ธันวาคม 2559

เราหายไปนานมาก ไม่ได้เข้ามาพูดคุย

เล่าเรื่องราวต่างๆให้เธอฟังเลย

แปลกจริงๆ เราลืมเธอไปได้ยังไง ไดอารี่ที่รัก

คนที่คอยรักฟังเราทุกเรื่อง

ไม่ว่าจะสุข ทุกข์ อกหัก เศร้า เสียใจ หรือแม้แต่มีความสุข

เราก็เล่าให้เธอฟังตลอด

อยากรู้แล้วใช่ไหม ว่าเราเป็นยังไงบ้าง

วันนี้ ตอนนี้ ปัจจุบันนี้ของเรา ลาออกจากการทำงานที่ขอนแก่น

กลับมาอยู่บ้านอย่างเต็มตัวแล้ว

และในสมองไม่เคยคิดอยากจะกลับไปอยู่ที่นั่นอีก

เพราะเราได้เรียนรู้แล้วว่า คนๆเดิม ก็คือคนๆเดิม ไม่สามารถเปลี่ยนสันดานในตัวเขาได้

สิ่งยั่วยุ แสง สี เสียง ผู้หญิง สิ่งล่อตาล่อใจมันเยอะเหลือเกิน

ทำให้คนของเราไม่สามารถควบคุมจิตใจได้ และหลงไหลไปกับมัน

สุดท้ายคนที่ตอ้งนอนร้องไห้เสียใจ ก็คือเราเอง

ตอนอยู่ที่นั่นเราคิดเสมอว่าจะทำยังไงเราถึงจะกลับบ้านได้

ทำยังไงเราถึงจะดึงคนของเรากลับบ้านไปใช้ชีวิตสงบๆด้วยกันได้

และแล้วเหมือนเทวดา ฟ้าเห็นใจ ก็มีเรื่องที่ทำให้เราต้องได้กลับไป

โดยที่คนของเราเป็นคนเอ่ยปากชวนกลับเอง

เราดีใจมากรู้รึป่าวไดอารี่ที่รัก

อย่างน้อยการอยู่ใกล้พ่อใกล้แม่ มันทำให้เราไม่เหงา มันทำให้คนของเรามีความเกรงใจมากขึ้น

อย่างน้อยที่บ้านเราปลอดภัย สิ่งยั่วยุไม่เยอะ

ในทีสุดเราสองคนตัดสินใจกลับบ้าน

กลับมาสานต่อธุรกิจของครอบครัวอย่างจริงจัง

ขยายตลาดออกไปอีก แน่นอนและมันก็มีหลายๆปัญหาตามมา

ส่วนหนึ่งก็มาจากคนของเราที่ยังทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโตอยู่

เราก็เกรงใจพ่อกับแม่ เวลาพ่อแม่บ่นมาทีนึง เราก็ลำบากใจมาก

แล้วก็เหมือนเดิม เราไม่เคยบอกหรือเตือนคนของเราได้เลย

เขายังคงทำตัวตามใจ ไม่เชื่อฟังใครเหมือนเดิม

ดีหน่อยที่อย่างน้อย ไม่แหล่งอโคจรมากมายเหมือนที่ขอนแก่น

เราก็ได้รู้ซึ้งอีกครั้ง กับคำว่า สันดานขุดได้ สันดอนขุดไม่ได้

แต่ไม่ใช่ว่าจะมีแต่เรื่องไม่ดีนะ ความดีของเขาก็มีเยอะ 

เยอะจนเรารับได้กับข้อเสียของเขาแหละไดอารี่ที่รัก

รู้มั๊ย รักจนยอมรับได้ทุกอย่าง

เขาชอบทำกับข้าวนะ ชอบทำให้เราทาน

เราว่ามันก็น่ารักดี เขาทำกับข้าวอร่อย

เขาชอบซื้อของแพงๆมาให้เรา ทั้งๆที่เราไม่กล้าซื้อหรอก

เขาเอาใจเราบ่อย ตามใจเราบ่อยๆ

ข้อดีข้อเสียมันก็พอหยวนๆกันได้

อ้อมีอีกเรื่องหนึ่งที่เกิดขึ้นกับชีวิตเราในช่วงเวลาที่ผ่านมา

ครอบครัวเราได้สูญเสีย บุคคลอันเป็นที่รัก ญาติผู้ใหญ่ที่เคารพ

ซึ่งคือคุณปู่ของเราเอง  ท่านจากไปในวัย 71 ปี ด้วยพิษจากโรคมะเร็ง

ทุกคนในครอบครัวเสียใจมาก ไม่มีใครคิดว่าท่านจะจากไปเร็วขนาดนั้น

แต่ก็นะ ทุกคนก็ทำใจมาระยะหนึ่งแล้ว ก็ต้องใช้ชีวิตกันต่อไป

ไดอารี่จ๋าเรามีหลากหลายเรื่องราวอยากเล่าให้เธอฟัง

แต่เกรงว่ามันจะยาวไป เอาเป็นว่าถ้าเราว่าง เราจะเข้ามาเล่าให้เธอฟังอีกนะ

คิดถึงเธอเสมอไดอารี่ที่รัก

ps. ปู่ให้พู่ถืกลอตเตอรี่รางวัลที่ 1 แหน่ พู่้สิได้มีเงินมาเลี้ยงดูน้อง กว่าน้องสิเรียนจบเด้ 55555