ดั่งฝนพรำใจ - บทนำ

บทนำ


หญิงสาวใบหน้าเรียวหวานในชุดเดรสทำงานเรียบร้อย หยุดชะงักตรงหน้าประตูของห้องพักผู้ป่วย เมื่อสายตาของเธอเหลือบเห็นด้านในจากทางช่องกระจกที่ผ้าม่านเปิดไว้ ภาพที่เห็นนั้น ทำให้เธอไม่กล้าเคาะหรือเปิดประตูเข้าไป

เอพริล...อภิรวี นางแบบสาวคนดังซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเธอ กำลังกุมมือคนที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง ศีรษะของเขาพันผ้าไว้จนหนา แขนข้างหนึ่งถูกเข้าเฝือกไว้
เขานอนไม่ได้สติแบบนี้ นับตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุเมื่อหลายวันก่อน

มือเรียวของอภิรวีบีบฝ่ามือของคนเจ็บเบาๆ ก่อนจะยกมือข้างที่ไม่ได้เจาะสายน้ำเกลือขึ้นมาแนบแก้มเนียนของตน สายตาของเธอเต็มไปด้วยความห่วงหา จนคนที่ยืนอยู่หน้าประตูจำต้องถอยตัวออกมาช้าๆ

เธอไม่ควรเข้าไปรบกวนเวลาของคนทั้งสอง

นี่ไม่ได้ครั้งแรกที่เธอเห็นอภิรวีมาเยี่ยมธันวาที่โรงพยาบาล และไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเห็นการแสดงออกด้วยความเป็นห่วงเป็นใยของนางแบบสาวที่มีต่อธันวา

อภิรวีรักธันวา...เรื่องนี้เธอรู้มาตลอด เพราะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ระดับมหาวิทยาลัยเรื่อยมาจนกระทั่งเข้าทำงาน

และความรักอันหอมหวานก็คงจบลงอย่างสวยงาม หากใจสองดวงคิดตรงกัน
เธอรู้ว่าธันวาไม่ได้คิดอะไรกับอภิรวีเกินกว่าคำว่าเพื่อนเลย ไม่เช่นนั้น เขาคงตอบรับคำบอกรักของนางแบบสาวแล้ว ตั้งแต่งานเลี้ยงปีใหม่ควบฉลองยอดขายของสำนักพิมพ์ที่จัดขึ้นเมื่อสองเดือนก่อน และคงไม่หลบหน้าหลบตานางแบบสาวด้วย

เหตุการณ์ในวันนั้น ธันว์หรือธันวา นักถ่ายภาพฝีมือดีประจำบริษัทกำลังจะบอกอะไรบางอย่างกับเธอ ซึ่งสีหน้า แววตาและน้ำเสียงของเขาได้บอกมาก่อนล่วงหน้าแล้วว่ากำลังจะบอกอะไร จะเหลือก็เพียงคำยืนยันเป็นเสียงเท่านั้นที่ยังไม่ได้กล่าวออกมา แต่แล้วจู่ๆ อภิรวีในสภาพสนุกสุดเหวี่ยงกับงานเลี้ยงก็เดินเข้ามาพร้อมประโยคที่ทำให้ทั้งเธอและธันวาถึงกับยืนนิ่ง

‘ธันว์...เอพริลรักธันว์นะ’

หลังจากนั้น อภิรวีก็หมดสติไปด้วยความเมาและจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ได้ ผิดกับเธอและธันวาที่จำเหตุการณ์ในครั้งนั้นได้ไม่มีวันลืม พร้อมกับความเป็นเพื่อนที่เริ่มถอยห่างจากคำว่าสนิทไปเรื่อยๆ

เธอรู้ว่าธันวารักใคร...

เฮ้อ...กันย์นาราระบายลมหายใจออกมายาวเหยียด สงสัยงานนี้คงต้องไปดูไร่ตามคำชวนของจินตนาเสียแล้วเพื่อตัดปัญหาที่จะเกิดขึ้น


...เสียงโทรศัพท์มือถือดังมาจากกระเป๋าสะพายใบเล็ก ดึงความคิดอันสับสนของกันย์นาราให้กลับสู่ปัจจุบัน เธอเปิดกระเป๋าและรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ ด้วยเกรงว่าเสียงของมันจะดังรบกวนคนอื่น

“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวกรอกเสียงด้วยความสุภาพเพราะเป็นหมายที่ไม่ได้บันทึกไว้

“หนูกันย์หรือเปล่าจ๊ะ” คนปลายทางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงประหม่า

“ใช่ค่ะ จากไหนคะ”

“ป้าชุเองจ้ะ หนูกันย์จำป้าได้มั้ย ชุลีกรเพื่อนของจินตนา เจ้าของไร่ทองมาลย์น่ะจ้ะ” คนปลายสายขยายความ

“ค่ะ กันย์จำได้ค่ะ คุณป้ามีอะไรหรือคะ”

“ป้ามีเรื่องเกี่ยวกับคุณน้าของหนูแจ้งให้ทราบจ้ะ คือ...” น้ำเสียงที่กรอกมาทำให้กันย์นาราถึงกับขมวดคิ้วสงสัย เพราะดูเหมือนว่าชุลีกรไม่ค่อยอยากจะเอ่ยเท่าไหร่นัก

“เรื่องของน้าจิน ทำไมหรือคะ” เธอถามเพราะคนปลายสายเอาแต่อ้ำอึ้ง

“ตอนนี้คุณน้าของหนูหายไปจ้ะ ทิ้งรถไปข้างทางและรองเท้าอีกหนึ่งข้าง ป้าเลยโทรมาแจ้งให้หนูทราบ”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ แล้วน้าจินหายไปไหน” กันย์นาราถามเสียงรนก่อนจะรีบร้องออกจากตัวอาคารตรงไปยังรถยนต์ของตัวเอง

“เมื่อเช้าจ้ะ พอป้ารู้ข่าวก็รีบโทรแจ้งหนูทันทีเลย”

“ค่ะ ขอบคุณป้าชุมากนะคะ เดี๋ยวกันจะรีบไปที่นั่นเลยค่ะ” เธอบอกก่อนจะวางสาย
เห็นทีงานนี้คงต้องเดินทางไปที่นั่นก่อนกำหนดเสียแล้ว!



.........................................

 

Create Date : 22 มีนาคม 2558		0 comments
Last Update : 22 มีนาคม 2558 13:53:51 น.
Counter : 1111 Pageviews.
Share Tweet