Bloggang.com : Handmade :

ตอนที่ 5 ตระกูลเอ็กซ์เซล @theexcel โดย ภูระริน

ความสนุก ความสุขในความติ่งและชีวิตจริงเริ่มขึ้นแล้ว

ตระกูลเอ็กซ์เซล @theexcel

FYI : Warm and Cozy ตลก เต็มไปด้วยความสุข บวก NC เอิ่ม......55555

อ่านฟรี 10 ตอน ที่เหลือขออนุญาตติดเเหรียญรายตอนนะคะ (: ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคะ

ภูระริน

**********

5

แยกกันเข้าห้องนอนนานแล้วแต่เจ้าพระยาก็เดินออกมาอีก เธอย่องข้ามห้องของพี่ชายไปแล้ววิ่งเข้าห้องคุณโปรดทันที รู้ดีว่าโปรดปรานไม่ล็อกห้องนอน

“คุณโปรดขา” หญิงสาววิ่งขึ้นไปบนเตียงนอนของชายหนุ่มทันที อีกคนนอนอ่านหนังสืออยู่ แต่ใบหน้าของเขามีหน้ากากสีขาวเคลือบผิวหน้าอยู่

“รุ่นใหม่เหรอคะ ? ดีไหมมาร์คยี่ห้อนี้ ?” คุณโปรดยกนิ้วโป้งให้เท่านั้นเพราะกลัวหน้าตาจะเหี่ยวย่น แต่เจ้าพระยาไม่รอช้า เธอดึงแผ่นมาร์คหน้าออกทันที

“ขอโทษค่ะ รวย ! ทิ้งไปก่อน เดี๋ยวซื้อมาให้อีก คุยกันก่อน เดี๋ยวพ่อตัวดีออกมาเอาเครื่องดื่มจะซวยค่ะ” โปรดปรานหัวเราะ เขามีใบหน้าที่งดงามมาก แม้แต่เสียงหัวเราะยังเป็นมิตรกับโลกนัก “ไปล็อกห้องก่อนสิคะคุณเจ้าน้อง”

เจ้าพระยาไม่รอช้าวิ่งไปล็อกประตูทันทีแล้ววิ่งกลับมา

“คืองี้ค่ะ เจ้ารู้สึกแปลก เหมือนมีลางสังหรณ์แห่งหายนะ เพราะคุณธนพูดเมื่อค่ำ ข้อแรกแฟน ๆ ของน้องยังไม่คัมแบค ดังนั้นจะไม่มีไอดอลหน้าไหนได้เข้ามาในชีวิต แต่เนื้อคู่ที่ว่านี่คือยังไงคะคุณโปรด ?”

“ดูซีรีส์อะไรอยู่ไหมล่ะ ?”

“ไม่ค่ะ ไม่ว่างดู ยุ่งอยู่กับร้าน คิดเมนูใหม่กับไก่”

“หรือจะเป็นคนนั้นคะ ? คุณอินโซกุลอะไรนั่นไง”

“คราวพ่อได้เลยนะคุณโปรด ไม่น่าใช่ค่ะ” เธอส่ายหน้า

“ไม่แก่นะคะ 47 เอง เจอเขาแล้วนี่ รู้สึกยังไงบ้าง ?”

“เขาก็ดูดี แต่ก็ไม่ได้จับตาอะไรมาก คุณโปรดก็รู้ว่าน้องไม่เคยโปรดคนแก่มาก่อน ทำงานก็คือทำงาน ไม่น่าใช่หรอกค่ะ คุณธนพูดจาน่ากลัว”

สีหน้าเจ้าตัวดูกังวล โปรดปรานเองก็คิดเรื่องนี้ เพราะเขารู้ดีว่าสิ่งที่ฝั่งธนพูดมักจะเกิดขึ้นจริงเสมอ ก่อนคุณย่าปีบจะเสียชีวิตเขาก็รู้ตัวล่วงหน้า ถึงได้บินมาทันดูใจท่าน แม้จะไม่มีใครยอมบอกข่าวว่าท่านป่วยแม้แต่คนเดียว เจ้าตัวพูดแต่ว่าเขารู้สึกอยากมาหาคุณย่าที่สุด ไม่ได้คิดว่าท่านจะเจ็บหนัก

“บางเรื่องเราก็ต้องปล่อยให้มันเกิดครับเจ้าพระยา แต่สนุกไปกับมันก็พอนะ ในกลุ่มลับเด็ก ๆ มันพูดกันว่าคุณน้องจะจัดปาร์ตี้ จะเชิญใครบ้าง ? จะได้เตรียมอาหารถูก” เจ้าพระยาเชื่อฟังโปรดปรานอยู่เหมือนกัน เธอจึงกลับมาคิดเรื่องอื่นได้ทันที

“ทุกตระกูลในชีวิตเราค่ะ ปีก, เกม, เชี่ยนหมาก และดาราคนนั้น”

“ทำไมต้องเชิญเขาด้วยล่ะ ? ไหนบอกไม่อะไรไง”

“จะทำงานร่วมกันเป็นปี เขาก็น่าจะได้รับการต้อนรับบ้างค่ะ ยายสดคงจัดการได้ แต่น้องจะลองเชิญเองก่อน ถ้าเขาดูหยิ่งดูไว้ตัวมากก็จะให้ยายสดเชิญเป็นทางการอีกทีค่ะ แม่นั่นคิดโปรเจกต์เก่งให้นางคิดไป” พอเจ้าพระยาใช้ความคิดดี ๆ เธอก็เป็นเจ้านายคนได้อย่างดีเพราะถูกฝึกมาตั้งแต่เล็ก “คุณโปรดไม่ปลื้มเหรอคะ ?”

ชายหนุ่มกอดอกอมยิ้ม “ปลื้มสิ คนคนนั้นสามารถทำกาแฟแก้วละ 70 ให้กลายเป็นแก้วละพันได้นะคะ แต่ต้องระวังคุณธนไว้ให้มากรายนั้นเอาตัวเองเป็นบรรทัดฐานทุกสิ่ง ตัวก่อเรื่องได้ตลอดด้วย นี่คือคำเตือนค่ะ” ชายหนุ่มหัวเราะ เจ้าพระยานั่งฟัง ใจเธอไม่ได้คิดเรื่องเงิน หากแต่กำลังคิดว่าจะเชิญเขาอย่างไรดี ?

วันนี้อินโซไม่มีคิวทำงาน เขาออกกำลังกายในบ้านแล้วจึงขับรถออกมาที่ร้านแอทดิเอ็กซ์เซลเพียงลำพัง เขาใส่หน้ากากอนามัยและแว่นสายตาอำพราง

เด็ก ๆ ในร้านมองชายหนุ่ม เพราะรู้แล้วว่าเขาคือดาราที่ทำงานให้ร้าน เมื่อวานใคร ๆ ก็เห็นว่าชื่อร้านของเราดังแค่ไหน มีโทรศัพท์สั่งกาแฟและอาหารจนรับสายไม่ทัน เด็ก ๆ ในร้านก้มหัวให้เขาทักทายเท่านั้น เพราะเจ้าพระยาสั่งไว้ว่าห้ามพูดคุยกับเขาเพื่อให้เขามีเวลาส่วนตัว อินโซไม่รู้มาก่อน จึงได้แต่มองแล้วนั่งดื่มกาแฟอยู่เงียบ ๆ รู้สึกผ่อนคลายและสบายอย่างบอกไม่ถูก

“ได้กลิ่นคนหล่อไหมบี้ ?” เป็ดถามบาร์บี้เบา ๆ

“อย่าเสียงดังพี่เป็ด แก้วใบนั้นนะ ปกติ 70 แต่ผู้ชายจับหรือคนที่เราเรียกว่าผัวจับ มันจะมีค่าราว 3 หมื่นได้ค่ะ น้องต้องการสิ่งนั้นเป็นที่สุด” บาร์บี้ขยิบตาเซ็กซี่ใส่แก้วราวกับมันมีชีวิต “วันนี้ฉันจะต้องเป็นเจ้าของแก้วใบนั้นให้ได้”

“คุยอะไรกัน ?” ฝั่งธนชะโงกหน้าเข้ามาข้างหลัง ทำให้ทั้งสองคนต้องหยุดสนทนา บาร์บี้ถอนสายบัวให้เขาแล้วก็วิ่งหนีไปทันที

“อ้าว ! เลยไม่พูดเด็กนี่ เขาเป็นอะไรเหรอเป็ดเด็กบาร์บี้คนนั้น ?”

“มันเขินคุณธนน่ะสิคะ น่าเอ็นดู” เป็ดหัวเราะ

ฝั่งธนยิ้มตาหยี “เออ ดีจริง มีเสน่ห์ไม่เกรงใจมนุษย์ตลอดเวลาจริง ๆ เลย ผม รู้สึกดีจัง” คุณธนเธอน่ารักอย่างนี้ไงเล่า ใคร ๆ ถึงได้ปลื้มนัก ชายหนุ่มใช้คำว่าผมกับคนอื่น ๆ เสมอ แต่เขาจะใช้คำว่า ‘พี่’ กับน้องสาวและคุณหมากสดเท่านั้น

อินโซนั่งก้มหน้าอ่านนิตยสารอยู่ พอเงยหน้าขึ้นมาจึงได้เห็นฝั่งธน เขามองนิตยสารในมือแล้วมองอีกครั้ง จึงได้เห็นว่าฝั่งธนอยู่ในนิตยสารด้วย ร้านนี้คนดังเยอะจริง ชายหนุ่มคิด ฝั่งธนก็มองมาที่เขา แต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่รู้จักดารา

“คุณเจ้ายังไม่ออกมาอีกเหรอเป็ด ?”

“ไม่เห็นนะคะคุณธน สงสัยไปเยี่ยมร็อกค่ะ ไม่สบายค่ะ”

“ร็อกไม่ได้ไปดูหมอลำกับเขานี่ เป็นอะไร มีไข้หรืออะไรกันแน่ ?”

“เป็นโรคสูญเสียความมั่นใจค่ะ ท้อแท้ ไม่ไปเรียน”

“เฮ้ย ! พูดเป็นเล่น ร็อกน่ะเหรอไม่มั่นใจ รวยก็รวย เรียนก็เก่ง หน้าตาก็ดี แต่ไม่เป็นไร น้องผมไปดูแล้วก็หายห่วง ผมมีนัดกับเพื่อน คุณโปรดออกไปทำงานข้างนอก เผื่อคุณเจ้าถามนะ ขอบคุณครับ” คนพูดยิ้มแล้วเดินออกไปจากร้านทันที

อินโซอมยิ้มกับสิ่งที่ได้ยิน ดูเหมือนคนที่นี่จะเป็นคนดีทีเดียว วิธีการพูดจากับพนักงานดูให้เกียรติกันและกันตลอด เขาลุกขึ้นเดินไปที่จุดสั่งอาหารเมื่อไม่มีคนแล้ว

“อีกนานไหมกว่าคุณเจ้าพระยาจะกลับมาครับ ?”

“อ่อ ไม่ทราบเลยค่ะ เธอไม่เคยสั่งใครไว้ค่ะคุณ”

อินโซพอจะเข้าใจในอำนาจของหญิงสาว แต่ดูเหมือนเธอจะเป็นตัวของตัวเองอยู่มากอีกด้วย เพราะแม้แต่พี่ชายยังต้องรายงานตัว เขาอ่านประวัติของชายหนุ่มในนิตยสารแล้ว จึงได้รู้ว่าฝั่งธนคือพี่ชายที่แท้จริงของเจ้าพระยา “ไม่เป็นไรครับ ผมสั่งกาแฟกับอาหารกลางวันไว้ละกัน ให้คนไปส่งให้ที่บ้านด้วย รู้จักใช่ไหม ?”

“ค่ะคุณ ซอย 5 ค่ะ บ้านแฝด”

อินโซควักเงินจ่ายทุกอย่างตามบิล แล้วเดินออกไปจากร้านทันที

ร่างหนึ่งในชุดนอนสีฟ้านอนคุดคู้อยู่ใต้ผ้านวม รอบตัวเขาแวดล้อมไปด้วยของเล่นมีราคา ทั้งเลโก้ตัวต่อและซุปเปอร์ฮีโร่ชื่อดัง ราวกับเป็นโชว์รูมทีเดียว

“สาบานได้ว่านี่ห้องนอน” เจ้าพระยากอดอกพูด เธอนั่งอยู่ที่โซฟาข้างเตียง

วิคนั่งอยู่บนเตียงข้าง ๆ เจ้าของห้อง “เฮ้ยร็อก ! เจ้าแม่มานั่งนานแล้ว โผล่หัวออกมาได้แล้วเต่าน้อย ไม่ดีนะอย่างอแงสิ” วันนี้วิคใส่เสื้อตามแบบนักเรียนช่างกลสีเทากับกางเกงยีน แต่งตัวเรียบร้อยและดูเป็นผู้เป็นคนอยู่มาก

“ไม่โว้ย ! กูเจ็บในใจ ไม่อยากพบหน้าผู้คน”

“ก็นึกเสียว่าฉันเป็นหมาสวย ๆ ละกันร็อก ออกมาคุยกันหน่อย กะอีแค่จีบหญิงไม่ติดนี่ไม่ถึงกับตายหรอกน่า มีเงินเสียอย่าง ร็อกอยากได้อะไรฉันจะซื้อให้นะ”

“ไม่ต้องเลย ! เจ้าแม่ก็ไม่เข้าใจเรา เงินมันซื้อใจคนไม่ได้หรอก”

เจ้าพระยากับวิคมองหน้ากันแล้วแสยะปาก

“อูย มีเงินก็พูดได้ดิวะ ลองไม่มีเงิน แม้แต่เงาเขาแกก็ไม่ได้เหยียบ ทำมามีคุณธรรมประจำใจ หมดไปเท่าไหร่แล้วกับอาหารและเสื้อผ้าที่ซื้อให้เขา เอาจริง ๆ น่าจะฉลาดรู้ว่าเขาหลอกรับประทานนะแก แค่นี้ต้องให้สอน ไม่เป็นเพื่อนนี่เราไม่มา”

เจ้าพระยาอมยิ้ม เธอเห็นการปะทะคารมกันของเด็ก ๆ มาหลายปี สำหรับเธอพวกเขาคือครอบครัวเหมือนมีน้องชาย 3 คนทีเดียว เธอรับมือกับผู้ชายได้เก่งมากด้วยอำนาจที่มีล้นมือมาตลอด “คืองี้ร็อก ฉันจะจัดปาร์ตี้แล้วชวนเด็กคนนั้นมา ฉันจะทำให้เขาคบกับนายเอง ตกลงไหม ?”

ผ้านวมถูกดีดออกจากร่างของร็อกทันที “อย่าหลอกเรานะ !” เด็กหนุ่มหน้าตาดีคนนี้ยิ้มกระจ่างเหมือนได้ของเล่นใหม่ทันที “วันไหน วันนี้เลยไหมครับ ?”

“พรุ่งนี้ วันนี้นายต้องไปเรียน” เจ้าพระยายืนขึ้นเพราะงานของเธอสำเร็จแล้ว “ค่ำ ๆ วันนี้ไปที่ร้าน คุณธนมา พวกนายต้องไปรายงานตัวหน่อยเขาถามหา”

วิคนั่งยิ้มพลางพยักหน้า แต่ไอ้เต่าราคาแพงยังนั่งอึนอยู่ “ใช้หูฟังด้วยร็อก”

“แต่ว่า...เราจะได้เจอน้องซียังไงนะ ? เขาไม่รับสายเลย นัดไงอ่า ?”

วิคหันไปมองหน้าเจ้าพระยาเพื่อรอคำตอบ “บาร์บี้จะจัดการเอง วิคลากเต่าไปเรียน ! ใครไม่ลุกไม่ต้องไปปาร์ตี้” เจ้าพระยาตอบแล้วเดินออกไปทันที

บาร์บี้มาส่งอาหารและเครื่องดื่มให้อินโซที่บ้านของผู้จัดการของเขา พอผ่านด่านยามรักษาความปลอดภัยได้ก็เดินเข้าไปในบ้าน เด็กชายคนหนึ่งยืนมองอยู่

“ชื่ออะไรฮะ ?” แทนถาม

“ชื่อบาร์บี้ค่ะคุณ มาส่งของให้คุณอินโซค่ะ คุณเขาสั่งไว้”

“เป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ?”

บาร์บี้ก้มมองตัวเองแล้วทำหน้างง “ทำไมฮะ ดูแปลกเหรอฮะ ?”

“ทำไมพูดค่ะ ? ถ้าเป็นผู้หญิงห้ามเข้าบ้านน้าโซนะ” แทนยืนเท้าสะเอว

เด็กลูกกรอกนี่ซักอะไรนักหนา บาร์บี้คิดในใจ เพราะท่ายืนจังก้านั่นเหมือนกุมารทองไม่มีผิด หรือเรากำลังเจอผีเจ้าที่ แต่นี่มันพึ่งจะเที่ยง ! “เป็นคนพิเศษฮะ พี่พูดได้ทั้งค่ะและครับเลยฮะ แล้วคุณน้องทำไมชอบพูดฮะล่ะคะ ?”

“ก็ชอบพูดฮะนี่ฮะ แต่ผ่านเข้าไปไม่ได้ฮะ ต้องรอน้าโซออกมา” ทั้งเขาและเด็กคนนั้นยังไม่ได้ข้ามเข้าไปในรั้วบ้านของอินโซ หากแต่อยู่ในฝั่งของบ้านพิภพ

“เฮ้อ เหนื่อยใจจุง แต่รวย ไม่เป็นไร แล้วเรียกไงดีล่ะคุณหนู ? คุณเขาสั่งให้มาส่ง รบกวนเรียกคุณลูกค้าให้ทีได้ไหมครับ ?”

“ตอบคำถามน้องแทนก่อน”

บาร์บี้ยิ้มเจื่อน “ได้ค่ะคุณน้องแทน ถามมาได้เลยค่ะ”

“คุณเจ้าพระยามีแฟนหรือยังฮะ ?”

“ไม่มีค่ะ โสดลืมโลกมานานแล้ว”

“แล้วเชฟคนนั้นเป็นอะไรกับคุณเจ้าพระยาฮะ ?”

“อ๋อ คุณโปรดปรานเป็นคนที่สนิทที่สุด เป็นญาติด้วยค่ะ” บาร์บี้ไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กถึงได้ถาม แต่ก็ยินดีตอบ เด็กชายถอนใจ

“ไล่ลมทำไมฮะ ไม่พอใจอะไรหรือเปล่า ให้พี่บี้ช่วยอะไรไหมฮะ ?”

“เจ็บเพราะรูปคู่” เด็กชายพูดหน้าเศร้า

บาร์บี้หัวเราะออกมาทันที “แม่เจ้า ! ได้กลิ่นความรักอีกแล้วค่ะ น้องแทนชอบคุณเจ้าเหรอคะ ก็ไม่บอกจะได้แจกรูปเดี่ยวให้ เอาปะล่ะ ?”

เด็กชายยิ้มกระจ่างทันที “ได้เหรอฮะ จริงเหรอฮะ ?”

“จริงสิคะ แต่ว่าพาไปส่งข้าวคุณอินโซก่อนนะ มันนานแล้ว เธอจะหิวค่ะ”

แทนพยักหน้ารับอย่างดีใจ แล้ววิ่งนำทางไปทันที “ทางนี้ฮะ ทางนี้เลย !”

ภาพจากกล้องวงจรปิดทำให้อินโซยิ้มออกมา บ้านของเขาและพิภพติดกล้องไว้ทั่วและยังใช้เทคโนโลยีชนิดที่แพงสุด ๆ หากต้องการได้ยินเสียงก็ทำได้

เธอโสดสนิท ! ชายหนุ่มอมยิ้มพลางส่ายหน้า

อินโซเดินลงมาข้างล่างเพื่อรอรับอาหาร แต่ไม่เปิดประตูออกไป

“คุณอินโซละคะ ?” บาร์บี้ถาม

“เอาวางไว้ตรงนี้ฮะ น้าโซจะออกมาเอาเอง” เด็กชายชี้ไปที่ม้านั่งยาว

“ได้ค่ะ ๆ วางตรงนี้นะคะ เรียบร้อยนะคะ พี่กลับก่อนนะคะคุณน้องแทน”

“เดี๋ยวฮะ พี่ผ่านมาเจออะไรบ้างไหม ?”

บาร์บี้หยุดคิดเด็กมันคงไม่รู้ว่าชีวิตข้าผ่านอะไรมาบ้าง ทั้งฝนตก ทั้งแดดแรง ทั้งตัวเงินตัวทองเดินนวยนาดผ่านหน้า แต่จะตอบตรง ๆ ก็จะยากเกินไปสำหรับเด็กและคำหยาบก็ยากจะสะกดต่อหน้าเด็กได้ ข้าเป็นคนมีคุณธรรมอยู่บ้างต้องละไว้

“มันต้องผ่านอะไรเหรอคะ น้องแทนหมายความว่ายังไงคะ ?”

“เจอนักข่าวไหมฮะ ?”

“ไม่มีนะคะ มีแต่หมาดุกับตัวเห้ย !” บาร์บี้ปิดปากตัวเองเพราะเกือบจะหลุดคำหยาบไปแล้ว “ตัวเห็บค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ ?” พูดจบเจ้าตัวก็หัวเราะคิก

“เขากำลังสงสัยกันว่าน้าโซมีแฟนฮะ เลยตามมาบ้าน บอดี้การ์ดบอกแทน แทนเลยเป็นห่วงน้าโซฮะ เลยออกมาดูนี่ไง”

แหม...พ่อคุณ ดูเป็นเด็กมีจินตนาการสูงพอๆ กับไอ้ร็อก ถ้าเอาไปเล่นตุ๊กตุ่นตุ๊กตาด้วยกันคงสนุกพิลึก “ไม่มีใครฮะ สบายใจได้ พี่กลับก่อนนะต้องไปทำงาน” เด็กชายมองคนที่เดินจากไปอย่างพอใจ รู้สึกเหมือนได้ทำอะไรยิ่งใหญ่มาก

อินโซมองที่จออยู่ตลอด เขารับรู้ได้ว่าพิภพสอนลูกให้ห่วงและหวงเขามาก และดูเหมือนเขากำลังจะมีคู่แข่งเป็นเด็ก 6 ปี ชื่อ ‘แทนไท’

พอแทนเดินกลับไปบ้านของตัวเองแล้ว ชายหนุ่มก็ออกมาหยิบถุงอาหารและเครื่องดื่ม เขาถ่ายภาพไว้ก่อนจะโพสต์ลงในล็อกของตัวเอง

@inso.kul : อาหารก็ยาใจ

เจ้าพระยาเห็นข้อความและรูปที่เขาโพสต์ ในขณะที่กำลังใช้บัญชีล็อกของทางร้านอยู่ มันแปลกที่การมองเห็นชื่อและตัวหนังสือของเขาสะดุดตานัก

มันคืออะไร ? ทำไมฉันเห็นแววตาของอินโซกุล ผ่านแว่นสายตานั่นในวันแรกที่พบกัน แววตานั้นเหมือนฉันเคยเห็นที่ไหนมาก่อน และมันเขย่าโลกของฉันได้ทั้งวันทั้งคืน ตอนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลอยล่อง ไร้ที่ยึดเหนี่ยว !

Create Date : 04 กุมภาพันธ์ 2567

0 comments

Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2567 17:50:21 น.

Counter : 137 Pageviews.

(โหวต blog นี้)