Bloggang.com : Handmade : ตอนที่ 3 ตระกูลเอ็กซ์เซล @theexcel โดย ภูระริน

ตอนที่ 3 ตระกูลเอ็กซ์เซล @theexcel โดย ภูระริน

ความสนุก ความสุขในความติ่งและชีวิตจริงเริ่มขึ้นแล้ว

ตระกูลเอ็กซ์เซล @theexcel

FYI : Warm and Cozy ตลก เต็มไปด้วยความสุข บวก NC เอิ่ม......55555

อ่านฟรี 10 ตอน ที่เหลือขออนุญาตติดเเหรียญรายตอนนะคะ (: ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคะ

ภูระริน

**********

3

ราวเที่ยงคืน ประตูรั้วหลังบ้านถูกเปิดออกด้วยเครื่องควบคุมจากรถของโปรดปรานที่จอดรถอยู่อีกซอย บ้านนี้มีประตูสองฝั่ง ฝั่งด้านหน้าเป็นซอยย่าปีบที่เป็นทางเข้าของร้านและจอดรถได้ไม่กี่คัน ฝั่งหลังบ้านจึงเป็นที่จอดรถและสนามของบ้านอย่างแท้จริง โปรดปรานเดินออกมาเปิดประตูรถหลังที่นั่งคนขับ ร่างงดงามของผู้ชายอีกคนนอนอยู่บนเบาะ “คุณธนขึ้นบ้าน ออกมา ๆ อย่าทำตัวเหมือนนั่งอยู่ในกรอบรูป นิ่งนานไม่ได้นะ เดี๋ยวเจ้าคุณน้องออกมาล่ะยุ่งเลย มา ๆ อย่าดื้อ เข้าบ้านไม่ได้นี่ตัวใครตัวมันนะ” เขาหัวเราะพลางลากร่างฝั่งธนที่เมาเละตั้งแต่บ่ายออกมา

“ไม่มีเสียล่ะ น้องผมเขาคิดถึงผมจะแย่ครับ มันคิดถึงผมเป็นเวลาเหมือนระฆังทำวัตรเช้าเลยนะ ทำดุเหมือนหมาไปงั้น จริง ๆ อยากจะเห็นหน้าใจจะขาด” คนเมาลืมตาขึ้นมาพูดอ้อแอ้และไม่ยอมออกมาจากรถ

“ครับ...เดินสวยมาเลยเนี่ย” โปรดปรานอมยิ้มเมื่อหันไปเห็นเจ้าพระยาเดินมาทั้งชุดนอน ไวเท่ากะพริบตา ร่างโปร่งงดงามนั้นก็มายืนข้าง ๆ เขาแล้ว

ฝั่งธนยืนตรงราวกับกำลังเข้าแถวเคารพธงชาติ เขาบีบจมูกปลุกให้ตัวเองตื่น โปรดปรานกลั้นยิ้มไว้ เพราะฝั่งธนเหมือนเด็กที่กำลังกลัวแม่ไม่มีผิด ไอ้คนหล่อเพลย์บอยทั้งวันตั้งแต่ลงเครื่องบิน มันหายไปไหนไม่มีใครรู้ !

เจ้าพระยามัดผมบ๊อบที่ซอยไล่ระดับสวยเก๋ไว้ ชุดนอนกระโปรงคลุมเข่าตัวโคร่งสีขาวผ้าคอตตอนและชุดคลุมสีเดียวกันทำให้เธอดูอ่อนวัย เมื่อมายืนอยู่ข้างประตูรถเธอก็ถลกแขนเสื้อข้างหนึ่งขึ้น ราวกับกำลังใช้ความคิดกับมันเท่านั้น จากนั้นสายตาของเจ้าตัวมองผู้ชายทั้งสองคนตรงหน้าอย่างเย็นชา “เหมือนอยู่ในทะเลเหล้าเลย ไม่เมากลับมานี่เหมือนยังไม่ถึงฝั่งสินะ”

“Miss you so much Sister !” ฝั่งธนโน้มตัวกอดน้องสาวคนเดียวไว้แนบอก เขาตัวสูงเท่าโปรดปราน 187 ซม. ทำให้ร่างของเจ้าพระยาที่สูงเพียง 168 ซม. กลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าทะนุถนอมที่สุด โปรดปรานมองภาพนั้นอย่างสุขใจ แม้จะเห็นสีหน้าของเจ้าพระยาที่บึ้งตึงและพยายามผลักพี่ชายออก แต่เธอสู้แรงไม่ไหว

“โอ๊ย ! จะอ้วก ปล่อย ! ทั้งเหม็นเหล้าทั้งเหม็นคน ไปอาบน้ำนอนเลยนะ !”

ฝั่งธนหัวเราะอย่างสุขใจ เขารู้ดีว่าน้องรักเขามาก และเขาคิดถึงเธอมากอย่างที่บอกไปจริง ๆ “โอเค ๆ ได้กลิ่นน้ำหอมน้องแล้วคิดถึงกลิ่นนมผงที่พี่ชงให้กินมาตั้งแต่เด็กจริง ๆ น้ำหอมอะไรวะทำไมกลิ่นเหมือนนมผง” คนพูดหัวเราะ

เจ้าพระยาส่ายหน้าในความเมาของพี่ชาย ไม่ได้พบกันนาน พอมาเจอก็แทบไม่เป็นผู้เป็นคน “คุณโปรดเก่งจัง ไม่มีอาการเลย”

“ไม่ดื่มค่ะ ให้คุณธนดื่มให้เต็มคราบ แค่ไปนั่งเป็นเพื่อนเธอ”

เจ้าพระยายิ้ม โปรดปรานรู้จักพวกเธอสองพี่น้องดี เขาทำหน้าที่เสมือนเป็นญาติและพี่น้องที่ดีของเราจริง ๆ “เข้าบ้านกันเถอะ พรุ่งนี้ผมมีสัมภาษณ์เช้า”

ฝั่งธนเหมือนคนไม่เคยเมามาก่อน เขายืนยิ้มตลอดเวลาและดูงดงาม ชายหนุ่มไม่พูดอะไรนอกจากเดินตามหลังน้องสาวเข้าบ้าน

รถของโปรดปรานไม่อยู่แล้วเมื่อตะวันโผล่ เขาคงมีสัมภาษณ์ที่สตูดิโอที่ไหนสักแห่ง แม้โปรดปรานจะมีชื่อเสียง แต่เขาก็ไม่ค่อยชอบออกไปข้างนอกนัก เขาชอบทำตัวเป็นแม่บ้านให้เจ้าพระยาและฝั่งธนมากกว่า เพราะโลกนี้ของเขามีคำว่า ‘ยอมรับ’ อย่างเต็มหัวใจ

เจ้าพระยาและฝั่งธนเดินลงมาในครัวที่มีโต๊ะอาหาร โปรดปรานจัดอาหารเช้าไว้ให้แล้วอย่างสมบูรณ์แบบ “โอ้โห ! ได้กลิ่นอาหารไทย คุณนายโปรดนี่ไม่มีคำว่ากระจอกในรสนิยมและฝีมือจริง ๆ ดูมันนั่งแกะสลักขิงเหรอเนี่ย หลนกุ้งสดแน่ ๆ ของโปรด” ฝั่งธนหัวเราะเมื่อหยิบขิงแกะสลักอย่างวิจิตรในถาดผักสดออกมา มีผักสดอีกสองสามอย่างให้ มีแกงจืดลูกรอกและยำหอยแครงอีกจานให้ “เผ็ดสลบ กะเอาให้สร่างสิเนี่ย ปลาบปลื้มในความฉลาดนี้”

“จะกินหรือยัง จะตักข้าวให้”

“น้องพี่น่ารักที่สุดในโลก ถึงคราวตอบแทนบุญคุณพี่แล้วสินะคะ มาเลยจะกินให้เรียบเลยมื้อนี้” ฝั่งธนหัวเราะ เจ้าพระยาส่งจานข้าวหอมกรุ่นให้แล้วจึงนั่งลงตรงข้ามเขา “นัดใครไว้ที่ไทย สัญชาติอะไรบอกมา ไปหาผู้หญิงมาใช่ไหมเมื่อคืน ?”

ฝั่งธนแทบสำลักน้ำแกง เขารีบวางช้อนแล้วตอบทันที “ไม่บอก !”

เจ้าพระยานั่งกอดอกอยู่ หางตาค้อนขวับให้พี่ชาย “งั้นบินมาทำไม ?”

“เบื่อ อยากมาเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้น้องเสียที ของจะลงเรือตามมาทีหลัง” คนพูดกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย ไม่ได้สนใจว่าใครจะจ้องตาขวางอยู่

“เอาเรื่องในใจ อย่าสร้างภาพคุณธน”

“อกหัก สาวอิตาเลี่ยน ขอโทษนะที่ทำให้ผิดหวัง” พูดจบพี่ชายของเธอก็ซดน้ำแกงจืดและยังตักหลนกุ้งยัดเข้าปากตามเข้าไปอีกช้อนใหญ่

“นึกแล้วเ ชียว มาอยู่นี่ไม่ให้เอาผู้หญิงเข้าบ้านนะ ถ้าตกลงก็อยู่ได้ ถ้าไม่ตกลงก็อยู่ได้” ฝั่งธนมองหน้าน้องอย่างสงสัย “เจ้าจะวางยาพิษมันให้หมด”

เจ้าพระยาพูดจบฝั่งธนก็หัวเราะลั่นบ้าน น้องสาวของเขาช่างน่ารักและมีอารมณ์ขันอย่างที่สุด ภายใต้หน้านิ่ง ๆ นี่มีแต่คำว่าน่ารักน่าเอ็นดู “รับรองไม่ให้ใครมาเหยียบค่ะ ว่าแต่น้องไม่มองใครเลยเหรอคะ ? คุณโปรดเธอไม่หาให้เหรอ พ่อคนนั้นสังคมออกจะกว้าง”

“ของนางนางยังหาไม่ได้เลยค่ะ” เจ้าพระยาส่ายหน้า

“ดูเหมือนเราสามคนจะเป็นของแปลกที่มีราคาสูงมากเลยนะ สูงจนขายไม่ออก พูดเองยังเศร้า” ฝั่งธนตักข้าวเข้าปากพลางส่ายหน้า

“จะทำอะไรก็ทำไปเถอะค่ะ เจ้าจะไปดูร้านหน่อยนะ ไม่ต้องออกไปเพ่นพ่านนะ ขี้เกียจดูแล เกะกะร้าน” คนพูดลุกเดินไปทันที “อ้อ ! ล้างจานให้ด้วยค่ะ สงสารคุณโปรดเธอ ทำให้กินแล้วยังต้องมาล้าง บอกให้จ้างผู้ช่วยก็ไม่เอา จะทำเองหมด ไม่รู้ปลื้มปริ่มอะไรนักหนากับการเป็นแม่บ้านเนี่ย” คนบ่นพูดไปเดินไป

“น้องเองก็ต้องแต่งงานแล้วนะ” ฝั่งธนอมยิ้ม ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม คนที่เดินจากไปไม่รุู้ชะตาตัวเองเลย

วันนี้ช่วงบ่ายอินโซออกไปพบเพื่อนเก่าที่บ้านของเขา แต่ก็กลับมารับประทานอาหารค่ำกับพิภพผู้จัดการส่วนตัวและครอบครัว แล้วนั่งเล่นที่โต๊ะทำงานของพิภพ

“อ่านหรือยังเงื่อนไขร้านแอทดิเอ็กซ์เซล แค่ไปซื้อกาแฟ ถ่ายรูปส่งให้เขา ใส่ตัวเลขต่อครั้งมาละกัน เขาทุ่มไม่อั้น”

“ยัง แต่ฟังแล้วเข้าใจ พี่ภพส่งให้แทนละกันนะรูป โซไม่อยากคุยกับใคร”

“หนึ่งปี ตกลงไหม ? อย่างน้อยเดือนละครั้ง”

“เขาทำเมมเบอร์หรือไง ? ต้องว่ากันเป็นปีเลย”

“เปล่า ! พี่เสนอเอง เพราะร้านนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ จริง ๆ แล้วเขาดังของเขาอยู่แล้วเพราะมีเชฟชื่อดัง หล่อมากด้วย สาว ๆ เข้าร้านเหมือนมด ที่สำคัญโซติดกาแฟ มีร้านประจำก็ดูดีกว่าไปเที่ยวซื้อที่อื่น และมีรายได้ไม่รู้กี่เท่าของกาแฟที่จ่าย”

อินโซมองหน้าผู้จัดการไม่นานนักก็พยักหน้ารับ “งั้นก็ไม่เลวนัก” เขายื่นมือไปหยิบสัญญาที่วางอยู่มาอ่าน ก่อนจะใส่ตัวเลขค่าจ้างลงไป

พิภพดึงกระดาษไปดูก่อนจะมองหน้า “น้อยไปไหมครับ ?”

อินโซส่ายหน้า “ไม่ครับ คิดเสียว่าราคาเพื่อนบ้าน กาแฟเขาอร่อยดี ขนมก็อร่อยมาก รบกวนส่งไปเลย พรุ่งนี้โซจะเข้าไปดูร้านด้วยตัวเอง” เขาดึงกระดาษกลับมาแล้วลงชื่อตอบรับการทำงานนี้ทันที

“เอาบอดี้การ์ดไปสัก 2-3 คนนะ” พิภพสั่ง

“ไม่เป็นไร ปลอมตัวไป ไม่มีใครจับได้หรอก”

พิภพมองหน้าเขาอย่างใช้ความคิด “ดูสนุกนะเรา มีอะไรน่าสนใจเหรอ ?”

อินโซแค่อมยิ้มไม่ได้ตอบผู้จัดการ ความบันเทิงเล็ก ๆ น้อย ๆ ของชีวิตคนก็คือการมีความลับนี่แหละ เขาใช้ชีวิตมานานจนรู้สึกได้ถึงความน่าเบื่อของมัน สังคมใหญ่ ๆ ที่อยู่รอบกายในแต่ละวันทำให้เขาว้าเหว่ขึ้นเรื่อย ๆ เพราะคนเหล่านั้นล้วนอยู่กับเขาเพราะค่าจ้าง พิภพก็หนึ่งในนั้น การไปไหนมาไหนคนเดียวแบบไม่มีบอดี้การ์ดจึงเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นไม่น้อย เท่าที่รู้ร้านนั้นก็ไม่ได้บูชาความดังเท่าไร จึงไม่ได้ขยายสาขาหรือสถานที่ หากแต่เจ้าของต้องการคงความดังในแบบพิเศษ นับว่าเห็นค่าของตัวเองทีเดียว ในใจของเขาบอกว่า คนที่กล้าลงทุนกับเขา คือ คนที่มองเห็นค่าของเขา

เด็ก ๆ มาเปิดร้านกันตั้งแต่หกโมงเช้าแล้ว เพราะทางร้านขายกาแฟตั้งแต่ 7 โมงเช้า เจ้าพระยาไม่ได้ทำอะไรมากเพราะโปรดปรานทำทุกอย่างให้ทั้งหมด เธอแค่ดูเงินไหลในบัญชี และมานั่งเป็นเพื่อนเด็ก ๆ ในร้านเล่น หากจะหยิบจับอะไรก็น้อยมาก

“คุณเจ้าคะ วันนี้เที่ยงจะให้หนูกันโต๊ะไว้ให้ใครหรือเปล่าคะ ?”

“ทำไมจ๊ะ ?”

“พี่ไก่ว่าคุณธนกลับมาแล้ว แกเห็นในล็อก คุณธนถ่ายรูปในห้องกินข้าว”

เจ้าพระยาก้มหน้าลงกัดฟันและหลับตาปี๋อย่างหงุดหงิด “เอาอีกแล้ว !”

เด็กสาวที่ชื่อเป็ดหัวเราะคิก เพราะรู้ดีว่าคุณเจ้าพระยาเธอเกลียดการถ่ายรูปในบ้านมากที่สุด เธอไม่อยากให้ใครเห็นความเป็นส่วนตัวของครอบครัว

“ไม่ ๆ ไม่ต้องกันโต๊ะจ้ะ รับลูกค้าไปเลย ทำงานเลยจ้ะ” เธอยกมือไล่ให้เป็ดไปทำงาน หญิงสาวถอนใจ แต่ก็ไม่ได้คิดจะทำอะไร เพราะสิทธิ์ในบ้านก็คือของพี่ชายด้วย แม้จะไม่ชอบก็ต้องทำใจ เขาเป็นช่างภาพคงทำเพื่อโฆษณาร้านและตัวเองนั่นแหละ ในเมื่อเขารับปากแล้วว่าจะไม่ให้สาว ๆ ที่ไหนมาเหยียบบ้าน ก็แปลว่าเขากำลังแจ้งให้ทราบโดยทั่วกันว่าเขาอยู่ที่ไหน คนอย่างฝั่งธนแม้จะร้องไห้เพราะถูกยุงกัดมาตั้งแต่ยังเด็กแต่เขาก็มีมุมที่ปกป้องเธอได้ เพียงแต่เจ้าพระยาไม่ได้สนใจจะมองมัน

พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นร่างหนึ่งเดินผ่านหน้าไป ผู้ชายรูปร่างดีคนนั้นใส่รองเท้าผ้าใบสีขาว กางเกงขาสั้นแค่เข่าและเสื้อยืดพอดีตัว เขาเดินไปสั่งกาแฟ ก่อนจะเดินกลับมาหาที่นั่งรอบ ๆ โต๊ะที่เธอนั่งอยู่ แล้วจึงนั่งลงไขว่ห้างอยู่เงียบ ๆ

เจ้าพระยามองเขาอยู่เงียบ ๆ เช่นกัน เขาใส่แว่นสายตา ผมสั้นซอยสวยทั้งหัว แต่เขาใส่หน้ากากอนามัยเหมือนคนกำลังป่วย “หน้ากากลายดอกไม้ ไปหามาจากไหนนะ” เจ้าพระยาบ่นกับตัวเองแล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ เธอชอบคิดอะไรในใจ แต่หลายครั้งก็หลุดปากออกมาเพราะเธอใช้ชีวิตเหมือนคนสองบุคลิก เมื่ออยู่ที่บ้านเธอก็เป็นเจ้าของทุกอย่าง เมื่ออยู่กับญาติ ๆ ของเธอ เธอก็เหมือนเจ้าแม่คนหนึ่ง ญาติของเธอที่ว่า ล้วนมีชื่ออยู่ในตระกูลแอทดิเอ็กซ์เซลทั้งสิ้น

เราเรียกกันสั้นลงว่า ‘ตระกูลเอ็กซ์เซล’

หนึ่งในนั้นกำลังเดินเข้าร้านมา

“ค่า ได้ค่า ล็อกของน้องคือ แอทดิเอ็กซ์เซลอันเดอร์สกอลบาร์บี้ 94 ค่า ส่งที่ไหนนะคะ ได้ค่า ม็อกค่านะคะ โอเชค่า” เด็กหัวเกรียนมัธยมปลายร่างโปร่งคนนั้นใส่เสื้อยืดสีขาวของร้านที่มีคำว่า @theexcel ใส่กางเกงยีนรัดรูปขาเดฟสีดำขาดวิ่นช่วงเข่าตามสมัยนิยม รองเท้าผ้าใบสีขาวหากแต่ใช้เชือกร้อยสีแดง

เขาเดินบิดผิดธรรมชาติของผู้ชาย พอเห็นหน้าเจ้าพระยา เขาก็ถอนสายบัวให้แล้วเดินเข้าไปหลังร้าน กลับออกมาพร้อมกับอาหารและเครื่องดื่มชุดใหม่ที่กำลังจะไปส่ง มันถูกบรรจุในกล่องเก็บอุณหภูมิขนาดไม่ใหญ่นัก

“บี้จะไปส่งของต่อนะคะเจ้าแม่ อุ๊ย ! คุณเจ้า” เขาใช้มือป้องปากเหมือนกลัวความลับจะหลุด “ก็ไปสิ วันหยุดนี่ได้ทั้งวัน รวยเละวันนี้เรา”

อีกคนหัวเราะคิก “ก็เพราะคุณเจ้าเมตตาหนู หนูถึงได้เที่ยวละ 100 เลยรวยไม่รู้เรื่องเลยค่า เดือนนี้กะว่าจะถอยรถไปขอผู้ชายเลยค่า” จริตของเจ้าตัวเหมือนผู้หญิงไม่มีผิด เมื่อหัวเราะเสร็จก็เดินออกไป แต่ก็ถอยหลังกลับมาแล้ววางกล่องใส่ของที่จะนำไปส่ง “แม่เจ้า ! ได้กลิ่นผู้ชายหล่อค่า”

เจ้าพระยารีบดึงเสื้อยืดของเขากลับมาทันที “หยุด ! บาร์บี้ ไปทำงาน เงินมาผู้ชายมา อนาคตมา รีบไป” บาร์บี้หัวเราะคิก

เด็กคนนี้มีชื่อว่า ‘ชวิน’ มีชื่อเล่นว่าบี้ เราเรียกเขาว่าบาร์บี้ เป็นนักเรียนมัธยมชั้นปีที่ 6 มาช่วยงานที่ร้านหลังเลิกเรียนเพื่อส่งกาแฟและอาหาร วันหยุดต่าง ๆ เขาก็มาทำงานเพราะอยากมีรายได้ที่เรียกว่ามหาศาลของเขา ชวินเป็นเด็กยากจน พ่อแม่รับจ้างทั่วไป แต่เขาเป็นเด็กที่เรียนเก่งเขารู้ทุกเรื่องในโลกราวกับเป็นห้องสมุด บุคลิกของเขาเหมือนผู้หญิงอย่างเห็นได้ชัดและเขาไม่ปิดบัง

“สักครู่ได้ไหมคะ ขอสูดกลิ่นเอาแรงไปทำงานก่อนค่ะ หมาบ้านนั้นเกรี้ยวกราดมากค่าคุณ หนูต้องการยาระงับประสาทป้องกันอาการตื่นเต้นค่า” บาร์บี้ยังพยายามจะเดินเข้าไปโต๊ะที่ผู้ชายคนนั้นนั่งอยู่

เจ้าพระยาหัวเราะ “ไปเลย ๆ ลูกค้าจะอึดอัด”

อีกคนรู้ฤทธิ์คนเตือนดี เขาสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วก็ถอนสายบัวอีกครั้ง “เจอกันเลิกงานนะคะคุณ บี้จะวิ่งให้ได้มากที่สุดเท่าที่กระเป๋าตังค์จะใส่เงินได้ค่ะ”

“เอาเถอะ นั่นเงินเรา แรงเรา สู้ ๆ”

บาร์บี้ออกไปแล้ว แต่คนที่นั่งอยู่อีกโต๊ะมองออกไปนอกกระจกร้าน เด็กหัวเกรียนคนนั้นอายุคงไม่เกิน 18 ปี ร้านนี้จ้างเด็กหารายได้พิเศษด้วยหรือนี่ อินโซคิดและมองร่างนั้นบิดมอเตอร์ไซค์สีมินต์ออกไปแล้วก็อมยิ้ม เขาหันไปมองผู้หญิงที่นั่งอยู่ไม่นานนักก็ก้มหน้า เธอเป็นเจ้าของร้านแน่นอน เขาได้ยินทุกอย่าง

กลิ่นน้ำหอมราคาแพงฟุ้งเข้ามาในร้าน เมื่อใครบางคนก้าวเข้ามา โปรดปรานนั่งลงตรงหน้าเจ้าพระยา “เสร็จงานเร็ว นัดอะไรกันแต่เช้ามืด งงมากแต่ก็ไป เออ ! เจอคุณสดด้วยนะ เธอฝากเอกสารมาค่ะ คุณเจ้าน้องดูหน่อย”

เจ้าพระยาเปิดซองเอกสารดูแล้วก็ยิ้ม “มันตื่นเช้าเก่งเหมือนกันค่ะแม่คนนั้น นี่เป็นสัญญาจ้างดาราค่ะ เขาตกลงแล้ว ค่าตัวก็ไม่แพงมากด้วย สัญญาหนึ่งปีด้วยค่ะ เริ่มพรุ่งนี้เลย เจ้าจัดการเรื่องเงินไปก่อนแล้วก้อนหนึ่ง คงไม่มีปัญหาอะไรเลย ดีจังเลยค่ะ จะได้มีงานให้บาร์บี้เยอะ ๆ”

“นางรวยเละตั้งแต่มอปลายเลยนะ คุณเจ้านี่น่ารัก สร้างงานให้เด็ก ๆ”

“ไม่หรอกค่ะ มันอยู่ที่ตัวเขาด้วย วิคก็วิ่งช่วงสาย เขาไม่ว่างก็ส่งคนอื่นมาแทน”

อินโซได้ยินทุกอย่าง เขากำลังคิดว่าร้านนี้ใช้เด็กนักเรียนส่งกาแฟทั้งสิ้น เวลาทำงานที่เป็นเวลาเรียนใครจะมาส่งให้ได้ เขาถามตัวเองในใจ แต่ก็ได้รับคำตอบเองว่าน่าจะไม่ใช่แค่นักเรียนมอปลาย หากแต่เป็นนักเรียนสายอาชีพด้วยแน่ ๆ

“ค่าแรงต่อหนึ่งที่อยู่ ถือว่าให้สูงเลยนะ ไม่ได้ส่งไกลเลยด้วย” คุณโปรดพูดแล้วยิ้ม เขารู้ดีว่าเธอคิดอะไรอยู่

เจ้าพระยาแค่ส่ายหน้าไม่พูด ทำเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ อันที่จริงเธอจะให้เงินเฉย ๆ ก็ยังได้ เพราะเด็กพวกนี้เป็นญาติทางสายเลือดการติ่งของเธอ เจ้าพระยารู้จักคนเหล่านี้จากการร่วมอุดมการณ์ติ่งศิลปินเกาหลีด้วยกันในล็อกแคนดี้ลับ ๆ ของเธอ เมื่อรู้ว่าใครเป็นใคร เธอจึงหาทางสนับสนุนทั้งการเรียนและการติ่งอย่างเป็นทางการ คุณโปรดรู้เรื่องนี้ดี เพราะเขารู้จักเด็ก ๆ ทุกคน

“ไม่นัดเจอหน่อยเหรอดาราคนนั้น ? เขามาจะได้ต้อนรับถูก”

“ไม่หรอกค่ะ นี่รูปเขาเจ้าก็ยังไม่เคยเห็นเลย ยายสดบอกว่าหล่อระเบิด แก่ระเบิด ก็เลยไม่ได้สนใจ ถ้ามันว่าหล่อก็คงหล่อนั่นแหละค่ะ เจ้าไม่สนใจคนแก่หรอก”

โปรดปรานหัวเราะออกมาทันที เจ้าพระยาพูดจาตรงไปตรงมาเสมอ

“หล่อจริงยืนยันหล่อมากด้วย หล่อยันเงาเลย ตัวตนสูงมาก เก่ง ฉลาด ชาติตระกูลดี แต่เขาลือกันว่าก็มีมุมเทา ๆ นะ ไม่เป็นที่เปิดเผย”

อินโซอมยิ้มกับสิ่งที่ได้ยิน ใต้หน้ากากของเขามีรอยยิ้มกว้างตามมาอีกครั้งเมื่อได้ยินหญิงสาวพูด “จะเทาจะดำจะด่างอะไรก็เรื่องของเขาเถอะค่ะ ถ้ามาอยู่กับเราก็คือตระกูลเอ็กซ์เซล เดี๋ยวน้องจะจัดปาร์ตี้ให้ญาติ ๆ สายส่งของได้สูดกลิ่นคนหล่อให้ดู”

“ไม่น่าจะได้หรอกค่ะ เขาดังขนาดนั้น ไม่มีทางเลยคุณน้อง”

“ชีวิตนี้เจ้าพระยาเครียดอยู่สองเรื่องค่ะ หนึ่งคือมีเงินมากจนใช้ไม่มีวันหมด และสองคือมีเงินมากจนไม่รู้จะเอาไปใช้อะไร จบไหมคะ ?”

Create Date : 02 กุมภาพันธ์ 2567

Last Update : 2 กุมภาพันธ์ 2567 8:23:53 น.

0 comments

Counter : 243 Pageviews.

(โหวต blog นี้)

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณnewyorknurse