ทิดเต๋าเผาพระอาจารย์ ตอน เสือครับ..เสือ..!

หลังจากทุกท่านแยกย้ายกันเข้าสู่ที่พักของตน แต่ละคนแยกกันนอนเป็นจุด ๆ ตามป่าในละแวกใกล้ ๆ ไม่นอนรวมกัน หลวงพี่ท่านก็จำวัตรบนแคร่ที่สร้างเอาไว้ใต้ชะง่อนหินเล็ก ๆ ที่พอจะกันแดดกันฝนได้

ส่วนผมนี่กำลังใจเข้มแข็งสุด ๆ ไปนอนใกล้ ๆ แคร่ ข้าง ๆ ท่านเลยครับ..! เผื่อมีอะไรเป็นอันตราย ผมจะได้คอยคุ้มกันภัยให้พระอาจารย์อย่างไรละครับ (ใครจะคุ้มกันใครกันแน่ก็ไม่รู้ แหะ ๆ.. ) ปรากฏว่าคืนนั้นก็ได้เรื่อง..!

หลังจากภาวนาจนหลับไป แต่ก็ไม่ได้หลับสนิทนะครับ คือยังมีสติรู้ตัวอยู่ตลอด ถ้าหากว่าท่านใดเคยไปอยู่กลางป่าแบบ ไม่มีเต็นท์ ไม่มีกลด ไม่มีที่พัก นอนกันแบบกลางแจ้งเลย จะทราบว่าสภาวะจิตในขณะที่เราอยู่ในป่านั้น มันจะตื่นตัวของมันเองอยู่ตลอดเวลาเลย โดยสัญชาตญาณในการระแวงภัย

เพราะว่าสถานที่ ๆ เราอยู่นั้น อาจจะมีอันตรายมาได้จากรอบทิศ ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ร้าย เช่น งูพิษ เสือ หรืออะไรอื่น ๆ อีกมากที่เราไม่รู้ ทำให้การธุดงค์หรือเข้าป่า จึงเป็นอีกทางเลือกหนึ่งของนักปฏิบัติ ที่นิยมเลือกป่าเป็นสถานที่ในการปฏิบัติธรรม เพราะจิตมันรวมตัวง่ายนั่นเอง ไม่ต้องไปคอยควบคุมมันมาก

สรุปว่า ใช้ความกลัวนี่แหละ เป็นเครื่องปลุกใจ(สำหรับตัวผมเองนะครับ) เพราะเวลาผมเข้าป่ากับหลวงพี่ ไม่เคยแบกกลด พกร่ม กางเต็นท์กันเลย อาศัยผ้ายางผืนหนึ่ง เต็มที่ก็ถุงนอนอีกใบหนึ่ง แล้วก็ใช้จีวรนี่ล่ะครับเป็นผ้าห่มคลุมกาย ซึ่งผมว่าเป็นผ้าที่ห่มแล้วอุ่นที่สุดครับ อุ่นทั้งกาย อุ่นทั้งใจ ใครไม่เชื่อก็ลองไปบวชดูนะครับ

ส่วนใครที่เคยบวชมาแล้ว ก็คงจะทราบว่าจีวรนั้นอุ่นอย่างไร พกกันไปแค่นี้ เวลานอนก็ปูผ้ายาง เสียบตัวเข้าถุงนอน (ซึ่งบางทีท่านเรียกว่า “ถุงห่อศพ” ) แล้วเอาจีวรคลุมโปงอีกที เป็นอันว่าเสร็จพิธี พร้อมนำไปเผาเลย เอ๊ย..ไม่ใช่..!

นอนกันง่าย ๆ แบบนี้แหละครับ หลวงพี่ท่านเองก็เช่นกัน นอนไปภาวนาไป สักประมาณตี ๒ ผมรู้สึกเย็น ๆ ที่เท้า เหมือนมีลมอะไรมากระทบ เสียงดัง “ฟืด ๆ” ไล่ขึ้นมาจนถึงหน้าอก จึงลืมตาขึ้นมาดู...

ย้ำนะครับว่าไม่ใช่ฝัน..คือลืมตาตื่นมาดูเลย แต่ยังนอนคลุมโปงอยู่ มองทะลุจีวรออกไป เสือครับ..! เสือตัวมหึมา..! ขนาดประมาณว่า ถ้ามันกินผมกับหลวงพี่ลงไป ยังไม่แน่ใจเลยว่ามันจะอิ่มหรือเปล่า มายืนดม ๆ ผมอยู่..!

พอดีผมนอนข้างกองไฟ จึงคว้าเอาไม้ฟืนมาท่อนหนึ่งกำไว้ ซึ่งผมคิดว่า “ไอ้ไม้ท่อนแค่นี้ จะพอตีมันให้จั๊กจี้ได้หรือเปล่า..? แต่ก็เอาวะ..เผื่อมันจะตกใจ”

เจ้าเสือลายพาดกลอนตัวนี้ มันดม ๆ จนมาถึงที่หน้าผม โห..เหม็นมาก..เหมือนมันไปกินซากสัตว์อะไรมาแล้ว ๘๐ ป่าช้า สุดเหม็นเลยครับ ผมมองหน้ามัน แล้วก็ชำเลืองไปมองทางหลวงพี่ เห็นท่านจำวัตรนิ่งเป็นปกติ ก็คิดในใจว่า...

“ป่านนี้ท่านคงจะไปนอนเล่นที่วิมานของท่านสบายใจเฉิบแล้ว ตูจะเอายังไงดีวะ..?” ว่าแล้วก็เอาใจส่วนหนึ่ง เห็นภาพตัวเองไปเกาะที่เสาวิมานแน่นเลยครับ ประมาณว่า เอาวะ..เกาะไว้..ถ้าตายตูไม่ไปไหนละ เกาะมั่นเลย..!

ใจอีกส่วนหนึ่งก็นึกว่า “พี่เสือจ๋า..ถ้าจะกินก็อย่าให้ผมทรมานนะครับ...เอาส่วนหัวไปคำเดียวก่อนเลย ส่วนอื่น ๆ ไว้ค่อยว่ากันทีหลัง เว้นพระอาจารย์ของผมไว้สักองค์หนึ่งนะครับ สมัยฆราวาสผมก็กินดีอยู่ดี คงจะพอให้พี่อิ่มนะครับ..”

แล้วภาวนา “นิพพานัง สุขัง ๆ ๆ” ไอ้เสือเจ้ากรรมมันก็ไม่ยอมกินซะที เอาแต่ดม จนผมแบบว่ารำคาญนะครับ เพราะอย่างเหม็นเลย จึงตัดสินใจ เอาวะ..ก่อนตายขอดูหน้าเสือแบบเต็ม ๆ สักที อยากรู้ว่ามันจะน่ากลัวแค่ไหน..!

พอคิดได้แบบนั้น ก็เปิดจีวรทะลึ่งตัวขึ้นมาจ้องหน้ามัน ปรากฏว่า ไอ้เสือเจ้ากรรมมันแวบหายไปต่อหน้าต่อตาเลยครับ..! คือแบบเห็น ๆ กันอยู่ แล้วมันก็ แวบ..หายไป อย่างกับเดวิด คอปเปอร์ฟิลด์เลยครับ ผมนี่อึ้งกิมกี่ไปเลย..!

คืนนั้นไม่ได้นอนเลยครับ นั่งก่อกองไฟทั้งคืน จนประมาณตี ๔ หลวงพี่ท่านก็ลุกขึ้นมายิ้ม ๆ เหมือนสะใจอะไรสักอย่าง แล้วถามผมว่า “เป็นอย่างไร..เณร..เจออะไรหรือเปล่า..?” ผมก็เล่าให้ท่านฟัง

ท่านหัวเราะแล้วก็บอกว่า “ใครมาที่นี่ใหม่ ๆ เจอทุกคน แตกต่างกันไป บางทีก็มาเป็นเสือ บางทีก็มาเป็นหมี” แล้วท่านก็ทิ้งท้ายประโยคที่ผมฟังแล้วต้องเหวอเลยครับว่า “เดี๋ยวคืนนี้คุณก็รู้..!” ว้าก..หลวงพี่..! ผมไม่อยากรู้อะไรแล้วครับ..!

๒๕ มกราคม ๒๕๔๒ (พระบรมธาตุอินทร์แขวน เมืองไจ๊โท รัฐมอญ ประเทศพม่า)

Create Date : 17 กันยายน 2551		1 comments
Last Update : 25 กรกฎาคม 2552 14:09:22 น.
Counter : 858 Pageviews.
Share Tweet