ภาพธรรมดา

 ภาพธรรมดา

      ลมทะเลหอบกลิ่นไอแห่งสายน้ำมุ่งฝั่ง  นำพากระแสคลื่นมากระทบก้อนหินเพื่อแตกสะเก็ดออกเป็นละอองน้ำเล็กๆปลิวไปในอากาศ  ก่อนที่จะประทะกับแสงแดดแล้วเกิดเป็นประกายสายรุ้งเล็กๆ  ส่องระยิบระยับไปทั่วบริเวณนั้น  บางทีธรรมชาติอาจสร้างสรรค์สิ่งเหล่านี้ขึ้นมาเพียงเพื่อให้มนุษย์ได้เชยชมยามเหงาๆ  ความสวยงามเหล่านี้อาจเป็นเพียงของขวัญชิ้นหนึ่ง ในจำนวนไม่กี่ชิ้นที่ธรรมชาติสร้างขึ้นเพื่อปลอบโยนมนุษย์บนโลกแห่งความไม่เท่าเทียมกันในทุกๆด้าน..

    ปรีชา บัณฑิตหนุ่มจากรามคำแหง  ด้วยระยะเวลาการศึกษา 6ปีครึ่ง  ยืนสูดกลิ่นไอแห่งท้องทะเลที่ห่างเหินมาแรมปีอยู่ตรงโขนหินริมชายฝั่ง  เขาเพิ่งกลับจากกรุงเทพฯมาวันนี้เป็นวันแรก  หลังจากที่คว้าน้ำเหลวในการเที่ยวหางานในเมืองหลวงตะลอนๆ  นับเป็นเวลาเกือบ 7ปี มาแล้วที่เขาไม่ได้มานั่งที่โขดหินก้อนนี้  ซึ่งสมัยก่อนมันเคยเป็นที่ๆเขามักจะหลบมาอยู่คนเดียวอย่างเงียบๆ  เมื่อยามที่มีปัญหา ภาพฝูงนกนางแอ่นนับร้อยนับพันที่กำลังโบยบินอย่างหฤหรรษ์ ที่ปรากฏอยู่ข้างหน้าซึ่งไม่ใช่ว่าจะหาดูได้ในทุกที่  ชวนให้ปรีชานึกถึงเรื่องราวต่างที่เกิดขึ้น ราวกับว่ามันเพิ่งผ่านพ้นมาเมื่อไม่นานนี้เอง  เขานึกย้อนไปถึงภาพความเงียบเหงาอ้างว้างในมหาลัย  ภาพแม่ค้าข้าวราดแกงเจ้าประจำที่กำลังตักข้าวใส่จานอย่าเร่งรีบ  ภาพรถเมล์คันโตที่มาพร้อมกับเสียงที่น่าหนวกหูของมันพร้อมกับคนที่ไม่รู้จักอยู่เต็มคัน  ภาพของบรรณารักษ์สุดสวยที่ทำหน้าที่เป็นเสมือนวิญญาณที่สิงอยู่ในห้องสมุดชั้น4  คอยดูแลหนังสือและให้บริการแก่ผู้มาสอบถามถึงข้อสงสัยต่างๆ  หรือแม้กระทั่งภาพของตัวเองที่กำลังเที่ยวหางานทำอย่างเป็นบ้าเป็นหลังกับบริษัทต่างๆและการสอบสัมภาษณ์ที่ถามเหมือนกับเขาเป็นคนปัญญาอ่อน  ทว่าทุกภาพที่กำลังแล่นผ่านเข้ามาอยู่หัวของเขาอยู่ในขณะนั้น  ปรีชารู้ดีว่าว่ามันไม่ใช่ภาพที่สำคัญอะไรมากมายนัก  ไม่มีภาพที่แสดงออกถึงสิ่งที่คนเขาเรียกกันว่าประสบการณ์ชีวิต  ไม่มีภาพที่น่าประทับใจอยู่เลยสักภาพ  มันเป็นเพียงภาพธรรมดาที่เกิดขึ้นได้ทุกวัน  และพบเห็นได้ทั่วไป  ซึ่งความจริงแล้วเขาไม่ควรจำมันไว้เลยด้วยซ้ำ

     ปรีชาหยิบบุหรี่มวนสุดท้ายในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาสูบ  พลางทอดสายตามองดูฝูงนกนางแอ่นที่โบยบินอยู่กลางอากาศอย่างเพลิดเพลิน  ปรีชาคิดว่าเขาควรลืมทุกสิ่งทุกอย่างผ่านมา  ควรลืมภาพแห่งความทรงจำ 7ปีในเมืองหลวง  รวมถึงทุกอย่างที่เขาได้มาจากสิ่งที่คนเรียกกันว่ามหาวิทยาลัย  แล้วเริ่มบันทึกภาพความทรงจำใหม่ๆที่บ้านเกิดของเขาเอง  ปรีชาทิ้งบุหรี่ที่ยังสูบได้เพียงครึ่งมวนลงไปในทะเล  จากนี้ไปเขาจะเลิกมันซึ่งเขาก็ได้มันมาจากมหาวิทยาลัยเช่นกัน  ปรีชาได้ตัดสินใจแล้วว่าพรุ่งนี้เขาจะออกเรือประมงไปสู่ทะเลกับพ่อของเขา  เขาหวังว่าทุกคนคงจะเข้าใจ

     เมฆตั้งเค้าเป็นสารเตือนจากฟากฟ้าว่าฝนกำลังจะตกลงมาแล้ว  ลมทะเลเริ่มพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ  ฝูงนกนางแอ่นก็เริ่มทยอยบินกลับรังแล้วเช่นกัน  ปรีชาเดินออกจากที่แห่งนั้นกลับบ้านไปยังบ้านอย่างเงียบๆ…

22/2/52
เก้าอี้ตัวเดิม
ในห้องเรียนที่แสนน่าเบื่อ

Create Date : 20 กรกฎาคม 2552		0 comments
Last Update : 21 กรกฎาคม 2552 2:28:02 น.
Counter : 606 Pageviews.
Share Tweet