แมวเจ้าเล่ห์ & พระราชา (ตอนจบ)
ตอนจบ มาแล้วววววเมื่อเหล่าชาย(หน้า)โหดทั้งหลายได้ขู่เจ้าหญิงดอเรียน่า เจ้าบารอนผู้ภักดีก็ได้พองตัวและร้องขู่ชาย(หน้า)โหด "ฟ่อ..ง๊าววว"ทันใดนั้นเอง คุณลุงจาคอบก็เดินเข้ามาในกระท่อมเรื่องราวจึงเฉลยว่า กระท่อมหลังนี้คือที่ประชุมของกลุ่มช่วยแมว เมื่อประชุมกัน เจ้าหญิงดอเรียน่าก็ทนความโอ้เอ้ของกลุ่มช่วยแมวไม่ไหว จึงอาสาวางแผนซะเอง (ใจร้อนจริงๆ)และแผนการนั้นคือ ลักพาตัวเจ้าหญิงของเมืองนี้ อ๊าว..ก็ ลักพาตัว ตัวเองน่ะสิ เรื่องจึงเปิดเผยว่า เจ้าหญิงปลอมตัวมา...."แม่หนูคือเจ้าหญิงเหรอ ?""นึกแล้วเชียวว่าต้องไม่ใช่คนธรรมดา""แต่ว่า..เจ้าหญิงดอเรียน่าน่ะทั้งสวย ทั้งเป็นคนเรียบร้อยไม่ได้แก่นแก้วอย่างงี้นี่" (อ้าว..)"ไม่จริงหรอกครับ เพื่อนผมที่อยู่ในวังน่ะบอกว่า เจ้าหญิงเป็นคนเรียบร้อยแต่เพียงภายนอก แต่จริงๆแล้วแก่นแก้วอย่างคาดไม่ถึงเชียว""อ้อ..ถ้างั้นก็ต้องเป็นตัวจริงแน่" (ทุกคนพร้อมใจกันพูดเลย 555)จากนั้นก็ยิงธนูส่งจดหมายไปให้พระราชา มีใจความว่า : "พวกเราจับตัวเจ้าหญิงไว้ ถ้าไม่อยากให้เจ้าหญิงเป็นอันตรายจงเลิกคำสั่งขับไล่แมวโดยเร็วจากกลุ่มผู้ช่วยแมว"พระราชินีผู้ใจดีตกใจมาก"ตายแล้ว!! ทำไงดี ท่านพี่..""ช่างมัน ไม่ต้องเป็นห่วง" พระราชาตอบหน้าตาเฉย"ท่านพี่ไม่รักลูกสาวของตัวเองเลยเหรอ" พระราชินีต่อว่า"คนอย่างลูกเราเหรอจะถูกลักตัวง่ายๆเนี่ย..ต้องเป็นแผนของมันที่ร่วมมือกับไอ้กลุ่มบ้าๆนี่ชั้นไม่มีทางหลงกลหรอก" พระราชากล่าวอย่างมั่นใจมั่กๆเจ้าหญิงดอเรียน่าก็ได้แต่เซ็ง ว่าพระบิดารู้ทันจริงๆ จากนั้นเมื่อพระจันทร์ขึ้น ลอร์ดมิลก็ออกมา (จุ๊ๆ เรื่องลอร์ดมิลยังเป็นความลับอยู่นะจ๊ะ ท่านผู้อ่านอย่าบอกใครล่ะ )พอเห็นลอร์ดมิลจะจับหนู ทำให้เจ้าหญิงคิดแผนการขึ้นมาได้ (อะฮ่า..)"เราต้องรวบรวมหนูที่จับได้ ปล่อยเข้าไปในวังให้หมด"(ขอโทษนะคะท่านแม่ กรุณาอดทนหน่อย : เจ้าหญิงนึกถึงพระมารดาผู้เกลียดหนู)และเมื่อปล่อยหนูเข้าไปในวัง แผนที่ 2 ก็เริ่มขึ้นต่อกันเลย(แผน 2 ก็คือ ปล่อยหนูเข้าไปให้มากกว่าเก่าอีก...อะจึ๊ยยย)เมื่อกองทัพหนูบุกปราสาทมากขึ้นเรื่อยๆ พระราชินีก็สุดจะทนทานต่อไปได้ จึงเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าแล้วกลับไปอยู่บ้านเดิม ส่วนบรรดาข้าราชบริพารก้ล้วนแต่โทรมเพราะหนูอาละวาดไปเป็นแถบๆ พร้อมใจกันตะโกนใส่พระราชา(ผู้แสนจะดื้อรั้น) ว่า"วังที่เต็มไปด้วยหนูอย่างงี้ ข้าพเจ้าไม่เอาด้วยแล้ว!!"แล้วก็พากันเดินจากไป...แอ่น แอน แอ๊นนนฮีโร่ของเราจึงปรากฎกายขึ้น เจ้าเหมียว บารอน นั่นเองบารอนวิ่งมาตะปบหนูตรงหน้าพระราชาแล้วเดินจากไปทำให้พระราชาอึ้ง + ยอมแพ้และประกาศยกเลิกการห้ามเลี้ยงแมวทุกคนในอาณาจักรจึงยินดีปรีดาเป็นยิ่งนัก ส่วนเจ้าหญิงดอเรียน่าก็กลับวังไป พร้อมกับคำต้อนรับจากพระบิดาว่า กลับมาแล้วเรอะ แม่ตัวดี (ยังงอนอยู่ล่ะสิ)แล้วเจ้าเหมียวบารอน (ลอร์ดมิล) ล่ะ ก็กลับไปอยู่กับคุณยายของรินเดียน่ะสิ..แต่เจ้าหญิงได้ตกลงกับบารอนไว้ว่า"ที่เราให้บารอนกลับไปนี่คงเป็นการดีแล้วเพราะคุณยายเฝ้ารอการกลับไปของบารอนอยู่ตลอดเวลาแต่ถ้าผ่านไปอีกซัก 10 ปี เมื่อบารอนต้องการหาคนเลี้ยงใหม่ละก็..ขอให้ไปหาฉันแล้วกันนะ ฉันจะเป็นคนเลี้ยงให้เองถึงเป็นแมวแล้วก็ขอให้จำที่ฉันพูดเอาไว้ให้ดีล่ะ"บารอนก็พึมพำตอบเป็นภาษาแมวว่า "อืม..ตกลง"เวลาผ่านไปเจ้าหญิงดอเรียน่าก็ได้แต่คิดถึงทั้งลอร์ดมิลและบารอนอยู่มาวันนึง พระราชาทำปหวนที่พระราชินีมอบให้เป็นที่ระลึกวันครบรอบแต่งงาน 16 ปี หายไป ทั้งตามหาและประกาศหาก็แล้ว"ผู้ใดที่เจอแหวนของพระราชาพระราชาจะประทานสิ่งของให้ตามที่ต้องการ" ผ่านไป 1 สัปดาห์ก็ยังไม่พบและ บารอนก็มาหาเจ้าหญิงในเย็นวันหนึ่ง เมื่อพระจันทร์ทอแสงสีเงินปุ๊บ เจ้าหญิงจุ๊บเจ้าบารอนปั๊บลอร์ดมิลก็ปรากฎตัว และมีของมาฝากเจ้าหญิงด้วยนะ"ตอนชั้นมา เจอตกอยู่ในป่า เห็นสวยดีเลยเก็บมา สวยมั้ย ?" ลอร์ดมิลอวด"นี่มัน แหวนของท่านพ่อนี่นา" เจ้าหญิงอุทาน"ว่าแต่ เธอมามาที่นี่ทำไม ลอร์ดมิล ?" เจ้าหญิงถามลอร์ดมิลตอบด้วยอาการเขินๆว่า "ชั้นกลับเป็นแมวคราวนี้แล้วมันรู้สึกแปลกๆน่ะ สามวันก็แล้ว อาทิตย์นึงก็แล้วความรู้สึกมันก็ยังเป็นคนอยู่วันๆก็เอาแต่คิดถึงเธอท่าเดียวไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร""ฉันก็เหมือนกันค่ะ คิดถึงแต่เธอ (กับบารอน)" เจ้าหญิงเอ่ยอย่างร่าเริง "แบบนี้..เราสองคนต้องแต่งงานกัน"เล่นเอาลอร์ดมิลหงายหลังดังโครม.."เธอไม่อยากแต่งงานกับฉันเหรอ" เจ้าหญิงถาม"ปละ..เปล่า..ถ้ามันเป็นไปได้ก็ดี" ลอร์ดมิลตอบ"แต่พ่อแม่ในโลกนี้มีที่ไหนที่จะยอมให้ลูกสาวของตัวแต่งงานกับคนครึ่งแมวอย่างชั้น" (อืมม์..นั่นน่ะสิ : แมวดำฯ คิดมั่ง)"ตอนนี้อยู่เฉยๆ 2 - 3 วันก่อน แล้วทำตามที่ฉันบอก รับรองต้องสำเร็จแน่ๆ" เจ้าหญิงจอมวางแผนของเรา..คิดอะไรอยู่นะ ?หลายวันต่อมา..ในเวลากลางคืน มหาดเล็กได้ไปทูลพระราชา(กำลังจะเข้าบรรทมเลย) ว่า มีชายหนุ่มพบแหวนที่หายไปแล้ว พระราชาดีใจมาก (แหงหล่ะ..พระราชินีจะได้เลิกงอนซะที) แล้วทรงถามชายหนุ่มลึกลับภายใต้เสื้อคลุมว่า ต้องการอะไรขอให้บอกมา"ถ้างั้น..กระผมขอลังเก่าๆที่อยู่ข้างบันไดในห้องเก็บของของวังครับ" ชายหนุ่มแจ้งความประสงค์ พระราชาก็ยกให้ แล้วก็นึกในใจว่า ไอ้หมอนี่ท่าจะเพี้ยนแฮะและเมื่อเปิดลังออกมา เจ้าหญิงดอเรียน่าก็ปรากฎตัวขึ้น แน่นอนหล่ะ ว่าพระราชาทรงกริ้วมาก แต่ก็จนด้วยเหตุผลที่ว่า พระราชาตรัสแล้วย่อมไม่คืนคำ จึงยอมยกเจ้าหญิงให้หนุ่มลึกลับ (ก็ลอร์ดมิลไง) แต่ก็อดบ่นไม่ได้ว่า "ไอ้เจ้านี่ มันเป็นหมูเป็นแมวมาจากไหนก็ไม่รู้ ถ้าเจ้าอยากจะแต่งกับมันนักก็ช่วยไม่ได้"เจ้าหญิงดอเรียน่าจึงรีบเถียงทันทีว่า "โธ่ ท่านพ่อ เค้าไม่ได้เป็นหมูเป็นแมวนะคะ แต่เป็นคนครึ่งแมวตะหาก"พระราชาทำหน้าแบบเนี้ย - - - > แล้วก็โวยวายเสียงดังลั่นเลย...พิธีแต่งงานได้จัดขึ้นในคืนพระจันทร์เต็มดวง พระราชา : ลูกเขยที่เป็นคนครึ่งแมว ชั้นไม่ชอบ!!พระราชินี : แหม..ดีแล้วค่ะ จะได้ช่วยจับหนู วันรุ่งขึ้น เมื่อตื่นนอนขึ้นมา ลอร์ดมิลก็คืนร่างเป็นเจ้าเหมียวบารอนเหมือนเดิม....เจ้าตัวถึงกับน้ำตาซึมทีเดียวพลางนึกว่าคำสาปคงไม่มีวันเสื่อมแน่ๆ แต่เจ้าหญิงก็คอยปลอบใจอยู่ตลอดเวลาในไม่ช้าทุกคนในวังก็ชิน ทำให้เจ้าหญิงกับเจ้าชายครึ่งแมวอยู่ด้วยกันได้อย่างมีความสุขยกเว้น พระราชาองค์เดียว "หนอย!!เป็นแค่แมวแล้วบังอาจมาแย่งลูกสาวชั้นดูมัน..อ้วนตุ๊ต๊ะแล้วยังจะนอนกลางวันอย่างสบายอีกแบบนี้ต้องหาวิธีเล่นงานให้เข็ด"โอ๊ะ!! พระราชาจะทำอะไรกับบารอนน่ะ....ธ่อ...พระราชาแอบตัดหนวดของบารอนออกหมดเลย...ปุ๋ง ..........ควันเต็มไปหมดเลย เกิดอะไรขึ้น ?ลอร์ดมิลนี่นา ?????"คำสาปเสื่อมแล้ว" ลอร์ดมิลเอ่ยแบบงงๆ"วิธีแก้คำสาปคือตัดหนวดออกเองเหรอเนี่ย""มันง่ายเกินไปจนคิดไม่ถึงเลย" เจ้าหญิงกล่าวอย่างดีใจปนคาดไม่ถึง"โธ่..ถ้ารู้อย่างงี้แต่แรก ชั้นก็ต้องเป็นแมวมาถึง 150 ปีแล้วไม่น่าเลย" ลอร์ดมิลครวญ"แต่ถ้าฉันไม่ได้เป็นแมวมา 150 ปีล่ะก็..ก็คงไม่ได้เจอเธออย่างนี้" (แอบสวีทกันซะหน่อยนะ)ทุกอย่างจบลงด้วยดีจบแล้วจ้ะหมายเหตุจากผู้เขียนคุณๆที่อ่านเรื่องนี้แล้ว อย่าไปตัดหนวดแมวเพระหวังจะให้เป็นเจ้าชายนะจ๊ะถ้าแมวถูกตัดหนวดแล้วมันจะเสียสมดุลย์ ไม่สบายเอาได้นะจ๊ะ ยังมีเรื่องสั้นของผู้เขียนท่านเดียวกันอีก 2 เรื่องจ้ะ- ตื่นเถิด ที่รัก- สโนไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด ? ขอติดเอาไว้คราวหน้าแล้วกันเนอะ..แล้วจะมาเล่าให้อ่านใหม่จ้า
ตอนจบ มาแล้ววววว
)
ยังมีเรื่องสั้นของผู้เขียนท่านเดียวกันอีก 2 เรื่องจ้ะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
ดอกคูณเข้าป่ากับ "รพินทร์ ไพรวัลย์" มาค่ะ
แต่ตอนนี้ออกจากป่ามาแล้วค่ะ
สบายดีนะคะ ดอกคูณหายไปนานเลย
ลืมดอกคูณยังเอ่ย อิอิ คิดถึงจ้า ^^
ปล.แล้วจะมาอ่านอีกรอบน้า ตอนนี้ขอไปเยี่ยมเพื่อนๆให้ครบก่อน อิอิ