เมื่อนานมาแล้วหลายปี...
ช่วงปิดเทอมใหญ่ ฉันจำได้ว่าที่บ้านของฉันมักจะไม่มีใครอยู่เลย
มีเพียงฉันคนเดียว ซึ่งตอนนั้นก็เด็กมากพอดู
บ้านหลังกว้างใหญ่กับเด็กเพียงคนเดียว
ฉันรู้สึกแย่มากมาย เมื่อต้องถึงเวลานั้นของทุกๆปี
ในช่วงบ่ายของวัน
ฟ้าจะเริ่มมืด... มืด... และมืดลงเรื่อยๆ...
จนกลายเป็นช่วงเวลากลางคืน
ขณะที่ฉันต้องวิ่งวุ่นอยู่กับการทำงานบ้านเล็กๆ
ที่แม่สั่งไว้ก่อนจะออกจากบ้าน
ทำให้ฉันต้องเข้าและออกบ่อยๆภายในบ้าน ที่มืดและเงียบสงบ...
กลิ่นดินคลุ้งไปทั่ว เสียงสายฝนสาดเทลงมาจนชั้นไม่รู้ว่าจะทำยังไง...
มันน่ากลัว ฉันรู้เพียงเท่านี้
ถึงบ้านหลังนี้จะเป็นหลังที่ฉันอาศัยมาตั้งแต่เกิด
ณ เวลานี้ฉันกลับไม่คิดว่ามันเป็นที่ที่เคยชินเสียเท่าไหร่ มันมืดไปหมด...
เสียงฟ้าร้องทำให้ฉันสะดุ้ง โหยงจากมุม มุมนึงของห้องอยู่บ่อยๆ
ห้องที่สว่างที่สุด ห้องที่จะต้องวิ่งไปเปิดไฟทุกๆครั้งที่ฟ้ามืด
แต่ก็คิดว่าอาจจะมีใครเดินเข้ามาทางประตูห้องถัดไป
ที่ปิดไฟไว้เสมอ หากใครคนนึงเปิดประตูเข้ามา
ใครซักคนที่ฉันไม่รู้จัก

ฉันเคยร้องไห้อย่างหนักกับฝนที่เทลงมาอย่างไม่รู้จักเหนื่อย
ลมที่กระโชกแรงจนต้นไม่ใหญ่ในสวนโอนเอนไปตามกันหมด
ฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง กับสภาพที่หนาวเช่นนั้น และลมที่แรงเหลือเกิน
ถ้ามันพัดบ้านของฉันพังหล่ะ ฉันจะทำยังไง? ความคิดเด็กๆที่ฉันคิดว่าบ้านมันจะพังเหมือนต้นไม่บางต้นที่ล้มในตอนที่ฝนตก

และสถานะการแบบนี้มักเกิดขึ้นปีแล้วปีเล่า
ฉันก็ยังคงเป็นเด็กหญิงที่กลัวสายฝนอยู่อย่างนั้น
จนกระทั้งวันนี้

Create Date : 17 มีนาคม 2553
Last Update : 17 มีนาคม 2553 10:12:56 น.		2 comments
Counter : 302 Pageviews.
Share Tweet