เราจะรู้กันบ้างไหม ว่าเด็ก อนุบาล
ที่มีเพื่อนคอยเล่น ขายข้าวแกง เล่นวิ่งไล่
หรือว่า สารพัดที่จะเล่นกับเรา
เค้าจริงใจกับเราหรือเปล่า นั่นก็เป็นสิ่งที่เราไม่รู้
เพราะว่าเรายังเด็กเกินที่จะคิดเรื่องพวกนี้
แต่ยังจำกันได้ไหม ...  เมื่อเราทำตังต์หาย
จะต้องมีเพื่อนคนนึงล่ะ ที่หยิบยื่นเศษสตางค์ให้เรายืม
 

 และแม้ว่าเราวิ่งหกล้ม เลือดออก
ก็จะมีเพื่อนหนึ่ง วิ่งไปตามคุณครู  .. มาพาเราไปทำแผล
และแม้ว่าเราโดนเพื่อนเกเรรังแก .. 
ก็จะมีเพื่อนคนนึง คอยยืนอยู่ข้างๆ
แม้ว่าจะปกป้องเราไม่ได้ แต่ก็ช่วยไล่มันให้ ไม่มายุ่งกับเรา
 
 คุณเคยคิดกันบ้างไหม?? ...
ตอนนี้ เพื่อนเหล่านี้เค้า หายไปไหนกัน เค้าอยู่ที่ไหนกัน

 พอเข้าเรียนชั้นประถม เราเริ่มที่จะมีเพื่อนเยอะขึ้น ...
มีเวลาพูดคุยกัน สนุกสนานกันน้อยลง
เพราะต้องเรียนมากกว่าเด็กอนุบาล
และเราก็จะเริ่ม มีเพื่อนเป็นกลุ่มเป็นก้อนมากกว่า
ยังจำกันได้ไหม .. เพื่อนที่ชอบวิ่งไปฟ้องครู
เมื่อเราไปเปิดกระโปรง หรือว่าดึงกางเกง
ยังจำได้ไหม ... เมื่อไม่มีเงิน เพื่อนก็จะให้ยืม
บางครั้งลืมทวง บางครั้งก็ไม่ทวง
จำได้ไหม ... ที่เรากับเพื่อนทั้งกลุ่ม
ทะเลาะกับเพื่อนอีกกลุ่มในห้อง
และบางครั้ง .. ในวัยนี้
ก็อาจมีบางคนที่เคยสัญญาเป็นเพื่อนกินเพื่อนตายกัน
และเรากับเพื่อนต่างก็รักกันมาก