ขูดมดลูกครั้งที่ สอง (ตอนที่ 2)

เช้าวันที่ 3 ธันวา 2553 ตื่นมาแต่เช้า ทั้งก้อยและพี่ใหญ่เตรียมตัวไป BNH กัน ก้อยต้องอดอาหาร และน้ำ ตั้งแต่เมื่อคืน ทุกทีก็ไม่เคยหิวน้ำตอนเช้าเลยนะ วันนี้ทำไมตื่นมาหิวน้ำซะแล้ว ริมฝีปากแห้งด้วย พี่ใหญ่ต้องบอกว่าอย่าพูดมาก เดี่ยวจะยิ่งหิวน้ำ ไปถึง BNH ประมาณ 06.35 check in เข้าห้องเรียบร้อย (ทำเหมือนโรงแรมเลยเนอะ) เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อคลุมเตรียมผ่าตัด แต่ว่าก้อยต้องไป x-ray ปอดด้วยอ่ะ อันนี้งงเลย

ก้อย : x-ray หรือ ultrasound ค่ะ ถ้า ultrasound ทำมาแล้วค่ะ เมื่อวานนี้
จนท : x-ray ค่ะ
ก้อย : ทำไมต้อง x-ray ด้วยล่ะค่ะ (งงอ่ะ มันเกี่ยวกับการขูดมดลูกด้วยหรอ)
จนท : เพราะว่าต้องวางยานอนหลับ แล้วคุณหมออยากดูให้แน่ใจว่าสภาพปอดปกติ หรือเปล่า ไม่มีอะไรไปขวางอยู่
ก้อย : อ๋อออ... (หายโง่ แล้วค่ะ)

พอไปถึงที่ห้องนั่งๆ นอนๆ สักพัก พี่ใหญ่ และกัอยก็หลับกันไปคนละตื่น
พอเวลาประมาณ 08.10 คุณพยาบาลก็มาเหน็บยาโดนเหน็บไป 2 เม็ด เพื่อที่จะให้มดลูกบีบตัว และปากมดลูกนุ่ม พอเหน็บไปได้สักประมาณ 5 นาทีได้ ...

ก้อย : พี่ใหญ่ ปรับแอร์ให้หน่อย ก้อยหนาว เอา 30 เลยนะ
พี่ใหญ่ : (ตอนเข้ามาก็ปรับให้แล้ว เหลือ 27) ถ้าเอา 30 พี่ว่าปิดมันเลยแล้วกัน
ก้อย : งั้นปิดเลย (ผ่านไปสัก 5 นาที)
ก้อย : ( นอนอยู่บนเตียง) พี่ใหญ่... ก้อยหนาวอ่ะ หนาวมากเลย ทำไมมันยังหนาวอยู่ ดูสิ ที่ขาก้อยขนลุกใหญ่เลย ที่แขนด้วย
พี่ใหญ่ : งันเอาผ้าห่มของพี่ห่มเพิ่มไปอีกแล้วกัน (เป็นผ้าเหมือนผ้าขนหนูผืนใหญ่ๆ) ส่วนของก้อยก็มีอยู่แล้วเป็นผ้านวมหนาๆ แต่มันยังหนาวอยู่นะซิ
ก้อย : (นอนไม่หลับเลย ระหว่างรอให้ยาออกฤทธิ์ และอาจารย์บุญชัยมา
มันหนาวอยู่ตลอดเวลา และก็ไม่หายหนาวด้วย จนคุณพยาบาลเข้ามา
ก็ขอผ้าห่มจากคุณพยาบาลอีก 1 ผืน แล้วบอกว่าหนาวมาก สรุปห่มผ้าไปทั้งหมด 3 ผืน ก็ยังหนาวอยู่เลย เป็นไรเนี่ย
ก้อย : พี่ใหญ่... ข้างนอกฝนตกหรือเปล่า
พี่ใหญ่ : ไม่นี่
ก้อย : แล้วอากาศเย็นหรือเปล่า
พี่ใหญ่ : ไม่นี่ แดดออกด้วย
ก้อย : งั้นพี่เปิดผ้าม่านหน่อย ให้แดดส่องผ่านหน้าต่างมาที่เตียงก้อยนะ ก้อยหนาว
พี่ใหญ่ : (เปิดผ้าม่าน) แต่พี่ร้อนตับจะแตก

สักพักปวดฉี่ พี่ใหญ่ต้องพาไปเข้าห้องน้ำ เพราะมีเสาน้ำเกลืออยู่ด้วยก็ค่อยๆ พยุงกันไป แล้วก้อยก็คิดได้ จากที่เคยอ่านมา

ก้อย : สงสัยก้อยต้องแพ้ยาเหน็บแน่เลย ก้อยถึงหนาวขนาดนี้
พี่ใหญ่ : จริงหรอ แล้วรู้ได้ไง (ท่าทางไม่ค่อยเชื่อ)
ก้อย : ก็ก้อยเคยอ่านมาว่า ยาที่ให้เหน็บจะมี effect อยู่สำหรับบางคน คือ อาเจียน เวียนหัว มีไข้ หนาวสั่น ก้อยว่าที่ก้อยหนาวต้องจากยาเหน็บแน่ๆ
พี่ใหญ่ : !!!

พอประมาณ 09.30 น. จนท. มาเตรียมตัวให้เพื่อเตรียมเข้าห้องผ่าตัด แล้วก็เอาปรอทมาวัดไข้ ปรากฏว่า 38.2 มีไข้

ก้อย : มีไข้อย่างนี้จะขูดมดลูกได้มั้ยค่ะ ไม่อยากรออีกแล้ว
จนท : ได้ค่ะ
ก้อย : แล้วที่หนาว และมีไข้นี่มาจากยาเหน็บหรือเปล่าค่ะ เพราะว่าตอนก่อนมาก็ปกติดี
จนท : ยังไม่ตอบเพราะไม่แน่ใจ คงจะไปถามคุณหมอ หรือพยาบาล

สักพักพยาบาลเข้ามาแจ้งว่าที่เราหนาว และมีไข้ มีส่วนมาจาก effect ยาเหน็บ ว่าแล้วก็พาเข้าห้องผ่าตัด ไปถึงห้องผ่าตัดพยาบาลแจ้งว่าอาจารย์หมอน่าจะมาช้าสักประมาณ 30 นาที ขอให้รอนิดนึง แล้วถามอาการ

พยาบาล : ปวดท้องมั้ยค่ะ
ก้อย : ไม่ค่ะ ไม่เป็นอะไรเลย ไม่หือ ไม่อือใดๆ ทั้งสิ้น
พยาบาล : เหน็บยาตอนกี่โมงค่ะ
ก้อย : ประมาณ 08.00 น.ค่ะ
พยาบาล : ทำไมเหน็บให้ช้าจัง ยายังไม่ทันออกฤทธิ์
ก้อย :
พยาบาล : มาถึงโรงพยาบาล ตอนกี่โมงค่ะ
ก้อย : ประมาณ 06.30 น. ค่ะ

ว่าแล้วคุณพยาบาลก็ชวนคุยเรื่องอื่นๆ ให้ก้อยคลายกังวลได้เยอะเลย สักพักอาจารย์หมอก็มาถึง แล้วบอกว่าให้รอต่ออีกสัก 30 นาที พอรอจนครบก้อยก็ไม่มีอาการใดๆ อีก คุณหมอบอกว่าก้อยควรจะได้เหน็บยาตั้งแต่ตอน 07.00 โมงแล้ว ทำไมเหน็บให้ช้าจัง สงสัยพยาบาลคงจะดูแลคนไข้อื่นอยู่ จากนั้นก็เข็นก้อยเข้าห้องผ่าตัด มัดมือทั้งสองข้าง ยังไม่ค่อยกลัวเท่าไร แต่พอจับมัดขาทั้งสองข้างนี่สิ โดยให้งอขาด้วยเพื่อจะได้แยกขาได้กว้างๆ ไม่ได้ขึ้นขาหยังอ่ะ โอ้ย! จิตตกอย่างแรง คุณหมอวิสัญญีคงเห็นสีหน้าอันหวาดกลัวของก้อย เลยถามว่าอยากจะหลับตอนนี้เลยหรือเปล่า นาทีนั้นรู้สึกว่ามันช่างเป็นคำพูดที่ไพเราะน่าฟังอะไรขนาดนี้ เสียงสรรค์จริง ๆ

ก้อย : หลับค่ะ ขอหลับเดี๋ยวนี้เลย
คุณหมอวิสัญญี : ลงมือฉีดยานอนหลับเข้าสายน้ำเกลือทันที
ก้อย : (แหงนหน้ามองดูไฟดวงใหญ่ ที่อยู่บนเพดานห้องผ่าตัด แล้วเริ่มรู้สึกถึงความวูบวาบ ๆ ซ่าๆ วิ่งจากปลายแขนข้างซ้ายมาถึงหัวไหล่ซ้าย มาถึงคอ มาถึงหน้า แล้วเหมือนมันจะมาถึงสมองด้วย เหย! ตรูจะเป็นไรป่าวเนี้ยะ คิดในใจว่าควรจะหันไปบอกอาการคุณหมอดีมั้ยว่ามันซ่าๆ) จากนั้นก็ไม่รู้เรื่องอีกเลย

ขอวกกลับมานิดนึง ก่อนเข้าห้องผ่าตัด ด้วยความที่พื้นฐานเป็นคนที่ขี้หนาวที่สุด หนาวแบบเวอร์ๆ คนอื่นไม่หนาว แต่ก้อยหนาวได้ คิดดูสามารถใส่เสื้อหนาวได้ในเดือนเมษายน แล้วมาเจออาการแพ้ยาเหน็บอีก ก่อนเข้าห้องผ่าตัดเลยบอกคุณพยาบาลว่าถ้าออกจากห้องผ่าตัด มานอนที่ห้องพักฟื้นแล้วขอผ้าห่ม 3 ผืน ห่มหนูเลยนะคะ เพราะหนูเป็นคนหนาวเวอร์มากๆ ค่ะ คุณพยาบาลใจดีมากจัดชุดใหญ่ให้โดยมี ผ้าห่มให้ 2 ผืน และคลุมทับด้วยผ้าห่มไฟฟ้าอีก 1 ผืน ขอบคุณด้วยค่ะ

พอฟื้นขึ้นมาประมาณ 11.45 คุณพยาบาลบอกว่าใช้เวลาในการอยู่ใน ห้องผ่าตัดไปประมาณ 30 นาที แต่ก้อยต้องนอนรอดูอาการต่ออีกเกือบ 45 นาที ไม่รู้สึกเจ็บใดๆ ทั้งสิ้น ไม่ปวด ไม่หน่วง เฉยมากๆ เหมือนคราวก่อนที่เคยขูดนั้นแหละ ถามอาจารย์หมอ อาจารย์บอกว่าขูดออกมาเยอะ เพราะว่าก้อยไม่มีเลือดออก และร่างกายก็ไม่ได้ขับบางส่วนออกมาด้วย ขูดออกมาแล้วได้ประมาณ 1 กระแป๋ง (อันนี้คำพูดของอาจารย์นะ ซึ่งก้อยก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากระแป๋งของอาจารย์ใหญ่ขนาดไหน)

นอนรอดูอาการสักพัก ก็กลับบ้าน อาจารย์หมอบอกว่าให้คุมไว้ก่อนสัก 1-2 เดือน ค่อยปล่อยอีกครั้ง ตอนนี้กลับมาบ้านก็ดูแลตัวเองมากขึ้น ทานน้ำต้มกระชายทุกวัน มีเพื่อนใน blog นี้นี่แหละที่แนะนำมาบอกว่าดีต่อมดลูก แล้วก็ทานวิตามินบำรุงสักหน่อย

ก้อยเคยถามอาจารย์ว่าทำไมบางคนที่เขาถูกขูดมดลูกถึงไม่วางยานอนหลับให้เขาเหมือนกับก้อยล่ะ ทำไมต้องไปขูดสดๆ ด้วยมันทรมานมากๆ และน่าสงสารมากเลย อาจารย์หมอบอกว่า เพราะบุคคลากรแพทย์วิสัญญีในโรงพยาบาลรัฐ ไม่ได้มีมากพอที่จะสามารถมาดูแลการวางยาให้กับผู้ป่วยได้ในทุกๆ เคส ผู้ป่วยที่ขูดมดลูกเจ็บปวดทรมาน จากการถูกขูดแต่ก็ไม่ถึงกับชีวิต แต่ในผู้ป่วยที่ต้องผ่าตัดใหญ่ เช่น อุบัติเหตุ มะเร็ง สมอง ต่างๆ เหล่านี้ พวกเขามีความจำเป็นที่จะต้องใช้วิสัญญีแพทย์มากกว่า พอฟังอาจารย์หมออธิบายแล้วก็เข้าใจแจ่มแจ้งเลยค่ะ

สุดท้ายนี้ก็หวังว่าเรื่องการถูกขูดมดลูกที่เล่ามาทั้งสองตอนนี้ คงจะเป็นประโยชน์ต่อใครบางคนได้ไม่มากก็น้อย และก็ขอให้อานิสงส์นี้โปรดส่งผลให้ก้อย และพี่ใหญ่ ได้สมหวังกับการที่ลูกสักทีเถิด สาธุ

Create Date : 04 ธันวาคม 2553 Last Update : 16 ธันวาคม 2553 16:49:04 น. Counter : 5139 Pageviews.		2 comments
Share Tweet