BlogGang.com : : Karakgnut : ม.๕

ฮัดช่า! หกปีที่อินเดีย(นะนายจ๋า)

พฤศจิกายน 2552

1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30

2 พฤศจิกายน 2552

ม.๕

ม.๕

ม.๕ ปี๕

นักเรียนม.๕ จะเริ่มเรียนกันจริงๆก็ตอนเทอมสอง เพราะเทอมแรกต้องสอบ ICSE ดังนั้นม.๕ นั้นจะเรียนกันแค่สองเทอม และยังเป็นที่รู้กันในหมู่นักเรียนว่า ชีวิตในช่วงม.๕นั้นคือการพักผ่อน (แบบสุดขั้ว) เพราะไม่ต้องเตรียมตัวสอบส่วนกลาง ด้วยทั้งไม่จำเป็นต้องทำเกรดให้ดีเพราะว่าคะแนนตอนม.๕ ไม่มีผลอะไรเลยกับการสอบ ICS ในตอนม.๖ ขอแค่เรียนให้ผ่านๆก็พอ อีกด้วยทั้งเป็นรุ่นพี่ สามารถมีบริวารมากมายมาอำนวยความสะดวกในชีวิตประจำวัน ฉะนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่นักเรียนม.๕ จะเฮฮาปาร์ตี้กันสุดเหวี่ยง เพราะว่าเป็นโอกาสสุดท้ายที่จะทำตัวเหลวเป๋วได้ หากขึ้นม.๖เมื่อไหร่ก็ต้องตั้งใจเรียนบ้าง ไม่อย่างนั้นได้ซิ่วตอนสอบ ISC แหงๆ

และแน่นอนว่าเหล่าก๊วนของพวกผมก็ไม่พลาดที่จะปาร์ตี้ (เกือบทั้งปี) กันในช่วงม.๕ พวกเราเริ่มหนีไปเที่ยวในเมืองบ่อยขึ้น เพื่อนบางคนก็หนีไปหลีสาวที่โรงเรียนหญิงล้วน แต่ว่าส่วนใหญ่แล้วพวกเราหนีไปในเมืองเพื่อกินเหล้ากัน สถานที่ที่เราไปกินกันบ่อยๆก็ในบาร์ หรือร้านอาหารที่อยู่ตามซอกๆ บางทีก็ไปจ๊ะเอ๋กับพวกรุ่นพี่ม.๖ กับพวก Prefect แต่ว่าคราวนี้ไม่ต้องวิ่ง นั่งกินด้วยกันได้เลย

มีอยู่วันนึงพวกเรานั่งกินเหล้าในบาร์ร้านประจำกันกลุ่มใหญ่ มีกันประมาณ ๑๒-๑๔ คนได้ มีทั้งม.๕, ม.๖, Prefects, Captains แล้วจู่ๆรุ่นน้องที่พวกเราให้ไปดูต้นทางนอกร้านก็วิ่งเข้าหน้าตาตื่น บอกว่าเห็นครูเดินมากันสองสามคน โอว..จอร์จ ร้านนี้มีทางออกทางเดียวซะด้วย แถมพวกครูใกล้จะถึงร้านแล้ว ขืนออกไปได้ตายหมู่แน่ๆ ทางบาร์ก็แสนดี สงสัยคงจะห่วงว่าถ้าหากพวกเราโดนจับคงจะเสียลูกค้าขาประจำเป็นแน่แท้ จึงออกไอเดียให้พวกเราไปหลบในห้องน้ำ แล้วพวกเขาจะออกหน้ารับเอง

ฟังดูตอนแรกก็โอเคนะ ให้ไปหลบกันในห้องน้ำ แต่ขอโทษเหอะครับ ห้องน้ำของบาร์นี้มีห้องเดียวแล้วก็เล็กแสนเล็ก ประมาณตารางวากว่าๆเห็นจะได้ แล้วพวกเราก็มีกันสิบกว่าคนแต่ละคนก็ตัวเล็กกว่าควายนิดเดียว ให้เข้าไปเบียดกันหมดก็นี่คงจะแน่นกว่าปลากระป๋อง แล้งต้องภาวณาอย่าให้ใครริตด ไม่งั้นห้องน้ำระเบิดแน่ๆ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นพวกเราก็ไม่มีทางเลือกอื่นจึงต้องเข้าไปแอบในห้องน้ำทั้งก๊ก พวกเราต้องยืนเบียดกันแบบสุดๆ แบบแทบจะยืนจูบปากกันอยู่แล้ว แถมยังต้องกอดกันเป็นกลุ่มเพื่อดึงพวกที่อยู่หน้าประตูไม่ให้ไปพิงประตูห้องน้ำเพราะมันเป็นสังกะสีเดี๋ยวมันจะมีเสียง แล้วเราก็ทำตัวเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อที่จะพยายามฟังบทสนทนาระหว่างครูกับพนักงานในบาร์ที่พวกเราทั้งหมดได้ฝากชีวิตและความหวังเอาไว้

พวกครูเข้ามาในร้านหลังจากที่พวกเราเข้าไปแอบกันได้ไม่ถึงนาทีดี พวกเราได้ยินพวกครูคุยกับพวกพนักงานประมาณว่า วันนี้มีนักเรียนเข้ามาบ้างมั้ย? ไม่มีหรอ? แล้วก็ถามโน่นถามนี่สักพัก จนกระทั่ง..ครูคนนึงขอเข้าห้องน้ำ! (โอ้ว..หัวใจพวกเราแทบจะหยุดเต้น) พนักงานบอกว่ามีห้องน้ำอยู่ห้องเดียว แล้วลูกค้าก็ใช้อยู่ด้วย (เฮ้อ..โล่งอก) แต่ว่าสงสัยครูคนนี้ขี้เกียจเดินไปเข้าห้องน้ำที่อื่นเลยบอกว่าจะรอ

เอาละสิ งานเข้าเต็มๆ ทำไงดีละนี่ พวกเราคนนึงกระซิบพูดค่อยๆว่า ใจเย็นๆ ไม่ออกซะอย่างจะทำอะไรเราได้? แต่ก็มีคนเถียงว่าอากาศมันเริ่มน้อยลงทุกที อึดอัดและหายใจลำบากขึ้นเรื่อยๆ ให้ทนอยู่อย่างนี้อีกนานๆคงได้ตายคาห้องน้ำแน่ๆ พวกเรากระซิบเถียงกันหาทางออกจากสถานการณ์วิกฤตนี้ได้สักพักก็มีสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น!

มันเริ่มค่อยๆจาก "ฟี้............................แฟร่ดๆ" แล้วก็พัฒนาอัปเลเว่ลไม่หยุดเหมือนโพเกรสซีพร๊อค (Progressive Rock) "ปุ้ง!....พรืดๆๆๆ...โป๋วววววววววววววววววววววววว" (แ-งนึกว่าเล่นคอนเสิร์ตรึไงฟะ...) ใช่ครับ..ไอ้เวรคนไหนไม่รู้มันตด อากาศที่ไม่ค่อยจะมีก็ถูกแทนที่ด้วยไอนรกที่ออกมาจากตูดอย่างหนาแน่น บางคนที่ทนไม่ไหวก็พยายามจะออกไปจากห้องน้ำแต่ว่าก็มีคนอื่นจับตัวไว้ เพราะว่าครูยังอยู่ข้างนอก ขืนออกไปตอนนี้ก็ได้หัวขาดกันหมด แต่ว่าพวกเราก็ทนกันได้ไม่นาน ตัวผมเองก็เริ่มเวียนหัวทำท่าจะเป็นลม คนอื่นๆก็ยืนกันเข่าอ่อน แต่แล้วก็มีเสียงสวรรค์มาจากข้างนอก! สงสัยเพราะเสียงตดนรกนั้นมันดังมากจนไปถึงข้างนอก ครูที่รออยู่คงคิดว่าคนที่เข้าห้องน้ำคงอาการหนักและจะไม่ออกมาเร็วๆนี้ จึงไม่รอต่อและขอตัวกลับก่อน เมื่อครูออกจากร้านไปแล้วพวกเราก็รีบกรูกันออกมาจากห้องน้ำเพื่อเอาออกซีเจนเข้าปอด ตอนออกมาผมสังเกตุว่าพนักงานบาร์ยังผงะ เมื่อกลิ่นมันโชยไปปะทะจมูก พวกเราบางคนทนไม่ไหวก็วิ่งเข้าไปในห้องน้ำอีกรอบ ไม่ใช่เพราะพิศวาสในกลิ่นนรกนั่นนะครับ แต่ไปอ๊วกกันน้ำหูน้ำตาเล็ด จำไม่ได้ว่ามีคนเป็นลมรึปล่าว..แต่คิดว่าไม่มี ไอ้ที่เมาๆก็สร่าง แถมไม่มีอารมณ์กินต่ออีกเพราะทนดมกันจนลิ้นแทบได้รู้รสอยู่แล้ว

สุดท้ายพวกเราก็พากันเดินโซซัดโซเซกลับโรงเรียน เมื่อถึงก็เข้านอนกันแต่หัวค่ำ จนถึงตอนนี้ก็ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นคนปล่อยแก๊สมรณะนั่น เลยไม่รู้ว่ามันทำไปเพราะว่าหัวไวรึว่ากลัวจนขี้แทบแตก..

------------------------

ขอจบม.๕ ห้วนๆเลยเพราะจำเรื่องอื่นไม่ได้แล้ว