|
|
| | 1 | 2 | 3 |
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
เธอกับฉัน ณ วันสิ้นโลก : บทที่ 3
ปีพุทธศักราช 2645
“สมัยนั้นตึกแถวผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด ใครมีที่ดินหน่อยก็สร้างเป็นอพาร์ทเมนท์ให้คนมาเช่าห้องอยู่อาศัยกัน ทำกันทั่วไปหมดตั้งแต่ในตัวเมืองจนถึงแถบชานเมือง เรียกได้ว่าแทบจะไม่มีพื้นที่ว่างสำหรับปลูกต้นไม้เลย กลายเป็นป่าคอนกรีตไปหมด” ลินดาพูด
....
อาคารสีขาว 3 ชั้น แถบชานเมืองกรุงเทพ ก่อนหน้าเป็นเพียงบ้านไม้เก่าแก่ที่พ่อแม่ของยุทธศาสตร์ทิ้งไว้ให้ก่อนตาย
เมื่อทั้งรินรดาและยุทธศาสตร์ตกลงแต่งงานกัน ทั้งคู่จึงตัดสินใจสร้างอพาร์ทเมนท์ โดยตั้งชื่อว่า “ดีว่า อพาร์ทเมนท์” โดยได้เงินลงทุนมาจากการกู้ธนาคาร ดังนั้นการถูกให้ออกจากบริษัทที่กินเงินเดือนประจำอยู่ก็ทำให้สองสามีภรรยามีภาวะการเงินที่ฝืดอยู่สักหน่อย
ดีว่า อพาร์ทเมนท์ มีทั้งหมด 25 ห้อง ทั้งคู่ได้ใช้พื้นที่ส่วนหนึ่งทำเป็นห้องขนาดใหญ่สำหรับอยู่เอง ที่ชั้น 2 ด้านหน้าตึก ซึ่งเลียนแบบมาจากห้องพักในคอนโดฯ
ยุทธศาสตร์ตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยไม่เห็นภรรยา จึงเดินตามหา เขาออกจากห้องนอน เดินผ่านห้องโถง เปิดเข้าไปดูห้องทำงาน ‘ไม่มี’ เขาจึงเดินมาที่ห้องครัว
“ทำอะไรแต่เช้า วันนี้ไม่ต้องไปทำงานแล้วไม่ใช่เหรอ”
“รินชินน่ะ ตื่นแต่เช้าทุกวัน...ก็อยากนอนต่อนะ แต่มันนอนไม่หลับ ก็เลยมาทำกับข้าว”
“แล้วทำไมทำเยอะจัง?”
“รินทำใส่บาตรด้วย อุ๊ย! นี่กี่โมงแล้วคะ”
“หกโมงสิบห้า”
“พี่ยุทธ กินข้าวก่อนแล้วกัน กินข้าวเสร็จก็ประมาณหกโมงครึ่งพอดีพระมา แล้วเราไปใส่บาตรด้วยกันนะคะ”
“อืม...ได้สิ”
พระสงฆ์ 9 รูปเดินแถวเรียงหนึ่งมาหยุดอยู่ที่หน้า ดีว่า อพาร์ทเมนท์ รินรดาและยุทธศาสตร์บรรจงหยิบข้าวปลาอาหารใส่บาตรพระ
เมื่อใส่บาตรให้พระรูปสุดท้ายเรียบร้อยแล้ว ทั้งคู่ยกมือขึ้นไหว้ รับพรจากพระ และ ‘อุทิศส่วนบุญกุศลให้กับเจ้ากรรมนายเวร และต้อย’
ลำแสงประหลาดวาบขึ้น เหนือคนทั้งสอง เป็นลำแสงของอะไรก็สุดรู้ รู้เพียง...ไม่มีใครเห็น
บริษัท ซอฟต์แวร์ โปร จำกัด ตอนนี้เหลือคนทำงานเพียงครึ่งหนึ่ง ภาระหนักจึงตกไปอยู่กับคนที่ยังอยู่ ภาระหนักขึ้น...แต่...ค่าแรงเท่าเดิม โชคดีหรือโชคร้าย?
ยุทธศาสตร์และฤทธิ์ ได้รับมอบหมายให้ดูแลงานทุกโปรเจคของคนที่ออกไปแล้ว หนึ่งในนั้นมีโปรเจคสำคัญที่เคยเป็นโปรเจคของต้อย คือ “โปรเจคงานในกลุ่มจตุรัสเฮง จำกัด”
“เฮ้ย! ยุทธวันนี้ไปกี่โมง” ฤทธิ์ถาม
“นัดลูกค้าไว้สิบโมง เดี๋ยว ก๊อปปี้ตัวพรีเซ็นเสร็จก็จะไปแล้ว แกล่ะเตรียมเอกสารพร้อมหรือยัง”
ยุทธศาสตร์พูดโดยไม่ละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ เขากำลังก๊อปปี้ตัวพรีเซ็นงาน และตัวอย่างโปรแกรมการใช้งานระบบลงในเครื่องโน๊ตบุค
ยุทธศาสตร์เรียกได้ว่าเป็น มือหนึ่ง ในเรื่องการนำเสนองานเลยที่เดียว หลายโปรเจคที่ยุทธศาสตร์ไปพรีเซ็นต์มักจะไม่ทำให้บริษัทต้องผิดหวัง เขาจึงเป็นบุคลากรคนสำคัญของบริษัท
“ให้ออกไม่ได้!”
นี่เป็นคำพูดของมานพ ที่พูดในที่ประชุมผู้บริหารเรื่องการให้พนักงานออก
ด้วยการเตรียมข้อมูลไปอย่างดีและลีลาการพรีเซ็นที่เข้าใจง่ายตรงใจลูกค้า จึงทำให้ยุทธศาสตร์สามารถสะกดใจลูกค้าได้อย่างอยู่หมัด
วันนี้เขาต้องไปนำเสนอโปรแกรมให้ลูกค้ารายใหม่กับฤทธิ์ ทันทีที่ก๊อปปี้งานเสร็จ เขาก็รีบตรงไปที่บริษัทลูกค้าทันที
ยุทธศาสตร์และฤทธิ์มาถึงที่ บริษัท จตุรัสเฮง จำกัด ก่อนเวลาประมาณครึ่งชั่วโมง เจ้าหน้าที่ให้เข้าไปรอในห้องประชุมใหญ่ ยุทธศาสตร์เอาเครื่องโน๊ตบุ๊คออกมาเปิดเครื่องเตรียมพรีเซ็นต์ ส่วนฤทธิ์หยิบเอกสารขึ้นมาเตรียมไว้
“เฮ้ย ! ทำไมมันเปิดไม่ได้” ยุทธศาสตร์ตะโกนขึ้นทำลายความเงียบ เล่นเอาฤทธิ์สะดุ้งตัวโหยง
“อะไร ! ตกใจหมด อยู่ดีๆ ก็ตะโกนออกมา”
“เปิดโปรแกรมไม่ได้ว่ะ” ยุทธศาสตร์พูดโดยไม่เงยหน้า งุ่นง่วนสาละวนอยู่กับเครื่องโน๊ตบุ๊ค
“อ่าว ! ตัวพรีเซ็นต์ก็เปิดไม่ได้”
ฤทธิ์เดินเข้ามาดูใกล้ๆ ที่เครื่อง
“ก็แกก๊อปปี้มาเมื่อเช้าไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ เมื่อเช้าก๊อปเสร็จ ลองเปิดดู ก็เปิดได้ แล้วทำไมตอนนี้เปิดไม่ได้”
“ซวยละสิ ไอ้ยุทธ...มีตัวเก่าๆ เก็บไว้บ้างหรือเปล่า”
“กำลังหาอยู่…เจอ เจอ เจอ เถอะน่า”
ยุทธศาสตร์ภาวนากับสิ่งที่ไม่มีตัวตน หวังเป็นที่พึ่งทางใจ สายตาก็ยังไม่ลดละจากหน้าจอ
“เป็นไง มีไหม”
“หาจนหมดแล้ว…ไม่มีว่ะ” ยุทธเงยหน้าหันมองเพื่อนด้วยแววตาประหวั่นวิตก
“ซวยเลย...”
ขณะเดียวกันผู้เข้าร่วมประชุมที่มีส่วนเกี่ยวข้องต่างทยอยเข้ามาในห้อง ดูอายุอานามและบุคลิกลักษณะแล้ว น่าจะเป็นระดับผู้บริหารหรือไม่ก็ผู้จัดการทั้งนั้น
จริงอย่างที่คิด เมื่อแนะนำตัวแล้ว มีทั้งผู้บริหารระดับสูง และผู้จัดการ โดยเฉพาะผู้จัดการฝ่ายบุคคล อารีรัตน์ เธอคนนี้มีส่วนเกี่ยวข้องโดยตรงกับการคัดเลือกโปรแกรมที่จะนำมาใช้ในการบริหารจัดการทรัพยากรบุคคล
ยุทธศาสตร์เริ่มตื่นใจเต้นไม่เป็นส่ำ เขาไม่เคยพรีเซ็นโดยที่ไม่มีตัวโปรแกรมเปิดโชว์…โชคยังดีที่ยังมีเอกสารที่ฤทธิ์เตรียมมา
“เอาล่ะ เริ่มได้ ไหนลองว่าโปรแกรมของคุณมาสิ” อารีรัตน์เริ่ม
“เออ ครับ โปรแกรมของเราจะแบ่งเป็น 3 แพ็คเกจนะครับ แพ็คเกจเล็กสุดสำหรับองค์กรที่มีพนักงานไม่เกิน 100 คน แพ็คเกจขนาดกลาง สำหรับองค์กรที่มีพนักงานไม่เกิน 2000 คน และ แพ็คเกจขนาดใหญ่ก็สำหรับองค์กรที่มีพนักงานไม่เกิน 5000 คน นะครับ อยากให้ทุกท่านดูรายละเอียดตามเอกสารที่ได้แจกให้ด้วยครับ”
ผู้เข้าร่วมประชุมทุกคนต่างหยิบเอกสารขึ้นมาดู ในขณะที่ยุทธศาสตร์ก็อธิบาย ‘ด้น’ ไปเรื่อย ลีลาการพูดของยุทธศาสตร์จัดได้ว่าน่าฟังไม่ใช่น้อย เขามีประสบการณ์การทำงานมา 7 ปี ทำให้รู้ปัญหาทุกอย่างในเรื่องนี้ ดังนั้นการนำเสนอของเขาในวันนี้จึงเป็นการเล่าประสบการณ์ที่ไปเจอมา แล้วนำมาโยงเข้ากับโปรแกรม บางครั้งเขาก็แทรกเรื่องตลกขบขันที่ไปเจอมา ทำให้บางคนที่ฟังแล้วรู้สึกเพลินและคล้อยตาม
แต่…สำหรับบางคน….ก็ไม่สนใจเรื่องเหล่านี้ สิ่งที่เขาสนใจ คือ โปรแกรมสามารถตอบสนองความต้องการในการทำงานของเขาได้ครบถ้วนหรือไม่ แล้วคำถามก็เกิดขึ้น…
“คุณช่วยเปิดโปรแกรมให้ดูหน่อยสิ ว่ามีการทำงานยังไงบ้าง เล่นเอาแต่ พูด พูด พูด อยู่คนเดียว แล้วไหนล่ะ หน้าตาโปรแกรม เป็นยังไง” อารีรัตน์พูด
ยุทธศาสตร์รู้อยู่แล้วว่าเขาคงไม่อาจนำเสนอโดยไม่เปิดตัวโปรแกรมได้ แต่ด้วยประสบการณ์ 7 ปีของเขา ทำให้เขาสามารถควบคุมสติได้พอสมควร แม้มันจะเป็นความผิดพลาด แต่…ทำยังไงได้
“ผมต้องขอโทษด้วย ที่ตัวโปรแกรมมีปัญหา ไม่สามารถเปิดให้ดูได้ แต่ในรายละเอียดเกี่ยวกับโปรแกรมก็จะมีดังที่ผมได้พูดไป และมีอยู่ในเอกสารที่อยู่ในมือทุกคน หากดูแล้วสนใจรายละเอียดลึกๆ ในระดับโปรแกรมแล้วละก็ นัดครั้งต่อไปผมนำมาให้ดูครับ”
“อะไรกัน! คุณมาพรีเซ็นอะไรของคุณ ไม่เตรียมตัวให้พร้อม จะให้นัดมาดูอีก คุณคิดว่านัดกันได้ง่ายๆ เหรอ ผู้บริหารบางท่านเขาต้องมาจากต่างจังหวัด เพื่อมาประชุมงานนี้ แต่มีให้ดูแค่เนี้ย ! ไม่ได้เรื่องเลย” อารีรัตน์ต่อว่า
ยุทธศาสตร์และฤทธิ์หน้าชา จนปัญญาหาทางแก้ตัว ได้แต่ยืนนิ่งยอมรับคำต่อว่าโดยดี
“เอาล่ะ เอาล่ะ ไม่เป็นไร ถือเป็นการแนะนำตัวให้รู้จักกันก่อน ยังไงเขาก็อธิบาย overview ให้เราได้เข้าใจคร่าวๆ แล้ว ส่วนรายละเอียด หรือ วิธีการทำงานต่างๆ เอาไว้เราหารือกันอีกที แล้วนัดประชุมกันใหม่ก็ได้ โอเคมั้ย คุณอารีรัตน์ และก็ทางซอฟต์แวร์ โปรด้วย คราวหน้าถ้าเราเรียกมาหวังว่าทางคุณจะมีโปรแกรมมาโชว์เรานะ แต่ก็ไม่แน่อีกเหมือนกันว่าเราจะเรียกคุณ ฮ่า ฮ่า ”
การุณ ผู้บริหารของจตุรัสเฮงพูดแบบติดตลกในตอนท้าย แต่ดูเหมือนประโยคที่น่าตลกของการุณจะทำให้ยุทธศาสตร์และฤทธิ์หน้าเจือน
“เอาล่ะ งั้นปิดการประชุม” การุณเมื่อเห็นทุกคนเข้าใจตรงกัน และเมื่อไม่มีคำถามใดๆ จึงปิดการประชุมครั้งนี้
“ไอ้ยุทธ !”
มานพเรียกเสียงดัง ทันทีที่เห็นยุทธศาสตร์และฤทธิ์เดินเข้าออฟฟิศคนถูกเรียกหันขวับ “ชวดแน่ งานนี้ แกรู้ไหม ที่นี่เขามีพนักงานกี่คน”
“ประมาณพันหนึ่งมั้งพี่”
“มีสามพัน ! แล้วก็ไม่ได้มีแค่โรงเดียวนะ มีโรงงานที่เป็นบริษัทในเครืออีกตั้ง 4-5 โรง แต่ละโรงมีพนักงานไม่ต่ำกว่าพันคน หากินที่นี่ที่เดียวก็มีงานทำไปตลอดปีแล้ว... ไอ้ยู๊ดดดดดด ทำไมแกไม่เตรียมตัวไปให้ดี แกนะแก เพื่อนชั้นที่อยู่บริษัทโน้น เขาบอกว่าแกไม่มีโปรแกรมให้เขาดู...ทำไมแกไม่เตรียมไป...ท่าทางจะไม่ได้งานนี้แน่ เพราะเขาเรียกคู่แข่งเราไปดูอีก 3 บริษัท เฮ้อ...”
มานพถอนหายใจนึกคำพูดที่จะพูดต่อ แต่นึกไม่ออก ยืนมองหน้ายุทธศาสตร์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด พร้อมกับลอบหายใจถี่ๆ เพราะพูดแทบจะไม่หายใจ
‘โห มาเป็นชุดเลย’ ยุทธศาสตร์นึก
“พี่ ผมขอโทษ ผมก๊อปไปแล้ว แต่ทำไมมันเปิดไม่ได้ก็ไม่รู้… ผมเองก็งงเหมือนกัน”
เขาตอบหน้าจ๋อย
แต่...มีกระแสหนึ่งที่ไม่อาจมองเห็นได้ ‘สะใจ’
| Create Date : 14 กุมภาพันธ์ 2567 |
| Last Update : 14 กุมภาพันธ์ 2567 11:10:05 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 159 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 19 คน [