Bloggang.com : เจ้าชายเท้าเปล่า : Night....

Night....

ไม่รู้ตัวเองว่าเมื่อไหร่...

ที่หลงรัก.....

ความมืดของฟากฟ้า......

ความระยิบวาวของแสงดาว.....

ความลึกลับแห่งแสงจันทร์....

............

พอรู้ตัวอีกที ก็นั่งจ้องฟากฟ้าที่คลี่กางด้วยม่านราตรีกาลนั้นอย่างไม่ละสายตา

ทุกคืน ท้องฟ้า เหมือนปริศนาที่ชวนสงสัย

คือความงาม ที่ชวนลุ่มหลง......

เหม่อมองระเบียงดาวที่ไร้ระเบียบแต่เพียบพร้อม..

ดื่มด่ำกับความงามแห่งแสงจันทร์ที่นวลใย...

ภูษาฟ้าห่มความเหงา....ในดวงใจ

ละอองน้ำค้างจุมพิตแก้มดังคนรักที่อาทร...

มวลอากาศโอบอุ้มกายราว....รสสัมผัสของ...ดวงจิตที่ห่างไกล

.......เคยหลงไหลกับรัตติกาลกันใหม??

รัตติกาล ช่างงดงามเกินไปจริงๆ

.........................