อยากกลับเมืองไทยมากๆๆ..

ก่อนที่จะมาอยู่ที่นี้ เราก็คิดว่ามะน่าจะมีอะไรต้องเป็นห่วงมากแล้วนะ เพราะคิดว่าได้จัดแจงอะไรๆไว้เสร็จพอสมควร แต่เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา เพื่อนเราบอกว่า ปู่เข้าไอซียู เนื่องจากตกเตียง ตอนนี้ยังอยู่ไอซียูที่โรงพยาบาล กรุงเทพคริสเตียน อยู่เลย ซึ่งบ้านปู่อยู่ที่จังหวัดสระบุรี แต่โรงพยาบาลนี้เป็นโรงพยาบาลที่ปู่หาประจำอ่ะคะ จริงๆแล้วปู่เป็นโรงมะเร็งคะ เป็นมะเร็งในลำไส้ ซึ่งคุณหมอบอกว่าจะอยู่ได้ประมาณ2-3เดือน (รู้ครั้งแรกตอนเดือนสิงหาคมปีนี้คะ) ซึ่งปู่ก็ยังดูแข็งแรง และเราก็ยังมะคิดอะไรมาก พอมารู้ว่าปู่เป็นหนัก คิดแล้วก็เศร้า และที่เศร้าอีกอย่างคือหลังๆๆมานี้เรามะได้ออนไลน์เอ็มเลย จึงทำให้ไม่รู้ข่าวคราวที่เมืองไทยเท่าไหร่

ถ่ายกะปู่ ดูหน้าตา สดใสเนอะ..



ถ่ายกะย่ามั้ง อิอิ..




พอหลังจากรู้ข่าวจากปู่ เราก็รีบโทรไปหาแม่ ซึ่งเราก็เป็นห่วงแม่เหมือนกัน แม่เรามะสบายอยู่คะ แม่เป็นโรคเบาหวานซึ่งเกิดจากกรรมพันธ์ และลามมาเป็นโรคไตวายคะ และตอนนี้แม่ต้องฟอกไตตลอดเลยคะ อาทิตย์ละ 2 ครั้งคะ น้องชายก็เป็นทหารอยู่ กลับบ้านได้แค่เดือนละ 10 วันเองคะ นั้นก็หมายความว่า แม่ต้องอยู่บ้านคนเดียวคะ (พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เราเด็กๆคะ) แต่พ่อก็ยังไปหาแม่บ้างคะ ยิ่งคิดแล้วก็เศร้าคะ เพราะว่าเราไม่ได้อยู่เมืองไทย ทำอะไรไม่ได้เลย อยากกลัเมืองไทยไปอยู่กะแม่ รอให้น้องเป็นทหารเสร็จแล้วก็ให้มาอยู่กับแม่ ไม่ต้องเป็นทหารอีก เพราะว่าไม่มีใครดูแลแม่อ่ะ
แต่เมื่อคืนนี้โทรไปหาแม่ เสียงแม่เริ่มสดใสจนเห็นได้ชัด ซึ่งก็ทำให้เราใจชี้นขึ้น และความกังวลเริ่มคลายลงบ้าง คิดๆไปแล้ว พอคนเราโตขึ้น ปัญหาก็มีมากขึ้น ความรับผิดชอสูงขึ้น และทำอะไรไม่ได้อย่างที่ใจต้องการเหมือนเมื่อก่อนเลย
จริงๆก็แอบอิจฉาคนที่ได้อยู่กะพ่อแม่และได้อยู่กันพร้อมกันจังเลย และการไม่มีโรคหรือการที่มีสุขภาพที่ดีนี้ เป็นอะไรที่ดีกว่าการมีเงินเป็นสิบเท่า เพราะว่าแม้ตอนนี้จะพอมีเงินแต่เราก็หาซื้อไตให้แม่ไม่ได้ หาไตให้แม่เปลี่ยนไม่ได้ (ก็มันผิดกฎหมายอ่ะคะ) และรอการบริจาคก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้
เรายังจำได้เลย เมื่อตอนที่แม่รู้ว่า เราบริจาคตา และส่วนหนึ่งของร่างกายของเราหลังจากเสียชีวิตเพื่อให้กับคนที่เค้าต้องการ และบริจาคร่างกายเราเพื่อการศึกษาด้วย ตอนนั้นแม่บอกว่า บริจาคทำไม แล้วแม่จะเอาร่างที่ไหนเผาล่ะ (คิดแล้วขำดี) แม่บอกว่าเดี๋ยวเกิดชาติหน้ามีอวัยวะไม่ครบจะทำยังไง และตอนนี้เราว่าแม่คงเข้าใจดีว่า หากไม่มีคนที่คิดอย่างเรา คนที่เป็นโรคร้ายและต้องการส่วนหนึ่งของอีกคนหนึ่งซึ่งหมดลมหายใจไปแล้ว เพื่อมาต่อชีวิตให้กับตนเองนั้น คนที่เป็นโรคคงไม่มีโอกาสมีชีวิตต่อแน่ๆๆ เอาเป็นว่า ตอนนี้ก็ไม่อยากเศร้ามาก และคิดเสมอว่าทำทุกอย่างให้ดีที่สุด และทำดี คิดดี แค่นี้ก็ช่วยให้ดีขึ้นได้แล้ว..



รูปแม่กับจูน อิอิ เห็นหน้าแม่แล้ว แม่ดูมีความสุขดีจังเลย อยากพาแม่ไปเที่ยวต่างจังหวัด แบบที่นี้อีกจัง..

Create Date : 05 พฤศจิกายน 2550 Last Update : 5 พฤศจิกายน 2550 10:09:56 น. Counter : 888 Pageviews.		4 comments
Share Tweet