Bloggang.com : pinpeeya : เจ็บกว่านี้..มีอีกไหม

เจ็บกว่านี้..มีอีกไหม

พฤหัสบดีที่ 5/7/2007
..เจ็บท้องน้ำคร่ำไหลปนเลือดตอนเกือบตี 4 แล้วเจ็บตลอดทั้งคืนยันเช้า ตอนนั้นตกใจมากกลัวลูกออกมากระทันหัน(ก็คนไม่เคยนี่เนาะ..ท้องแรกน่ะ)สามีก็เริ่มโทรไปสอบถามอาการต่างๆจากหมอที่โรงพยาบาล พอ 7 โมงเช้าก็เดินทางไป รพ."มอนเดล"เข้าเช็คทุกอย่างตั้งแต่ระดับความเจ็บ ความถี่ การเต้นของหัวใจและก็มดลูก หลังตรวจเสร็จหมอบอกมดลูกเปิดแค่สองเซนต์เองให้กลับบ้านไปก่อนให้รอเจ็บมากๆแล้วค่อยมาเพราะตอนนี้คนป่วยเยอะมากไม่มีห้องว่าง(มีงี้ด้วยแหะ) พอออกจาก รพ.เสร็จก็ไปสนามบินรับ"โซเฟีย"ลูกสาวที่เกิดจากภรรยาคนที่สองของสามี เขาเดินทางมาจากอังกฤษมาลำพังคนเดียวแต่ก็มีเจ้าหน้าที่นั่งมาด้วยเพื่อดูแล ช่วงค่ำๆพ่อแม่และพี่ชายสามีก็มาถึงบ้านถามไถ่อาการ นั่งทานกาแฟ พูดคุยกันสักพักก็กลับพร้อมกับโซเฟียเพราะเกรงว่าถ้าเราคลอดจะไม่มีใครดูแล หลังจากพ่อแม่กลับไปแล้วน้ำคร่ำไหลออกมาอีกยกใหญ่ควบคุมไว้ไม่ได้ และอาการปวดก็ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆและถี่ขึ้นๆก็เลยบอกสามีว่าไม่ไหวแล้วนะ"ฉันเจ็บจะตายอยู่แล้ว" ตกลงว่ากลับไปหาหมอที่เดิมอีกแต่หมอคนไหม่เข้าเวร หมอตรวจเช็คทุกอย่างเหมือนตอนแรกตรวจเสร็จบอกให้กลับบ้านอีกละ(เซ็งฉิบ..เจ็บก็เจ็บยังจะให้เราหอบสังขารกลับอีกบ้านก็อยู่ไกลด้วยข้าวของก็ยกขึ้นยกลงอยู่หลายรอบแล้ว)ฉักะสามีก็บอกไม่กลับแล้วเพราะยังไงก็เชื่อแน่ว่าจะเจ็บมากกว่านี้และคงคลอดเร็วๆนี้ด้วย เมื่อคุณหมอเห็นท่าทีว่าไม่ยอมกลับบ้านก็เลยให้นอนที่รพ. ด้วยอาการที่สุดแสนจะทรมานก่อนนอนคุณหมอก็ฉีดมอร์ฟีนให้หนึ่งเข็มแล้วให้ทานยานอนหลับอีกจำนวนหนึ่ง หลังจากนั้นก็เกิดอาการเมาตาลาย โลกหมุนติ้วๆเลยล่ะค่ะ เบลอด้วยฤทธิ์มอร์ฟีนค่ะ เดินก็ไม่ได้จะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ สามีดูท่าว่าดิฉันไม่รอดแน่ก็เลยวานคุณหมอให้ช่วยเข็นดิฉันขึ้นห้องพักชั้นบน จะเข้าห้องน้ำทีก็คุณสามีแหละค่ะช่วยจะลุกจะนั่งทำเองไม่ได้เลยเหมือนคนพิการอย่างไงอย่างงั้น สุดท้ายไอ้เจ้ามอร์ฟีนและยานอนหลับก็ไม่ได้ช่วยให้ดิฉันนอนหลับและหายเจ็บท้องได้เลยทุรนทุรายทั้งคืนเลยค่ะ

.......เช้าวันรุ่งขึ้น วันที่ 6/7/2007ก็นั่งแหง็กอยู่ในห้องพักจนสายก็ยังไม่มีหมอมาถามมาตรวจ ดิฉันด้วยความเจ็บปวดก็ออกอาการหน้ามืดเริ่มโวยวาย เร่งเร้าให้สามีไปตามหมอมาดูทีเพราะไม่ไหวแล้วขอให้หมอทำอะไรสักอย่างก็ได้ที่ช่วยให้หายปวด สามีก็บอกรอๆๆๆกระทั่งดิฉันกรี๊ดดังลั่นโรงพยาบาลมั้งสามีจึงไปตามหมอมา ดิฉันก็บอกหมอว่าช่วยฝังเข็มหรือบล็อกหลังให้หน่อยได้ไหมมันปวดเหลือเกินหมอก็บอกเดี๋ยวรอสักครู่แล้วหายวับไปเป็นชั่วโมงสองชั่วโมงกลับมาอีกทีในมือถือถุงข้างสารที่อบให้ร้อนเพื่อเอามาใช้ประคบตรงบริเวณที่ดิฉันปวด แรกๆมันก้ช่วยได้นะหลังๆมาชักปวดเอาๆให้สามีนำไปอบให้มันร้อนครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่ได้ช่วยให้อาการดีขึ้น หมอก็บอกให้สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วค่อยๆผ่อนลมหายใจออกดิฉันก็ทำตามทุกอย่างแต่มันก็ยังปวดอยู่คราวนี้เสียงกรี๊ดของดิฉันกรี๊ดออกมาเป็นระยะๆแล้วก็ร่ายยาวเป็นสายดังลั่นเลยค่ะ..ไม่องไม่อายใครแล้วทั้งเตะทั้งถีบสามี ทุบพนังห้องพัก หมอเห็นท่าว่านังนี่ใกล้บ้าแล้วแน่ๆจึงรีบมาย้ายดิฉันเข้าอีกห้องเพื่อรอคลอดแล้วก็เอาเครื่องไม้เครื่องมือมาวัดเหมือนทุกครั้ง เอาท่อแก๊สมาให้ดมเพื่อลดอาการปวด(ช่วยได้แฮะ)อิฉันก็เล่นสูดเข้านานๆจนเมาแหละค่ะ(เมาไม่เป็นไรดิฉันทนได้แต่อาการปวดนี่มันเจียนตายจริงๆนะคะคุณขา)หมอก็แวะเวียนมาดูเป็นระยะๆมาทุกครั้งก็มาถอดสายท่อแก๊สที่ดิฉันดมออก ถอดออกทีก็เจ็บท้องที ดิฉันก็รั้นค่ะไม่ฟังหมอ..หมอเอาท่อแก๊สออกดิฉันก็ดึงมาครอบจมูกสูดเข้าไหม่อีกหมอเผลอเป็นไม่ได้เป็นอย่างนี้อยู่หลายครั้งจนหมอเลิกบอกไปเลยคงระอาเต็มทน..แฮะๆ(พูดมาแล้วขำค่ะ..ทำไปได้นะเรา)
...มาถึงเวลาช่วงสำคัญเพราะมดลูกเปิดกว้างแล้วและหมอก็เริ่มให้เบ่ง ดิฉันก็เบ่งนับครั้งไม่ถ้วนก็ร้องเสียงหลงบอกหมอว่าบล็อกหลังให้ที หรือจะดูดเอาเด็กออกก็ได้(ตอนนั้นเริ่มเห็นศรีษะเด็กโผล่ออกมาบ้างแล้ว)หมอก็บอกใกล้แล้วๆ เธอเก่งมาก..เธอทำได้ดีมาก เอาเบ่งอีกๆเเป็นอยู่อย่างนี้หลายชั่วโมง ดิฉันก็แบบว่ามันเหมือนใจจะขาดรอนๆหมอกะสามีก็ชมอยู่นั่นแหละดิฉันไม่ได้รู้สึกภูมิใจอะไรเล๊ย..ก็มันเจ็บนี่นา..เลยบอกสามีและหมอว่าช่วยฉันที ฉันจะตายอยู่แล้ว ฉันไม่ไหวแล้วๆๆๆ ..หมอก็บอกนี่ไงเรากำลังช่วยเธออยู่นี่ไง..ดิฉันก็ร้องเป็นระยะๆว่าไม่ไหวแล้วๆฉันเจ็บๆฆ่าฉันเถอะๆๆฉันไม่ไหวแล้ว..ฉันไม่โกรธเธอหรอกฆ่าฉันเถอะ พูดไปร้องไห้ไปเจ้าค่ะผมาถึงตอนนี้อ๊าย..อาย)ช่วงที่เบ่งเพื่อคลอดก็นึกถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์และภาวนาให้ท่านช่วยครั้งแล้วครั้งเล่าพึมพำๆอยู่อย่างนั้นแรงฮึดสุดท้ายบอกถ้าไม่ออกคราวนี้ก็ไม่มีเรี่ยวแรงแล้วนะตายกันไปข้างละกัน สักแว็ปเดียวได้ยินเสียงอุ๊แวๆเท่านั้นแหละค่ะร้องไห้โฮเลย..ลืมความเจ็บปวดเป็นปลิดทิ้ง แล้วหมอก็อุ้มลูกมาให้เราดู สามีทำการตัดสายสะดือเสร็จแล้วก็เอาลูกมาวางบนหน้าอก โอยยย..ความรู้สึกเหนือคำบรรยายค่ะมันสูขเหลือล้นที่ได้เห็นหน้าลูกคุยกะลูกไป ร้องไห้ไป ร้องเพราะความปลื้มปิติค่ะ..แฮ็ปปี้เอนดิ้งค่ะ