| All Blog
|
งาน Season of Love Song #5 (ที่ฉันไม่ได้เข้าร่วม) เกริ่นเรื่องก่อนนะ ในฐานะที่ฉันเป็นเด็กราชบุรีโดยกำเนิด การขับรถเข้าสวนผึ้งหรือชัฎป่าหวาย เป็นเรื่องสนุกสำหรับฉันในวัยเด็ก ฉันเคยไปอยู่ชัฎป่าหวายกับอากู๋ อาอี๊ตั้งแต่อายุไม่กี่ขวบ เรียกว่าเหมือนไปซัมเมอร์ช่วงปิดเทอมก็ว่าได้... ครั้งนึงฉันไปหัดขี่จักรยานที่นั่น ล้มหน้าแหกมาข้างนึง - -" เพราะถนนเป็นลูกรัง ทำไงได้ล่ะ 10-20 ปีที่แล้ว ชัฎป่าหวายกับสวนผึ้ง เป็นบ้านนอกดีๆ นี่เอง 7-11 เพิ่งเข้าไปถึงชัฎป่าหวายเมื่อไม่เกิน 5 ปีที่แล้ว เรียกว่าอาอี๊กับน้องชายดีใจจะแย่ เดินไปซื้อของกินบ่อยๆ ด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้น ฉันเข้าออกเมืองนี้บ่อยมากในวัยเด็ก พอโตขึ้น ต้องไปเรียนก็เข้า-ออกน้อยลง จนกระทั่งมี Scenery Resort เข้ามาตั้งนั่นแหล่ะ หลังจากนั้น ทุกอย่างในสวนผึ้งเปลี่ยนไปหมด อากาศที่เคยหนาวก็ไม่หนาวเหมือนเคย เพราะป่าถูกถางไปเยอะ กลายเป็นตึกคอนกรีต เป็นสถานที่ท่องเที่ยวซะหมด สวนผึ้งที่ฉันเคยรู้จัก มันเปลี่ยนไปหมดแล้ว... เข้าเรื่องกันสักที.. วันเสาร์ที่ 29 พฤศจิกายน ที่ผ่านมา เป็นวันงาน Season of Love Song #5 เนอะ ใครๆ ก็อยากมาสัมผัสอากาศเย็นๆ ฟังเพลงเพลินๆ นอนเต้นท์ พักผ่อน(รึเปล่าก็ไม่รู้) นอนฟังเพลงกันยันเช้า ปีก่อนๆ ฉันได้ไปงานนี้เหมือนกันนะ แต่ไปด้วยบัตรฟรีที่พวกผู้ใหญ่ได้รับแจกมา (เห็นว่าปีก่อนตั๋วขายไม่ค่อยดีเลยแจกซะเยอะ) พวกเราหลานๆ ก็ได้รับอานิสงค์จากเรื่องนี้แหล่ะ ฉันไม่ค่อยชอบคอนเสิร์ตแนวนี้เท่าไหร่นะ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบฟังเพลง แต่ฉันรู้สึกว่า การกลับไปนอนที่บ้านมันสบายกว่าเสียเงินค่ารีสอร์ทหรือตั้งเต้นท์นอน (ส่วนหนึ่งเพราะบ้านอยู่ราชบุรีด้วยแหล่ะ) ฉันไม่ชอบสถานที่ที่คนแออัด ฝูงชนเยอะๆ มารวมตัวกัน มันไม่สนุก มันน่าเบื่อมาก ฉันเป็นพวก introvert น่ะ ครั้งนี้ที่ฉันมางาน เพราะมีเพื่อนสมัยเรียนเอแบคคนนึงอยากพาแฟนไปเที่ยว ไปกางเต้นท์นอน พาไปฟังเพลง มันรักแฟนคนนี้มากจนบอกเราว่า "ขาดคนนี้ไม่ได้เลย เป็นคนที่มันไล่ตามจีบอยู่นานมาก" โทรมาอ้อนวอนขอบัตรฟรีจากฉัน (เพราะมีผู้ใหญ่ได้มาทุกปี) ฉันตอบไม่ได้ต้องรอใกล้ๆ วันงานถึงจะรู้ว่าได้รึเปล่า เราคุยเรื่องนี้กันก่อนงานเริ่มประมาณเดือนนึง หลังจากนั้นไม่นาน ก่อนเริ่มงานประมาณ 2 อาทิตย์ มันโดนแฟนบอกเลิก!! ฉันก็แบบ เอาล่ะสิ แล้วยังไงเนี่ย แกจะไปงานมั้ยตกลง ฉันไม่มีคำตอบเรื่องบัตรเพราะบัตรหาไม่ได้เลยจนถึงวันก่อนวันงานวันสุดท้าย ฉันก็ยังคงหาไม่ได้เพราะได้ยินมาว่าปีนี้บัตรขายดีมาก ปรากฎว่าเดชะบุญ มีแฟนเพจนึงแจกบัตรงานนี้ค่ะ รางวัลละ 2 ใบ ฉันเปิดไปเจอตอนที่เค้าเพิ่งโพสได้ 1-2 นาที ฉันเล่นตามกติกาเป็นคนแรก และได้บัตรมาค่ะ ฉันรีบบอกเพื่อน ถามว่าจะไปมั้ย แท็กผ่าน fb ไป คืนนั้นห้าทุ่ม มันโทรกลับมาบอกว่าอยากไป แต่เลิกงานหกโมงเย็น (แล้วกว่าแกจะมาถึงราชบุรี 3 ชม.นะยะ) ฉันก็รับปากไป ถ้าจะมาก็มาเถอะ เพราะเราต้องเข้าไปรับบัตรช่วง 4-6 โมงเย็นอยู่แล้ว ไอ้เราก็ช่างดีแสนดี 4 โมงเย็นรีบขับรถเข้าสวนผึ้ง (เห็นแบบนี้ก็ขับรถเป็นชม.นะคะ ใครว่าเจ้าถิ่นอยู่ใกล้) ไปถึง หาที่จอดก็ 5 โมงครึ่งละ ค่าจอดรถ 100 บาท จอดได้ถึง 11 โมง และไม่ลืมคว้าเสื้อกันหนาวไปอีกตัว เผื่อขึ้นเขาจะหนาว(มั้ง) นั่งรถสองแถวที่เป็นรถนักเรียน เก็บคนละ 20 บาท ขากลับกลับฟรี ไปถึงเวเนโต้ ฉันไม่รู้ว่าต้องไปรับบัตรที่ไหนค่ะ เต้นท์หน้าสุดเขียนแค่ว่า "สำหรับสื่อมวลชน" ฉันไม่รู้ว่าสื่อมวลชนหมายถึงอะไรบ้าง ฉันเลยเดินเข้าไปเรื่อยๆ เจอสตาฟงาน พวกนางก็ชี้โบ๊ชี้เบ๊เพราะไม่รู้ว่าฉันได้รับรางวัลต้องไปรับบัตรที่ไหน สุดท้ายหลังจากเดินถามจนเหงื่อแตก เดินกลับไปกลับมาอยู่ตรงทางขึ้นเขาที่จัดงาน ฉันก็เดินกลับไปที่หน้าปากประตูตรงเต้นท์ "สำหรับสื่อมวลชน" อีกครั้ง บัตรประชาชนสำหรับลงทะเบียนรับบัตร ฉันได้บัตรมา 2 ใบในมือแล้ว เสื้อกันหนาวในมือเริ่มเกะกะ ร้อนจนเหงื่อไหล ฉันเลยจัดแจงพับแบบลวกๆ ลงกระเป๋าสะพายแล้วเดินไปซื้อบัตรเข้าเวเนโต้ 50 บาท จะเข้าห้องน้ำง่ะ แล้วก็นั่งรอเพื่อนไปในตัว ฉันคิดถึงเขาคนนั้น คนที่ฉันแอบชอบ ฉันส่ง chat ไปบอกว่า "อยากให้มาด้วยจัง" เพราะฉันสังหรณ์ใจว่าตัวเองจะโดนปล่อยเกาะ เพื่อนคนนั้นกว่าฉันจะติดต่อได้ มันช่างยากเย็น โทรศัพท์ของมันห่วยแตกและควรเอาไปทิ้งได้ละ เขาคนนั้นบอกให้ฉันใจเย็นๆ และขึ้นไปสนุกกับงานดีกว่า ฉันเข้าไปเวเนโต้ นั่งร้านไส้กรอกที่เคยไปนั่งกินเมื่อปีก่อน (ปีก่อนฉันก็ได้ไปงานนะ ได้ขึ้นเขาดูคอนเสิร์ตด้วย) จนตระหนักได้ว่าตัวเองไม่สามารถติดต่อใครได้เลย เพราะ iphone6 ฉันมัน save เบอร์แล้วหายตลอด (นี่เป็น bug รึเปล่า) กลายเป็นว่าฉันโดดเดี่ยว และสุดท้าย ตัดสินใจโทรหาเพื่อนสนิท จูน บ่นกับมันสักพัก มันแนะนำให้ขายบัตรแล้วกลับบ้านดีกว่า เป็นสิ่งที่ฉันคิดไว้แต่แรกแล้วล่ะ ฉันโทรหาเพื่อนตัวแสบ หกโมงกว่ายังอยู่ในกรุงเทพ มันว่ามันอยากไปดูลิปตา เลยบอกมันไปว่า ลิปตาเล่นตีสอง แกจะมาทำไม สรุป ฉันจะขายบัตรแล้วกลับบ้าน ไม่รอมันละ มันก็เข้าใจนะ ฉันเหวี่ยงมากบอกตรงๆ การมานั่งรอใครก็ไม่รู้ เพื่อนก็ติดต่อไม่ได้ 3G ก็เน่าหนอนเพราะคนใช้เยอะแออัด และฉันคงจะเหวี่ยงมากกว่านี้ถ้าฉันไม่ได้กินยาของหมอวาสนา ฉันโพสขายบัตรใบละ 1000 บาท พร้อมเบอร์โทร มีเพื่อนช่วยแชร์ให้ ผ่านไปครึ่งชม.ไม่มีใครโทรมา ฉันตัดสินใจออกจากร้าน กลับบ้าน ขายบัตรให้คนรับซื้อหน้างานดีกว่า พวกพ่อค้าแม่ค้าที่ขายของทั่วไปนั่นแหล่ะ เค้ารับซื้อที่ 700 บาท แต่ฉันต่อรอง สรุป 2 ใบได้มา 1500 บาท ได้เงินกลับบ้านฟรี ฉันแฮปปี้และฟินยิ่งกว่าขึ้นเขาไปดูคอนเสิร์ตฟรีอีก 55555555 ฉันขึ้นรถสองแถวจะกลับที่จอดรถที่จอดไว้ตรงลานหน้าสำนักสงฆ์ บอกน้องนักเรียนที่ใส่ชุดพละไว้เรียบร้อย ฉันเลยชวนเด็กๆ คุย ได้ความว่า น้องๆ พวกนี้อยู่ม.1 โรงเรียนในสวนผึ้งนั่นแหล่ะ เค้าจะเกณฑ์เด็กที่อยากทำงานมาช่วยกัน ทำตั้งแต่เย็นจนถึงเที่ยงคืน มีหน้าที่เก็บเงิน แจกตั๋ว ดูแลทุกอย่าง และได้เงินคนละ 250 บาท ถามว่าคุ้มมั้ย เด็กๆ ว่า "คุ้มไม่คุ้มก็ทำอ่ะค่ะ ได้เงินด้วย" ฉันว่าเด็กๆ มีพลังเยอะ มีอะไรทำสนุกๆ แถมได้เงิน ทำกับเพื่อนที่โรงเรียน ฉันว่าเป็นใครก็ชอบนะ น้องผู้ชายคนนึงถามฉันว่า "พี่มาจากจังหวัดอะไรครับ" "พี่ก็คนราชบุรีนี่แหล่ะ แต่อยู่ในอ.เมือง แต่เวลาพี่เข้ากรุงเทพ พี่ก็ติดพูดเหน่อนะ โดนคนถามด้วยว่ามาจากจังหวัดอะไร" เด็กๆ หัวเราะกัน รอบแรก รถไม่ยอมจอด ฉันได้นั่งรถวนไปลานจอดรถที่ 1 เพื่อรับคน วนกลับเวเนโต้ น้องผู้หญิงคนเดียวในรถ (มีน้องผู้ชาย 2 คน กับน้องผู้หญิงอีก 1) เรียกให้ฉันขึ้นรถอีกคันที่มีเพื่อนผู้หญิงของเธออีก 2 คนบนรถและตัวเธอก็ตามฉันมาด้วย (ดูแลดีมากจนอยากให้ทิป แต่ไม่มีเศษเงินแล้ว) น้องให้คนขับจอดที่หน้าลานสำนักสงฆ์ แต่ฉันบอกว่าให้ไปหน้าลานตรงเต้นท์ดีกว่า จะได้รับคนขึ้นเยอะๆ แต่ลุงคนขับโดนโบกให้ขึ้นเขาค่ะ ขึ้นไปสักพัก จนเจอต้นไม้ต้นที่ฉันคิดว่าน่าจะใช่แถวๆ รถของฉัน ฉันก็ลงพร้อมบอกขอบใจเด็กๆ มีงานในสวนผึ้งบ่อยๆ เด็กพวกนี้ ชาวบ้าน ก็มีงานทำไปด้วย ก็น่าขอบคุณตรงนี้นะคะที่เข้ามาสร้างงาน สร้างเงินให้คนในท้องที่ ฉันเดินลุยเข้าลานจอดรถ บอกพิกัดพลาดไปหน่อย เลยต้องเดินตามไปเรื่อยๆ โชคดีที่ฉันจำนั่งร้านที่เค้าติดสปอร์ตไลท์ใกล้ๆ ที่จอดรถฉันได้ พลางกดปุ่มล็อครถไปตลอดทาง ขึ้นรถได้ ฉันรีบล็อครถ นับเงินที่ได้ จัดแจงทุกสิ่งแล้วขับรถออกทันที ฉันเปิดกระจกรถระหว่างรอรถคันอื่นวิ่งสวนเข้ามาถามพี่คนที่ดูแลลานและเก็บเงิน "พี่ เก็บคันละ 100 รวยเลยดิเนี่ย" พี่แกตอบมาว่า "อู้ย ไม่ได้หรอก นี่เงินทำบุญสร้างโบสถ์ของหลวงน้าตี๋ท่าน" "แล้วพี่ได้ส่วนแบ่งเท่าไหร่ล่ะ" พี่แกบอก "ก็แล้วแต่ท่านจะให้" คุยได้แค่นี้ ฉันก็ขับรถออกมา ตะโกนขอบคุณพี่ที่ช่วยโบกรถให้ ฉันอยากกลับบ้านจะแย่แล้ว อยากกลับไปอาบน้ำ สระผม นั่งดูขุ่นแม่เบน ชลาทิศกับพี่เต๋า สมชาย (ความลับของมิวกับมิ้นต์) แล้วก็เพื่อนเฮี้ยนโรงเรียนหลอน แถมพรุ่งนี้ฉันยังต้องตื่นเช้าอีก รถหว่างทาง ฉันขับไปเรื่อยๆ ไม่รีบ 70-80 กม./ชม. เพราะทางมืดมาก ใครอยากแซง ฉันก็ปล่อยไป เพราะมองทางยากมากจริงๆ สุดท้ายฉันก็กลับมาถึงบ้านจนได้ ฉันกลับมาถึงบ้านคนแรก พี่ชาย-พี่สะใภ้ไปไหนไม่รู้ พ่อไปงานแต่งงาน ฉันจัดการผลงานของหมา 4 ตัวที่ทำบ้านเลอะเทอะ รถน้ำต้นไม้ แล้วรีบวิ่งขึ้นไปอาบน้ำทันที ฉันเล่าให้แม่ฟังว่าฉันไปทำอะไรมาบ้าง แถมได้เงินกลับบ้านอีก 1500 บาท แม่บอก "อิงก" 555555 พอพ่อกลับมา ฉันเล่าให้ฟัง พ่อหัวเราะเอิ๊กอ๊าก ส่วนพี่ชายบอก มึงอ่ะโง่ เค้าขายใบละ 1320 บาท (แต่ไม่มีต้นทุนอ่ะ ได้มาฟรี ได้ 1500 ก็ดีใจละ) สรุป ฉันแฮปปี้และฟินมาก ได้เงินกลับบ้าน ขับรถเล่น ได้เห็น ได้รู้อะไรดีๆ เยอะแยะ ฉันไม่หงุดหงิดเลยที่เพื่อนไม่มาดูคอนเสิร์ต ฉันดีใจด้วยซ้ำที่ไม่ต้องกลับบ้านดึก เพราะฉันไม่ชอบงานพวกนี้เท่าไหร่ (แต่ทุกคนชอบกัน ก็ว่ากันไปเนอะ) แค่นี้แหล่ะค่ะที่ฉันอยากเล่าให้ฟัง... :)
|
อัลปาก้าจัง
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 12 คน [?] สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับเข้าสู่บล็อกของ Piyoko-chan !! เจ้าของบล็อกชื่อ เป้ ค่ะ แต่งหน้าก็พอไหว แต่งตัวไม่ได้เรื่อง(ในบางที) ตอนนี้มีหมวดท่องเที่ยวแล้ว ความฝันอีกอย่างคือได้เที่ยวทั่วโลกค่ะ จะพยายามรีวิวให้ได้มากที่สุด รวมไปถึงทริคและเรื่องอื่นๆ เกี่ยวกับการท่องเที่ยวต่างประเทศให้ได้ชมกันค่ะ เอาเป็นว่า นั่งอ่านขำๆ ไปแล้วกันนะคะ ^^ ถูกใจบล็อก donate สมทบทุนค่าเดินทางในทริปต่อๆ ไปได้ที่นี่เลย.. https://www.paypal.me/yanisapae ขอบคุณล่วงหน้าค่า |
||||||||||||
