เสียงเพลงเปิดคลอเบา ๆ ขณะที่ข้าพเจ้ากำลังนั่งเขียนไดอารี่
ปฎิธินบนหน้าเพจ  เว้นโหว่ไปถึงสามวัน  เนื่องจากไม่มีเวลา
ทั้ง ๆ  ที่ไม่ได้ออกไปไหน 

หลายวันก่อนเกิดนึกครึ้ม  ไปค้นสมุดไดอารี่ปกรูปหมี  มีแม่กุญแจเล็ก ๆ
ล๊อคอยู่  สมุดเล่มนี้ได้มาเป็นของขวัญปีใหม่จากเจ้ท๊อป  เมื่อ 3 ปีก่อน
สิ่งแรกที่สมองชั้นคิดขึ้นมาคือ  เรารู้จักเจ้แกมานานเน๊อะ
(topfy.diaryis.com)

เปิดหน้าไดอารี่ผ่านไปหนึ่งหน้า  ก็พบกับบึนทึกเรื่องราวชีวิต  ที่สุดแสน
จะปัญญาอ่อนของตัวเอง  เปิดอ่านไปที่ละหน้า ๆ  ซึ่งใช้เวลามาพอควร
เพราะตัวข้าพเจ้าเอง  ก็ยังไม่แน่ใจว่านั้นมันคือภาษาไทยจริง ๆ หรือปล่าว  

เคยได้ยินบางคนบอกว่า  ลายมือตัวเองถึงจะแย่แค่ไหน  ก็จะสามารถ
อ่านออกและเข้าใจ  แต่สำหรับตัวข้าพเจ้าแล้ว  ไม่ว่าจะเป็นลายมือ 
หรือสิ่งอืนใด  ที่ข้าพเจ้ากระทำ  มันก็คงยังเป็นเรื่องที่น่าฉงน 
และไม่เข้าใจตัวเองอยู่ดี  (งงตัวเองหว่ะ)

หลังจากที่อ่านไดอารี่แบบสมุดจบ  ก็หยิบดินสอกด  มาเริ่มลงมือเขียนมัน
"หายไปนานเลย  เป็นปีได้มั้ง  อยากจะเขียนทุกวันแต่ไม่มีเวลา  อยากจะ
บอกว่า  ง่วงแล้วนะ  ไว้มาเขียนใหม่"  แซนด์ 13/03/2008
ถ้าสมุดไดอารี่พูดได้  มันคงจะด่าข้าพเจ้าแน่ ๆ 

ปิดสมุดล๊อคกุญแจ  สอดไว้ใต้หมอด  พลิกตัวกลับมาอีกที  แสงจ้า
ก็สาดเข้ามาทางหน้าต่าง  ข้าพเจ้าพยายามข่มตานอน  แต่ .. นอนไม่หลับ

นอนพลิกตัวไปมาอยู่นาน  จึงตัดสินใจลุกขึ้นไปช่วยแม่ทำกับข้าว
แล้วก็รอกินกันพร้อมหน้าพร้อมตา  ก่อนที่จะกลับไปนอนด้วยความอิ่มอีกครั้ง

ยามเช้าที่บ้านของข้าพเจ้า  นั่นน่าอิจฉายิ่งนัก  (หรือคิดไปเอง) 
อากาศเย็น ๆ สดชื่น  เนื่องจากบริเวณบ้าน  เป็นสวนปลูกผลไม้
และสวนกล้วยไม้เก่า  ถึงแม้ว่าที่นี่จะเป็นกรุงเทพ  แต่ก็อากาศดี
ไม่แพ้ต่างจังหวัดเช่นกัน  (มีคนว่าฉันอยู่บ้านนอก)

ข้าพเจ้าใช้ชีวิต  กินอยู่อย่างพอเพียง  ตามพระราชดำรัส (เขียนถูกไหมนะ)
แต่บางทีชีวิตมันก็ไม่เพียงพอ 55+ ถ้าเลิกตามดาราชีวิตข้าพเจ้าก็คงจะดีขึ้น

หอย (อวัยวะ) คือสิ่งที่ข้าพเจ้าไม่ชอบ  แต่  โมบายหอยเป็นสิ่งที่ข้าพเจ้า
ชอบมาก ..  เคยฝันว่าอยากจะมีบ้านไม้หลังสีขาว  ริมทะเล  หน้าต่าง
ประตู  และระเบียง  จะเต็มไปด้วยโมบายหอย  

แต่นั้นอาจจะเป็นการสนับสนุนให้คนทำลายธรรมชาติ  หลัง ๆ ข้าพเจ้า
เลยไม่อุดหนุน หอยคุณยาย (ร้านขายโมบายหอย ที่เจเจ) อีกเลย
ถ้าหอยหมดโลก  คุณผู้ชายทั้งหลายแหล่  คงพาลกันเป็นโรคจิต
(หงุดหเหงี้ยว) 

ก็เพราะชีวิตของข้าพเจ้า  มันไมได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ  ทำให้บางครั้ง
รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ  แต่ห้วงของความคิดเช่นนั้น  ข้าพเจ้ากลับรู้สึกว่า
ชีวิตของตัวข้าพเจ้าเอง  ยังดีกว่าอีกหลายคนนัก

ถึงแม้มันจะเป็นความคิดที่ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกดีขึ้น  ด้วยเหตุผลที่มันเป็นจริง
หรือเป็นแค่ความคิดเพื่อปลอบใจตนเอง  แต่ชีวิตของฉันยังคงมีลมหายใจ
ที่ทรงคุณค่า  หล่อเลี้ยงหัวใจ  ร่างกาย  และสมอง  ให้มีโอกาสเดินก้าวต่อ

ถึงแม้ปัจจุบันข้าพเจ้า  ยังคงก้าวเดินในเส้นทางแห่งอธรรม  ข้าพเจ้าก็พึง
ระลึกเสมอ  ที่จะลองค้นหา  แสงสว่างที่จะนำทางชั้นไปสู้ความฝันที่สำเร็จ
(เหมือนประกวดเอเอฟเนาะ)

ในขณะที่เรากำลังมองว่าการอยู่ที่สูงนั้น  แลดูสวยงาม  มันทำให้ข้าพเจ้า
รู้สึกทะเยอทะยาน  อยากที่จะก้าวขึ้นไปบนจุด ๆ  นั้น

และเมื่อข้าพเจ้า  ได้เก้าไปสู่จุดนั้นและได้มองย้อนกลับลงมา 
ทำให้รู้สึกว่า  มันไม่ได้สวยงามเหมือนที่เคยได้พบเห็นเมื่อวันวาน

ลองกลับไปตั้งต้นใหม่  ข้าพเจ้ากลับคิดว่า  การอยู่จุดที่ต่ำที่สุด  มันทำให้
เราแลดูทุกสิ่งสวยงาม  แต่เหนื่อสิ่งอื่นใด  บทสรุปของข้าพเจ้าในตอนนี้
คือการที่ตัวข้าพเจ้าเอง  กำลังสับสน  และไร้จุดยืนแบบตายตัว

คนเราเกิดมา  ไม่สามารถพบเจอ  พบปะหรือพูดคุย  กับผู้คนได้หมดทั้งโลก
นั้นคือคำถาม  ที่ข้าพเจ้าต้องการคำตอบ  ว่าทำไม ?? 

คำตอบของมัน  อาจจะเป็นเหตุผลในคำถามต่อไปที่ว่า .. ทำไมข้าพเจ้า
ถึงไม่มีแฟน  หรือคนรักกับเขาเสียที  (เจ้าของไดอารีเล่มนี้ โสดจ๊ะ 66*)
*งงดิ  ทำไมถึง 66 กดผิดแต่ขี้เกียจแก้  พอใจ !! 
(กด delete 2 ที  พิมพ์ 55 แก้ไปง่ายกว่ามานั่งพิมพ์อธิบายอีกนะเนี๊ย)

ข้าพเจ้าเดินเพ้อเจ้อถ่ายรูป  บริเวณแถวบ้านอยู่พักใหญ่  ก็รู้สึกว่าได้เวลา
อันควรที่จะต้องเข้านอน  เพราะเวลามันร่วงเลยมาราว 7 โมง (เช้า) แล้ว

เข้ามาที่ห้อง  ถึงตอนนี้ก่อนที่ข้าพเจ้าจะหลับตาล้มตัวลงนอน
กลับค้นพบกว่า  ถึงแม้เราจุดที่ข้าพเจ้ายืนอยู่นั้น  จะต้อยต่ำเพียงใด 
เมื่อวันที่โอกาสมาถึง  เราจะสามารถกลับขึ้นไปอยู่ที่สูง หรือสูงกว่าอีกครั้ง
"แต่โอกาสนั้น  มันไม่ได้หาได้ง่าย ๆ  เหมือนยกเท้าขึ้น  แค่นั้นเอง"

ชีวิตที่ต้องลืมตามันก็เหนื่อยบ้างเป็นธรรมดา  แล้วก็ถึงยามนิทรา
(เวลาแห่งการหลุดพ้นจากปัญหาชั่วคราว)  แต่แหม .. แย่จัง 
ที่ราตรีนี้ไม่มีดาวประดับ  แต่กลับ  เป็นแสงอรุณรุ่งของเช้าวันใหม่ 
ที่ใครหลาย ๆ คนกำลังลืมตา .. (กลับมาพบกับปัญหาและอุปสรรค์อีกครั้ง)

แซนด์ไดอารี่ : เช้าวันหนึ่ง .. ที่บ้านฉัน  สวัสดี ราตรีสวัสดิ์  ;3

  :: Post Script ::

•  ยินดีที่เกิดมาได้รู้จักกัน
•  ขอบคุณจากใจ
•  รักฉัน รักไดอารี่ของฉัน

Copyright ©2005 - 2008 Sand.diaryis.com All rights reserved.

Create Date : 15 มีนาคม 2551
Last Update : 15 มีนาคม 2551 16:36:33 น.		0 comments
Counter : 1315 Pageviews.
Share Tweet