แต่วันนี้ตื่นมาเช้ามาก คงเพราะไก่ดาลัทขันซะดังเพื่อให้้อิฉันตื่นมาเจอวิวนี้ หมอกคลุมเขาสวย แต่เมื่อยืนนอกระเบียงซักพักก็รู้สึกหนาวทีเดียวเชียว อุณหภูมิตอนเช้าประมาณ 16 องศานะฮะ
ชมวิวพอหนาว ก็กลับมานอนต่อได้
ตื่นมาอีกรอบ อาบน้ำอุ่น ๆ ชมวิวไปด้วย ก็ออกมานั่งระเบียง ดริปกาแฟเวียดนามไป
ค่อย ๆ รอมันหยดทีละหยด
ทีละหยด ..
ทีละหยด..
จนมันเย็น ได้กาแฟดริปมาครึ่งแก้ว เลยเอาไปเติมน้ำร้อนให้เต็มแล้วเอามาชงกับนมข้นหวาน อันนี้น่าจะเป็นวิธีกินที่ถูกต้องแล้วล่ะมั๋ง ไม่งั้นนั่งรอมันหยดจนเต็มแก้วก็ได้กินกาแฟเย็น ๆ น่ะเซ่ 
หรืออิีกวิธีนึงคือเริ่มหยดตั้งแต่ตอนกลางคืน พอเช้าก็จะได้กินกาแฟแบบเต็ม ๆ แก้ว 
ดีนะที่วิวสวย อากาศดี นั่งดริปไป ตรูไม่รีบ
พวก Digital Nomad
นัดเวลาลงมากินข้าวเช้ากัน 8 โมง ลงมาเจอคุณทิมเจ้าของบ้านชาวออสเตรเลียและภรรยาชาวเวียดนามกำลังทำอาหารเช้าให้เราอย่างแข็งขัน จริง ๆ ทีแรกเราขอให้เค้าเสริฟที่ห้อง แต่ฝนทำท่าจะตก และระเบียงก็หน๊าวหนาว เลยเปลี่ยนใจลงมากินให้ห้องล็อบบี้อุ่น ๆ ดีกว่า
ที่ลงมานั่ง lobby เพราะอยากจะลง เอ๊ย..ขึ้นมาเล่นกับน้องหมาด้วย
ห้องโถงและ reception ที่นี่จะอยู่ข้างบน เนื่องจากบ้านสร้างบนเขาที่เป็น slope ห้องอื่น ๆ ที่ชั้นอื่น ๆ จึงอยู่ด้านล่าง
และที่นี่มีหมาอยู่ 2 ตัว เฟรนด์ลี่ดีมาก เดินมาคุยกะอิฉันทุกวัน
ห้องโถงมีเตาผิง
น้องหมาชื่อฝรั่ง ๆ จำไม่ได้ชื่อไร แต่ชอบมาฉอเลาะ
จานแรกเป็นผลไม้จานยักษ์ ผลไม้สด หั่นพอดีคำ หวานเจี๊ยบกินเพลินมาก
และมีมูสลี่ราดนมให้คนละถ้วย
เครื่องดื่ม อิฉันสั่งช็อคโกแลตร้อน หวานน้อย คนที่นี่กินหวานเจี๊ยบจริง ๆ ฮ่ะ ต้องสั่งลดหวานลง
อาหารชุดไข่ดาว
Egg Benedict
อิ่มแล้ว อาเฮียนั่งโม้อยู่กับเพื่อนใหม่ชาวออสซี่ที่ห้องอาหาร อิฉันก็เดินแรดสอดส่องทั่วบ้านกะน้องหมา บ้านนี้มุมสวย ๆ เยอะ
ในสวน ดอกไม้ก็อลังมากมาย
ระเบียงหน้าบ้านเค้ามีชิงช้าเบาะนุ่ม ๆ นั่งสบาย วิวก็จะสวยประมาณนี้
และแล้วแท็กซี่ก็มารับเรา ทางคุณทิมเจ้าของบ้านจองแท็กซี่ให้แบบเหมาวัน คนขับพูดอังกฤษได้ดี เราก็บอกไปว่า เรามีเวลา 2 วันช่วยจัดตารางเที่ยวให้ด้วย
ที่แรกที่มาชื่อไรไม่รู้ มาขึ้นกระเช้า ขึ้นเขาไปเรื่อย ๆ เจอวิวเยี่ยงนี้
อากาศเย็นเจี๊ยบตอนต้นเดือน มิย.
พี่แท็กซี่เอาเรามาปล่อยไว้ตรงทางขึ้นกระเช้า ชี้ให้เดินถ่ายรูปตรงโน้นนี้ แล้วขึ้นกระเช้าไปอีกฝั่งนะ พี่แท็กจะไปรอฝั่งโน้น เราก็เดินเล่นถ่ายรูปไปเรื่อย ชิล ๆ ไม่รีบร้อน
ได้ตั๋วกระเช้ามาแล้ว ซื้อมาขาเดียว จะใช้เวลาประมาณ 15 นาที
คนรอเยอะอยู่ และปัญหาคือคนเวียดนามไม่ค่อยต่อแถว พวกแซงคิวเยอะแยะมากมาย ประเทศชาวบ้านเขาอิฉันก็ไม่อยากวีน
กระเช้าจะประมาณนี้ นั่งได้ 4 คน
วิวสวยมากกกก อิฉันว่าเริ่ดกว่านองปิงที่ฮ่องกง
เมื่อลงมาถึงอีกฝั่ง พี่แท็กก็เกร่มารับเรา และพาเดินไปยังวัดที่อยู่ตรงปลายกระเช้า
คนเยอะมากกกกกกกกกกกกกก และดอกไม้ก็เยอะเช่นกัน ส่วนตัววัดอิฉันว่าดูไม่ค่อยมีอะไรโดดเด่นซักเท่าไหร่
คนประมาณครึ่งดาลัทคงมารวมตัวกันอยู่ที่นี่
ถังขยะเพนกวินน่ารัก
ฝรั่งบ้า
ไฮเดรนเยียยอดฮิต
ดอกใหญ่กว่าหน้าอิฉันอีก เอ๊ะ.. หน้าอิฉันใหญ่กว่าเหรอ 
เดินดูวัด ดูดอกไม้ต่อ
พี่แท็กพานั่งรถมาอีกนิดนึง เป็นทะเลสาบ มีเรือเป็ดให้ถีบ
//บ่นๆ // อีกล้องอันนี้มันถ่ายรูปเหมือนโฟโต้ช็อปเลยพับผ่า
ทะเลสาบสวยดี วิวดี ลมเย็น
พอโคลสดูใกล้ ๆ มันไม่ใช่เป็ดแฮะ มันคือหงส์ แต่เป็นหงส์ที่หน้าตาพิลึกเหลือกำลัง ดูปน ๆ ไปกับไก่แจ้ยังไงชอบกล
พูดถึงหงส์แล้ว อิฉันเป็นโรคจิตอยู่อย่าง อิฉันเกลียดหงส์ผ้าขนหนูที่ตามโรงแรมชอบพับวางไว้บนเตียงมาก ถ้าพับเป็นหมาเป็นช้าง อิฉันก็ว่าน่ารักดี แต่ทำไมพอเป็นหงส์แล้ว อิฉันมักจะกระโดดเตะมันให้ตกเตียงซะทุกครั้ง ส่วนถ้าเห็นโรงแรมไหนที่พับหงส์โชว์อยู่หน้าเว็บ อิฉันจะไม่จอง ขนาดนั้นเลยทีเดียวฮ่ะ แลจิต ๆ อยู่หน่อย ๆ เนอะ 
และแล้วเราก็เจอไอติมที่มีน้ำราดสีเขียว ๆ มันคือไอติมกะทิราดอะโวคาโด้
อิฉันว่ามันก็น่ากินดี จึงสั่งมาถ้วยนึง มาแบ่งกันกิน
อร่อยดี อาเฮียชอบมาก เฮียชอบอะโวคาโด้อยู่แล้ว อิฉันได้กินแค่ 2 คำ เห็นเฮียชอบเลยไม่ค่อยอยากแย่ง
แต่มันคือไอติมมรณะอย่างแท้จริง อีกไม่เกิน 15 นาทีเท่านั้น อาเฮียเริ่มมีอาการคลื่นไส้ปวดหัว และรู้ทันทีว่าเพราะไอติมแน่ ๆ
ตอนนี้ยังคงไม่รู้อะไรทั้งนั้น เดินรอบทะเลสาบเล่น ๆ
เฮียยังคงเดินจกไอติมจนหมดถ้วย
นั่งรถต่อไปอีกไม่ไกล ถึงน้ำตกยอดฮิตของนักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยและเวียดนาม น้ำตกดาตันลา
ต้องจ่ายค่าเข้าคนละ 30000 ดอง หรือ 45 บาท
และถ้าจะลงน้ำตก สามารถเลือกได้ว่าจะเดิน หรือนั่งโรลเลอร์โคสเตอร์แบบบังคับเองลงไป ถ้าไปโรลเลอร์โคสเตอร์ เข้าแถวอีกรอบ จ่ายค่าเล่นอีกคนละ 60000 ดอง (90บาท) ไปกลับ
อาเฮียเริ่มอาการแปลก ๆ ถามคำตอบคำ นึกว่าเฮียหงุดหงิดที่ต้องต่อแถวซื้อตั๋วและต่อคิวนาน
คนเวียดนามนี่ชอบแซงคิวจริง ๆ นี่ขนาดยืนต่อแถวกันแล้ว ที่นี่ก็มีคนมาแซงคิวอีก อิฉันก็ชักจะเริ่มเหวี่ยง รอก็นานแล้วยังจะมาแซงตรูอีก อิฉันก็เริ่มเป็นนางมารละ ก็มองหน้าจ้องตาพูดกะเค้าว่าอย่าแซงสิฟะ ชั้นอยู่ในคิวเห็นมั้ย (ด้วยภาษาปะกิตแบบกะเหรี่ยงของอิฉัน) และดันมันออกไป เข้าไปอยู่ตรงจุดที่อิฉันควรอยู่ ซึ่งคนเวียดก็ว่าง่ายพอสมควร ยิ้มและยอมถอยออกไป
รถโรลเลอร์โคสเตอร์จะเป็นแบบนี้ นั่งได้สองคน คนข้างหลังจะเป็นคนบังคับ ซึ่งคันบังคับจะทำได้แค่โยกหน้าให้วิ่ง และโยกหลังให้หยุด ทางมันจะโค้งลงเขาไปน้ำตกด้านล่าง สนุกสนานดีจังฮ่ะ โค้งซ้ายโค้งขวาเลี้ยวได้อย่างแรงเลย ถ้าหนุกสุดคือไม่แตะเบรคเลย 
ลงมาจนถึงน้ำตก ก็สวยดี คนเยอะแยะมากมาย มีทางลงไปอีกชั้นด้วย มีทางเลือกสองทางเช่นกัน ว่าจะเดินลง หรือจะนั่งกระเช้า ซึ่งก็ต้องซื้อตั๋วเช่นกัน แต่อาเฮียเริ่มงอแงอยากกลับละ
อิฉันว่าคนที่มาที่นี่ ส่วนใหญ่ตั้งใจมาเล่นโรลเลอร์โคสเตอร์มากกว่ามาน้ำตกนะนี่
เช่น อิฉันเป็นต้น
จริง ๆ ได้ยินว่าตอนนี้เค้ามีโรลเลอร์โคสเตอร์ที่ใหม่แล้วนะคะ แต่ยังไม่เห็นใครมารีวิวเท่าไหร่
ฝนเริ่มตก และเมื่อเห็นคิวขึ้นโรลเลอร์โคสเตอร์ขากลับเป็นขนาดนี้ ประกอบกับมันเป็นคิวที่ไม่เป็นคิวของคนเวียดนาม เราจึงตัดสินใจเดินกลับ
ทางเดินขึ้น
ซึ่งโชคดีเหลือหลายที่เลือกเดินขึ้น เพราะอาเฮียแวะอ้วกตลอดทางจากไอติมมรณะ
ระหว่างทาง แวะพักกัน 2-3 รอบ จะเห็นรางโรลเลอร์โคสเตอร์ตลอดทาง
ฝนก็ตก อาเฮียก็ป่วย เราตัดสินใจกลับที่พัก พี่แท็กใจดีมาก ลดค่าแท็กซี่ให้ ทั้งที่จริง ๆ เหมามาทั้งวันในราคาล้านดอง (1500บาท) แต่เค้าลดให้เหลือแค่หกแสนดอง เพราะยังพาเที่ยวไม่เต็มวัน ใครบอกว่าคนเวียดนามมีแต่ขี้โกง คนดี ๆ มีเยอะกว่านะ
ก่อนกลับแวะซื้ออาหารเล็กน้อย ได้บันหมี่ ขนมปังฝรั่งเศสและขนมเบเกอรี่นิดหน่อยในราคาแสนถูก ขนมปังฝรั่งเศสที่นี่เป็นอะไรที่ต้องกินนะฮะ ราคาแค่ 15000 ดอง ประมาณ 22 บาท แต่ขนมปังกรอบนอกนุ่มใน ใส่ไส้มาเพียบ อันนี้อิฉันสั่งหมู BBQ ขนมเบเกอรี่เค้าก็หอมนมเนยมาก ชิ้นละ 15 บาทเท่านั้น
เจ้าของบ้านเห็นเฮียไม่สบาย ก็หาเครื่องดื่มมาเสริฟ เผื่อจะรู้สึกดีขึ้น ใจดีมาก ๆ
อิฉันปล่อยให้เฮียนอนไป อิฉันก็ออกมานั่งระเบียงหาไรกินไป
ไส้บึ้ม
รีวิวไปก็หิวไปนะฮะ 
อาเฮียตื่นมาด้วยอาการดีขึ้นใสปิ๊งดังเดิม เฮียก็เริ่มอยากออกเที่ยว ก็เลยตกลงว่าจะไป Crazy house ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านกัน
เดินไป 10 นาทีถึง ตัวบ้านโดดเด่นมาแต่ไกล
คนนี้คือเจ้าของผู้ออกแบบ เค้าตั้งชื่อไว้ว่า The Moon Villa หรือ Crazy house สร้างแบบโค้ง ๆ แปลก ๆ น้ำ ๆ แลเหมือนจะได้แรงบันดาลใจมาจากเกาดี้พอสมควร ศิลปินเกาดี้สร้างบ้านแบบแปลก ๆ ประมาณนี้ไว้เต็มสเปน โดยเฉพาะบาเซโลนา ทุกอย่างจะโค้งเป็นคลื่นไปหมด สวยแปลกตามาก
ต่างกันแค่ว่าบ้านพี่เกาที่สเปน ค่าเข้าแพงหูตูบ แถมมีหลายที่ซะด้วย มันสวยต่าง ๆ กัน เมื่อไปแล้วและเข้ามันเกือบทุกที่ก็เกือบทำคนล่มจมล้มละลายกันได้ง่าย ๆ
ที่นี่ทำเป็นโรงแรมที่พักด้วย แต่ถ้าพักแล้วคงรู้สึกแปลก ๆ อยู่ ที่มีคนมาเดินกันเต็มบ้านทั้งวัน
ทางมีเดินขึ้นเดินลงอย่างสูงและแปลกตาดี
ข้างในมีร้านขายกาแฟและโยเกิร์ตด้วย แวะกินโยเกิร์ตแก้วนึง น่าจะปลอดภัยกว่าตามตลาด อร๊อยอร่อย
ตรงข้าม Crazy house เลย มีร้านอาหารอยู่ร้านนึง น่ารักเชียว เลยแวะเข้าไปหาของกินเล่นเบา ๆ รองท้องก่อนที่จะไปหาอะไรอร่อย ๆ กินมื้อเย็น
อิฉันได้ปอเปี๊ยะ อันนี้อร่อยเชียวแป้งกรอบร่วนไส้ก็อร่อย ราคาตกจานละร้อยเดียวเอง
แต่ของกินเล่นของเฮีย เป็นพอร์คช็อพ 
เดินกลับบ้าน เพื่อไปเรียกแท็กซี่ คุณทิมเจ้าของบ้านแนะนำให้ไปร้าน Biang Bistro ซึ่งเป็นร้านอาหารดี๊ดีสวยงามในราคาที่รับได้ ร้านอยู่อีกฟากของทะเลสาบ ดังนั้น ต้องไปโดยรถแท็กซี่
คุณทิมบอกว่าร้านนี้ เชฟเป็นคนตะวันตก (อังกฤษ (มั้ง) อิฉันจำไม่ได้) เค้าจะซื้อวัตถุดิบมาไม่มาก โดยจะเน้นวัตถุดิบที่เป็น Local เป็นของสด ๆ ดี ๆ เพราะงั้นบางทีอาหารตามเมนูบางทีก็จะหมด เพราะไม่มีแช่แข็งไว้
ตอนไป ดันมีกลุ่มชาวไต้หวันมาจองกลุ่มใหญ่ และสั่งอาหารไปเกือบหมดร้าน เลยเหลือเมนูให้เลือกไม่กี่อย่าง
การตกแต่งร้าน ทุกมุม สวย น่ารัก มีดีเทล
คืนนี้อากาศหนาว เพราะฝนตก ทางร้านเอาผ้าห่มนุ่ม ๆ มาให้คลุมด้วย
สลัดแซลม่อน
หมูกรอบ ดูมันเยอะไปหน่อย แต่อร่อยมาก
ของหวานแบบเฮลท์ตี้
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 12 คน [