I can do everything But, I will do only I want

<<
มีนาคม 2555
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
 
13 มีนาคม 2555
 

เรามีกันและกัน ณ (รักแห่ง) สยาม

29.02.2012
จริงๆ คือตั้งใจตั้งท่าว่าจะเขียนตั้งแต่หลังดูคอนฯ จบ แต่ด้วยสังขารทำให้ไม่อาจบรรลุเป้าหมายนี้ได้ แถมยังเจองานเร่งด่วนยาวมาจนถึงวันนี้ที่พึ่งว่างแบบจริงๆ จังๆ กับเขาสักที เลยขอหน่อยแล้วกันนะจิ๊ ขอป้าเขียนเรียงความสักครั้งเถอะ หลังจากไม่ได้เขียนมานาน :)

จากที่บอร์ดล่มล้มระเนระนาดกันไป เราๆ ท่านๆ ทั้งหลายก็แทบไม่ได้ออกมาเวิ่นเว้อกันอีกเลย อาจด้วยเพราะเวลาและโอกาสที่จะได้มาเจอะเจอกันเอง หรือกับน้องๆ ออกัสนั้นมันน้อยลง เนื่องด้วยน้องมักมีงานที่ต่างประเทศกันเสียมากกว่า ทำให้การติดตามน้องไม่สามารถทำได้ แถมแต่ละท่านก็หนีไปแต่งงานบ้าง ดูแลลูกบ้าง(ฮ่าๆๆ) ที่เรียนก็สอบเข้ามหา’ลัย หรือทำโปรเจคโคตรยุ่งเหยิงกันไป (แอบนอกใจอันนี้คาดว่า ววส. จะรู้ดีและชินกับสถานะนี้เป็นอย่างดีว่าสมควรปล่อยมันไป อย่าไปพูดถึง ฮ่าๆๆ) ซึ่งเป็นเรื่องที่...เขาเรียกว่ายังไงดีอ่ะ ทุกคนต่างก็มีภาระหน้าที่ของตัวเองด้วยกันทั้งนั้น ไม่สามารถทำอะไรได้เหมือนเช่นวันเก่าก่อน วันนี้จึงถือได้ว่าเป็นอีกหนึ่งวันดีๆ ที่ทำให้เราทุกคนกลับมารวมตัวกันอีกครั้งหนึ่ง

ก่อนหน้านี้ที่ได้มีประกาศออกมาว่า ออกัสจะมีมินิคอนเสิร์ต ณ ลานสยามดิสฯ ในงานแถลงข่าวเปิดตัวภาพยนตร์เรื่องใหม่ของมะเดี่ยว เหล่าพี่ป้าน้าอาย่ายายทั้งหลายก็พากันตื่นเต้นคึกคักหมากกระจายกันเป็นพิเศษ ทั้งน้องๆ ออกัสทุกคนก็ออกมาบิ๊วเหลือเกินว่าอยากให้มากัน มากันให้ได้นะ ดังนั้นชาว ววส.ทั้งหลายเลยจัดให้! ไอ้ที่มีงานการหรือเรียนอยู่ (โปรดอย่าเข้าใจผิดว่ายังเป็นละอ่อนน้อยวัยศึกษา แต่มันคือผู้สูงวัยที่สมัครเรียนจับฮิปโปกริปหรือวิชาศาสตร์มืดเสียมากกว่า) เหล่านี้ก็พยายามหาทางลงตารางเวลา จับโยก เลื่อนนั่นโน่นนี่กันไปตามแต่ที่ใครจะสามารถทำได้ เพราะทุกคนล้วนอยากมาเจอกันและมาร่วมสนุกกับคอนฯ พิเศษในค่ำคืนนี้ อยากที่จะร่วมเป็นส่วนหนึ่งในวันดีๆ อีกวันที่ 4 ปีจะมีสักครั้งกับบรรดาน้องๆ ออกัสและสำคัญยิ่งคือ “น้องพิช” ววส.ของเรา(ท่านแม่ทัพใหญ่) ที่ทำให้กำเนิดเกิดเว็บไซท์และการรวมตัวนี้ขึ้นได้จากความใจง่ายของ วมต. และพีอาร์คนสวยหุ่นสะบึม (ฉายาใหม่ แองกรี้แปร๊น)

ซึ่งหลังจากถูกปรามาสจาก ท่านแม่ทัพ ว่าอาจมีการเต้นไปตะบันหมากไปและแอบดมยาไปด้วยนั้น ทำให้เหล่าลุงป้าน้าอาฟิตซ้อมเต้นกันเต็มที่และขอเลือกทำเลเหมาะด้านหลังสุดเพื่อไม่ให้บดบังทัศนวิสัยของคนอื่นๆ และไม่ไปสร้างความรำคาญแก่ใครกับป้ายที่วาดที่ถือชูกันขึ้นมาในงาน (เด็กๆ คะ หากใครถือป้ายไฟแล้วไม่ได้ยืนอยู่ด้านหลังสุดของสุดจริงๆ กรุณาถือไว้ระดับอกก็พอนะคะ อย่าเอามาชูเหนือศีรษะเพราะเป็นการเสียมารยาทเค่อะ หรือหากถือยกขึ้นมาก็แค่ชั่วแว่บชั่วครั้งคราวก็พอไม่ควรจะถือยกตลอดชั่วโมงนะคะ สงสารจุ๊กกรูแร้และคนด้านหลังนะจิ๊ ^^) อีกทั้ง....ก็กะจะแกล้งให้บนเวทีมองลงมาแล้วขำจนลืมเนื้อด้วยแหละ ฮ่าๆ ตั้งใจกันมากว่า มองลงมายังไงก็เห็นแน่ๆ ระยะสายตาแน่ๆ เอาให้ได้ติดตาตรึงใจกันไปตลอดจนจบสองชั่วโมงเต็มแบบนอนสต๊อปและประทับไตให้กลับไปนอนหลับตาก็ยังฝันหลอนเห็นตัวเรื้อนเต้นเป็นน้องเงาะกันอยู่อะไรงิ(ซึ่งอายุด้านหลังนั้นรวมกันก็ราวหมื่นปีได้) แล้วแต่ละคนก็ช่างเลือกสรรและคัดมาแล้วจริงๆ เต้นไม่มีใครยอมใคร สันนิษฐานว่ามันอาจมีพลังงานหรือวิญญาณ MJ สิงสถิตย์อยู่บนรอยมือที่พื้นนั้นก็เป็นได้ องค์เลยลงประทับร่างกันชนิดเหมือนโดนโรคระบาด โรคติดต่อ เต้นกันลืมตายขนาดนี้

ไม่ว่าจะแอโรบิค โยคะ เต้นรำ จินตลีลา ลีลาศ เด็กแว๊นขาเขย่ง เกรียนเมพ สการ์ น้องเงาะ ฯลฯ คือ มันมาทุกแขนงสาขาศิลปะการแดนซ์จริงๆ มี vogue ด้วยนะเออ ฮ่าๆๆ มีบอดี้เวฟด้วยเอากับมันเถอะ นักท่องเที่ยวต่างชาติที่เดินผ่านมาพอมาเจอแอโรบิคเข้าก็ถึงขั้นมายืนด้านหลังแล้วเต้นตามไปด้วยอย่างเมามันฮามากมาย (และหน้าตาดีมาก เอ๊ะ! ไม่เกี่ยว) คาดว่าอาจคิดว่าออกัสเป็นวงนำเต้นแอโรบิคไปแล้ว ณ จุดๆ นี้ งานนี้ก็เต็มที่กันนะจ๊ะกับ ออกัส เพื่อพิชและเพื่อน้องๆ ออกัสกันเลย ใครจะคิดเล่าว่าแต่ละคนจะกล้ามาเต้นกลางลานสยามขนาดนี้ นึกว่าเปิดผับแดนซ์อยู่ข้าวสาร หรือสีลมกันเสียอีก มันเป็นสองชั่วโมงที่มีความสุขเต็มอิ่มครบทุกรสชาติมากๆ ทุกคนเต็มที่กับชีวิตมากจริงๆ ไม่ต่างอะไรกับบนเวทีที่ทั้งร้องทั้งเต้นให้เราได้เรื้อนได้แซ่บกันขนาดนี้

มีนักร้องคนนึง(ก็พิชแหละ) บอกว่า (^o^) บางครั้งแฟนคลับก็ช่วยหยุดถ่ายรูป หยุดถ่ายคลิป ปั้นหน้านิ่ง ยืนกริบ แล้วมาสนใจเราร้องเพลง เราแสดงให้ดู มีอารมณ์ร่วมบ้างอะไรบ้าง อยากให้สนใจกันตรงนี้มากกว่า วันนี้จึงอยากบอกว่า

“พวกพี่ๆ ทำแล้วนะเว้ย”
ถึงขนาดขอให้เพื่อนหรือคนรู้จักเข้าไปถ่ายให้แทนแล้วมา เกรียนกันอยู่ที่ด้านหลังนี้เอง ไอ้ที่ทุกทีเห็นนิ่งกันนั่นน่ะ เพราะถ้ามันไม่นิ่ง หรือไม่มีกล้อง หรืออะไรในมือ มันก็จะเรื้อนวายป่วงกันอย่างที่เห็นนั่นล่ะถึงพยายามหาอะไรแก้เกรียนกัน (แต่ความจริงก็ทำทุกอย่างพร้อมกันไปด้วยได้หมดนะ ช่วยร้อง เต้น และถ่ายรูปในคราวเดียวกันเนี่ย ทำประจำน่ะ :)

ครั้นเมื่อเต้นกันเหงื่อโทรมกายร่างจะแหลกสลาย ทรุดแบ่งกันดมเอี๊ยะแซเพื่อไม่ให้ลำบากต้องเรียกรถโรงพยาบาลกัน อยู่ดีๆ ก็มีการให้แฟนคลับกล่าวอะไรถึงออกัสและมอบของที่ระลึก อันนี้เนี่ยตาถลนกันมากว่า ห้ะ ต้องด้วยเหรอของจีนอย่างเดียวหรือเปล่า ไม่เกี่ยวกับไทยมั้ง แล้วดมยาต่อ คือพวกเราตั้งใจกันไว้แล้วว่า พัดรูปหน้าออกัสทั้ง 11 คน กับ รูปรวมหมู่ออกัสที่ทำกันมา ที่เราแจกๆ กันถือเล่นอยู่นี้เราจะให้น้องๆ เอากลับไปพัดเล่นที่บ้านเป็นที่ระลึกหลังจากคอนเลิกแล้วน่ะ (วาดโดย ไอ้เจ้านีส ที่แม้จะไม่เคยร่วมผ่านเหวี่ยงมาแต่แรก เพิ่งมาดูออกัสช่วงหลังแต่ก็มาจากใจจริงๆ มันทุ่มเทนั่งวาดหลังแข็งอยู่หลายวันเชียว และวาดเสร็จก็มี ข้าพเจ้า พี่เม้ยโจ้ พี่ฉิม มานั่งตัดแปะประกอบร่างกันจนตีสามคืนก่อนวันงาน = =) ปรากฏพวกดันเรียกให้ไทยไปมอบของซะงั้น คือวันหลังช่วยแอบหลังไมค์มาบอกพี่ๆ บ้างอะไรบ้างว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตพวกพี่ ว่าต้องมีแบบนี้ด้วยนะ บลาๆ จะได้ให้เดนตายหรือ วมต.มันจูงแสงดาว(หมามัน) แต่งชุดเต็มยศร่างคำปราศรัยสัก 5 หน้าเอสี่ออกไปพูดความในใจอ่ะ มันไม่มีใครได้คิดจริงๆ ว่าจะเซอร์ไพร้แบบนี้ ป้าเครียด! (อันนี้ขอติอ่ะ จริงจังมาก เพราะถ้าหากวันนั้นเกิดไม่มีใครได้ทำอะไรเลย คิดจะมาสนุกกับน้องๆ อย่างเดียว มาโผล่ให้เห็นหน้าเป็นการเช็คชื่อเฉยๆ นี่ งานงอกกันเลยนะเนี่ย เสียหายนะเสียหาย)
นาทีนั้นทุกคนก็รอดูอยู่นะว่าใครจะออกไปวะๆ เอาแบบตรงๆ ไม่มีอ้อมเลยนะ คือแฟนคลับมีหลายกลุ่มมากๆ แล้วก็หลายเจเนอเรชั่นจนพี่ไม่สามารถบอกได้เลยว่าใครเป็นใคร ขนาดคนเดิมๆ บางกลุ่มบางคนก็ยังไม่เคยได้เจอหน้าค่าตากันจริงๆ ก็มี พวกพี่ๆ หลุดโผวงการนี้มากเพราะก็อยู่แต่ witwisit.com ที่เดียวไม่ได้ไปไหนเลย ออกตัวแรงๆ เลยว่า พิช คนเดียวที่เอาพวกพี่อยู่ ดังชื่อเว็บและชื่อแฟนเพจอ่ะ เพราะฉะนั้นพอประกาศให้แฟนไทยออกไปมันเลยเกิดประเด็นว่าแล้วใครล่ะ? กลุ่มไหน ใครวะจะไป คือถ้าใครทนอ่านมาถึงตรงนี้ได้เนี่ย ทางข้าพเจ้าก็ขออภัยก่อนเลยแล้วกันนะคะ ที่ถือวิสาสะถูกถีบให้วิ่งเปรี้ยวออกไปแบบนั้น คือเราไม่ทราบเลยแม้สักนิดว่าจะมีใครออกไปหรือเปล่า เพราะเห็นว่าละล้าละลังกันแทบทุกจุดในบริเวณงาน ถ้ามันไม่มีใครออกไปเนี่ยมันก็จะยิ่งอึนไปหรือเปล่า เพราะฉะนั้นก็หากมีอะไรทำให้ไม่พอใจหรืออย่างไรก็ขออภัยไว้ตรงนี้เลยนะคะ

ส่วนเรื่องที่พูดออกไปวันนั้น.......บอกตรงๆ จำอะไรไม่ได้เลยว่าพูดอะไรไปบ้าง เพราะจู่ๆ ก็ถูกถีบให้ไปพูด ถามทีมงานว่าแค่เอาของให้ได้มั้ยเค้าก็บอกว่าพูดเหอะๆ คือมันไม่รู้จะพูดอะไรน่ะ มานี่แค่อยากมาดูน้องๆ มาเจอเพื่อนฝูงที่ไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว อยากมาสนุกร่วมกันแค่นั้นเอง ดันมาเจอแจ๊คพอตตกอยู่กับตัวเลยพูดจาไม่รู้เรื่องมาก และเป็นปกติที่เห็นหน้าพิชแล้วจะทำให้พูดไม่รู้เรื่อง สมองหยุดสั่งการชั่วคราว(แอร๊ยย) เป็นอีกเรื่องที่ขออภัยแฟนคลับคนอื่นๆ ที่อาจทำให้แฟนไทยขายหน้า - -‘’

หลังจากนั้นน้องก็พูดความรู้สึกของตัวเองบ้าง ซึ่งอ้อมจนพวกพี่ต้องกลับมานั่งขบคิดกันต่อว่ามันเกิดอะไรขึ้นหวา แล้วก็ได้รับคำตอบที่ชัดเจนแจ่มแจ้งมากๆ ในเวลาต่อมาจากหลังไมค์น้องพิชที่ไม่ว่าจะถามอะไรไปก้ตอบมาทุกอย่าง อย่างตรงประเด็นและชัดเจนว่าเพราะอะไร และทำไม ทำไมถึงพุดหรือประกาศอะไรอ้อมๆ อย่างนั้นบลาๆ แล้วก็เม้ามอยกันเรื่องอื่นต่อเฉย ฮ่าๆๆๆ

มันเป็นเรื่องที่หลายคนคาดเดาไว้แล้วแต่ไม่กล้าคิดเป็นจริงเป็นจังน่ะว่าจะเกิด ดังนั้นเราจะไม่พูดถึง เราจะปล่อยมันไป ไม่ใช่ว่าเราไม่ยอมรับความจริงนะ เพราะทุกสิ่งบนโลกมันก็ก้าวเดินและหมุนของมันไปตลอดล่ะ แต่เพราะเรารู้ว่าสุดท้าย....เดี๋ยวเวลามันก็จะพาเราย้อนกลับมาหากัน มาเจอกันอีกครั้งเอง เช่นเดียวกันกับวันนี้ ....ที่แต่ละคนอยู่กันคนละที่ อยู่กันคนละจังหวัด บ้างก็ทำงานบ้างเรียนกันคนละสาขาวิชา แต่ก็พร้อมใจกันมาอยู่ที่นี่ได้ เรายังคงดูความเป็นไปและการเติบโตของน้องๆ ออกัสทุกคน แม้ว่าจะไม่ได้ติดตามชนิดเรียลลิตี้เดอะสตาร์ หรือเอเอฟ ที่นั่งกินข้าวหน้าจ่อจอติดทีวีแอบลุ้นเต๋าคชา ต้นเจมส์ เวลาเข้านอน ประหนึ่งกัดหลอดขยุ้มหมอนตอนโต้งมิวนอนกอดกันอะไรงิ (เกี่ยวมะ?) แต่น้องๆ ก็ยังคงอยู่ในสายตาของพวกเราตลอดเราเองก็เช่นกัน ไม่ว่าจะ “หือน์” หรือ “โหลเทส” เช็คเรทติ้งการนอกใจ ที่พักนี้เฟสบุคอาจพาให้เช็คง่ายกว่าการอยู่ในบอร์ด (- -‘’) เราไม่ได้เงียบหายหรือทิ้งกันไปไหน เช่นเดียวกัน น้องๆ และพิชก็ไม่ได้ทิ้งเราไปไหนเพียงแต่ๆ ละคนก็มีเส้นทางเดินของตัวเองกัน ช่วงนี้เงียบเดี๋ยวไม่นานก็ต้องได้เจอ ก็ยังไงถ้าบนโน้นนนนนนนเขาขีดเส้นให้เรามาป๊ะแหมกันแล้วเนี่ย มันก็ไม่แคล้วกันหรอก จริงมั้ยจิ๊? มันต้องมีบางอย่างหรือเหตุผลบางเรื่องที่ทำให้คนบางคนมาเจอกันได้ทั้งๆ ที่บนโลกใบนี้มันมีตั้งเป็นล้านๆ คน เราเชื่อแบบนั้นล่ะ

สุดท้ายและท้ายสุด สารภาพว่าแค่เพลงแรกก็เหนื่อยพักนั่งกินน้ำและดมยากันแล้ว คือมันไม่ได้เหนื่อยด้วยสังขารแต่มันเหนื่อยหัวเราะ เหนื่อยสนุก เหนื่อยขำกันเองน่ะ ชอบมากที่หันไปทางไหนก็เจอแต่เพื่อนพ้องน้องพี่เต้นไปเหนื่อยไปหอบไปแต่ระบายยิ้มบนใบหน้าพร้อมกับเสียงหัวเราะและร้องเพลงกันอย่างสนุกสนานขนาดนี้ มีป้าฝ้ายที่ซื้อข้าวเหนียวมะม่วงและลูกชิ้นมาให้จกกันอยู่หลังฉากความเรื้อน พร้อมด้วยยาดมอีกชุดหนึ่ง มีน้ำที่เตรียมตุนไว้ให้ มี จสด. ที่แดนซ์ออกคลิปฉาวอย่างฮา จุบุที่พยายามเคลียร์งานแล้วบินตรงมาจากเชียงใหม่เพื่องานนี้ โจ้ที่สอบเสร็จก็วิ่งเปี้ยวมาจากขอนแก่นมาถึงยังต้องมานั่งทำพัดกับพี่กับฉิมจนตีสาม แม่พีอาร์ร่างสะบึมที่มาในชุดทำงานยืนกอดอกและมองดูความเรื้อนของเพื่อนพ้องน้องพี่อย่างไม่ยอมออกสเตปเพราะกลัวเสียลุค ฮ่าๆๆ น้องแนน น้องขวัญ น้องอุ้ย น้องซาย น้องหมวย น้องเยอะแยะมากมายที่บางคนพี่ไม่รู้จักและเอ่ยชื่อออกมาได้ไม่ครบ แต่เดินมาทักทาย มาชวนเต้นด้วย หรือหยิบยื่นคุ้กกี้รูปออกัสส่งมาให้ ครูกอล์ฟไก่กาที่ไม่เจอกันน๊านนานมากกกก แต่เจอกันอีกครั้งยังคงเฮฮาลั้ลลาเหมือนเดิม มีน้องอะไรอ่ะที่มายืนเป็นคอนดักเตอร์ให้ระหว่างพยายามร้องเพลงประสานเสียงกับเพลงช้าของออกัส และน้องๆ ออกัสที่ใส่กันเต็มที่และอยู่กันมาจนทุกวันนี้ มันเป็นอะไรที่มีแต่ความสุขล้นพ้นจริงๆ นะวันนี้ เป็น 29 กพ. ที่หาได้ยากยิ่งสี่ปีมีสักครั้งที่ประทับใจที่สุดแล้วจริงๆ

ขาดไม่ได้ ขอบใจ น้องพิช ที่ทำให้พี่มาพบเจอคนเหล่านี้ทั้งหลาย (จะ 23 แล้วเหรอเนี่ย ทำไมเหมือนเพิ่งเห็นเด็กเข้าเรียนธรรมศาสตร์เมื่อไม่นานมานี้เองล่ะเนี่ย) ทำให้ได้เพื่อนคอเดียวกัน และเม้าท์มอยกันมาจนถึงปัจจุบันนี้ แม้จะจิกกัดกันออกสื่อบ่อยครั้ง แต่รักกันจริงๆ นะเออ และยืนยันว่าพวกพี่โลกสวยมาก ไม่ต้องกินพาราหรือบีบเม้าส์แตกจริงๆ ฮ่าๆๆ

อ้อ อีกคนที่ลืมไม่ได้ และขาดไม่ได้อย่างยิ่ง ขอขอบใจ มะเดี่ยวศรีแมวโพงคนงาม ที่ทำให้เราๆ ได้รู้จักและชื่นชมน้องพิชจนทุกวันนี้ ไม่รู้จะกล่าวอะไรเอาเป็นว่า ก็รักน้องมะเดี่ยวเช่นกันนะจิ๊

เขาขอจบการเวิ่นเว้อแบบน้ำท่วมทุ่งหามีสาระอะไรไม่ แต่เพียงเท่านี้ ขอบคุณสำหรับคนที่อ่านจนมาถึงบรรทัดนี้ และขอบคุณ วมต. และ พีอาร์ สำหรับพื้นที่ในการเขียนโดยที่มันไม่ได้ยินยอมอยากจะให้เขียนสักเท่าไร ฮ่าๆ หวังว่าจะได้เจอกันอีกครั้งในวันใดวันหนึ่งไม่นานนี้นะจิ๊ ชาว ววส.

With love
Viruskei ณ witwisit.com
//www.facebook.com/witwisitdotcom





Create Date : 13 มีนาคม 2555
Last Update : 13 มีนาคม 2555 4:27:45 น. 9 comments
Counter : 878 Pageviews.  
Share
 
 
 
 
วันนั้นต้องขอบคุณเมย์มากกว่าที่ออกไปเป็นตัวแทนเอฟซีชาวไทย พูดถึงความรู้สึกที่มีต่อพิชและออกัส เราว่าทุกคำพูดของเมย์มันตรงกับความรู้สึกของทุกคนที่รักพิชและออกัส ถึงเราจะไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัวและอยู่กันคนละบอร์ด แต่เราก็รักในสิ่งเดียวกันนะ ^^

" ขอบคุณนะ "
 
 

โดย: wee IP: 58.8.130.183 วันที่: 15 มีนาคม 2555 เวลา:17:14:07 น.  

 
 
 
ฮัยยะ วันนั้นไปด้วยเหรอคะ
งี้ก็เห็นความรั่วของบรรดาป้าๆ ววส หมดเลยสิเนี่ยฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณค่า อย่าลืมไปดูหนังเรื่องโฮมน๊าาาา
 
 

โดย: เมย์ (meichan ) วันที่: 16 มีนาคม 2555 เวลา:13:46:36 น.  

 
 
 
วันนั้นมันส์มากจริงๆพี่เมย์ ฮ่าๆๆๆๆ กระทั่งพี่ตาวมือกลองยังแซว

ปกติมิวไม่ได้เล่นววสเลยรู้จักแต่คนในอกบ แต่โลกเราก็กลมอยู่ดีเนอะ

วนเวียนกันอยู่แค่เนี้ย สังคมสาววาย 5555555
 
 

โดย: มิว IP: 10.0.1.132, 180.183.120.111 วันที่: 24 มีนาคม 2555 เวลา:9:15:12 น.  

 
 
 
happy birdday
 
 

โดย: เสือย้อมแมว วันที่: 9 เมษายน 2555 เวลา:2:01:30 น.  

 
 
 
 
 

โดย: เสือย้อมแมว วันที่: 9 เมษายน 2555 เวลา:2:02:18 น.  

 
 
 
สุขสันต์วันเกิดนะขอรับ ขอให้มีความสุขมากๆและมีความสุขทุกๆวันนะขอรับ...
 
 

โดย: *คนจัยดี (ขุนเพชรขุนราม ) วันที่: 9 เมษายน 2555 เวลา:4:56:32 น.  

 
 
 
สุขสันต์วันเกิด มีความสุขมากๆนะค^^
 
 

โดย: ChanPoy วันที่: 9 เมษายน 2555 เวลา:19:41:31 น.  

 
 
 
สุขสันต์วันเกิดค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรงตลอดปี และตลอดไป
 
 

โดย: pantawan วันที่: 9 เมษายน 2555 เวลา:19:51:13 น.  

 
 
 
สุขสันต์วันเกิดครับ ขอให้มีความสุขและสุขภาพแข็งแรง
 
 

โดย: Don't try this at home. วันที่: 9 เมษายน 2555 เวลา:20:48:13 น.  

Name
Opinion
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก

meichan
 
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [?]

"ข้าพเจ้าไม่ขอข้องเกี่ยวกับผู้ใด"


ข้าพเจ้ารักอิสระเสรีภาพ ไม่ยึดติดอยู่กับเรื่องใดเรื่องหนึ่ง เป็นเสรีชนที่ไม่ใยดีหรือยินร้ายกับเรื่องของใคร

ข้าพเจ้ารักสงบ แต่ไม่เคยได้ความสงบจากคนทั้งหลาย ข้าพเจ้าไม่ชอบความวุ่นวาย แต่จะถูกจุ้นจ้านจากคนอื่นอยู่ร่ำไป ข้าพเจ้าหวังความจริงใจ แต่สุดท้ายก็เป็นเพียงแค่ข้าพเจ้าเท่านั้นที่ให้ไปโดยไม่ได้สิ่งนั้นกลับมา

เตือนใจตัวเอง
ความซวยของข้าพเจ้า คือการรักคนอื่นมากเกินไปทั้งที่เค้าไม่ได้อะไรกับตัวข้าพเจ้าเลย




New Comments
[Add meichan's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com