|
ไอ้แม่ขี้แย ตอน 2
4. ถึงจะยังไม่ได้กลับบ้าน ได้ย้ายมาอยู่ใกล้บ้านก็ยังดี แต่ไม่รู้แม่คิดถูกหรือผิด อะไรๆ มันก็สู้ รพ.เดิมไม่ได้เลย เค้าแทงเข็มใหม่ให้หนู เลือดออกซึมผ้าก็อต เค้าบอกไปเป็นไร เป็นเรื่องธรรมดา (เหรอว่ะ) อยู่ๆตอนเที่ยงเข้ามาที่ห้อง บอกว่าจะมาฉีดยา แม่ถาม ยาไรค่ะ เค้าทำหน้าเซ็ง ก็ยาที่ต้องฉีดไง แม่ งง ของน้องเค้าฉีดหกโมงเช้ากะหกโมงเย็นไม่ใช่เหรอค่ะ เค้าตอบ อ้าวเหรอ ดูใบสั่งยาแล้วก็เดินออกไป หน้าตาเฉย อีกสองวันเค้ามาแทงเข็มอันใหม่ (ที่นี่ไม่ต้องห้องปลอดเชื้อ ได้ทุกที่) ให้แม่ช่วย จับมือ จับเท้าไม่ให้ดิ้น เค้าบีบหลังเท้า ตบ ตบ ตบ แล้วหาเส้นเลือด แทงเข็มเข้าไปที่รอยเส้นเลือด ประมาณ 2-3 ซม. หนูร้อง เค้าดึงเข็มออก บอกยังไม่ได้ ตบ ตบ ตบ แล้วเอาเข็มแทงเข้าไปที่ใหม่ สักพัก เอาเข็มออกอีก ...ยังไม่ได้ แม่น้ำตาไหลไม่อายพยาบาล เจ้าตัวนิดเดียวทำไมเจ้าต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ ครั้งที่สาม ตบ แทง แล้วก็ส่ายหน้า ดึงเข็มออก แม่ไม่ไหวแล้วโว้ย ไม่มีคนที่ทำได้ดีกว่านี้แล้วเหรอค่ะ แม่ถาม เฮ้ย นี่มันลูกฉันนะ ถึงเค้าเพิ่งเกิด แต่เค้าเจ็บเป็นนะเฟ้ย _ แม่คิด มองแม่แบบไม่สบอารมณ์ เก็บอุปกรณ์ แล้วเดินออกจากห้องไปเลย เค้าไม่พอใจ แต่แม่ไม่พอใจกว่าหลายเท่าตัวนัก ชิ้ว ชิ้ว ไปซะได้ก็ดี_ แม่คิด สักพักพยาบาลคนใหม่ยิ้มเข้ามา บอกว่าจะพาน้องไปแทงเข็มข้างนอก ในห้องนี้มันสว่างไม่พอ ไม่รู้เป็นข้ออ้างหรือไร แสงสว่างไม่พอหรือความสามารถไม่พอกันแน่_ แม่คิด แต่ก็เอาเหอะ ยังไงก็ต้องพึ่งพวกเค้าอยู่ดี ไม่ออกไปดูนะคะ สงสารลูก ดีแล้วล่ะค่ะ เดี๋ยวได้ร้องไห้กันทั้งแม่ทั้งลูกอีก อืมมม เค้าคงไปเล่าสู่กันฟัง ยังไงก็แล้วแต่ อีกสองวันเราก็จะได้กลับบ้านกันแล้ว</font>
Free TextEditor
Create Date : 16 สิงหาคม 2552 |
|
4 comments |
Last Update : 16 สิงหาคม 2552 23:42:24 น. |
Counter : 319 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: kokophiz 17 สิงหาคม 2552 10:14:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: GarGTouY 17 สิงหาคม 2552 13:47:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: saowanee_kan IP: 202.28.123.253 17 สิงหาคม 2552 17:27:15 น. |
|
|
|
|
|
|
แม่จ๋า กะ ลูก sun's story
|
|
Location :
ฉะเชิงเทรา Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
อารมณ์ - ความรู้สึก ที่บอกผ่านมาทางตัวอักษร ถึงลูกชายหัวแก้วหัวแหวน . . . แม้ทุกความรู้สึก จะไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้ทุกคำ แต่ก็พอใจที่จะบันทึกเอาไว้ เพื่อเป็นอีกความทรงจำ...
|
|
|
|
|
|
|