Group Blog
|
เขตปกครองตัวเอง ตอนตะลุยภูกระดึง ย้อนกลับไปเมื่อปีที่แล้ว ราวๆ พย. เห็นจะได้ บอกได้เลยว่าหาเรื่องมากกกก ที่เลือกไปภูกระดึง เราทั้งเจ็ดคนไปเที่ยวกันแบบยกแก๊งค์ พวกเขตปกครองตัวเอง มานั่งดูรูปเก่าๆ แล้วย้อนคิดถึงขึ้นมา วันนั้นเริ่มออกเดินทางราวๆ ห้าทุ่มกว่าๆ สถานีขนส่งหมอชิต พวกเราทั้งหมดเดินทางโดยรถทัวร์ หลับตลอดทาง รถจอดพักก็ลงเข้าห้องน้ำ แล้วขึ้นมาหลับต่อ จนถึงที่หมาย ผานกเค้า พักล้างหน้าแปรงฟัน แล้วต่อรถสองแถวอีกซักพักจึงถึง ภูกระดึง  มาถึงก็จัดแจงหาจองเต็นท์ที่พักก่อนจะเดินทางขึ้นภู  ต่อด้วยกราบไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ก่อนเดินทางยังสถานที่ของเขา แอบกลัวหลงป่า แหะๆ   เริ่มต้นเดินทางสู่ความหฤโหด ไม่เคยคิดมาก่อน ว่าจะโหดมากมายขนาดนี้  ระหว่างทางเดินขึ้นช่วงแรกๆ งดงาม เพอร์เฟคมาก ดูไม่น่าจะเหนื่อยเท่าไร  เดินต่อไปเรื่อยๆ เส้นทางเริ่มเปลี่ยนเป็นต้องปีนและใช้พลังงานมากขึ้น  เดินได้หน่อยก็พักเหนื่อย และก็พักเป็นระยะถี่ๆ 555 รู้สึกตัวเองทันทีว่าเริ่มแก่ขึ้นทุกวัน  ระหว่างทางเดินจะเจอซำต่างๆ บ่งบอกให้รู้ว่าใกล้ถึงจุดที่พักแล้ว แต่.. มันมีเยอะซำมากอะ และระยะทางอีกยาวไกล T T  ถึงจุดพักก็หาอะไรกินซะหน่อย ตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรลงกระเพาะ ข้าพเจ้าเกือบเป็นลม เดินหน้ามืดหลายตลบ  ขอเวลานอกพักถ่ายรูป แป๊บ!  คู่รักหวานแหว๋วดูยังรักกันดีระหว่างทางขึ้นภู แต่ขากลับไม่รู้จะเป็นอย่างไร 555  นี่ก็อีกคู่ แต่ไม่รู้กำลังหาอะไรกันอยู่  เริ่มเดินทางต่อ หนทางยังอีกยาวไกล  ทางเริ่มโหดมากขึ้น ข้าพเจ้าเริ่มเดินไม่ไหว ปล่อยตัวเองรั้งท้ายหลายรอบเพราะเหนื่อยแทบขาดใจ  พักมันทุกซำ 555  แล้วก็เหมือนโดนหลอก เส้นทางหายไป ต้องปีนก้อนหินพวกนี้ ผู้คนทั้งหลายที่ร่วมเดินทางต่างก็มีน้ำจิตน้ำใจต่อกันอย่างดี บ้างก็ช่วยเหลือ บ้างก็แบ่งปันผลไม้ที่หอบหิ้วกันมาให้ทาน (ที่ยอมแบ่งไม่ใช่อะไร เพราะขี้เกียจแบก คือเหตุผลของคนที่แจกจ่าย)  เหนื่อยนะ แต่ยังสู้ไหว กลัวโดนทิ้งให้นอนเฝ้าป่า  เดินต่อไป ใกล้ถึงจุดหมายแล้ว  ทึ่งลูกหาบเหล่านี้มากมาย ขนาดเดินขึ้นมาตัวเปล่าๆ ก็จะแย่ พวกเขาทั้งหลายแบกทั้งกระเป๋า แบกทั้งสัมภาระต่างๆ มากมาย โอ้ว แม่เจ้า!!  เดี๋ยวนี้เขาพัฒนาแล้ว พกโทรศัพท์มือถือขึ้นภูกันด้วย  พักอีกแล้ว  หาที่พักพิง เหนื่อยมาก อยากจะสลบ  ระยะสุดท้าย ต้องไต่บันได  เป็นลิงกันซักวัน  เย้ๆ ถึงซะที!!  แต่ยังไม่ถึงที่หมาย ต้องเดินทางราบอีก กี่โลจำไม่ได้แล้ว ตอนนั้นแทบอยากจะคลานไป  แต่ละคนเริ่มหมดแรง  เห็นต้นเมเปิล.. และในที่สุดก็มาถึงจุดพักกางเต็นท์จนได้ โย่วๆ!!  ที่พักน่ากระโดดลงไปนอนมาก เหนื่อยมาก ขาแข้งไร้เรี่ยวแรงเต็มที  สถานที่ท่องเที่ยวบนภูกระดึงก็มีอีกเยอะแยะมากมาย แต่ต้องเดินทางกันอีกหลายกี่โล เลยขอบาย  ข้ออ้างที่ดีคือกลัวช้างเหยียบ 5555 จึงเดินกลับมานอนพักผ่อนเอาแรง ไอ้เด็กในกลุ่มเขตการปกครองทั้งหลาย เดินหาของกินกันให้วุ่น แต่ข้าพเจ้ากับน้องชาย หลับสนิทยันเช้า ตื่นขึ้นมา (โค-ตะ-ระ) ปวดขาอย่างแรง  บรรยากาศช่วงเช้าดีมาก ให้ความรู้สึกเย็นสบาย ผู้คนต่างๆ ทยอยไปรอดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ผ่าอะไรซักอย่าง ลืมอีกแล้ว แหะๆ  นางแบบมือสมัครเล่น  เพลิดเพลินกันจนถึงช่วงสายๆ ก็เตรียมเก็บของแล้วเดินลงจากภู เพื่อไปเชียงคานกันต่อ เสียดายเวลาเที่ยวมีนิดเดียว เลยไม่ได้เก็บบรรยากาศบนภูกระดึงมากกว่านี้ แต่ให้ไปอีกคงคิดแล้วคิดอีก  ระหว่างเดินกลับ ขาลงเขา กลายเป็นนกเพนกวินไปซะแล้ว เจ็บปวดที่ขามากๆ อยากจะร้องไห้ ดีนะน้องชายมันยังรู้จักเป็นห่วงพี่สาว เดินตามหลังต้อยๆ 555  วิวทิวทัศน์สวยงาม  เหมือนจะเท่  อ้าวคู่รักหวานแหว๋ว ไหง๋เหลือคนเดียว 555   วิวสวยงามมาก แต่.. โหดร้ายต่อจิตใจและร่างกายแสนสาหัส  ช่างภาพมืออาชีพ เริ่มหมดแรงเดิน 555  ครั้งหนึ่งในชีวิต พิชิตภูกระดึง ..
พี่คิว เต้ยว่าขากลับรูปสวยกว่า ตอนตะกายขึ้นไปนเอะ
โดย: อบเชย_จอมแสบ
 วันที่: 3 พฤศจิกายน 2555 เวลา:20:55:37 น. |
มาโซคิส
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [?] เ ร า ต่ า ง กั น แ ส น ไ ก ล Blood A_Blood Type Series เรียบง่าย อยู่บนเหตุและผล สันติ ยุติธรรม ถ้าในฝันนั้น.. ฉันได้มีเธอ.. ขอนอนหลับไม่ตื่นได้ไหม.. 
Link |
||||||||||||||
เ ข ต ป ก ค ร อ ง ต น เ อ ง . . ภั ค จิ ร า
