินกลับไทยปี 49 ภาค"ขอบ่นต่อ" (voyage avec un petit monstre III)

ขอบ่นต่อภาคสามตอนเดินทางจากไทยกลับฝรั่งเศส ที่เล่าไปเมื่อวานว่าไม่ค่อยมีปัญหาอะไรมากนักในเครื่อง
เรื่องที่ลำบากหน่อย ก็แค่ตอนก่อนขึ้นกะหลังลงจาก
เครื่อง (แต่ทำเอาเหนื่อยเหมือนกัน)

ดิฉันเดินทางปลายเดือนกันยาพอดีเป๊ะ ตอนสนามบิน
สุวรรณภูมิเพิ่งเปิดใช้งานได้แค่ไม่กี่วัน ทุกอย่างยังไม่
ค่อยเข้าที่ แต่ก็ผ่านไปด้วยดีพอประมาณ

คราวนี้สายการบินอนุญาตให้นำรถเข็นเด็กไปโหลด
หน้าเครื่องได้ ค่อยยังชั่วหน่อย เพราะสุวรรณภูมิ
กว้างใหญ่ แถมได้เกทไกลสุดๆ เท่านั้นยังไม่พอ
เจอบัสเกทอีกต่างหากค่ะพี่น้อง

คือถ้าดิฉันเดินทางตัวคนเดียวก็จะไม่บ่นอะไรเลย
แต่นี่ไปกะลูกแถมหอบสมบัติพะรุงพะรัง ข้าวของ
เครื่องใช้เจ้าเอมก็บานโขกระเป๋าสะพายหนึ่งใบ
(ใส่ของใช้ลูกโดยเฉพาะพวกผ้าอ้อมสำเร็จ
กระดาษเปียก ฯลฯ) เป้อีกหนึ่ง (แบกเสื้อผ้า
ของสองเราคนละหนึ่งชุด สมุด+ดินสอสี
หนังสือนิทานและอื่นๆทั้งหมดนั่นเพื่อลูก
หมดเลย) กระเป๋าถือส่วนตัว แล้วยังรถเข็นอีก

ถ้าไม่ได้พี่สาวเข้าไปส่งคงสลบเหมือดไปตรงนั้น
(แต่จริงๆคุณแม่ที่เดินทางกะลูกน้อย ขอความ
ช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่ได้นะคะ ทั้งขาไปขากลับ)

ที่ดิฉันไม่ชอบอย่างนึง คือกว่าจะบุกไปถึงเกทได้
ต้องลงบันไดเลื่อนสองสามรอบ แล้วยังผ่านเอ๊กซเรย์
ตรวจของอีก แน่นอนว่าต้องพับรถเข็นอุ้มลูกขึ้นๆลงๆ
อยู่งั้นแหล่ะ

ลิฟท์ก็มีอยู่ตรงหน้า แต่ไม่เปิดให้ใช้ (ดิฉันไม่ทราบ
ว่าปัจจุบันนี้เปิดให้ผู้โดยสารใช้หรือเปล่า ปีที่แล้วก็
ไม่ได้สังเกตเพราะมีสามีช่วย เลยไม่สนใจ)

คิดในใจว่าซวยจริงๆตู ดั๊นมาเจอบัสเกท เพราะถ้าเป็น
เกทปกติก็เดินแบกต่ออีกไม่เท่าไหร่ก็ถึงเครื่อง แต่นี่
ต้องแบกสมบัติลงบันไดเลื่อนมาเอง มือขวาอุ้มลูก
มือซ้ายถือรถเข็น สะพายกระเป๋าอีก (เกือบได้ใช้
ปากคาบแล้ว)

ดีหน่อยที่ได้ยื่นบอร์ดดิ้งพาสก่อน (ปกติผู้โดยสาร
ที่เดินทางกะเด็กจะได้ขึ้นเครื่องก่อนอยู่แล้วค่ะ)

เสร็จแล้วเผอิญมีเจ้าหน้าที่ภาคพื้นดินใจดี ช่วยหิ้วรถเข็น
ไปวางไว้ในบัสให้ แต่หลังจากนั้น.."เจ๊อยากตายยย"
กว่าจะได้ออกจากรถก็ต้องรอผู้โดยสารอื่นเบียดแย่งกัน
ลงก่อน เพราะเราช้า ยึกยักกลัวจะไปขวางชาวบ้าน
แบกทุกอย่างรวมลูกลงมาจากรถด้วยตัวเอง ฮือๆ
เศร้าจริงๆ (ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าขนอะไรมามากมาย
คิดแต่ว่าไอ้นั่นก็สำคัญ ไอ้นี่ก็ขาดไม่ได้ ติดมาเผื่อๆ
ไว้งั้นแหล่ะ ดีกว่าไม่มี เพราะว่าคราวนี้ไม่มีสามีช่วย)

เดินไปถึงหน้าบันไดขึ้นเครื่อง ก็ฝากรถเข็นให้เจ้าหน้าที่
โหลดไปด้วย แล้วก็แบกเจ้าเอมปีนบันไดสูงๆขึ้นเครื่อง
(ถึงตอนนี้กล้ามขึ้นมาอีกหลายมัด)


..............


ตัดตอนมาถึงความยากลำบากขั้นต่อมา หลังลงจาก

เมื่อมาถึงซีดีจีที่ฝรั่งเศส ดิฉันไม่ได้คิดจะขอความช่วยเหลือ
จากเจ้าหน้าที่ เพราะคิดว่าไม่น่ามีปัญหา แค่แบกกระเป๋ากะ
ลูก ถ้าไม่มีรถเข็นเด็กมาให้เกะกะ ซำบายอยู่แล้ว

มารับบทหนักอีกที ตอนมาต่อคิวเช็คพาสฯ ดิฉันสังเกตมา
หลายรอบแล้วว่าตอมอช่วงเช้าที่นี่ยังไม่ค่อยตื่นดี (เครื่องลง
ประมาณ 7 โมง) ชอบเปิดแค่ช่องสองช่อง เจอผู้โดยสาร
ทั้งลำพรวดเดียว แถวยาวไปถึงทางเลื่อนก็มี

ทีนี้พอลงมากะเอมซึ่งถูกปลุก รมณ์บ่จอย เธอก็ร้องไห้ดังลั่น
ดิฉันเข้าคิวอยู่กลางๆ ถูกห้อมล้อมด้วยต่างชาติตัวโตๆทั้งนั้น
ซึ่งไม่เข้าแถวให้เป็นระเบียบ เนื่องจากตอมอไม่ขึ้นป้ายให้เห็น
ชัดเจนว่าแถวไหนของต่างชาติ แถวไหนของอียู ก็เลยมั่วกัน
ไปมั่วกันมา ทั้งเหนื่อยทั้งร้อน (เนื่องจากคนเบียดกันเยอะ)
เจ้าเอมก็เลยยิ่งร้องใหญ่ แถมยังดิ้นพลาดๆไม่ให้อุ้ม ปล่อย
ลงพื้นก็ไม่ยืน คือฉานนนไม่ทำอะไรทั้งสิ้น

ต่อแถวจนจวนจะถึงอีกไม่กี่อึดใจ เจ้าหน้าที่ใจดีเลยลัดคิว
ให้ (ไม่รู้หนวกหูเสียงเด็กร้องป่าว เลยปล่อยไปๆซะให้พ้น)
ปีนั้นดิฉันยังไม่ได้สัญชาติ ยังใช้พาสฯไทยอยู่ เลยคิวยาว

กว่าจะผ่านด่านนั้นมาได้ก็เหงื่อตก มาเจอเรื่อง
กระเป๋าอีก เวง...

มารอ ร้อ รอตรงสายพานรับกระเป๋า เจ้าตัวเล็กก็ยังโยเย
สัมภาระก็มาช้ามาก เท่าไหร่ก็ไม่โผล่มาซักที พี่สาวเตือน
ให้เตรียมทำใจว่ากระเป๋าอาจไม่มากะเครื่อง เพราะตอน
สุวรรณภูมิเปิดใหม่ๆมีปัญหาเยี่ยงนี้ประจำ

ยังนับว่าโชคดีเพราะกระเป๋าดิฉันมาหมดสองใบ แต่รถเข็น
เด็กไม่มี คิดดูดิ ต้องรอจนสัมภาระมาหมด จนสายพาน
หยุด ใช้เวลานานแค่ไหน

ไฟล์ทนั้นคิวตรงเค้าเตอร์แจ้งของหายยาวเหยียด เห็นแล้ว แทบจะถอดใจไม่มีปัญญาไปต่อคิวกรอกเอกสารกะเค้า
โชคดีที่เจอเจ้าหน้าที่คนไทยใจดีท่านนึงที่ประจำสถานี
ซีดีจีมาช่วยเหลือ เอาเอกสารมาให้กรอก

(จริงๆดิฉันก็รู้ว่าทำอย่างงี้ไม่ดี แต่ตอนนั้นไม่ไหวจริงๆค่ะ
เหนื่อยมากๆ เอาเอมก็แทบไม่อยู่ คิดจะสละรถเข็นเด็ก
ไปแล้วนะคะ เพราะมันเก่าอยู่แล้ว ซื้อมือสองไม่ได้มีราคา
ค่างวดอะไรมากมาย เอาไว้ใช้เดินทางโดยเฉพาะ)

เสร็จแล้วทีจีเอารถเข็นเด็กสำรองมาให้หนึ่งคันค่ะ เธอ
บอกว่าไม่ต้องเอามาคืนเพราะผู้โดยสารอื่นลืมไว้
(สภาพเก่าพอกะของดิฉันเลยค่ะ ฮา
มีให้ก็บุญแล้ว)

ส่วนรถเข็นที่หายไป ส่งตรงไปที่บ้านดิฉันหลายวันต่อมา

บ่นจบ..สบายใจแล้วก่ะ

Create Date : 11 พฤษภาคม 2551		5 comments
Last Update : 11 พฤษภาคม 2551 4:54:15 น.
Counter : 1307 Pageviews.
Share Tweet