Bloggang.com : Handmade : ตอนที่ 4 ตระกูลเอ็กซ์เซล @theexcel โดย ภูระริน

ตอนที่ 4 ตระกูลเอ็กซ์เซล @theexcel โดย ภูระริน

ความสนุก ความสุขในความติ่งและชีวิตจริงเริ่มขึ้นแล้ว

ตระกูลเอ็กซ์เซล @theexcel

FYI : Warm and Cozy ตลก เต็มไปด้วยความสุข บวก NC เอิ่ม......55555

อ่านฟรี 10 ตอน ที่เหลือขออนุญาตติดเเหรียญรายตอนนะคะ (: ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคะ

ภูระริน

**********

4

บาร์บี้กลับมาถึงร้านอีกครั้งก่อนสามทุ่ม วันนี้เขาทำงานได้เยอะมาก เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความเมื่อมีเสียงเตือน “กรี๊ด 2,000 เงินเข้า แม่เจ้าวิ่งได้ 20 เที่ยว ไม่รวยชาตินี้อีบาร์บี้จะไปรวยชาติไหน” เจ้าตัวหัวเราะร่วน ก่อนจะเต้นเข้าจังหวะอย่างรวดเร็วราวกับเป็นนักเต้นมืออาชีพ “เจ้าแม่จงเจริญ เจ้าแม่จงเจริญ เย้ !”

“บี้เธอรวยล่ะสิวันนี้ คุณเจ้าโอนเงินเมื่อกี้” เป็ดถามเมื่อเดินเอาของมาเก็บหลังร้าน “เหม็นสาบคนรวยจัง”

“เหม็นสาบคนจนค่ะ ! ไปดีกว่านางวิคจะพาไปท่องราตรี” บาร์บี้สะบัดหน้าใส่ แล้ววิ่งออกจากหลังร้านไป เขาวิ่งมาหาผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่เบาะหลังจักรยานเก่า ๆ คันหนึ่งที่จอดอยู่หน้าร้าน “ไอ้วิค ไม่เข้าไปจ๊ะ เจ้าแม่ถามหาอยู่”

อีกคนส่ายหน้า “เราพ่ายแพ้วันนี้ ไม่มีหน้าไปสู้เจ้าแม่”

“ไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอก นางก็เล่นเกมขำ ๆ จิบกาแฟเพลิน ๆ แกแพ้เขาก็ไม่แปลก ขอบใจนะที่ไม่มาทำงาน ฉันเลยได้เงินเยอะมากเลย ว่าแต่ว่าท่องราตรีอะไรของแก แต่งตัวไล่แขกมาก เสื้อยุ่ยขนาดนี้ จับแล้วจะซึมเข้าร่างฉันได้ไหมเนี่ย”

บาร์บี้หัวเราะอย่างอารมณ์ดี อีกคนกัดเล็บไม่ตอบโต้

‘บวร’ มีชื่อเล่นว่าวิค เป็นลูกแม่ค้าขายโจ๊ก 24 ชั่วโมงอยู่อีกซอย เขาไม่ได้จนแต่เขาทำตัวติดดินตามอาชีพของพ่อแม่ เรียนช่างกลอยู่วิทยาลัยแห่งหนึ่งและยังเรียนเก่งมากอีกด้วย บาร์บี้และวิคได้รู้จักกันที่ร้านเกม บาร์บี้แนะนำให้วิครู้จักคุณเจ้าพระยาอีกต่อหนึ่ง วิคเก่งเรื่องเกม แต่เขาสอนจนคุณเจ้าพระยาเก่งกว่าตัวเอง เรารู้จักหล่อนมาตั้งแต่อายุ 16 ปี

“ไปแต่งหล่อหน่อยสิแก เจ๊สัวจะได้ดีใจ”

“เบา ๆ หน่อยมึง นั่นแม่กู”

บาร์บี้หัวเราะคิก “โทษ ๆ นี่ ๆ ! เจ้าแม่เขาจะจัดปาร์ตี้เลยให้มาชวน สักอาทิตย์หน้านะ นางบอกอีร็อกไม่อ่านข้อความมา 3 วันแล้ว ไม่รู้ตายหรือยัง จุดธูปเรียกที”

“มันยุ่งกับมรดกอยู่”

“อะไรวะ ?”

“แม่มันส่งของมาให้จากเมืองนอก แกต้องไปดูห้องมันเอง เรานึกว่าดิสนีย์แลนด์ดินแดนสวรรค์” วิคหัวเราะ

“ร็อกมันโชคดีอยู่มาก ต่อให้ไม่มีพ่อแม่คุ้มหัว มันก็ได้ทุกอย่างเสมอแค่ชี้นิ้ว” บาร์บี้อมยิ้มกับความน่าเอ็นดูของ ‘รวมวิทย์’ หรือร็อกที่เขารู้จัก เด็กคนนั้นแก่กว่าเขาหนึ่งปี แต่ทำตัวเหมือนเป็นน้องเล็กที่สุด “แล้วแกไปดูห้องมัน ลุงมันไม่ออกมาด่าเรอะ จะหาว่าพาหลานเขาไปทำไม่ดี แต่งตัวอย่างนี้ มอมอย่างนี้”

“มาด่าดูสิ จะเอาเกรดฟาดหน้าให้ ลุงโชคแกรู้หรอกว่ามันคบใครใครดีใครไม่ดี แกสืบหมด ไม่ไล่เราแน่ ๆ หลานแกก็สุดยอด ดูชื่อร็อกก็รู้ พ่อรวมวิทย์พ่อสุดยอดแห่งวิทยาศาสตร์ก็มันนั่นแหละ” วิคยิ้มหวานเมื่อนึกถึงความดีงามของตัวเอง เรียนเก่งจนตัวเองยังตกใจ ส่วนเพื่อนก็ระดับท็อป และลุงโชคของร็อกก็รู้จักเขาดี

“แหม แต่ละคนอวยตัวเองเก่ง ๆ ทั้งนั้นเลยค่ะ ฉันก็เกรดนำหน้าเงินในบัญชีตลอดเลย รู้สึกกระดากที่ต้องยอมรับว่ารู้ทุกเรื่องในโลกจริง ๆ เลยค่ะ” บาร์บี้ยิ้มพลางส่ายหน้าไปมา “เออ ตกลงท่องราตรีที่ไหนจ๊ะ ?”

“วัดลุ่ม มีหมอลำซิ่ง ไอ้ร็อกบอก”

บาร์บี้เดินถอยหลัง มือทั้งสองโบกไปมาเหมือนหุ่นลมเรียกลูกค้าหน้าปั๊มน้ำมัน “ม่าย ! ! กูไม่ไป กูไม่พร้อม ชุดกูไม่สวยกูไม่ไปค่ะ”

วิคหัวเราะลั่นเพราะมันแปลว่า ‘ไป’ ความสุขของเด็กวัยรุ่นหลาย ๆ กลุ่มแตกต่างกันไป แต่กลุ่มของเขามีงานท่องราตรีที่แปลกประหลาดกว่าคนอื่น พวกเขาชอบดูศิลปะและวัฒนธรรมต่าง ๆ มาก ไม่ว่าโขน, ละคร, ลิเก, หมอลำ, คอนเสิร์ต และหนังตะลุง เรื่องนี้เจ้าแม่เจ้าพระยารู้ดี เพราะนางคือผู้สนับสนุนหลักในการติ่งมหรสพอย่างเป็นทางการทุกที่

อินโซตื่นแต่เช้าไปวิ่งออกกำลังกายรอบ ๆ บ้านเหมือนทุกวัน แต่วันนี้เขารู้สึกว่าชีวิตกำลังจะไม่เหมือนเดิม หลังจากการออกกำลังกายวันนี้ เขาจะไปร้านแอทดิเอ็กซ์เซลเพื่อซื้อกาแฟดื่ม มันได้กลายเป็นทั้งงานและความสนุกส่วนตัว

“น้าโซฮะ แม่วุ้นว่าขอเชิญไปรับอาหารเช้าด้วยกันนะฮะ”

อินโซหันหน้ามาดูเด็กชายที่ยืนอยู่ เขาแต่งตัวประหลาดกว่าทุกวัน

“ทำไมใส่กางเกงนักมวยกับเสื้อยืดน้องแทน ?”

“แทนได้มาใหม่ คุณพ่อซื้อให้ เลยใส่มาอวดน้าโซ”

“ไปบอกคุณแม่ว่าน้าโซจะไปร้านแอทดิเอ็กซ์เซล ไม่รับข้าวครับ ขอบคุณครับ”

“แทนอยากไปกับน้าโซจัง จะรังเกียจไหมฮะ ?” เด็กชายทำหน้าเศร้า

“ใครสอนให้พูดเนี่ย จะรังเกียจทำไมครับ ?” อินโซเดินมานั่งยอง ๆ ลงตรงหน้าเด็กชายแล้วบีบจมูกเขาหนึ่งครั้ง “ไปได้ครับ ไปกินขนมกัน เดี๋ยวค่อยโทรบอกแม่วุ้นละกันนะ ไปเลยไหม ?” เขายิ้มให้อย่างเมตตา

“ก็น้าโซมองกางเกงน้องแทนเย็นชา ไม่เห็นดีใจที่น้องแทนใส่แล้วหล่อเลย”

อินโซหัวเราะออกมาทันที เด็กสังเกตเขาด้วยความใส่ใจจริง ๆ ชายหนุ่มใส่กางเกงขายาวหุ้มข้อเท้า มีซิบตรงหัวเข่าเพิ่มความเก๋ทั้งสองข้าง กางเกงสีเทาและเสื้อยืดคอกลมสีขาวทำให้เขาดูอ่อนกว่าวัย เขาใส่หมวกอำพรางและใส่แว่นสายตา ชายหนุ่มจูงมือหลานชายเมื่อลงมาจากรถหรูของตัวเอง

“แทนฮะ ! ตกลงกันก่อนนะว่าจะไม่พูดเรื่องน้าโซเป็นดารา น้าโซคือน้าโซเท่านั้น เข้าใจใช่ไหมฮะ ? เราไม่มีบอดี้การ์ดมา เราจะไม่ให้ใครรู้ โอเคไหมฮะ ?”

เด็กชายพยักหน้าหงึก ๆ แล้วยิ้มกระจ่าง “เข้าไปแล้วไปหาที่นั่ง น้าโซจะสั่งให้เอง ไม่ต้องพูดอะไรเลยนะครับ”

พอเข้าไปในร้านก็พบคนกำลังสั่งขนมและกาแฟอยู่ 2-3 คน แทนเดินไปนั่งเก้าอี้ว่างที่มีโต๊ะกลมสวย ๆ อยู่ตรงกลาง เวลาอย่างนี้ไม่ค่อยมีคนนั่งกิน มีแต่สั่งแล้วเอากลับบ้าน อินโซมองตามเด็กชายไป เขาเลือกที่นั่งได้ดีเพราะอยู่ข้างในสุด ชายหนุ่มเข้าคิวรอสั่งอาหารเขาก้มหน้าไม่สบตาใคร เจ้าพระยาเดินออกมาจากประตูอีกฝั่ง เห็นเด็กชายนั่งอยู่จึงเดินเข้าไปหา “สวัสดีครับหนุ่มน้อย กางเกงเก๋จังเลยค่ะ สั่งอะไรหรือยังคะ มากับใคร ?” เธอนั่งลงข้าง ๆ เด็ก

“มา...มากับคุณน้าฮะ กำลังสั่งฮะ ขอบคุณฮะ”

เจ้าพระยาคิด เด็กคนนี้ประหยัดคำพูดดีจัง หน้าตาก็น่ารัก “ชื่ออะไรฮะ ?”

“แทนฮะ”

เธอพยักหน้าหงึก ๆ เด็กดูไว้ตัว เราควรจะหยุดการสนทนา “รอนะคะเดี๋ยวก็ได้ทานแล้วนะคะคนเก่ง” เมื่อเจ้าพระยาลุกขึ้นก็พอดีกับที่อินโซเดินมาถึงพร้อมถาดอาหาร เธอสบตาเขาแล้วอมยิ้มส่งให้เท่านั้นก่อนจะเดินจากไป

อินโซจำหญิงสาวได้ แต่แปลกที่หล่อนไม่สนใจเขาเลยด้วยซ้ำ “แทน...น้าโซดูแย่ไหมวันนี้ ?” เขามองตามหญิงสาวไป รู้สึกเหมือนถูกมองข้ามชอบกล

“หล่อจะตาย น้าโซนอนหลับตายังหล่อเลยฮะ” เด็กชายคว้าแก้วนมปั่นมาดูดอย่างเอร็ดอร่อย “ในโลกนี้แทนยังไม่เคยเห็นใครหล่อเท่าน้าโซเลยฮะ”

อินโซหยิบขนมจากจานตัวเองให้หลานอีกทันที “พูดได้ดี เอาไปหมดเลย” แล้วเขาก็ผ่อนลมหายใจออกมา ทำไมรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่านักต่อหน้าผู้หญิงคนนี้

หล่อนมองผ่านเขา ! เหมือนเขาไม่มีตัวตนในโลก

อินโซหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วถ่ายรูปแก้วกาแฟ เขาโพสต์รูปลงบัญชีล็อกที่เป็นบัญชีอย่างเป็นทางการของตัวเอง

@inso.kul : มันมีสิ่งที่เรียกว่า HD มันมัวหมองมองไม่เห็นเพราะอะไร ? แก้ได้ด้วยกาแฟหรือไม่ ?

เมื่อโพสต์เสร็จชายหนุ่มก็โยนโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะอย่างไม่แยแส แต่เขาได้รับข้อความแสดงความคิดเห็นจากแฟนละครในทันที ชนิดที่เรียกว่าถล่มทลาย

“อะไรสด ?” เจ้าพระยารับโทรศัพท์จากวรรณศรรัช

“อินโซอยู่ร้านแก เรียกแขกได้ดีมาก ชื่อร้านเต็มแก้วเลยแก !”

“ไม่เห็นมี ถ่ายที่ไหน มีลูกค้าไม่กี่คนเองนะสด” เจ้าพระยามองไปทั่วร้าน แต่ก็ไม่เห็นว่ามีใครเหมือนดาราดังสักคน

“ก็เห็นโต๊ะกับแก้วเท่านั้นแหละ แต่เขาก็ทำงานแล้วนะ แกนี่มันมีระบบ HD ในลูกกะตาไหมนะ ทำไมไม่รู้ว่าใครเป็นดารา ?”

รู้สึกเหมือนโดนด่าชอบกล เจ้าพระยาจึงถือโทรศัพท์ออกมาคุยที่สวนแทน

“ก็มันไม่มี ไอดอลไปไหนมาไหนต้องใส่แมสสิยะ มีแต่ใส่แว่นเขื่อง ๆ อยู่คน”

“แว่นดำ ?”

“ไม่ใช่ ท่าทางสายตายาวไปถึงเชียงใหม่ได้”

“ฉันไม่อยากพูดกับแกแล้ว เสมือนหนึ่งกำลังต้องบอก How to หาวิธีให้ถอนเงิน 99 บาทจากตู้เอทีเอ็ม แกเดินไปดูเลยนะ ถ้ามีไฝจาง ๆ ตรงปลายจมูกก็อินโซ !”

“นี่แกพิศคนที่แกเรียกว่าแก่ระเบิดได้ขนาดนี้เลยเหรอสด ?”

“สกิลติ่งไงแก รู้ทุกเรื่อง ! อย่าพูดมากเข้าไปเลย ! แล้วสวัสดีเขาดี ๆ ด้วย แก่กว่าคุณธนคือปูชนียบุคคลจำไว้” เสียงเพื่อนรักสั่ง

“ตอแหลจังเลยค่ะแกจะหมายถึงคุณโปรด ทำไมต้องหักห้ามใจตัวเองขนาดนั้น ถ้ารักเขามากก็พูดชื่อเขาออกมาได้เลย” เสียงหัวเราะดังมาตามสาย ก่อนจะตัดสายไป “ อ้าว ! หนีไปซะแล้ว ฉันล่ะสงสารเพื่อนจริง ๆ มารักเกย์ บางทีฉันก็อยากจะสั่งให้คุณโปรดเปลี่ยนแปลงเพื่อแกจริง ๆ สด ไหนวะอินโซ ? ฉันต้องให้เด็ก ๆ สอนเรื่องพ่อคนนี้แล้ว ไม่ไหวจะโง่อีกแล้วค่ะ” เธอบ่นกับตัวเองเมื่อแน่ใจว่าไม่มีคนอยู่รอบ ๆ ตัว

พอเดินเข้ามาในร้านอีกครั้งก็มองหาเขา ยังพบแต่คนใส่แว่นสายตาเขื่อง ๆ นั่งอยู่กับเด็กคนนั้น เขานั่งไขว่ห้างอ่านอะไรในโทรศัพท์มือถืออยู่ ตอนนี้ไม่มีลูกค้าในร้านแล้ว เจ้าพระยาจึงเดินไปหยิบผ้าเช็ดโต๊ะ แล้วเดินไปโต๊ะข้าง ๆ อย่างระวังตัว เธอเดินเข้าไปใกล้จนอีกคนเงยหน้าขึ้นมาดู เพราะอินโซเป็นคนระวังตัวอยู่ตลอดเวลา

“น้าโซฮะ อิ่มแล้วฮะ”

เจ้าพระยากะพริบตาปริบ ๆ จ้องหน้าเด็ก แล้วมองหน้าผู้ชายคนนั้นอย่างตะลึง

“คุณ...อินโซหรือเปล่าคะ ?”

ชายหนุ่มยังนั่งท่าเดิม เขาพยักหน้ารับแล้วอมยิ้ม เจ้าพระยาวางผ้าในมือแล้วยกมือไหว้อย่างสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผู้ชายคนนี้ ‘กด’ เธอด้วยแววตา ฉันไปทำอะไรเขาไว้ตอนไหนเนี่ย ทำไมดูดุฉันจังเลย เธอคิดในใจ

“ดิฉันเจ้าพระยาค่ะ คนที่ทำสัญญา”

“ครับ ผมทราบ ผมมาทำงานตามสัญญา ที่เหลือดูได้ในล็อกบัญชีอย่างเป็นทางการของผมครับ กาแฟอร่อยดีนะครับผม”

เจ้าพระยายิ้มเจื่อน คำว่า ‘ครับผม’ ทำไมให้ความรู้สึกน่ากลัว เยือกเย็นเหมือนตอนกดบัตรไปดูคอนเสิร์ตเลยนะ เหมือนอยากจะลงหลุมเพื่อให้ได้อยู่ใกล้คนที่ชอบ แต่กลัวกดบัตรไม่ได้ เธอคิดในใจตามประสาติ่งผู้คุ้นชินกับการไปดูคอนเสิร์ตไอดอลต่างชาติ แต่ตอนนี้กำลังยืนอยู่ตรงหน้ามนุษย์ที่เรียกว่าไอดอลตัวพ่อเช่นกัน

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ ไว้มาใหม่นะคะ” เธอรีบเดินหันหลังกลับเข้าประตูไปทันที

อินโซมองไปรอบ ๆ ร้าน เขาถอดแว่นสายตากรอบสีดำออก ผู้หญิงคนนี้ไม่ชอบเขา แววตาเธอไม่มีความสนใจแม้แต่นิดเดียว ชายหนุ่มอมยิ้ม

เจ้าพระยายืนนิ่งหันหลังให้ร้าน เธอมองไปยังบ้านของตัวเอง “อยู่มาจนอายุขนาดนี้ พึ่งรู้ว่ามองโลกผิดสีมาตลอดเลย ใครมันพูดว่าแก่ระเบิดออกมามันควรรับผิดชอบกับสิ่งที่มันทำลงไปในชีวิตฉัน นางหมากสด แกทำอะไรกับชีวิตฉัน ?”

หญิงสาวหันมามองข้างหลังเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง

โปรดปรานตักข้าวสวยให้สองพี่น้องแล้วก็ยืนกอดอกดูอยู่ เขาไม่กินข้าวเย็นด้วยเพราะกำลังลดน้ำหนัก แต่ก็ทำอาหารให้เต็มโต๊ะเหมือนทุกวัน เจ้าพระยาเขี่ย ๆ ตัก ๆ หลายอย่าง แต่ก็จบที่ยำหัวหมูที่เธอชอบ

“อ้าว ๆ เขี่ยเป็นไก่เลย จะให้พี่กินอะไรเนี่ย เขี่ยซะหน้าตาไม่เหลือเค้าอาหารหรูของเชฟโปรด เป็นอะไรคะน้องพี่ ไหนเล่าซิ !” ฝั่งธนถามพลางเคี้ยวข้าว

“คุณธน...เคยกลัวความสูญเสียไหมคะ ?” มือหญิงสาวยังเขี่ยข้าวในจาน

“เคยดิ...ไม่อาบน้ำหลายวันเพราะกลัวร่างกายสูญเสียความชุ่มชื้นไง”

“มันใช่เวลามาตลกไหมเนี่ย อยากโดนด่าตายหรือไง ! ?” เธอเสียงดังขึ้นทันที “คุณโปรดละคะ เคยไหม ?” โปรดปรานอมยิ้ม “เคยค่ะ กลัวเสียคุณทั้งสองคนไป” เจ้าพระยาวางช้อนลุกขึ้นเดินไปกอดเขาทันที

ฝั่งธนแสยะปาก “นี่ถ้าไม่โตมาด้วยกัน ไม่มีความเป็นพระญาติ ฉันเข้าใจว่าพวกแกกำลังเดตกันทีเดียวนะ หวานไม่เกรงใจแกงเขียวหวานเลยเนี่ย เจ้าพระยา ! ยังไงมันก็ร่างกายผู้ชาย ถอยออกมาเดี๋ยวนี้ ! นางเด็กไม่ดี ไม่รู้จักระวังตัว ตีตาย !”

“ทำไมต้องพูดไม่เพราะล่ะคะ ?” เจ้าพระยาเดินออกมาแล้วนั่งเขี่ยอาหารต่อไป

“โลกนี้มันมีด้านมืดด้านสว่าง แกอยู่กับพวกเด็กตระกูลเกมยังไม่ชินอีกเหรอ อย่ามาทำไร้เดียงสา แล้วไอ้การกลัวการสูญเสียนี่นะครับน้อง มันเป็นจุดเริ่มต้นของความสนใจรู้ไหม ?” เจ้าพระยากับโปรดปรานมองหน้ากัน

“แกกำลังสนใจไอดอลคนใหม่ ไม่ก็เจอเนื้อคู่ !”

โปรดปรานสบตาเจ้าพระยาอีกครั้ง เขาเกาหน้าผากเหมือนกำลังใช้ความคิด รู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่กำลังย่างกรายเข้ามาในตระกูล ฝั่งธนเป็นมนุษย์ที่ได้ขึ้นชื่อว่าพูดเรื่องที่ยังไม่เกิดแล้วมันเกิดขึ้นทุกที เป็นมาตั้งแต่ยังเด็กและเขาไม่เคยรู้ตัว !

Create Date : 03 กุมภาพันธ์ 2567

Last Update : 3 กุมภาพันธ์ 2567 9:19:11 น.

0 comments

Counter : 248 Pageviews.

(โหวต blog นี้)

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณnewyorknurse