ไม่กลับมาอยู่เมกาแล้วหรือคะ

หนุ่มน้อยสุดหล่อ ฮาวาย ย้ายกลับไปเมืองไทยแล้วหรือจ๊ะ..
ไม่เห็นตั้งนาน โตขึ้นเยอะเลยนะคะ..
โอ้ๆๆๆ ไม่ร้องน๊า แม่มุ๋ยคนสวย อิอิ..

สงสารมุ่ยที่สุดเลย T________T

จะว่าไปลีลาการเขียนของคุณพ่อก็สนุกไม่แพ้มุ่ยเลยเน้อ อ่านแล้วลืมซึ้งไปชั่วครู่ 5555

ท่าทางเจ้ารักบี้แสบน่าดูน่ะ และก็หล่อเวอร์ๆ จริงๆ อิ อิ

เห็นรูปแรกๆ ก็คิดว่าน่าจะอยู่ได้ไม่มีปัญหาเพราะเข้ากับเด็กคนอื่นได้ดีเลย
ไม่กลัวสถานที่แปลกๆ ด้วย
ลูกชั้นสิ ไปที่ๆ ไม่คุ้นก็เกาะพ่อแม่แจแหละ แถมแบ่งของเล่นน่ะเหรออย่าได้หวัง 5555

ป่านนี้มุ่ยนั่งร้องให้อยู่แหงเลย ท่าทางอยากขอไปรับลูกเร็วๆ
สู้ๆ เด้อ!!!! เดี๋ยวก็ปรับตัวได้ทั้งแม่และลูกน่ะ
บี้ดูมีภูมิต้านทานดีกว่าเรย์เยอะมาก คงร้องให้ไม่นานหรอก
ยังไงมา up ไวๆ น่า คนทางนี้ก็อยากรู้ว่าหลานเป็นไงใจจะขาด

T____________T

ไว้ซีไป รร. บ้าง มี๊จะร้องไห้แบบม่าม้าโอเชไหมน๊า

เร็วเนอะ ไปโรงเรียนแล้วอ้ะ
อยากให้โมโนไปมั่ง เทอม 1 นี่เลย แต่ที่บ้านไม่ยอมบอกเด็กไป
เลยไปเทอม 2 ของปีนี้แทน
เราว่าเราต้องร้องไห้มากกว่าลูกแน่เลยอะ แง๊วๆๆๆๆ

ปอลอ เค้าปัดกวาดบล๊อกใหม่แล้วนะ อิอิอิ

เจ้แอบเข้าเนตมาลอง ศึกษาวิธีทำ blog ซะหน่อย
ปรากฏว่าเจอ เรื่องของพี่สาวเข้าก็อ่านซะเลย
ดีนะ ที่ office ไม่มีใคร
อาอี๊ของบี้ก็แอบน้ำตาไหลเหมือนกัน
น่าสงสาร แต่ก็ดีกว่าจ้างพี่เลี้ยงเนอะ

สู้ ๆ

" การศึกษาเป็นของขวัญที่ดีที่สุดที่ป๊ากับม้าจะมอบให้หนูได้ "

อ่านประโยคนี้แล้วซึ้ง นึกถึงป๊ากับอี๊ใหญ่ ^__^

ปะป๊า เขียนบล็อคเก่งจังเลยนะคะ ซึ้งค่ะ แอบน้ำตาซึมเลยค่ะ สู้ๆค่ะ

คุณแม่มีอาการเดียวกันเลยค่ะตอนนี้ลูกสาวชื่อ ริสา ไปโรงเรียนได้อาทิดนึงแล้ว พอถึงหน้าโรงเรียนเค้าจะรีบเอามือปิดตาแล้วบอกมาม๊า No no!!(อยู่อิตาลี่ค่ะ )ลูกร้องตั้งแต่วันแรกจนตอนนี้ยังร้องอยู่แต่คนที่ร้องมากกว่าคือมาม๊าค่ะ พอส่งลูกถึงโรงเรียนคุณครูก็รีบอุ้มริสาเข้าห้องแล้วไล่มาม๊ากลับทันที (ใจร้ายมาก) คือเค้าไม่อยากให้เด็กเห็นกลัวว่าจะร้องกว่าเดิม พอส่งลูกทุกๆเช้า มาม๊าก็เดินน้ำตาซึมออกมาทุกเช้า สามชั่วโมงที่ลูกอยู่โรงเรียนมันนานเหลือเกินสำหรับมาม๊าในแต่ละวัน!อาทิดนึงผ่านไปแล้วลูกยังไม่ชอบโรงเรียน ไม่รู้ว่าเรา แม่ลูกจะต้องอยู่กับอาการแบบนี้อีกกี่วันถึงจะชิน..รู้สึกเหมือนใจจะขาด..แต่ก็อย่างคุณพ่อว่าค่ะ สมบัติที่มีค่าที่สุดที่ให้ลูกได้คือ การศึกษา :)