09-10-52

เผลอไปหน่อย สิบเดือนซะแล้วเอ็ง สามร้อยสี่วันจากวันแรกเกิด
แก้มไม่ยุ้ย เหมือนพรีเซนเตอร์หน้าปก
แต่เอ็งก็โตขึ้นใช้ได้เลย หล่อในแบบฉบับของแม่
ถ้าเอาเอ็งกลับเข้าในมดลูก ท้องแม่คงยิ่งกว่าแฝดสี่
ทารกตัวน้อย สู่วัยแบเบาะ สิบเดือนแล้ว ยังไม่ถึงวัยคลานซะที
เอ็งใช้ตูดเล็กๆถัดไปตามพื้น เออเหวย ถูบ้านซะเกลี้ยงดีแท้
ดูท่า ตูดจะด้านแทนหัวเข่า

แต่บักหำของแม่ มันช่างรักนวลสงวนตัว
ใครจับนิดจับหน่อยไม่ได้ กลัวเนื้อจะช้ำหรือไร
นัยน์ตาเอ็งดูระแวดระวังอยู่เสมอ กลัวใครจะมาพรากจากแม่
ให้เหยียบหญ้าก็ไม่ยอมวางเต็มตีน ให้เหยียบดินก็ไม่ยอมวางเต็มเท้า
แหม เอ็งนี่มันผู้ดีตีนแดง ตะแคงตีนเดิน

ตอนนี้เอ็งกำลังถนัดใช้นิ้วหยิบของเข้าปาก
เมื่อวานไปเล่นกล่องใส่ของยายทวด แม่มัวก้มจะตักข้าวป้อนเอ็ง
มียาหล่นมานอกซอง ก็เลยหยิบเข้าปากซะงั้น
ไม่แน่ใจว่าคลอเฟนิรามีน หรือยาขับเสมหะ
ยังดีเอาออกทัน แม้ยาจะละลายไปนิดหน่อย
อะพิโธ่ แม่คงต้องหูไวตาไว เพิ่มขึ้นอีกห้าดีกรี

นมแม่ยังหวานมันเหมือนเดิมไหมเล่า
อยากให้ใส่เครื่องปรุงใดเพิ่มเดิม ช่วยเสนอแนะ
เพราะเอ็งคงยังได้ดูดอีกนาน
เวลาออกนอกสถานที่ แม่ได้สิทธิพิเศษ เปิดนมได้ทุกที่ทุกเวลา
เปิดข้างซ้าย ย้ายมาเปิดขวา หู้ยยย ก็จนกว่าเอ็งจะพอใจนั่นแหละเจ้า
แม้นมแม่ มันจะเริ่มเหี่ยว แม้ไม่สวยงาม ก็ช่างมันเต๊อะ
ขอเพียงให้มีน้ำนมไหลออกมา ให้เอ็งอิ่มท้องและอิ่มใจ
ก็นับว่า ไอ้สองเต้าที่ยื่นออกมา ได้ทำหน้าที่ที่สำคัญที่สุดแล้ว