เ ว ล า ใ น ข ว ด แ ก้ ว If I could save time in a bottle The first thing that I’d like to do Is to save every day Till eternity passes away Just to spend them with you If I could make days last forever If words could make wishes come true I’d save every day like a treasure and then, Again, I would spend them with you But there never seems to be enough time To do the things you want to do Once you find them I’ve looked around enough to know That you’re the one I want to go Through time with If I had a box just for wishes And dreams that had never come true The box would be empty Except for the memory Of how they were answered by you But there never seems to be enough time To do the things you want to do Once you find them I’ve looked around enough to know That you’re the one I want to go Through time with ในขณะที่เขียนอยู่ บทเพลง Time in the Bottle ของ Jim Croce ที่เป็นส่วนประกอบสำคัญของนวนิยายเรื่องเด่น ที่สร้างความประทับใจให้กับใครหลายต่อหลายคน รวมทั้งตัวเจ้าของบล็อคเอง ก็กำลังขับขานทางเครื่องคอมพิวเตอร์เบื้องหน้า ผ่านลำโพงตัวจิ๋วสองตัว บนโต๊ะ และผลงานนวนิยายของ คุณประภัสสร เสวิกุล ที่กล่าวถึงเรื่องนั้น ก็แปลตรงตัวตามชื่อของบทเพลง ๆ นี้ เวลาในขวดแก้ว จะบอกว่าเป็นนวนิยายเรื่องแรกที่อ่านก็คงไม่ได้โกหก เพราะเป็นคนที่ขี้เกียจอ่านหนังสือมาตั้งแต่เด็ก แต่กับเรื่องนี้ ถือเป็นเรื่องแรกและเรื่องเดียว ที่ได้อ่านมากกว่าสามครั้ง และทุกครั้งก็จบท้ายเหมือนกันทุกครา .. ต้องร้องไห้สงสารตัวละครต่าง ๆ ถ้าจะถามว่าเริ่มทำตัวอินกะพวกหนังพวกละครมาจากไหน ก็คงต้องยกให้หนังสือเล่มนี้นี่แหล่ะ ทำให้เราเป็นเช่นนี้ (กร๊ากกกก โทษไปเรื่อย) เมื่อวานนี้ ไปร่วมงานศพพระราชทานของพี่เขยพ่อ (งงมะ) จัดเป็นงานที่ยิ่งใหญ่ไม่ใช่ย่อย เพราะลูก ๆ ก็รับราชการซะสองจากหกคน โดยลูกชายคนโตเป็นถึงผู้อำนวยการโรงเรียน ในจังหวัดนั้น คนนับหน้าถือตาก็เยอะ ด้วยความที่ท่านเป็นผู้ใหญ่ที่น่ารัก ไม่ถือตัวและเป็นที่รักของคนในละแวกนั้น ๆ ฟังบทกลอนระลึกถึงผู้จากไป ออกจากปากของลูกชายท่านแล้ว น้ำตาก็พาลจะไหล แต่ไม่ได้ ไม่กล้าให้ไหล อายชาวบ้านชาวช่องหมด เอิ๊กกกก แต่ระหว่างที่ฟังอยู่ก็มานึกถึงว่า แล้ววันหนึ่ง หากชั้นเองจะต้องจากไปไกลแบบนั้น คนรอบข้างตัวชั้นบนโลกนี้ จะเสียน้ำตาให้กับชั้นบ้างหรือเปล่านะ แล้วถ้าหากว่าสิ่งที่ชั้นกลัวมันเกิดเป็นจริงขึ้นมา นั่นคือ ไม่มีใครสนใจใคร่รู้ความมีตัวตนของชั้นเลย มันคงน่าเศร้ากว่าการทำตัวอินกะละครเป็นไหน ๆ เลยนะนั่น -__-'' ระหว่างทางนั่งรถกลับบ้าน น้องขาวผ่อง ลูกสาวคนใหม่ (แฮ่ ... จริง ๆ มันคือ MP3 Player ที่เพิ่งไปถอยมานั่นแล) ก็แรนดอมเพลงไปเรื่อย ๆ จนถึงเพลง Time in the bottle ทุก ๆ คำร้อง ทุก ๆ ทำนอง ยิ่งตอกย้ำให้ย้อนนึกถึงใครบางคน ที่ได้เคยผ่านเข้ามาในชีวิต กับใครบางคน ที่เราต้องการจะมอบเวลาอันล้ำค่าในความคิดของเราให้กับเค๊า เค๊ากลับมองมันแค่เพียง เวลาที่ล่วงเลยผ่านไป .. ไร้ค่า กับใครบางคน ที่เราต้องการเกาะกุมมือเค๊า เพื่อก้าวผ่านคืนวันเวลาด้วยกัน เค๊ากลับปรายตามอง และปล่อยมือนั้นจากการเกาะกุมไป ช่วงเวลาเดียวกัน คนนึงเห็นมีค่า อีกคนเป็นเป็นสิ่งผ่านเลย มันก็คงไม่ต่างอะไรกับอากาศ ที่คนนึงเห็นค่าเป็นสิ่งที่ช่วยหล่อเลี้ยงให้มีชีวิตอยู่ได้ต่อไป ในขณะที่อีกคน มองเป็นเพียงอากาศธาตุ ที่ผ่านมา และล่องลอยผ่านเลยไป ... ไร้ตัวตน มันช่างเทียบเคียงกันไม่ได้เลยสักนิด แต่ที่ต้องทำ คือต้องยอมรับมัน และเก็บช่วงเวลาดังกล่าว ราวกับสมบัติอันล้ำค่าในก้นบึ้งของหัวใจชั้นเอง และขอบคุณสำหรับช่วงเวลาดังกล่าว ที่ได้เคยแบ่งปัน แม้ช่วงเวลาดังกล่าวนั้น จะไม่เคยมีค่า และหลงเหลืออยู่ในความทรงจำของใครคนนั้นเลยก็ตาม เพราะถึงอย่างไร ชั้นก็ต้องยอมรับอยู่ดีว่า ชีวิตชั้นจะต้องก้าวเดินต่อไป แม้ว่าในชีวิตนี้ จะไม่มีใครคนนั้นเคียงข้างกาย.... ตลอดกาล   Create Date : 09 พฤษภาคม 2548 2 comments Last Update : 9 พฤษภาคม 2548 15:34:13 น. Counter : 358 Pageviews. Share Tweet

เพราะชีวิตต้องดำเนินต่อไปค่ะ ...   โดย: ขอบคุณที่รักกัน (blueberry_cpie ) 9 พฤษภาคม 2548 20:55:34 น.

เราคงมีตัวตนอยู่ในความนึกคิดของคนในครอบครัวเรา อันนี้มันแน่นอน แต่หลายครั้ง คนเราก็อยากรู้สึกว่า จะมีคนอื่นๆบนโลกนี้รู้ไหมว่าฉันมีคุณค่าพอ คนเราเลยเริ่มรู้สึกอยากรักอีกครั้ง เพราะYou're nobody until someone love you แต่ใครบางคนที่ว่านั่นแหละ โชคร้ายเช่นกันที่เขามองไม่เห็นความรู้สึกที่เรามีให้เพราะ ความเป็นตัวเรานั่นเองที่เขาไม่สนใจ   โดย: พี่อ้อน IP: 203.170.146.50 12 พฤษภาคม 2548 7:33:33 น.