|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
จากการที่ได้พบสุนัขตัวหนึ่ง
บ่ายวันหนึ่ง ผมมีโอกาสได้ไปนั่งเล่นที่ห้องสมุดซึ่งนานๆ จะไปสักครั้ง มีสุนัขพันธุ์ทางตัวหนึ่งนอนกลิ้งผึ่งแดดอยู่บนพื้นหญ้าใกล้ๆ แม้ว่าเนื้อตัวของมันจะมอมแมม แต่ผมสังเกตเห็นว่ามีปลอกคอสวมอยู่ ผมเดาเอาเองว่าเป็นคนแถวนั้นซื้อใส่ให้ เพื่อลดภาระแก่เจ้าหน้าที่เทศบาล
คนที่ไปด้วยเห็นผมตั้งท่าจะเรียกมันให้มาเล่นกันใกล้ๆ จึงเอ่ยปากยั้งผมไว้ และเล่าให้ฟังถึงสิ่งหนึ่งที่คุณแม่สอนมา
ถ้าวันใดพบสุนัขเชื่องคน ในที่ที่ไม่ได้แวะเวียนไปสม่ำเสมอ อย่าไปเล่นกับมัน อย่าไปให้อาหาร อย่าไปลูบหัวลูบหาง เพราะหลังจากที่เรากลับไปแล้ว มันจะเฝ้าคิดถึง และจะเฝ้ารอคอย จนกว่าเรากลับไปเล่นด้วยอีกครั้ง
เราไม่รู้ ว่ามันจะรออีกกี่วัน ส่วนมันก็ไม่รู้ ว่าจะต้องรออีกกี่วัน
อีกหนึ่งคนที่ไปด้วยก็ช่วยเสริม ว่าหลังจากย้ายออกจากบ้านมา เจ้ามอมก็ยังนั่งรอที่หัวกระไดอยู่ทุกวัน พอถึงสิบโมงเช้าซึ่งเป็นเวลาที่เขาตื่นนอน มันจะต้องชะเง้อหา แต่ก็ไม่เคยเห็น
..
ขณะที่ฟัง ผมชั่งใจไปพลาง ระหว่าง ได้มีความสุขเล็กน้อย แล้วต้องทุกข์ใจต่อไปอีกนาน กับ ไม่ได้พบความสุขอะไรเลย แล้วก็ไม่ต้องทุกข์ใจอะไรเลย ถ้าเป็นผม จะเลือกอย่างไหน
เมื่อตัดสินใจได้ ผมจึงหันไปเรียกสุนัขตัวนั้นให้มาเล่นด้วยกัน บางทีผมอาจจะซื้อลูกชิ้นให้มันกินด้วย ถ้าเห็นว่ามันกำลังหิว
แต่มันไม่ได้นอนกลิ้งอยู่ที่เดิมแล้ว ไม่ได้อยู่ที่ไหนเลย ในบริเวณที่สายตาผมมองเห็น
..
และจนถึงวันนี้ กลับกลายเป็นผมเสียเอง ที่คิดถึงสุนัขตัวนั้นเหลือเกิน
Create Date : 30 พฤษภาคม 2549 |
|
7 comments |
Last Update : 23 กรกฎาคม 2549 17:17:01 น. |
Counter : 379 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: iammonkey IP: 58.147.36.90 25 กรกฎาคม 2549 22:03:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: หมาจรจัด IP: 58.9.138.34 31 กรกฎาคม 2549 22:09:25 น. |
|
|
|
| |
โดย: ศล (ศล ) 13 สิงหาคม 2549 10:40:35 น. |
|
|
|
| |
โดย: happyteddy IP: 202.142.193.15 21 สิงหาคม 2549 0:38:30 น. |
|
|
|
| |
โดย: : : วิญญาณขบถ : : IP: 58.181.188.187 15 มีนาคม 2550 17:47:54 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ก็ดีใจนึกว่าจะมีการอัพบล็อก แล้วเล่านิทานหลอกเด็กเรื่องใหม่ต่อ ๆ ไป
แต่แวะมากี่ที ก็ยังไม่มีอะไรเลย
ฮืออ ถูกหลอกให้ดีใจจริง ๆ ด้วยย TT
ปล. ขอบคุณที่แวะมาที่บล็อกนะคะ :D :D :D
ปล. กะ กะ กรี๊ดด ในที่สุดก็อัพบล็อก
แต่ว่าไหน ๆ ก็บ่นไปแล้วขออนุญาตเอามาลงเพื่อกระตุ้นให้
---
กลับมาเข้าเรื่อง "จากการที่ได้พบสุนัขตัวหนึ่ง" กันดีกว่า
เจอสุนัข เจอแมวข้างทางบ่อยค่ะ และทุกครั้งก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปเล่นด้วย
หรือว่าซื้อของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างลูกชิ้นปิ้ง หมูย่าง ไปจนถึงอาหารหระป๋องให้ ถ้าเห็นว่าหิว
บางครั้งเห็นแล้วก็เสียใจ แล้วก็เจ็บใจที่ช่วยเค้าไม่ได้มากกว่านี้
จนดูหนังแล้วได้เรียนรู้ประโยคหนึ่งว่า We can't, just some
แล้วที่สำคัญ ถ้าเราทุกคนคิดแบบเดียวกัน แล้วทำเท่าที่จะทำได้
โลกนี้ก็คงสวยงามขึ้น
ช่วยกันคนละเล็กละน้อย คนละมือสองมือ
เหมือนกำแพงเก่า ๆ ที่เปลี่ยนเป็นสีสดใสได้
เพราะเราช่วยกันเอาแปรงปัดป้ายสี
เหมือนต้มหม้อซุปแล้วกลายเป็นหม้อใบใหญ่ได้ เพราะทุกคนต่างเอาอาหารที่ตนมีมาใส่
ถึงจะแค่คนละเล็กละน้อย ก็กลายเป็นซุปจำนวนมหาศาล
เปรียบเทียบได้แปลก ๆ ชอบกล แต่อย่างน้อย
ถ้าวันนี้ คุณหลังเที่ยงคืนเล่นกับคุณหมา แล้ววันต่อมาเป็นคนอื่นไปเล่นด้วย
คุณหมาก็คงไม่เหงา เพราะมีคนเข้าไปเล่นด้วย เข้าไปเอาใจใส่ทุกวัน
ถึงจะไม่ใช่คนเดิมก็ตามที
:D :D :D