สวัสดีลูกรัก หม๊าชั่งใจอยู่นานว่าจะเขียน Blog ต่อไป หรือว่า ปล่อยให้มันร้างไปเลย เพราะตั้งแต่กลับมาเมืองไทย เราก็ยุ่งกันมากเลยลูก โดยเฉพาะป๊า แทบไม่มีเวลากิน เวลานอนเลย เดินทางไปนู่นไปนี่ ส่วนหม๊าก็รบกับหนูทั้งวัน เนื่องจากผิดแผนเรื่องคนช่วยเลี้ยงหนู ทำให้หม๊าต้องลุยคนเดียว คิดๆไป เหนื่อยกว่าตอนอยู่ฮาวายอีกนะเนี้ย (ป๊าชอบพูดว่า ไม่น่าเชื่อว่าคนเรามันจะเหนื่อยได้อีก...เหนื่อยได้อีกจริงๆ)

แถมสุขภาพก็แย่อีก คือตั้งแต่วันแรกที่กลับมาก็ป่วยแล้ว แล้วก็ป่วยๆหายๆกันทั้งแม่และลูก ปัจจุบันที่นั่งเขียนอยู่นี้ หม๊าก็คัดจมูก นำ้มูกไหล เป็นอะไรที่น่ารำคาญมั่กๆๆ ส่วนหนูก็เพิ่งไปหาหมอมา ได้ยามากิน 3 ขวด ซึ่งก็โชคดี ที่หนูเป็นเด็กที่กินยาง่ายมากๆ ถึงเวลากิน ก็มานั่งตักหม่าหม๊าแบบรู้งาน แล้วก็พูด หยาๆๆ ไม่ต้องมาบังคับให้เหนื่อยใจ

พูดถึงเรื่องป่วยนี่ อยากจะบอกว่า ตอนเราอยู่ฮาวายกัน นี่ไม่มีเลยนะ เต็มที่ก็ไอนิดๆหน่อยๆ หรือหนูตัวร้อน ซัก 2-3 วัน ก็แค่นั้น แต่นี่จัดเต็มเลยทั้งแม่และลูก ทั้งไอคอแทบแตก ไม่ได้หลับได้นอน หรือไม่ก็น้ำมูกไหลย้อย คัดจมูกนอนไม่ได้ ส่วนหนูก็มีอาการคอแดง หูแดงไรเงี้ย ซึ่งเป็นโรคที่หม๊าไม่เคยได้ยินมาก่อน อ้อ เป็นส่าไข้ด้วย ตัวลายเป็นตุ๊กแกน้อยเลย เป็นอยู่ 4 วัน ก็กลับมาใสกิ๊กเหมือนเดิม





จบเรื่องป่วย ก็มาถึงเรื่องชีวิตของเรากันบ้าง ตอนนี้หนูก็รู้เรื่องมากขึ้น ซนมากขึ้น เริ่มเรียกร้องมากขึ้น พูดเป็นคำๆได้แล้ว เป็นขวัญใจของทุกคน...ส่วนป๊าเองก็วุ่นวายอยู่กับอูคูเลเล่ที่เค้ารักเหมือนเดิม จนสามารถสร้างรายได้ มาเลี้ยงครอบครัว ซึ่งก็เป็นเรื่องที่น่ายินดีนะ ที่ป๊าเค้าได้เจอในสิ่งที่เค้าทำแล้วมันมีความสุข (แถมได้ตังค์อีกต่างหาก) เพราะเมื่อก่อน เคยมีคำพูดหนึ่งที่หม๊าฟังแล้วก็สะดุดใจ แต่ก็หาคำตอบไม่ได้ มันเป็นคำพูดหนึ่งใน Secrets of success in 8 words นั่นคือ คำว่า Passion - " Do it for love, money comes anyway"



ฟังดูง่ายมากลูก แต่คำถามก็คือ แล้วอะไรหล่ะ ที่เรารักที่จะทำ พอทำแล้ว เงินมันจะมาจริงมั้ย นั่งคิดกับป๊าไปตั้งหลายตลบ ก็ไม่ลงตัวซักทีว่าเราจะทำอะไรกันดี พับไปก็ตั้งหลายโครงการ จนไปๆมาๆไม่รู้ว่ามาลงเอยที่เจ้าอูคูเลเล่ กีตาร์ฮาวายตัวจิ๋ว นี้ได้อย่างไร มันก็แปลกดี ซึ่งพอทำแล้ว มันก็ดีมากๆๆ ส่วนหม๊าก็ไม่ขออะไรมากหรอก หลังจากที่ได้ทำมัน ก็แค่ขอให้ธุรกิจนี้มันอยู่คู่กับครอบครัวเรานานๆ จนสืบทอดให้ลูกให้หลาน ได้ดำเนินการต่อไป ให้เหมือนกับธุรกิจนี้ที่คนฮาวายเค้าทำ จนไม่รู้กี่รุ่นต่อกี่รุ่นแล้วที่ทำกันมา อยากให้เป็นตำนานที่สามารถเล่าขานกันได้ยาวนาน เอ๊ะ! ชักจะขอมากไปอีกแล้ว เข้าข่ายเพ้อเจ้อนะเนี้ย อย่างที่ป๊าชอบว่าหม๊าจริงๆ อิ อิ



ว่าแล้วก็ฝากคลิปของ Papa เจ้าของ โรงงาน อูคูเลเล่ ยี่ห้อ KoAloha ที่ ฮาวาย ซะหน่อย แกเป็นคนน่ารักมากๆดีกับเรามากๆ จนพูดไม่ถูกเอาเป็นว่า ตอนหนูเกิด เค้าก็ให้ของขวัญมาเป็นอูคูเลเล่หนึ่งตัว ยี่ห้อ Koalana (ที่หนูเอามาฟาดข้างฝา เอ๊ย! ซ้อมเล่นอยู่ทุกวันนี้..) ทั้งๆที่ตอนนั้น ป๊าแค่แวะเข้าไปเยี่ยมชม โรงงานเค้าเฉยๆ

แล้วหลังจากนั้นอีกเกือบ 1 ปี ป๊าก็ไปขอเป็น Dealer เค้า ซึ่งจะว่าไป ป๊าก็ใจกล้าหน้าด้านมากนะลูก ที่ไปขอเค้า เพราะตอนนั้น เราไม่มีอะไรเลย ที่จะทำให้เค้าเชื่อใจ และให้เราเป็น Dealer หน้าร้านก็ยังไม่มี เงินทุนก็ยังไม่มี แต่ก็ไม่รู้เค้าประทับใจอะไรในครอบครัวเรา เค้าบอกแค่ว่า เค้ามั่นใจว่าเราทำได้ เค้าก็ให้เราเป็นเลย โอ้โห้!... นอกจากนั้น ยังเล่นเพลงให้เราฟังอีก (ตามคลิป) พอเล่นเสร็จ ก็เรียกป๊าเข้าไปใกล้ๆ แล้วก็เล่นให้ฟังช้าๆ พร้อมบอกว่า เพลงนี้นะ ให้ป๊าเล่นให้หนูฟังทุกคืนนะ ว่าแล้วก็ยื่น อูคูเลเล่ตัวนั้น..ตัวนั้นเลย ให้ป๊า บอกว่าให้!!เอาไปเลย!!! ป๊าถึงกับ อึ้ง ทึ้ง บรรยากาศให้ห้องเริ่มเงียบ แล้ว Papa ก็ยิ้มหวานให้ ป๊าถึงกับกลั้นนำ้ตาแห่งความซาบซึ้งไว้ไม่อยู่ (น่าเสียดาย ที่ไม่ได้ถ่ายคลิปไว้) แต่ที่น่าเสียดายกว่า ก็คือ อู๊คตัวนี้ ไม่อยู่กับป๊าแล้ว เพราะว่าตัวนี้ป๊าเค้าเอาไปประมูล เพื่อนำเงินไปช่วยเหลือ ญี่ปุ่น ที่เค้าเกิดเหตุการณ์ tsunami ถล่มบ้านเมืองไปครั้งใหญ่ ซึ่งทาง Papa ก็ happy แล้วก็ทำ จดหมายขอบคุณไปยังคนที่ได้ด้วย...



ส่วนเรื่องยุ่งต่อมาก็คือ เรื่องหาที่อยู่ เพราะตั้งแต่กลับเมืองไทยมา เราก็มาอยู่ที่บ้านอาม่าใหญ่ก่อน เป็นการชั่วคราว ซึ่งจริงๆเราก็มีความสุขกันดี แต่ว่ามันไกลจากที่ทำงานอ่ะลูก บ้านอาม่าอยู่ที่ พระรามสอง ร้านเราอยู่ที่ ห้างฟอร์จูน โรงเรียนสอนอู๊ค อยู่ที่ Patio ถนนพัฒนาการ แค่เวลาเดินทางก็ท้อมากแล้ว...เราจึงต้องหาที่อยู่ใหม่ให้มันสะดวกหน่อย ก็สรุปได้คอนโด ตรงแถวพัฒนาการ คงย้ายไปอยู่เร็วๆนี้

และเรื่องต่อมาสำคัญสุดก็คือ เรื่องหนูลูกรัก ว่าจะทำอย่างไรดี หลังจากได้ที่อยุู่แล้ว เพราะหม๊าต้องทำงานช่วยป๊าแล้วอ่ะลูก ความจริงตามแผนแรกก็คือ ป๊าให้หม๊าหอบหิ้วหนู ไปที่ร้านด้วย เพราะคิดว่า เลี้ยงลูกไปด้วย ขายของไปด้วย ก็น่าจะโอเค แต่พอพาไปจริงๆ ที่ร้านยุ่งมาก แล้วหนูก็ซนมากๆๆด้วย ไม่กลัวอะไรเลย พอหม๊าเผลอปุ๊ป ก็วิ่งไปไกลๆ มองมาอีกที เห็นแค่หลังไวๆ เป็นตัวเล็กๆ วิ่งดุ๊กๆๆๆหนีไป ไปตรงบันไดเลื่อนบ้าง หนีเข้าห้องนำ้บ้าง วิ่งไปเล่นที่ร้านขายข้าวบ้าง บางทีก็งอแงให้หม๊าอุ้ม บางทีก็ร้อง จะเล่นอู๊ค ตัวนั้นตัวนี้ในร้าน

ซึ่งมันทำให้หม๊าเหนื่อยมาก เพราะนอกจากจะยุ่งขายของแล้ว ยังต้องคอยวิ่งไล่จับหนูด้วย โอ้มายก๊อด!! หม๊าจะเป็นลม แล้วยิ่งมีลูกค้ามาเตือนหม๊า เรื่องเด็กหายด้วยแล้ว ทำให้หม๊าตัดใจเลย ไม่พาหนูไปที่ร้านอีก แต่ก็สงสารอี๊กุ๊กกุ๋ยอ่ะลูก ขายอยู่แค่คนเดียว ข้าวปลาก็ไม่มีเวลากิน มันทำให้หม๊าต้องรีบหาทางออกว่า จะเอาอย่างไรดี แต่ตอนนี้ก็ยังตกลงกับป๊าไม่ได้ว่า จะเอาไงดี!!....เพราะใจหนึ่งก็อยากเลี้ยงหนูเองจนถึง 2 ขวบ แล้วค่อยให้เข้าเตรียมอนุบาล หรือว่า มองหาเนอสเซอรี่ดีๆ แล้วเอาหนูไปเข้าเลยตอนนี้ แต่ป๊าทำใจไม่ได้ ที่จะให้หนูไปเข้าเนอส เค้าอยากให้หม๊าหาพี่เลี้ยงมาเลี้ยงหนูที่บ้าน แล้วให้หม๊าทำงานจากที่บ้านเอา แล้วถ้าจะไปที่ร้าน ก็เอาพี่เลี้ยงไปด้วยให้เค้าไปวิ่งไล่จับหนูที่ร้านไรเงี้ย...

ฟังดูดีนะ แต่หม๊าคิดว่ามันคงไม่ work หรอก เพราะหม๊าเลี้ยงหนูมา หม๊ารู้ดีว่าหนูเป็นอย่างไร คอนโดก็ไม่ได้กว้างอะไร หนูก็เห็นอยู่แล้วว่า หม๊าอยู่ที่ไหน ซึ่งแน่นอน ลูกแม่ติดแม่อย่างกับอะไรดี จะยอมอยู่กับคนอื่นเหรอ คงร้องชักน่าดู และ แน่นอน หม๊าเองก็คงทนไม่ได้ ต้องเข้ามาอุ้มหนูอยู่ดี.. หม๊าเลยคิดว่า จะใจแข็ง เอาหนูไปเข้าเนอสเลย ซึ่งหม๊ารู้ว่า หนูก็คงร้องไห้หาหม่าหม๊าเหมือนกัน แต่อย่างน้อยหม๊าก็ไม่เห็นอ่ะลูก และมันคงทำให้หม๊าได้งานมากกว่า ให้หนูมาร้องอยู่ใกล้ๆ (หรือเปล่า)...เฮ้อ! แต่จะว่าไปก็แอบเศร้าเหมือนกันนะ..ที่ต้องส่งหนูไปเนอส ถ้าหนูพูดได้ หนูก็คงไม่อยากไปเหมือนกันใช่มั้ยลูก แต่มานั่งคิดดูอีกที เรายังโชคดีกว่าคนอื่นตั้งเยอะนะ ที่อย่างน้อยเราก็ยังได้อยู่ด้วยกัน เพราะหม๊าเห็นบางคนเค้าต้องเอาลูกไปให้ ตายายเลี้ยงที่อื่น ไม่ได้อยู่ด้วยกัน....อันนั้นน่าเศร้ากว่านะลูก เราห่างกันไม่กี่ชั่วโมงเอง ตอนกลางคืนหนูก็ได้นอนกอดหม๊าเหมือนเดิม สรุปเอาตามนี้นะลูก..ลองดูก่อน ถ้ามันไม่ work จริิงๆ หม๊าก็ไม่ฝินใจลูกหรอก แต่ก็ลองดูก่อนนะ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าเราไปดูเนอสกัน...

จากหม่าหม๊าของบี้ ที่ตอนนี้เหนื่อยจริงๆ ..