ทำไมชื่อนี้

มีเรื่องราวมาเล่าให้ฟังก็เนื่องจากได้รับการ tag มาจากน้องโต๋ (immuno) นั่นเองค่ะ กว่าจะลงมือเขียนได้ก็นานโข เอาเป็นว่าวันนี้เตยก็มาเล่าเรื่องของตัวเองบ้างละกันนะคะ

เริ่มเรื่องง่ายๆ ทำไมชื่อ Terrynop ก็ไม่มีอะไรมาก เพราะคิดชื่ออื่นที่เท่ๆไม่ออกอ่ะ ชื่อเตยในภาษาอังกฤษ เขียนว่า Toey แต่บางท่านเขียนว่า Tery (น่าจะถูกต้องนะ) ไปแผลงเป็นชื่อฝรั่งก็กลายเป็น Terry ดูเป็นฝรั่งๆ อิอิ มารวมกับชื่อจริงของเตยในภาษาไทยก็เลยออกมาเป็น Terrynop แปลกๆดี เอางี๊แหละว๊า มาสมัครบล็อกแกงค์พันทิพ

ความใฝ่ฝัน

ต่อไปก็เรื่องความใฝ่ฝันสมัยเด็กๆ ประมาณ ป.4- ป.5 เวลาเจอญาติผู้ใหญ่ชอบถามว่า “เตย โตขึ้นหนูอยากเป็นอะไร ?” ด.ญ.เตยก็ยืนนึกอยู่แป๊บนึงแล้วก็ตอบเสียงมั่นอกมั่นใจว่า ...”หนูอยากเป็นคนขายลูกโป่งค่ะ...” ฮาแตกทั้งวง ทุกคนก็ทำหน้า งงๆ เพราะเด็กๆคนอื่นต่างพากันตอบว่า อยากเป็นพยาบาลค่ะ หมอค่ะ หรือเป็นครูค่ะ ดีๆทั้งนั้นเลยอ่ะ แต่มีเตยคนเดียวที่แหวกแนวมาก เรื่องของเรื่องคือ เวลาถึงหน้าคริสต์มาส หรือปีใหม่ บรรยากาศในโรงเรียนคริสต์ทั้งหลายจะคึกคัก มีการประดับประดาสวยงามและที่สำคัญก็มีลูกโป่งสีสวยๆมาล่อใจเด็กอย่างเตย มันสวยดีจังแล้วเวลาปล่อยลูกโป่งสวยๆเป็นสิบๆลูกสีแดง เหลือง ฟ้า เขียว ส้ม ชมพู ลอยละล่องปลิวไปบนท้องฟ้า เงยหน้ามองดูสายลูกโป่งที่ค่อยๆลอยลิ่วไปอย่างช้าๆ มันสวยอย่างบอกไม่ถูก ประทับใจเด็กเตยมาก เลยทำให้รบเร้าแม่ให้ไปซื้อลูกโป่งที่ยังไม่ได้เป่ามาห่อหนึ่ง แล้วลงมือเป่าๆ จนหมดแรง ก็ไปเคี่ยวเข็ญน้องมาช่วยเป่า (สารภาพว่าเป่าไม่หมดห่อหรอกค่ะ ได้ไม่กี่ใบเอง ) ลำดับต่อไปก็คือเอาไปวางขายหน้าบ้าน แผล่บเดียว เอิ๊กกก หมดเกลี้ยง! เด็กๆแถวบ้านมารุมซื้อกวาดไปเรียบ ฮ่าๆๆๆ เตยมีเคล็ดลับนะ คือว่าใครซื้อลูกโป่งเตยจะแถมท๊อฟฟี่ให้คนละ 2 อัน.... คนขายภูมิใจมากยืนยิ้มแก้มปริ เอาไปคุยโม้อีกหลายวันเ เหอๆๆๆ

วันแรกที่โรงเรียน

เอ...เตยจะเล่าครบ 5 เรื่องไม๊เนี่ย เอาเท่าที่นึกได้ก่อนละกันนะคะ อีกเรื่องคือวีรกรรมแย่ๆของเด็กเตย(แม่เล่าให้ฟังค่ะ) เรื่องก็คือ เตยจะเป็นเด็กเงียบๆไม่ช่างพูด และติดแม่มาก แม่บอกว่าเตยเป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่ายไม่ดื้อ(แม่ก็ต้องชมลูกตัวเองเป็นธรรมดา อิอิ) สมัยอยู่อนุบาลวันแรกไปโรงเรียน ตอนแรกเตยไม่ร้องไห้เหมือนเด็กทั่วไป ยืนนิ่งเงียบในจิตใจหดหู่มาก เหลียวมองตามแม่ที่เดินกลับบ้าน ด้วยดวงตาที่ขาดความมั่นใจ สักเสี้ยววินาทีนั้นการตัดสินใจเด็ดขาดก็มาถึง สะบัดมือจากครูที่จูงอยู่วิ่งตามแม่ ร้องเรียกเพื่อขอกลับไปด้วย ครูก็วิ่งตามมาปลอบ แม่ก็บอกว่าเดี๋ยวเย็นๆแม่มารับนะ เตยยืนนิ่งแล้วทุกคนก็ตกตะลึงเพราะเดี๋ยวนั้นเองเตยโถมตัวลงไปนอนกับพื้นดินดิ้นชักดิ้นงอ พราดๆพลางแหกปากร้องว่า ไม่เอาๆ เตยจะกลับบ้าน แม่ตกใจและอายคนอื่นๆมากที่ลูกตัวเองออกฤทธิ์ออกเดชอย่างไม่น่าเชื่อ ในที่สุดก็สงบ(คงเพราะดิ้นจนเหนื่อย) เดินเซื่องๆหัวหูยุ่งเสื้อผ้าเลอะเทอะ กระโปรงยับย่น ตามครูไปนั่งจ๋องๆ ด้วยใบหน้านองน้ำตาที่ร้องออกมาตอนดิ้น แหะๆๆๆ แม่บอกว่าอายมากเพราะคนอื่นๆยืนมองเหตุการณ์แบบสายตาตำหนิ ว่าเด็กคนนี้คงดื้อน่าดู แม่คงเลี้ยงตามใจมากอะไรทำนองนี้แหละ ก็จะไม่ให้เค้าคิดแบบนี้ได้ไงอ่ะคะเพราะดูเรียบร้อย สงบเสงี่ยม ครูชมว่าเก่งงงงแต่แป๊บเดียวดิ้นกระจุยเลยละ

สับสน

อีกสักเรื่องละกันเล่าสั้นๆ เรื่องดีๆมั่ง แหะๆ เตยชอบวาดรูปนะ น่าจะเรียนด้านศิลปะ แต่ชะตาชีวิตที่คิดเอง ไม่รู้คิดผิดไม๊นะ มาเรียนคอมฯ กว่าจะจบแทบแย่ เรียนคอมฯแต่ดันชอบเขียนนิยาย เขียนโม้ไปเรื่อย คิดเรื่อยว่าทำไมไม่ไปเรียนอักษรฯ มันขัดๆกับตัวเองพิกล แต่มาตอนนี้เตยรักในคอมพิวเตอร์มาก ขาดคอมฯไม่ได้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ทำงานด้วยฟามสุข เลิกเขียนนิยายแระ...เพราะคอมฯรับใช้เตย ในสิ่งที่คิด สร้างสรรค์ ผลงานสวยๆ แล้วพาท่องเนต ดีเนอะ สรุปว่า คอมพิวเตอร์น่ารักมากละกาน เพราะเป็นทาสรับใช้เตยให้ได้ตังค์มาใช้ไงอ่ะ พอละเรื่องของเตย เท่านี้ละค่ะ