Bloggang.com : อชิตะฮับ : เพื่อนผม มันไม่สดแล้ว..แล้วคุณล่ะ

เพื่อนผม มันไม่สดแล้ว..แล้วคุณล่ะ

ยินดีต้อนรับสู่โลกของการถ่ายภาพและศิลปะของเราครับ กับกลุ่มช่างภาพอารมณ์ศิลป์ ที่มีมุมมองทันสมัย ก้าวหน้าและพร้อมด้วยการบริการด้วยอัธยาศรัยที่ดีเป็นกันเอง ด้วยสโลแกน Photograph Planning Made Easy

เมื่อวานแวะไปเที่ยวดื่มกับเพื่อนซี้ที่ไม่ซั้วมา เขาเลี้ยงอาชีพด้วยการเป็นนักดนตรี(กลางคืนแต่กลางวันก็เล่นนะ555)และภรรยาและลูกอีกคน รวมเป็นสามชีวิต คืนหนึ่งก็เล่นสองที่เป็นที่ร้านเฌอแตม พระราม5นนท และร้านไผ่แดงตรงประชานิเวศน์(ร้านหลังนี่แนวเพื่อชีวิตล้วนๆ) เพื่อนผมจะเล่นที่เฌอแตมตอนทุ่มถึง3ทุ่ม ก็เป็นเวลากำลังดีเลยไม่ดึกเกินไป บรรยากาศสบายๆหลังจากเขาลงมาแล้ว(เล่นเสร็จ)เราก็นั่งคุยกันและดื่มไปเรื่อยๆจนถึง5ทุ่ม เพราะเขาต้องไปเล่นต่ออีกร้านนึง ส่วนผมก็ต้องกลับบ้านไปช่วยภรรยาเลี้ยงลูก(ลิง)อีก 2หน่อพระกาฬ เรานั่งคุยกันหลายเรื่องได้สาระบ้างและไร้สาระอีกเพียบ(ส่วนใหญ่จะไร้สาระอย่างรุนแรง555)
ใจความที่พอจะเป็นประโยชน์ให้สมองส่วนบันทึกและวิเคราะห์จดจำก็คือ ผมได้ถามว่าเขายังมีความฝันกันอยู่บ้างไหม เพราะเดี๋ยวนี้การทำเพลงมันง่ายมากๆ>(ย้ำว่าง่ายมากๆนะสำหรับการทำงานศิลปะ***ไม่ได้ดูถูกสติปัญญาของผู้ฟังนะ***ไม่ใช่ในทางด้านแนวพาณิชย์ที่ค่ายใหญ่หรือนักธุรกิจเท่านั้นที่ควบคุมจนอยู่มือแล้ว นอกจากคนเล็กที่มีพรสวรรค์หรือมาพร้อมกับโชคบ้างเล็กน้อย หรือพรสวรรค์ทางด้านการตลาด เป็นนักพาณิชย์ศิลป์จริงๆ555)
เพื่อนมันบอกว่ามันหมดแล้ว ไม่สดแล้วสำหรับคนที่อายุเลข 3 นำหน้า มันหมดไฟจากที่มันเคยทำเทปวิ่งเสนอค่ายเทปสมัยที่ยังเป็นเทปคาสเสทส์ และมันก็เป็นยังงี้ทุกคนจริงๆสำหรับเพื่อนๆของผมทุกคน ทั้งที่ยังไม่มีครอบครัวและมีครัวเป็นของตนเองแล้ว 555 ไม่ว่าจะเป็นช่างศิลป์ ศิลปินแขนงไหน ล้วนหมดไฟพอขึ้นเลข 3 แล้ว เพื่อนผมมันมีหลายคนที่นั่งดื่มกันนี่แหล่ะมีอยู่ตัว มันวาดรูปมาแล้วหลายปีดีดักผลสุดท้ายก็อยู่เป็นช่างศิลป์ในโรงงานน้ำอัดลมเล็กๆที่ทำงานเกินเวลา โบนัส 200(55555)มันเป็นคนที่ทำให้ผมและคนอื่นมันหมดไฟ ความสดหายไปเลย มีคนออกทุนจะให้โชว์งานมันก็บอกเก็บเงินไว้ซื้อนมให้ลูกดีกว่าทั้งที่มันก็ไม่เคยมีลูกเพราะเมียมันก็ยังหาไม่ได้..จนคนมีลูกอย่างผมก็เลยยุติไปด้วย..หันไปดูอีกคนก็มัณฑนาการห่วยแตกที่เดี๋ยวนี้หนีไปขายยาดองอยู่ที่เชียงใหม่บ้านแม่มันแล้วและละทิ้งความป็นศิลปินทุกอย่างมาแต่งตัวแบบพวกยัปปี้ซะงั้น...
พอดูคนอื่นรอบวงแล้วก็เหลือตัวผมหรือเปล่าที่มันยังไม่แน่ใจว่ายังจะสดอยู่หรือเปล่าทางความคิด ครั้งหนึ่งตอนจบภาคเรียน เพื่อนๆทุกคนก็จะออกาพูดความในใจกันว่าใครรักใคร เกลียดใครและจะทำอะไร ..ผมตอบซะเทห์งั้นๆว่า จะค้นหาตัวเองให้เจอว่าตัวเองชอบอะไร(เป็นคำพูดที่มุ่งมั่นและแฝงนัยยะในทีและผมมาคิดได้ว่าที่ผมพูดตอนนั้นเพราะมันไม่รู้จริงๆก็ได้) เพื่อนๆตบมือกันเกรียว และหลายคนในวันนี้ก็ยังชื่นชมคำพูดผมอยู่ บางคนก็ยังหาอยู่
บางคนเลิกหาแล้ว และบางคนพบแล้ว บางคนเป็นนักดนตรีมีชื่อเสียงออกเทปค่ายเทปใหญ่ ดังมีชื่อเสียงเงินทอง บางคนเป็นศิลปินมีชื่อเสียงมีรุ่นน้องยกย่องแต่ใส้แห้ง และบางคนก็ยังเล่นดนตรีเปิดหมวกใช้ชีวิตตามใจอยู่
" และผมก็ยังเป็นข้าราชการสุดคลาสสิคที่เพื่อนมันบอกว่ามึงนี่ไม่หมาะกับข้าราชการเลยวะ เดี๋ยวย้อมหัว เดี๋ยวสกรีนเฮด เดี๋ยวผมยาว ผมยาวกว่านักดนตรีอีกนะมึง" ผมก็ยังสับสนอยู่หรือเปล่าแต่นานแล้วนะที่ผมใส่กางเกงสแลคไปทำงานได้ ผูกเนคไทได้ ทั้งที่เมื่อก่อนเดินไม่เป็นเลยถ้าไม่ใส่ยีนส์ และตัดผมสั้น เคยลองไห้เลยตอนตัดผม
แต่ตอนนี้สิ่งที่ผมยังสัมผัสแล้วมีความสุขอยู่ก็คือการวาดรูปที่ยังไม่ได้มีโอกาสโชว์ใครเลย และการถ่ายภาพที่กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตแล้วที่ทำให้ยิ้มได้นะเวลาเห็นลูกค้ายิ้มแล้วเราก็ยิ้มตอบ ผมคิดว่าผมยังสดใหม่ทางความคิดอยู่นะ โดยที่ระบบราชการยังไม่มากัดกินจินตนาการทางความคิดจนผุกร่อนไปหมดซะทีเดียว และคิดหวังว่าสักวันจะทำให้เพื่อนๆของผมเหล่าคนสิ้นหวังตายซากทางความคิดได้มีโอกาสโชว์ความสดใหม่ทางความคิดให้คนอื่นๆได้เห็น
และเพื่อนๆหล่ะยังมีความสดใหม่ทางความคิดหลงเหลืออยู่หรือเปล่าออกมาโชว์ให้มันหอมเหมือนออกจากตาดีกว่า 55555(สักวันหวังว่าเพื่อนๆจะได้มีโอกาสสัมผัสกับความสดใหม่ทางด้านความคิด ศิลปะ ดนตรี กวีนิพนธ์จากเหล่าZombie เหล่านั้น 555)