รักแห่ง siamese จีน

*หมายเหตุ งานนี้เขียนด้วยความรู้สึกและความประทับใจส่วนตัวล้วนๆ เขียนด้วยความชอบส่วนตัว ความคิดเห็นและมุมมองส่วนตัว คำหยาบคายทั้งหลายที่หากมีหลุดออกมาก็เพราะรักและชอบทั้งนั้น เพราะฉะนั้นหากใครหลงเข้ามาอ่านแล้วจะหมันไส้หรือห่าเหวอะไรก็ช่างแมร่ง! เพราะนี่คือเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเองแบบที่คิดว่า คงไม่มีครั้งไหนเป็นเหมือนครั้งนี้อีกแล้ว

หลังจากย้ายบ้านปัจจุบันก็ยังไม่ได้ติดเน็ตเลยซึ่งตัวเองเป็นเว็บมาสเตอร์อยู่ก็จริง แต่ก็ไม่ได้ทำหน้าที่ดูแลบอร์ดเลยช่วงนี้ เหตุเพราะยังไม่ได้ติดเน็ต (เดือนนึงได้แล้ว) ดังนั้นจึงเหมือนถูกปิดกั้นข่าวสารทุกอย่างออกจากชีวิตเลยก็ว่าได้

เมื่อวันเสาร์ที่ 9 กุมภาพันธ์ที่ผ่านได้มีโอกาสไปดูคอนฯของน้องๆ วง August รักแห่งสยามนั่นเอง กลับมาก็รู้สึกว่า น้องน่ารักนะ น่ารักจริงๆ ร้องเพลงเก่งและมีความสามารถกันทั้งนั้นเลย สมควรที่จะให้การสนับสนุนต่อไป หรือเรียกได้ว่า ดูจบก็พีคกลับมาเลยทีเดียว แต่หลังจากนั้นวันจันทร์ไปทำงาน แอบเปิดเมล์เพื่อลบขยะในเมล์ทิ้งก็มีเมล์มาหนึ่งเมล์จากบุคคลที่เรียกได้ว่า ไม่ได้เห็นหน้าค่าตากันมาเป็นปีแล้วจริงๆ Gene Futon เมล์มาเรื่องไลฟ์ของฟุตองในวันวาเลนไทน์ที่จะถึงนี้ เห็นเมล์แล้วให้ขำยิ่งนัก เล่าให้ทุกคนฟังทุกคนก็จะขำกันว่า

"แมร่งรู้มาก เจ๊กรูกำลังพีคตัวอ่อนคนใหม่ อีพี่จีนก็เมล์มาซะงั้น"

ที่ซึ่งถ้าเป็นแบบบ้านๆ เลยเค้าก็จะเรียกว่า "ลูกอิจฉา คือไม่ได้ดูไม่มีข่าวอะไรมาตั้งนานโข แต่พอกำลังจะเอื้อมมือคว้า วายเด็กน้อย อีวายตัวเขื่องก็มาทวงบัลลังก์คืนซะงั้น

เมล์กลับไปถามเรื่องสถานที่จัดงานก็ได้รับเมล์ตอบกลับมาเหมือนเช่นปกติ ความรู้สึกแรกเลยก็คือ "กรูจะได้ดูแล้วเว้ย แมร่งคิดถึงโคตรๆๆๆๆๆ อยากเจอจีนอยากเจอบี"

เมล์หาแนนหาต่อ แนนไปไม่ได้ ต่อหายหัวไปจากชีวิตไม่โผล่เลยแม้แต่โทรกลับไม่รู้แมร่งหายหัวไปไหน สัดค่ะ! เคือง...น้องหายไปจากชีวิตกรู!!! เมล์หาก้อยตานีน้อยก็ตกลงปลงใจไปดูด้วยกัน เพราะต่างคนต่างก็ไม่ได้ดูมานานมากกกกกกกกกหลังจากที่ได้ดูแค่ตอนเปิดอัลบั้ม Painkiller ครั้งนั้นนั่นเอง

และด้วยอารามรนอยากดูมากกันจัดหรือไงก็ไม่รู้ ทำให้ก้อยกับเรา "หลงวัน" โผล่ไปอาซีเอซะตั้งแต่วันพุธ เงียบสงัดประหนึ่งป่าช้าเดินเอ๋อกันไปที่คลับ 808 ถามพนักงานเลยว่ามันเล่นกันวันไหน (แบบตอนนั้นทั้งคู่ประหนึ่งมั่นใจกันสุดๆ ว่ามันเล่นวันนี้ชัวร์ๆ) ซึ่งก็คือ....กรูมาผิดวัน เค้าเล่นกันวันพรุ่งนี้ต่างหาก ตอนได้ยินเนี่ยแบบงงเอ๋อแดกกันทั้งคู่เลยว่า
"เฮ้ย ก้อย แกเห็นเหมือนฉันหรือเปล่าวะว่าเล่นวันพุธน่ะ" ไอ้ก้อยก็เออใช่ที่เจ๊ส่งมาก็วันนี้ไม่ใช่เหรอวะ แล้วก็เดินมึนหัวเหวี่ยงกันออกมาที่ S&P นั่งด่านั่งงงกันว่ามันอะไรกันวะเนี่ยหรือจีนจะเล่นกรูซะแล้ว เอาไงดี แมร่งเอาวะ! เคยได้เบอร์โทรศัพท์มาจีนอยู่ ที่ซึ่งนับครั้งการโทรได้เลย

ครั้งแรกคือเมื่อประมาณสัก 2หรือ3ปีวะที่โทรน่ะ โทรหาตอนคอนฯ Big rock day ว่าเล่นไปแล้วหรือยัง ปรากฏว่าเล่นไปแล้ว เหอๆ ตอนนั้นจำได้ว่าซื้อบัตร 2000 เพื่อไปดูฟุตองเลยทีเดียวแต่ว่าก็ไปไม่ได้ทันดู เลยเดินเข้าไปดูโมเดิร์นด๊อกวงเดียวแล้วออกมาเลย โยนบัตรให้น้องที่รู้จักกันไปดูเอวิ่ล ซะ (ใครได้ยินก็บอกว่าเราบ้า ซื้อบัตร 2000 เพื่อจะไปดูวงเล็กๆ วงเดียว แถมยังแห้วอดดูอีกต่างหาก)

แล้วนี่ก็เป็นครั้งที่ 2 ที่โทรหาซึ่ง....ก็ไม่รู้หรอกว่า 2-3ปีที่ผ่านมานี้จีนจะเปลี่ยนเบอร์หรือเปล่า เพราะไม่เคยเช็คหรือไถ่ถามเลย (ก็จะให้ถามอะไรเหรอ ฉันไม่ใช่เพื่อนเค้านี่ยะ จีนให้เบอร์มาเพราะตอนนั้นมีธุระที่ต้องช่วยเท่านั้นเอง) โทรไปสัก 3 ทุ่มครึ่งได้ รอสายอยู่นานพอควรแล้วก็เลยตัดสายทิ้งไป เพราะกลัวว่าจะนอนแล้ว (เป็นไปได้ด้วยเหรอ??) หรือไม่ก็ผิดเบอร์ โทรหาไอ้ยุให้ช่วยเปิดเมล์ดูใบปิดงานในเมล์ที่จีนส่งมาให้ทีว่าตกลงมันวันไหนวะ ก็ได้ความว่าวันพฤหัส เพื่อนฮาแตกเลยว่า เออนะเมิงจะประสาทแดรกกันไปไหนวะคะเนี่ย ดูยังไงเป็นวันพุธ เออก็นั่นสิ ชั้นก็อยากจะรู้เหมือนกันแหละว่าชั้นดูยังไงเป็นวันพุธ! แถมไอ้ก้อยก็ยังเข้าใจว่าวันที่ 13 เหมือนกันซะเนี่ย!!! งง!!!!

คอตกเซ็งเป็ดกลับมาอนุสาวรีย์เพื่อรอบิ๊บครูอ้อและนัทที่ไปดูหนังพี่เดฟฟ์กัน โดยกินกระเพาะปลาค่าเวลาอย่างห่อเหี่ยวใจจะชะตาฟ้ากำหนดให้ปีนี้กรูกาลีเหลือเกิน กินกันกับก้อยจน 4 ทุ่มครึ่งก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา ทีแรกก็คิดว่าเป็นอีเพื่อนบิ๊บที่อาจโทรกลับ แต่หน้าจอมันกลับขึ้นชื่อมาว่า Gene Futon ที่ซึ่ง....อารมณ์ตอนนั้นคือ

เฮ้ย มันโทรกลับได้ไงวะ มันไม่น่าเมมเบอร์เราไว้นี่หว่า หรือจะเป็นคนอื่น แล้วเกิดไม่ใช่จีนกรูจะโดนด่ามั้ยวะ
แต่ถ้าเป็นจีน จีนก็โทรกลับมาแล้วอ่ะ แล้วปริศนาก็ไขกระจ่างแล้วด้วยว่ากรูมาผิดวันจริงๆ ไอ้ครั้นจะไม่รับสายก็ทุเรศใจ เพราะตัวเองเป็นคนโทรจิกเค้าเองก็เลยรับเพื่อให้ตัวเองหายข้องใจด้วยเช่นกัน

“ฮัลโหลครับ” เสียงแมนแสดดดดดดดดดด - -‘’
“เอ่อ จีนหรือเปล่าคะ” อีนี่จริงๆ ก็ว่าจำเสียงได้หรอกนะ แต่ก็ต้องขอ make sure ก่อนอ่ะ กลัวหน้าแหกอีก
“ครับ” ยังคงแมนได้อีก - -* แต่กรูนี่สิได้ยินว่าเป็นจีนแน่นอนไม่ใช่แสตนอินแล้วเท่านั้นแหละ แหวเสียงทันที
“เอ่อ...นี่เมย์นะ”
“เมย์.....” ยังคงน้ำเสียงมึนและงงอยู่ดีว่ากะเหรี่ยงที่ไหนโทรหากรูยามวิกาลวะ
“เมย์อ่ะเมย์”
“................................อ้อ เมย์ ว่าไงจ๊ะ” แล้วเสียงแมนที่ท่านได้ยินเมื่อครู่ก็หายไปในบัดดล ฮ่าๆๆๆๆๆ (น่ารักได้อีก)

“คะรือว่า......จริงๆ ไม่ทันแล้วล่ะ ชั้นให้ยุมันจัดการแล้ว (แล้วจีนจะเข้าใจมั้ยว่ากรูพูดอะไรของกรู - -*) คือเธอเล่นไลฟ์วันที่ 14 ใช่ป่ะ”
“อื่อ ใช่เล่นวันที่ 14 พรุ่งนี้จ่ะ”
“เออ เหอๆ ชั้นจะบอกว่าวันนี้ชั้นไปอาซีเอมาแหละ”
“อ้าว! ไปไมวะ!” กรุณาเน้นเสียงด้านหลังเพื่ออรรถรสในการอ่าน
“ก็ชั้นกับเพื่อนคิดว่าเล่นวันนี้เว้ย นี่เดินเข้าไปถามพนักงานกันเลยเธอ แล้วเค้าก็บอกว่าเล่นพรุ่งนี้”
เท่านั้นแหละ เสียงหัวเราะแมร่งดังกระแทกหูมาเลยทีเดียวเชียวพร้อมบอกเราว่า
“เฮ้ย เล่นวันวาเลนไทน์เว้ย 14 กุมภา วันวาเลนไทน์เว้ย”
แล้วก็ยังหัวเราะต่อ แสดดดดดดด อย่ามาหัวเราะกรูนะ กรูยิ่งมึนๆ อยู่ช่วงนี้ *ไอ้หอมเท้าเอวด่า*

“เออ ก็นั่นอ่ะดิ่ ฉันกับเพื่อนแมร่งเห็นตรงกันเลยว่าวันที่ 13 ให้ไอ้ยุดูให้ก็บอกว่าเล่น 14 งงกันอยู่เนี่ยว่ากรูไปดูตรงไหนมาวะ”

“นั่นสิ เอา 13 มาจากไหนวะ ไปเอามาจากไหนเนี่ย นี่ เอา guest list มั้ย พวกเธอมากี่คนน่ะ เอาเกรสมั้ย จะได้ไม่ต้องเสียเงินว่ะ”

“เหรอ เออ เอาๆๆๆ แค่ 2 คนว่ะ แนนติดเรียนว่ะเฮ้ย” แล้วก็บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ก่อนจะได้ยินว่า พรุ่งนี้เจอกันนะจ๊ะ แล้วก็วางหูกันไป เฮือกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ความกาลีของกรูนี่ไม่แพ้ใครเลยจริงๆ แต่กาลียังไงก็ยังถือว่าโชคดีอีกนิดตรงที่ได้ Guest ฮ่าๆๆๆๆ (ตรงไหนวะที่ว่าโชคดี - -* วันนี้ก็เดินทะมึนทั้งวันอยู่แล้วอ่ะกรู)

หลังจากนั้นก็ไปนอนบ้านบิ๊บ เล่าให้บิ๊บฟังแล้วก็ฮากันก่อนจับรถกลับมาสอนหนังสือต่อ เตรียมมันในคืนวาเลนไทน์นี้

---------

คืนวันพฤหัสที่ 14 กุมภาพันธ์
เดี๊ยนออกจากบ้านไปเจอก้อยที่อนุสาวรีย์เช่นกัน พร้อมเพื่อนยุที่สติลไปกินข้าวกับน้องหมวยมาเมื่อบ่าย (ตกลงว่าเราส่งชื่อไป 3 รายคืยุ เรา ก้อย อ้อ แนนเมล์มาบอกว่า ‘ให้ฝากบอกจีนกับบี(เท่านั้น) ว่าคิดถึงมาก พร้อมฝากกอดแรงๆ ที่ซึ่งกรูจะโดดมันตบมั้ยอ่ะ ให้ไปกอดมันเนี่ย ก๊าซซซซซซซซ’

ตารางงานคือ 3ทุ่ม may be late ไปมากกว่านั้น ซึ่งพวกเราทั้ง 3 คนก็เข้าใจว่ายังไงๆ ฟุตองก็ไม่เล่น 3 ทุ่มหรอก เดาว่าน่าจะสัก 4 ทุ่ม แต่ไอ้ยุมันบอกว่าอาจเป็น 5 ทุ่มก็ได้ เลยเดินอยู่เสารีย์กันก่อน ซื้อชอคโกเลตไปฝากบีกับจีนด้วย เพราะไม่นิยมดอกไม้เนื่องจากมันกินไม่ได้ แห้งแล้วก็แห้งไป สู้กินลงท้องอร่อยลิ้นไปเสียดีกว่า ก็กะว่าถ้าได้เจอกันด้านนอกส่วนตัวก็คงให้ได้แต่ถ้าไม่เจอก็ไม่เป็นไร เอาไปกินเองก็แล้วกัน

3 ทุ่มเกือบ 4 ทุ่มได้ เราเดินทางกันมาถึง 808 สถานที่เล่นไลฟ์ของฟุตองเป็นที่เรียบร้อย ที่ซึ่ง....หวังว่าคงจะไม่มีใครกาลีได้เท่ากรูอีกแล้วในโลกนี้ กรูสงสารว่ะ อย่ามาเหมือนกรูเล้ยยยยยย
มีคนใส่ชุดซาฟารี (ชุดตำรวจนอกเครื่องแบบน่ะคุณ ดิฉันไม่ได้หมายถึงชุดซาฟารีในสวนสัตว์นะจ๊ะ เดี๋ยวจะเข้าใจว่าไอ้ชุดนั้นเอา) ขอตรวจบัตรประชาชนก่อนเข้างาน ซึ่งดิฉันก็ควานกระเป๋าตังค์ออกมาทันทีปรากฏว่า.......... บัตรกรูหายไปไหนวะ????? เฮ้ย!!!! ยุกับก้อยน่ะมีบัตรเรียบร้อยแล้ว เหลือเราที่หาบัตรไม่เจอเพื่อนก็ช่วยกันควานบัตรกันใหญ่รื้อกระเป๋ากันเลยทีเดียวแต่ก็ไม่เจออยู่ดี ตอนนั้นเราปลงชีวิตในความซวยชิบหายของตัวเองมากเลยว่า อะไรวะ กรูมาถึงที่แล้วนะ นี่กรูจะอดดูว่างั้น? เหรอ? ออกแนวเซ็งชีวิตสุดๆ บอกเพื่อน 2 คนให้เข้าไปก่อนเลยว่างั้นแต่ยุมันก็บอกว่าลองถามเค้าดูก่อน ไม่ก็ลองถามจีนได้มั้ยว่าจะช่วยอะไรได้หรือเปล่า นาทีนั้น ประหนึ่งจีนเป็นไม้กิ่งเดียวที่ให้เกี่ยวเกาะไว้เลยนะนั่นน่ะ ทั้งๆ ที่ก็คิดอยู่ว่ามันคงไม่ได้หรอก มันจะช่วยยังไงได้วะยังนึกสงสัย แต่ก็ไม่รู้จะทำไงแล้วเลยโทรหาจีนตอนนั้นเลย

ถ้าจีนมาอ่านเจอบล็อกวันนี้ (คงไม่ได้อ่านหรอก ก็ไม่ได้ทิ้งลิงค์ไว้ที่ไหนนี่หว่า แต่ถ้าเสือกมั่วเมี่ยมาเจอก็...นะ...... ช่วยบอกให้รู้ด้วยเหอะจะขอบใจอย่างสุดซึ้ง) ขอบอกว่าเกรงใจชิบหาย ไม่อยากโทรกวนเลยจริงๆ เพราะรู้สึกว่าตัวเองงี่เง่ามาก งี่เง่ามากด้วย ถ้าเป็นเราเราคงรำคาญแน่ๆ ว่าอีนี่มันอะไรนักหนาวะเมื่อวานก็โทรมากวนกรู วันนี้กรูจะเล่นไลฟ์อยู่แล้วยังเสือกโทรมาอีก ขอโทษจริงๆ เธอ ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะกวนหรอกนะ แต่แมร่งนึกอะไรไม่ออกจริงๆ ว่ะ นึกได้แต่เธอนี่แหละ

แต่ผลก็คือ กริบจีนไม่รับสาย โทรศัพท์สัญญาณดังอยู่ 4 ครั้งได้มั้งเราก็กดปิดไปเลยเพราะไม่รู้ว่าสถานการณ์ใน808ตอนนี้จีนเล่นไลฟ์อยู่หรือเปล่า กลัวว่าเราจะมาสายเกินแล้วหรืออะไรแบบนั้น พอเป็นแบบนี้แล้วเลยเดินไปหาพนักงานเค้าก็บอกว่า ไม่ได้ครับวันนี้ตำรวจคุมเข้มมากๆ เขาจะมาตรวจทุกคนเลยที่มาวันนี้ พี่มีบัตรอื่นมั้ยครับ (ค้นทั้งกระเป๋าไม่มีบัตรไหนใช้ได้เลยสักใบเดียว) สักพักโทรศัพท์ก็ดังขึ้น gene โทรกลับ!?

“ฮัลโหลว่าไงจ๊ะ”
“เธอ~~~~ เธอช่วยอะไรฉันได้บ้างมั้ยเนี่ย”
“ช่วยไรวะ?”
“เธอ บัตรประชาชนชั้นหายว่ะชั้นเข้าไม่ได้อ่ะ”
“เฮ้ย อันนี้ช่วยไม่ได้ว่ะ เนี่ย ATM ฉันก็เพิ่งหายเหมือนกัน บลาๆๆๆ” เอิ่ม...จีน ATM หาย กับบัตรประชาชนหายนี่มันไม่เหมือนกันนะเฟ้ยยยยยยยยยยยยยยย (-- --‘’)
“เออเนี่ยฉันเซ็งอยู่เนี่ย”
เราก็เสียงเซ็งกันไปเลยทีเดียวก่อนเดินไปหาพนักงานอีกรอบ ซึ่งก็วางสายจากจีนไปเลย เราก็บอกยุว่าเนี่ยจีนก็บอกว่าช่วยไม่ได้เหมือนกันว่ะ แล้วก็มันก็ทำบัตร ATM มันหายว่างั้น พนักงานเห็นเราคุยกันแบบนั้น ก็พูดขึ้นว่า
“เพื่อนโอ๋ก็เข้าไม่ได้เหมือนกันไม่มีพาสปอร์ต นี่เพื่อนจีนก็เข้าไม่ได้อีก เนี่ยโอ๋ก็กำลังเคลียร์เรื่องเพื่อนอยู่”
แล้วก็บลาๆๆๆ พนักงานด้านหน้านี่เค้าดีจริงๆ นะ ทั้งคนตรวจบัตร น้องที่ใส่เสื้อแดงทั้งกลุ่ม คนที่ใส่เสื้อดำ 808 ด้านหลัง ไม่รู้ว่าเค้าทำอะไรยังไงกันบ้างแต่เค้าก็หันมาสนใจพวกเรากันหมดเลยพยายามช่วยคิดว่าจะเอาอะไรมาแทนบัตรได้บ้าง ส่วนคุณพี่ชุดซาฟารีแกก็บอกว่า “ผมให้คุณคนเดียวนะ เข้าได้แต่ถ้าตำรวจมาคุณต้องออกมาเลยนะครับ” เราก็ตอบรับคำว่าได้ค่ะ ในขณะที่ก็คิดอยู่ว่า เฮ้ยแล้วเกิดกรูออกมาไม่ทันกรูจะโดนจับมั้ยอ่ะ แมร่งยิ่งเจ้าแม่กาลีเกาะไหล่อยู่ช่วงนี้ เวรเอ้ยยย คนผู้หญิงที่ยืนเช็คเกรสลิทอยู่ด้านหน้าก็บอกให้เอาพวกบัตรประกันสังคมแทนแต่มันก็ใช้ไม่ได้เพราะมันไม่มีวันเกิด แล้วสักพัก พนักงานที่ใส่เสื้อยืดแดงๆ คนนึงก็พูดขึ้นมาว่า

“ฟุตองไปกดตังค์กันอยู่น่ะ พี่ อ้อ นั่นไงมาแล้ว”
เราก็เลยหันไปมองตามที่น้องเค้าชี้มือ เออ นั่นแหละ gene เดินปลิวลมมาเลยทีเดียวเชียวเธอเดินปรี่เข้ามาหา แบบว่า..กรูลืมตัวมาก ประหนึ่งเจอญาติที่ไม่ได้เจอกันนาน ลืมเรื่องที่ว่าเข้างานไม่ได้ไปหมดเลย เอื้อมมือคว้าเอวจีนไปซะงั้น “เฮ้ยเธอผอมลงหรือเปล่าเนี่ย บลาๆๆๆๆๆ”

จีนก็ยังคงหน้ามึนๆ ถามว่าทำไงๆๆ แล้วก็คุยกับคนของ 808 แล้วชีก็เตรียมควานบัตรสต๊าฟในกระเป๋าออกมาให้ว่า “เฮ้ยใช้บัตรสต๊าฟได้มั้ยวะ” คนด้านหน้าก็บอกว่าไม่ได้ยังไงก็ต้องใช้บัตรอยู่ดี
“กลับบ้านทันมั้ยวะ?” ยุมันก็พูดขึ้นมาว่าถ้ากลับแล้วรีบโกยมาอาจทันก็ได้
“เธอเล่นกี่ทุ่มน่ะ”
“5ทุ่ม 15 น่ะ”
“เฮ้ยนี่เพิ่ง 4 ทุ่มอาจทันก็ได้ ...มั้ง”
“บ้านอยู่ไหนเนี่ย?” จีนถาม
“เมืองทอง”
“โหไกลเหี้ย” - -* โปรดสังเกตคำท้ายประโยคฮ่าๆๆๆๆ
“เออดิ่ จะทันมั้ยวะ”
แล้วก็ยืนละล้าละลังกันอยู่แป๊บนึงก่อนตัดสินใจว่าเอาวะ! ไหนๆ แมร่งชะตามันก็เหี้ยใส่กรู (ประหนึ่งความเหงาเหี้ยใส่น้องมิว) ซะขนาดนี้แล้ว เสี่ยงเป็นเสี่ยงกันวะกรูกลับบ้านดีกว่า ดีกว่าให้คนอื่นเดือดร้อนเพราะเอากรูเข้าไปแบบไม่มีบัตร เดี๋ยวจะพากันชิบหายกันหมด ก็เลยสะกิดจีนบอกว่า เออ ชั้นกลับบ้านไปเอาดีกว่า พนักงานแถวนั้นก็หน้าเหรอหลาถามเลยว่า กลับจริงเหรอพี่? ก็เออกลับจริงแล้วก็เดินอ้าวกันออกมาเลยแต่ยังไปได้ไม่กี่ก้าวอียุก็ทักขึ้นมาว่าเฮ้ย! ยังไม่ได้ให้ชอคโกเลตจีนเลย

คำถามคือทำไมต้องรีบให้? คำตอบคือ เพราะอียุมันคงคิดแล้วว่าถ้าหากหาไม่เจอก็ไม่ต้องกลับมาอีก แล้วนั่นก็จะไม่ได้ให้ชอคโกเลตจีนกับบีแน่นอนดังนั้นไหนๆ ก็เจอแล้วก็ให้ซะเลยจะดีกว่าก่อนจะไม่ได้ให้ พวกเราเลยเดินย้อนกลับไปใหม่ อีห่ายุเรียกจีน
“จีนนนนนนนนนน” จีนหันมามองหน้ามึนๆ
“happy valentine” หน้าระรื่นมากเลยค่ะเพื่อนยุของกรูตอนบอกคำนี้น่ะ
“อันนี้ของฉัน นี่ให้เธอกับบีนะ” เอายื่นให้มั่ง จีนก็มองหน้าคิ้วขมวดแล้วก็พูดว่า....

“มึงรีบกลับไปเลยไป”
เอิ่มมมมมมมมม เอิ่มมมมมมมมมมมม....ขำกันแตก ว่าเฮ้ย จะไม่เก็บสักนิดเลยเรอะกรูแฟนคลับเมิงนะ ไม่ใช่เพื่อนเมิ๊ง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ปกติเค้าน่าจะพูดว่า ขอบใจหรือขอบคุณครับ ไม่ก็ รีบไปเหอะเดี๋ยวไม่ทัน อะไรงี้ไม่ใช่เรอะ นี่ทำเอาคิดกันไปเลยทีเดียวว่า จีนให้พวกเราน่ะอยู่ในระดับที่ว่า กรูพูดเมิงกรูหรือด่าพวกเมิงยังไงก็ได้แล้ว หรือเรียกว่าสนิทนั่นแหละ แมร่งน่ารัก! สัดค่ะ! จริงใจดี เพราะงี้แหละกรูถึงชอบ!

เดินขำกันออกมาโบกรถแท็กซี่แล้วบอกพี่แกเลยว่าพี่คะ~! ขึ้นทางด่วนเหยียบมิดเลยค่ะพี่ ตอนนี้อยากบอกว่าทุกคนใจเต้นกันโครมครามมากว่า จะทันมั้ยวะจะทันมั้ยวะ ฮากันในสถานการณ์คับขัน และพูดเรื่องจีนที่แต่งตัววันนี้ว่าคิดไม่ออกมาเหมือนใคร เหมือน แคลนเบอรี่หรือเปล่าหรือเหมือนศิลปินคนไหนวะ คิดไม่ออก แต่ที่แน่ๆ คือกรูชอบ แมร่งเปรี้ยวจี๊ดเข็ดฟันมาก หล่อตาดำมาเลยทีเดียว ด้วยเสื้อลายกุหลาบกับกางเกงสีชมพู (ช่างกล้า.........ช่างคิดจริงๆ เธอ)

ถึงบ้านก็ให้คุณพี่แท็กซี่จอดรอแล้วก็วิ่งขึ้นบันไดกันคนละฝั่งรื้อบ้านกันเลยทีเดียวเพื่อหาบัตรประชาชนใบเดียวเท่านั้นแต่สุดท้ายก็ไม่เจออยู่ดี คาดว่าคงอยู่ที่โรงเรียน (จะต้องมาลืมไว้อีตอนนี้เสียด้วยนะกรู แมร่งงงง) ตอนนี้ก็ค้นเอกสารกันหมดบ้าน สุดท้ายก็เจอออออออออออออออออออออออ.......................................บัตรคุรุสภา และสมุดประจำตัวครู ตราครุฑบินหลากันมาเลยทีเดียว หยิบได้ก็เปิดแน่บลงบ้าน จากชั้น 3 แต่พอจะล็อกประตูก็ แสดค่ะ! แม่กุญแจอยู่บนบ้าน เลยขอยืมแม่กุญแจที่อยู่ตรงข้างฝามาใส่ไว้ก่อน เพราะตอนนี้ก็ 4 ทุ่มครึ่งแล้ว พอออกมาได้รถเสือกมาติดตรงสะพานที่สร้างใหม่แจ้งวัฒนะอีก ติดแบบไม่ขยับสักแอะอยู่10นาทีได้ ระทึกขวัญกันมากว่าจะทันมั้ยวะๆๆๆๆ พี่แท็กซี่ก็ดี๊ดี แกบอกว่าถ้ากลัวไม่ทันก็ลงข้ามถนนไปนั่งฝั่งตรงข้ามเลย (แกเป็นคนดีมากจริงๆ นะ ลืมถามว่าแกเป็นคนบ้านไหน แกลุ้นตัวโก่งไปกับพวกเราด้วยว่าพวกเราจะทันหรือเปล่า) และแล้วมันก็ขยับ แต่ขยับแบบ 2 กระจึ๋งแล้วหยุด ทุกคนในรถก็ลุ้นกันว่า เฮ้ย ขยับอีกนิดๆๆๆๆๆ โอยยยยยยยยยยยย เหนื่อยกว่าวิ่งเปรี้ยววิ่ง 100 เมตรอีกค่ะคุณขา ชีวิตนี้ไม่เคยเหนื่อยและหัวใจจะวายได้เท่านี้มาก่อนเลย แถมไปถึงแล้วไอ้บัตรเล่มคุรุสภาจะใช้ได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ในใจก็คิดว่ามันต้องได้สิวะ ใครจะเอาเด็กอายุ 18 มาเป็นครูล่ะบ้าหรือเปล่าถ้าตำรวจไม่ให้กรูร้องไห้แมร่งหน้า 808 นั่นแหละห่าราก พอหยุดจากแยกนี้ไปได้พี่ก็ตีโค้งหัวรถกลับไปขึ้นทางด่วนทันทีทางด่วนโล่งมากๆ พี่แกก็เปิดเพลงบิ้วให้ซะเสียงดังลั่น เราถามแกว่าพี่เคยเจออะไรลุ้นๆ แบบนี้มั่งมั้ยพี่ พี่ก็บอกไม่ค่อยเจอ แต่เนี่ยลุ้นจริงๆ (ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ)

พอถึงอาร์ซีเอ รถก็ติดอีกค่ะ ก็ลงเดินตั้งแต่ด้านหน้ากันเลยไปถึงหน้าคลับ 808 น้องพนักงานเสื้อแดงแกอ้าปากค้างแล้วยกนิ้วโป้งให้แบบเยี่ยมๆๆๆ อะไรทำนองนี้เลย ส่วนพี่ซาฟารีแกก็ดูบัตรดูเล่มสมุดประจำตัวเราแล้วก็โอเคผ่าน!!! คุณเจ๊ที่ยืนตรวจ Guest list อยู่หันมาเห็นเราก็

“เฮ้ยมันมาแล้วว้อย รีบปั๊มมือด่วนมันกลับมาแล้ว”
ฮากันด้านหน้าคลับนั่นแหละ แหมมมมมมมมม mrs.tachibana ไปที่ไหนก็ดังที่นั่นจริงๆ ว่ะ ฮ่าๆๆๆ สงสัยคงจะเป็นที่โจษจันณ์กันไปอีกนานว่าครั้งหนึ่งเคยมีคนลืมเอาบัตรมาแล้วกลับไปเอาบัตรครูมาแทนฮ่าๆๆๆ

เดินเข้างานไปก็มีแต่ฝรั่งๆๆๆๆๆๆ คนไทยแทบไม่เห็นสักคน แล้วก็เดินหาห้องน้ำกันก็ไม่เจอเลยขึ้นไปชั้นสอง ปรากฏว่าพวกฟุตองดันอยู่ชั้น 2 ซะนี่ จีนเดินผ่านมาพอดี แล้วก็ป๊ะหน้าพวกเรา อันนี้ไม่รู้หรอกว่ามันยังไง แต่ที่จำได้ก็คือ

จีนเดินยิ้มเข้ามาโอบแล้วกอด เราก็แบบว่าลืมตัวเผลอโผกอดเลยแหละ เพราะช่วงเวลานั้นมันสุดจะบรรยายว่ะ คิดว่าจะไม่ได้กลับมาดูแล้วแต่สุดท้ายก็ได้เข้ามาจนได้ กอดแบบไม่สนใจหน้าไหนเลยอารมณ์ว่าอยากกอดมากกกกก รักมันขึ้นอีกจมหู อย่างน้อยเพื่อนกรูมันก็บอกว่าให้กรูกอดแรงๆ เผื่อด้วยนี่หว่า แต่ว่า..ก็ไม่ได้กอดแรงๆ แบบที่เพื่อนขอไว้อ่ะ กอดไปเบาๆ เอง ไอ้ยุก็เข้ามากอดด้วย มันบอกเราทีหลังว่า ตอนนั้นกรูเห็นเมิงกอดกันกรูเลยอยากกอดมั่ง 5555555 (สัด ยังฮาได้อีกเพื่อนกรู)

“เฮ้ยขอบใจว่ะเพื่อน” นี่คือคำพูดที่หลุดออกมาจากปาก gene
“คิดว่าจะไม่ได้ดูซะแล้วดิ่”
“ไปหน้าสุดเลยเธอ! หน้าสุด!” บลาๆๆๆๆๆๆ
จีนพูดอะไรอีกไม่รู้จำไม่ได้แล้วก็เดินจากไป

จบไลฟ์รีพอร์ตฟุตองวันนี้..........เย้ย! ล้อเล่น ไม่ใช่เว้ย แต่จะบอกว่าไคลแม็กซ์ที่อยากเขียนมันหมดลงแล้วเท่านั้นเองเลยเหมือนกับว่าไลฟ์รีพอร์ตก็จบไปด้วยเช่นกัน

ถ้าถามว่า บ้าหรือเปล่าก็จะตอบว่าเออกรูบ้า จากใจจริงเลยเอาแบบไม่ตอแหลคือ ศิลปินที่กรูจะยอมกลับบ้านไปเอาอะไรสักอย่างเพื่อให้ได้ดูคอนหรือไลฟ์ของพวกเขาในตอนนี้ มีแค่วินส์ กับ จีน เท่านั้น (ไม่ต้องพูดถึงเอ๊กซ์นะนั่นอยู่นอกเหนือกฏเกณฑ์) ทำไมถึงใช้คำว่าจีนแค่คำเดียว ทำไมไม่ใช้ว่าฟุตอง ขอบอกว่า ในความคิดของเราฟุตองในตอนนี้มีแค่ บีกับจีนเท่านั้น หากไม่มี 2 คนนี้เราก็ไม่ดูแล้วล่ะฟุตองน่ะ นี่พูดจริงๆ ไซม่อนเราก็ชอบเค้า แต่ไซม่อนไม่ใช่คนทำเพลงที่เราชอบ ซาวน์ของฟุตองเปลี่ยนไปหรือเปล่าเมื่อ โมโมโกะกับเดวิดออกไป คำตอบคือเปลี่ยน! แต่เปลี่ยนไม่มาก แต่ก็เปลี่ยนอย่างที่เรารู้สึกได้ด้วยจิตใต้สำนึกที่วิ่งมาจากกระดูกไขสันหลังของเราเอง

แล้วก็ไม่เคยมีศิลปินคนไหนที่ทำให้เรารู้สึกได้ว่า เค้าเอาใจใส่ดีนะ ถึงแม้เราจะงี่เง่าก็ตามเค้าก็ยังคงสนใจอยู่ (แม้ในใจอาจด่าเราอยู่ก็เหอะ) กับจีนต้องบอกว่า ชอบแมร่งอย่างสุดโต่งจริงๆ ชอบทั้งการแสดง ทั้งอุปนิสัย ความคิดความอ่าน แรงได้ใจทุกอย่าง

ใครจะว่ายังไงฉันก็ไม่สน ก็ชั้นรักของฉันแล้วจะทำไม! ใครจะเกลียดหรือยังไงก็ช่าง ก็กรูชอบ แล้วมีปัญหา? รักจีนชิบหายไม่ได้รักในฐานะของคนรักหรืออะไรพวกนั้น (แน่ล่ะ จะบ้าเรอะถ้าคิดแบบนั้นน่ะ) แต่รักในฐานะที่ว่ากรูดูเมิง เมิงก็ทำแต่ละอย่างให้กรูดูจริงใจดีชิบหาย แถมก็มาได้จังหวะเสมอ ถ้าได้เพื่อนแบบจีนก็คงดีไม่น้อย คำกล่าวสุดท้ายที่ว่า ขอบใจว่ะเพื่อน มันมีความหมายนะสำหรับเรา

จีนอาจทำไปพูดไปด้วยนิสัยของตัวเองโดยที่ก็อาจไม่เข้าใจก็ได้ว่า ทำไมเราต้องถ่อสังขารกลับไปกลับมาเพื่อมาดูไลฟ์ที่เขาแสดง เหตุผลมันมีเพียงอย่างเดียวนั่นก็คือ ก็เพราะจีนคือจีน เพราะมันเป็นจีนที่เรารอคอยที่จะดู รอดูการแสดงและฟังเสียงของจีนอยู่ นั่นแหละคือเหตุผลที่ว่าทำไมเราถึงทำเรื่องห่านรกแบบนี้ไป

ศิลปินไม่ใช่พระเจ้า ถูก! เพราะเราไม่ได้เทิดทูนบูชาเค้าแบบพระเจ้า แต่เรารักและหลงใหลในการแสดงของเขาจนห้ามความระห่ำในตัวไม่ได้ต่างหาก แรกเริ่มฟุตองคือกลุ่มคนบ้าๆ กลุ่มหนึ่งที่มารวมกัน และ....ก็คงเพราะเราบ้าเหมือนฟุตองมั้ง มันถึงได้เป็นแบบนี้ (แถมความกาลีด้วยอีกอย่างจะดีมาก)

เข้าใจพวกพนักงานเลยว่า ทำไมเค้าถึงลุ้นกับเราด้วย เราเองก็อยากรู้นะว่า เคยมีใครพยายามขนาดนี้แบบเราหรือเปล่า อาจมีคนคิดว่า เมิงอยากดูขนาดนั้นเลยเหรอ ก็เออสิ ก็เพราะอยากดูน่ะสิ กรูถึงได้ทำอยู่เนี่ย กรูจะยืนร้องไห้หน้างานก็ใช่ที่ น้ำตาไม่ได้ช่วยอะไรได้อย่างที่ผู้หญิงโง่ๆ หลายคนเข้าใจหรอกนะยะ ยังไงก็แล้วแต่ สุดท้ายเราก็ได้เข้ามาแล้ว และจากนี้ก็คือไลฟ์ของฟุตอง ที่เราไม่ได้ดูมาเสียนาน....

Set List
1. Gay Boy
2. Guessing game
3. Tokyo (007)
4. Used
5. u mean nothing to me Bee said (Fxxking Album)
6. morning after pill
7. shiela tequila
8. new song from 4 album siamese tease
9. motorbike
10. rich baby
11. strap it on
12. Mainlia

13.High???? เพลงนี้อยู่ในเซ็ทลิสท์แต่กลับไม่ร้องไม่รู้เพราะ.....หรือเปล่า

จบ....ไม่เล่าแล้วขี้เกียจเล่า ขอให้รู้อย่างหนึ่งว่า จีนยังคงแนวได้ใจและแสดงสดได้เร้าใจอยู่เสมอ
With love from Mrs.tachibana

Create Date : 17 กุมภาพันธ์ 2551		6 comments
Last Update : 17 กุมภาพันธ์ 2551 23:40:58 น.
Counter : 758 Pageviews.
Share Tweet