Bloggang.com : สมาชิกหมายเลข 2090139 - ลู่หมินซีรีส์ The Writer 4 / AI Tale 4.4 (นิทานจักรกล)

ลู่หมินซีรีส์ The Writer 4 / AI Tale 4.4 (นิทานจักรกล)

ลู่หานโยนโทรศัพท์ไถลไปกับพื้นโต๊ะ ไปหยุดคาอยู่ตรงขอบหมิ่นเหม่จะร่วงลงพื้น เขาเอาฝ่ามือถูหน้าจนผิวแดง รู้สึกทั้งล้าทั้งเครียดจนเส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบๆ

เบื่อหน่ายกับการรอคอยว่าเมื่อไหร่งานเขียนของตัวเองจะทำให้สำนักพิมพ์สักแห่งยอมรับ บางที่เงียบหายบางที่ให้คำชื่นชมแต่ลงท้ายด้วยการปฎิเสธพร้อมเหตุผลแบบรักษาน้ำใจว่าเนื้อเรื่องไม่ใช่แนวของสำนักพิมพ์

ชายหนุ่มเดินสโหลสะเหลออกมาจากห้องหนังสือหลังจากหมกตัวอยู่ทั้งคืน หันหน้าเข้าครัวตรงไปที่โต๊ะอาหาร มื้อเช้าถูกจัดเตรียมไว้พร้อมเหมือนทุกวันแต่วันนี้ปริมาณน้อยกว่าที่เคย

เขาจัดการอาหารเช้าที่แค่พอช่วยลดความหิวไปบางส่วน แล้วหันมาสำรวจตู้เย็นกับตู้เก็บของที่เหนือซิ้งค์ แทบไม่เหลืออะไรที่จะนำมาทำอาหารมื้อต่อไปได้แล้ว

มือที่ตั้งท่าจะเคาะประตูชะงักนิ่งแล้วถูกปล่อยลงข้างตัว แล้วยกขึ้นอีกครั้งเพื่อหมุนลูกบิดเปิดเข้าไป

ภาพตรงหน้าคือหุ่นยนต์ที่ดูเหมือนคนนั่งเก้าอี้ไม้ที่คุณตาของเขาเป็นคนประกอบขึ้นเอง เป็นภาพแบบเดียวกับที่เห็นในวันแรกที่กลับบ้าน แต่ให้ความรู้สึกแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง

'น้องมินซอก' ไม่ได้ดูน่ากลัวเลยสักนิด

หลังจากวันที่โดนเขาตวาดใส่ด้วยความหงุดหงิด ทั้งอาทิตย์มินซอกก็เอาแต่หลบหน้าเขามาอยู่ในห้องใต้บันได แต่ยังคงเตรียมอาหารให้เขาทุกมื้อและดูแลความเรียบร้อยในบ้านทุกอย่างเหมือนที่เคยทำ

ลู่หานเดินเข้าไปจนถึงตัวแล้วแต่มินซอกยังคงมองผ่านกระจกหน้าต่างออกไปที่แปลงดอกไม้ สายตาจดจ่อราวกับจะนับกลีบดอกไม้ทุกกลีบไม่ให้พลาดแม้แต่ดอกเดียว

ชายหนุ่มก้มไปคว้าข้อมือตั้งใจจะดึงให้ลุกขึ้น ความอุ่นของผิวที่เหมือนกับคนทำให้เขารู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว

"มิน...มินซอก"

"....ครับพี่ลู่หาน" มินซอกหมุนคอช้าๆเงยหน้าขึ้นด้วยจังหวะกระตุกนิดๆ สายตาที่ช้อนขึ้นมอง ทำให้ลู่หานเผลอกำข้อมืออีกฝ่ายแน่น

"น้องมินซอกเจ็บครับ"

ลู่หานรีบปล่อยมือ ก้าวถอยหลังแล้วมองมินซอกหัวจรดเท้า ความรู้สึกแบบที่เจอกันวันแรกเริ่มกลับมาอีกครั้ง

"นาย...รู้สึกเจ็บด้วยเหรอ"

"บางครั้งก็เจ็บครับ"

"นี่ฉันล้าสมัยมากหรือคุณแม่เก่งมากกันแน่" ลู่หานพึมพัมแล้วแค่นหัวเราะ พยายามจะทำให้ตัวเองหยุดความคิดประหลาดๆ แต่เจ้าตัวก็นิ่งอยู่นานก่อนจะพูดประโยคที่ตั้งใจไว้แต่แรก

"ออกไปข้างนอกเถอะ"

"แต่ว่า...เดี๋ยวพี่ลู่หานโกรธน้องมินซอกอีก"

"ฉัน...ไม่ได้โกรธ ฉันแค่หงุดหงิด แต่ยิ่งนายตั้งใจหลบหน้าฉันแบบนี้มันทำให้ฉันรู้สึกผิด แล้วมันจะค่อยๆกลายเป็นความหงุดหงิด แล้วฉันอาจจะโกรธนายขึ้นมาจริงๆก็ได้"

มินซอกจ้องมองดวงตาโตสวย ข้อมูลใหม่ทำให้ต้องใช้เวลาในการประมวลผลพอสมควร

ลู่หานไม่ชอบการโดนอ่านความรู้สึกแบบนี้ เขาหลบตาแล้วรีบดึงข้อมือให้มินซอกลุกตามมา

จอทีวีปรากฏเป็นภาพเหตุการณ์ต่างๆเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว จนมาหยุดที่ภาพครอบครัวหมีขาวที่ขั้วโลกเหนือ มินซอกที่นั่งจมอยู่กับตุ๊กตาหมีที่โซฟาก็ขยับตัวนั่งหลังตรง มุมปากกดลงเป็นรอยยิ้มจนแก้มนูนขึ้นมา

ลู่หานส่ายหัวยิ้มๆรู้สึกเหมือนมีเด็กเล็กๆในบ้านมากกว่าจะเป็นปัญญาประดิษฐ์ เทคโนโลยีล้ำสมัยที่เขาตามไม่ทัน....จนบางทีรู้สึกกลัว

"ฉันจะออกไปซื้อของหน่อยนะ"

"น้องมินซอกขอ..."

"อยากให้ฉันโกรธอีกเหรอ"

"น้องมินซอกไม่อยากให้พี่ลู่หานโกรธ แต่น้องมินซอกก็ไม่อยากอยู่คนเดียว"

"นายน่ะไม่ใช่คนด้วยซ้ำ จะกลัวอะไร"

ถึงจะไม่ได้พูดเพราะความหงุดหงิด แต่พอพูดไปแล้วก็รู้สึกว่ามันออกจะฟังดูใจร้ายไปสักหน่อย

"เดี๋ยวฉันโทรบอกให้คยองซูมาอยู่เป็นเพื่อน ไม่ทิ้งให้อยู่คนเดียวหรอก"

ลู่หานพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง สีหน้าน้อยอกน้อยใจแบบเด็กๆทำให้เขาเกือบจะหลุดปากว่าจะซื้อขนมมาฝากด้วยซ้ำ

เขาเอาโทรศัพท์หนีบไว้ระหว่างหัวไหล่กับแก้มพลางมองไปรอบๆ มีแสงแดดรำไรผ่านกระจกหน้าต่างส่องมาที่กระถางต้นไม้ตรงมุมห้อง อีกด้านที่ไกลจากที่เขายืนอยู่หน้าต่างอีกสองบานเปิดแค่แง้มๆไว้ ด้านนอกไม่มีลม และในบ้านมีแค่พัดลมตัวเล็กที่หมุนส่ายอยู่ด้วยเบอร์เบาสุด

ลู่หานขมวดคิ้วเพราะความเย็นยะเยือกแปลกๆแบบในห้องใต้บันได เป็นความเย็นแบบวูบผ่านผิวจนขนแขนลุกต้องเอามือทั้งสองข้างลูบไปมา

เสียงรับสายห้วนๆดังขึ้นขัดจังหวะพอดี ลู่หานเดินไปคุยไปขึ้นไปที่ห้องนอนหากระเป๋าเงินกับกุญแจรถไปด้วย

"นายว่างมั๊ย"

"มีอะไร"

"ฉันจะไปซื้อของ ไม่มีอะไรจะกินแล้ว"

"อืม เดี๋ยวไป"

คยองซูวางสายอย่างรวดเร็วเหมือนเเคย ลู่หานเองก็ชินแล้วแต่ขัดใจตรงที่เขารู้สึกเป็นห่วงเพราะน้ำเสียงฟังดูไม่ค่อยดี แค่อยากจะถามว่าไม่สบายรึเปล่าก็โดนตัดสายไปก่อน

'เดี๋ยว' ของคยองซูก็ไวตามความหมายของคำจริงๆ ร่างที่ปรากฏให้เห็นในรอบเกือบสองอาทิตย์ทำให้ลู่หานค่อนข้างตกใจ น้ำเสียงที่เหมือนแค่คนเป็นไข้หวัดแต่พอเจอตัวแล้วดูแย่กว่านั้น

"ไม่สบายรึเปล่า"

"นิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรแล้ว พี่จะไปไหนก็ไปเหอะผมว่างทั้งวัน"

ลู่หานมองตาโหลลึกกับหน้าเซียวๆแล้วไม่อยากจะเชื่อ อยากจะถามอะไรอีกซักหน่อยอีกฝ่ายก็โบกมือให้รีบไปแล้วเดินไปนั่งแหมะพิงโซฟาหน้าทีวีอยู่กับหุ่นยนต์ที่ตัวพอๆกันไม่สนใจเขาอีก

พ่อบ้านจำเป็นจ่ายของเสร็จอย่างรวดเร็ว เหลือบมองของที่กองอยู่เบาะหลังแล้วก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองนัก นอกจากของกินก็มีเสื้อผ้าขนาดเล็กกว่าเขาหนึ่งไซส์หลายชุด กับเกมเจงก้าที่ไม่เคยคิดจะเล่นรวมอยู่ด้วย

พอเขาก้าวเข้าบ้านคยองซูก็แทบจะเดินสวนออกไปทันที เจ้าของบ้านได้แต่มองตามด้วยความเป็นห่วง

"ไว้จะแวะไปเยี่ยมคุณปู่นะ" ชายหนุ่มตะโกนไล่หลัง

คยองซูยกมือรับรู้โดยไม่หันมามอง ลู่หานนึกถึงไก่ทอดที่ซื้อมาเผื่อก็ได้แต่ยกคิ้ว ถอนใจใส่อากาศแล้วปิดประตู

.................................................................

ร่างเล็กที่นอนตะแคงอยู่บนเตียงซูบจนเห็นกระดูกไหปลาร้าชัดเจน ดวงตากลมโตโหลลึกจับจ้องอยู่ที่ลิ้นชักโต๊ะไม้เก่ามีรอยผุและคราบสกปรกอยู่หลายแห่ง

สายตาอ่อนล้าเพ่งมองราวกับจะสแกนทะลุเนื้อไม้เข้าไปภายใน สิ่งที่เก็บรวมอยู่กับหนังสือเรียนสมัยมัธยมและรูปถ่ายที่แค่ใส่ซองพลาสติกรวมๆกันไว้ คือหนังสือเล่มขนาดผ่ามือทำจากหนังเก่าคร่ำคร่าที่ระบุไม่ได้ว่าคือหนังอะไร และทุกครั้งที่ได้สัมผัสก็ทำให้เกิดความรู้สึกแปลกๆที่อธิบายได้ยาก เหมือนจู่ๆอากาศรอบตัวก็เบาบางหายใจได้ไม่เต็มปอด และอุณหภูมิลดลงกระทันหัน

ตั้งแต่เขาได้รับหนังสือเล่มนี้จากคุณตาของลู่หานมาในฐานะผู้ดูแลแทน เขาเปิดอ่านตัวหนังสือภายในที่เกิดจากการเจาะแผ่นหนังเป็นรูเล็กๆเรียงรายกันอยู่เป็นบรรทัดห่างๆ และมีเพียงสี่หน้าไม่กี่ครั้ง แต่จำได้ขึ้นใจทุกประโยค

เพราะเนื้อหาที่ดูเป็นสิ่งงมงายแบบนิยายแฟนตาซีกึ่งสยองขวัญทำให้คยองซูจำได้ไม่ลืม และยิ่งไปกว่านั้นเรื่องที่ดูเหมือนงมงายกลับกลายเป็นจริงต่อหน้าต่อตาเขาหลายครั้ง เหลือเพียงหน้าสุดท้ายที่รอการพิสูจน์ก็มีทีท่าว่าจะกลายเป็นจริงในไม่ช้า

"ตาต้องขอโทษที่ทำอะไรแบบนี้ ทำให้เธอพลอยลำบากไปด้วย"

"ไม่เป็นไรเลยครับคุณตา อย่างน้อยเวลาที่ยังเหลืออยู่นี้ผมได้ทำอะไรที่มีประโยชน์และตอบแทนคุณตาบ้าง ผมดีใจมากครับ"

"เป็นเด็กดีแท้ๆ ทำไมพระเจ้าถึงใจร้ายนัก อายุก็แค่นี้"

คยองซูพลิกตัวนอนหงาย พยายามสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆผ่อนคลายกล้ามเนื้อจากอาการที่เป็นผลข้างเคียงจากการรักษาตัว แต่สุดท้ายก็ต้องรีบลุกวิ่งเข้าห้องน้ำ โก่งคออาเจียรออกมาเป็นรอบที่สามของวัน

เขาล้างหน้าล้างตามองหน้าตัวเองในกระจกแบบผ่านๆแล้วเดินมาเปิดซองยา วางเม็ดยาสีสันต่างกันรวมไว้ที่อุ้งมือใส่ปากในคราวเดียว

อาการคลื่นไส้จากการทำคีโมครั้งสุดท้ายยังไม่หายไปง่ายๆ เขาไม่มีผลข้างเคียงอื่นอย่างผมร่วงแบบผู้ป่วยส่วนใหญ่จะเป็นกัน แต่เมื่อตัดสินใจโกนผมตั้งแต่วันที่เข้ารับการรักษาก็รู้สึกไม่อยากไว้ผมยาวอีก

เด็กหนุ่มอยากจะทำอะไรได้ตามใจแบบตัวเอกในหนังในละครที่ป่วยหนักหมดทางรักษาเขาทำกัน แต่ตัวเองกลับทำได้แค่โกนผม

จะตระเวนไปเที่ยวตามที่ที่อยากไปก็เป็นห่วงคุณปู่ จะซื้อของตามใจชอบก็ไม่ได้มีเงินมากมายขนาดนั้น

แม้แต่การจะบอกรัก คนที่ตัวเองหลงรักมาตลอดก็ยังทำไม่ได้

ริมฝีปากอิ่มค่อนข้างหนาเหยียดออกราวกับจะยิ้มเยาะโชคชะตาของตัวเอง แต่สายตาที่มักไม่แสดงอารมณ์กลับเต็มไปด้วยความหน่มเศร้าและมีน้ำตาเอ่อคลอ

คยองซูไม่ยอมให้น้ำตาไหลออกมา คลายรอยยิ้มลงเป็นใบหน้าที่สงบนิ่ง

ก็เเพราะอย่างน้อยในชีวิตที่ไม่สามารถทำเพื่อตัวเองได้เลย แต่เขาก็มีโอกาสได้ทำเพื่อคนอื่น

มันก็น่าจะพูดได้ว่าเขาเองก็มีชีวิตที่ดีใช้ได้ คงไม่ถึงกับน่าอายถ้าพ่อที่รออยู่บนสวรรค์ถามถึงเรื่องตอนที่ยังมีชีวิตอยู่

......................................................

มินซอกใส่ชุดใหม่ที่ลู่หานซื้อมาให้ตั้งแต่วันที่ได้รับมา แล้วก็ง่วนอยู่กับการเรียงแท่งไม้เป็นบล็อกสี่เหลี่ยมสูง ดึงแท่งไม้ออกเอาไปต่อให้สูงขึ้นเรื่อยๆ พอล้มครืนลงมาก็ส่งเสียงหัวเราะคิกคักเอามือที่แขนเสื้อคลุมมิดปิดปาก แล้วก็เก็บท่อนไม้ที่กระจัดกระจายกลับมาเรียงต่อเป็นบล็อกสูงเพื่อจจะดึงทีละแท่งเอาไปวางด้านบนสุดวนอยู่แบบนั้น

ลู่หานเหลือบมองแล้วพ่นลมหายใจแบบขำๆ เวลาไม่งอแงก็ดูน่ารักดีแล้วบรรยากาศของบ้านก็รู้สึกสบายๆปลอดโปร่งไม่เย็นวูบวาบแปลกๆด้วย ลู่หานหยิบโค้กกระป๋องจากตู้เย็นแล้วเดินเลยทางเข้าห้องหนังสือไปทรุดตัวลงนั่งร่วมวงกับหุ่นยนต์และตุ๊กตาหมี

"นายเล่นไอ้กองไม้นี่มาสามวันแล้วนะ สนุกมากเลยเหรอ"

อีกฝ่ายพยักหน้าจนหน้าม้าเพยิบเป็นคำตอบ สายตายังจดจ่ออยู่กับแท่งไม้ที่ตั้งใจจะดึงออก

"คิดถึงคุณแม่มั๊ย"

ร่างที่นั่งคุกเข่าเพราะความลุ้นหย่อนก้นกลับลงที่เบาะ แล้วตอบชัดถ้อยชัดคำ

"น้องมินซอกคิดถึงคุณแม่มากๆ แล้วก็คิดถึงคุณตามากๆด้วยครับ"

"นายรู้เรื่องความคิดถึงได้ยังไง ความคิดถึงมันเกิดจากความผูกพันธ์ การผ่านช่วงเวลาต่างๆในชีวิตมาด้วยกัน หุ่นยนต์ไม่น่าจะเข้าใจความรู้สึกที่ละเอียดอ่อนแบบนี้ได้"

พอเห็นอีกฝ่ายเอียงคอกระพริบตาปริบๆลู่หานเลยตัดบท

"เออๆคำถามคงซับซ้อนไป แต่คุณแม่ฉันเก่งจริงๆนะ นายรู้ตัวรึเปล่าว่านายเหมือนคนมากแค่ไหน"

"รู้ครับ"

"เหมือนจนน่าขนลุกเลยล่ะ"

"พี่ลู่หานกลัวน้องมินซอกเหรอครับ"

"ไม่...คือ...ฉันแค่เปรียบเทียบ"

หลังมือที่เส้นเลือดปูดชัดยกขึ้นแนบแก้มอิ่ม กดน้ำหนักสลับกับผ่อนแรงรับสัมผัสหยุ่นนิ่ม ความอุ่นราวได้สัมผัสผิวเนื้อคนนั้นเขายังไม่สามารถทำใจให้คุ้นชินได้ แต่มันก็ไม่แย่แบบครั้งก่อนๆ

"คุณแม่บอกว่า น้องมินซอกเหมือนพิน็อกคิโอ้" พูดพลางจับมือที่แนบแก้มเอามากุมไว้

"นั่นมันนิทาน" ลู่หานสวนทันควัน

"จริงๆนะครับ คุณแม่บอกว่าถ้าน้องมินซอกเป็นเด็กดีซักวันน้องมินซอกจะกลายเป็นคนปกติได้เหมือนพิน็อกคิโอ้ แล้วที่ตรงนี้...." มือที่อุ่นเหมือนคนจับมืออีกคนแบออกแล้วเอามาแนบไว้ที่อกซ้าย

"....ก็จะมีเสียงตุ้บ ตุ้บ เพราะหัวใจเต้น"

"โอเคๆฉันขี้เกียจเถียง ถ้าคุณแม่โปรแกรมให้นายเชื่อแบบนั้น ฉันคงเปลี่ยนความคิดนายไม่ได้" ลู่หานดึงมือออก เอนตัวลงนอนตะแคงวางศอกไว้กับเบาะนั่ง เลี่ยงสายตามองไปที่ทีวีที่ไม่ได้เปิด

"คุณตาบอกว่าพี่ลู่หานทำอาหารอร่อย คุณตาชอบกินอาหารที่พี่ลู่หานทำทุกอย่าง แค่ไข่เจียวยังอร่อยเลย แม้แต่คุณแม่ก็สู้ไม่ได้ คุณตาบอกวันหนึ่งน้องมินซอกจะสามารถกินอาหารที่พี่ลู่หานทำได้ แล้วก็จะมีความสุขมากๆแบบคุณตา "

ตรงคอที่มันตีบตันขึ้นมาทำให้ลู่หานต้องรีบยันตัวขึ้นนั่ง แล้วยกกระป๋องโค้กขึ้นซดติดๆกันหลายอึก

"อืมๆ พูดมากจังนายนี่ เล่นไปเถอะ ฉันจะกลับไปทำงานล่ะ"

ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนวางฝ่ามือที่หัวกลมๆยีผมเส้นเล็กละเอียดเบาๆ

"พรุ่งนี้ฉันจะพาไปบ้านคยองซูนะ แล้วก็ไปเยี่ยมคุณแม่กับคุณตาด้วย"

"น้องมินซอกจะได้เจอคุณแม่กับคุณตาด้วยเหรอครับ"

ดวงตาที่เบิกกว้างอย่างมีความหวังทำให้ลู่หานต้องทรุดตัวลงนั่งอีกรอบ ไม่อยากจะพูดอะไรที่ทำให้รอยยิ้มของอีกฝ่ายจางไปแต่ก็ต้องทำ

"ฉันหมายถึง คืองี้นะ...คุณแม่กับคุณตาตายไปแล้วนายจะเจอท่านทั้งสองคนอีกไม่ได้ คนตายแล้วก็ต้องเอาร่างกายไปเผาเหลือแต่เถ้ากระดูก"

"คุณคยองซูก็เคยบอกครับ" มินซอกตอบเสียงอ่อย

"อืม นั่นแหละ การไปเยี่ยมคือไปที่เก็บเถ้ากระดูกของพวกท่านไว้...นายเข้าใจใช่มั๊ย"

มินซอกพยักหน้า แล้วหันกลับมาสนใจท่อนไม้เล็กๆตรงหน้าอีกครั้ง ลู่หานมองอยู่สักพักถึงเดินกลับเข้าห้องไป เขาดูออกว่ามินซอกแค่ทำเป็นเข้าใจเท่านั้น

มันก็ดีที่ระบบของมินซอกเอื้อต่อการพัฒนาด้านพฤติกรรมและการปรับตัว แต่หากเพื่อผลลัพธ์ที่จะทำให้คนอื่นสบายใจ เขาไม่แน่ใจนักว่าจะเป็นเรื่องดีเสียทั้งหมด

.............................................................................

เสียงที่เอ่ยถามนั่นนี่ตลอดทางตอนขามาเงียบไปหลังกลับออกมาจากโบสถ์ ลู่หานเหลือบมองเบาะข้างๆแล้วนึกอยากให้เรื่องพิน็อกคิโอ้เป็นจริงขึ้นมา อย่างน้อยในตอนนี้เขาจะได้จอดรถแวะร้านไอศครีมหรือขนมเค้ก แล้วบอกให้มินซอกกินได้ตามใจ คงจะช่วยให้แววตาเศร้าๆสดใสขึ้นมาได้

"พี่ลู่หานครับ"

"ว่าไง"

"พี่ลู่หานจะไปอยู่บนสวรรค์มั๊ยครับ"

"ฉันเป็นคนนะ วันนึงก็ต้องตาย"

"ตอนพี่ลู่หานตายแล้วอยู่กับน้องมินซอกไม่ได้เหรอครับ"

"คนตายร่างกายก็เน่าเปื่อยย่อยสลายไปไม่ใช่แค่นอนหลับตาเฉยๆ ยังไงก็ต้องเผาต้องทำพิธีเพื่อส่งให้ดวงวิญญาณได้ไปอยู่ที่ใหม่อย่างสงบ"

"ถ้าทุกคนไปอยู่บนสวรรค์กันหมด แล้วน้องมินซอกกับพี่มอร์นิ่งจะอยู่กับใครล่ะครับ"

"พี่มอร์นิ่ง....อ๋อเจ้านี่น่ะเหรอ" ลู่หานเอากำปั้นแย็บๆที่แขนตุ๊กตาหมีเบาๆ

เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มคิดเรื่องความตายของตัวเองอย่างจริงจังจนรู้สึกกลัว มันไม่ใช่ความหวาดกลัวที่เกิดจากความไม่รู้ชัดเรื่องชีวิตหลังความตาย

แต่เกิดจากความเป็นห่วง....สิ่งไม่มีชีวิตที่คิดถึงเป็น เจ็บปวดได้ จะใช้ชีวิตต่อไปยังไง ถ้าไม่มีเขา

ลู่หานนึกถึงคนที่กำลังจะขับรถไปหาแล้วผ่อนลมหายใจ

"คงต้องพึงเจ้าเด็กหัวดื้ออีกตามเคย"

รถติดไฟแดงอีกครั้ง ลู่หานละสายตาจากถนนหันมองใบหน้าที่ซุกลงกับซอกคอของตุ๊กตาหมีที่เจ้าตัวกอดเอาไว้ เส้นผมลงมาปรกตาจนมิด และจมูกเล็กๆก็จมลงไปกับขนนุ่มนิ่มเห็นแต่แก้มที่นูนเต่งเป็นก้อนกลม

ชายหนุ่มนึกถึงเด็กในรูปที่ความจริงก็คือพี่ชายต่างพ่อของเขา ถ้าเขามีพี่ชายชีวิตจะต่างไปจากเดิมในรูปแบบไหนกัน บางทีเขาอาจจะไม่ได้เกิดมาด้วยซ้ำถ้าคุณแม่อยากมีลูกแค่คนเดียว

แต่ในตอนนี้คุณแม่กลับทิ้งน้องชายไว้ให้ แล้วยังไม่ใช่น้องชายแบบที่พี่ชายทั่วไปเขามีกันอีก

น้องชายที่ไม่มีชีวิต และไม่มีความผูกพันธ์ทางสายเลือด