Bloggang.com : สหายกุนเชียง : Canivore , ตอนที่ 1

Canivore , ตอนที่ 1 - เสือ

ตอนที่ 1 - เสือ

กลิ่นไอควันปืนคุกรุ่นบนบ้านหลังงามซึ่งตั้งอยู่ไกลห่างจากชุมชนในชนบทแห่งหนึ่ง เสียงสะท้อนของมันยังดังแผ่วอยู่ในห้วงประสาทหู ในช่วงเวลาไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ มันเพิ่งกลายเป็นสมรภูมิรบของเสือสองตัวซึ่งใช้ห้ำหั่นกันอย่างดุเดือด ทว่าผลการต่อสู้นั้นได้ประจักษ์ลงแล้ว...

ชายหนุ่มอายุราว ยี่สิบเจ็ดปีเศษ สูงราวร้อยเจ็ดสิบแปดเซ็นติเมตร รูปร่างสมส่วน ใบหน้าตามันเย็นชาราวกับเครื่องจักรที่ไม่รู้จักหวาดกลัวต่อสิ่งใดๆ มันนั่งลงบนเก้าอี้ซึ่งมีร่องรอยพรุ่นไปด้วยลูกหลงจากกระสุนปืน เบื้องหน้ามันนั้น มีชายและหญิงวัยกลางคน ซึ่งร่างกายถูกย้อมไปด้วยเลือดถูกมัดไว้อยู่ และอีกหนึ่งเด็กชาย อายุราว แปดเก้าขวบ

ชายหนุ่มนั่งจ้องปืนพกอาวุธคู่ชีพของมันด้วยความหลงใหล ก่อนที่ชายผู้ถูกมัดตัวอยู่เบื้องหน้าของมันจะโพล่งขึ้นมาอย่างเคียดแค้น

"มึงเป็นใคร ! ต้องการอะไรกันแน่ ? "

ชายหนุ่มหันมองที่ต้นเสียงด้วยแววตาที่คมเฉียบ และเปล่งประกายราวกับเพชรน้ำเอกของมัน มันยิ้ม.. พลางจ้องมองไปที่เด็กชาย ซึ่งกำลังร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว

"คุณวิฑูรย์.. ผมมีของขวัญชิ้นหนึ่งจะฝากให้ลูกชายคุณ ลองทายดูซิครับ ว่าคืออะไร ? หนึ่ง ลูกปืน สอง มีด สาม เชือก ถ้าคุณทายถูก ผมอาจจะใจดีขึ้นบ้าง ก็ได้น่ะครับ.." มันถามกลับ โดยที่ไม่ได้สนใจที่จะตอบคำถามนั้นแม้แต่น้อย

"มึงอย่าทำลูกกูน่ะ เด็กไม่รู้เรื่อง..."

"ว้า.. ผิดครับ.. ความตายมันเรียบง่ายและสบายเกินไป คำตอบคือ ข้อสี่ ความแค้น ต่างหากล่ะครับ ให้เขาได้ใช้ชีวิตจมอยู่กับกองความแค้นที่ไม่มีวันทำสำเร็จ เหมือนกับที่คุณทำเอาไว้กับคนอื่นๆนั่นแหละ ทรมานกว่าตายเยอะ.."

"บัดซบ...!!! กูไปทำอะไรให้มึง....!!"

"หมดเวลาสนทนากันแล้วน่ะครับ ยินดีต้อนรับสู่อีกโลกหนึ่ง เดินทางโชคดีครับ... "

สิ้นประโยคสุดท้าย เสียงปืนดังขึ้นหลายซ้อน พร้อมกับการจากไปอย่างแสนทรมานของอดีตเสือร้าย ที่เคยออกอาละวาด ปล้น ฆ่า อย่างหนักมือ เมื่อราวยี่สิบปีก่อน เสือวิฑูรย์ และภรรยา เสือเพชรเดินลงบันไดชั้นสอง ของบ้านหลังนั้น อย่างผู้ชนะ เหลือทิ้งไว้เพียงเสียงร่ำไห้อันโหยหวนราวกับดวงใจจะแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ ของเด็กน้อย จากการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักยิ่ง....

(เราไม่ได้มีความแค้นอะไรต่อกันหรอกครับ คุณวิฑูรย์ ผมก็แค่ใช้ชิวิตไปกับการหาความสุขใส่ตัวเท่านั้นเอง คุณเองก็คงเข้าใจดี ใช่ไหมล่ะ..? ถึงได้ไม่ร้องขอชีวิตต่อผมสักคำ)

เสือเพชรพึมพำในใจ ขณะที่มันก้าวเท้าออกไปจากบ้านหลังนั้นอย่างใจเย็น ด้วยอาการเหม่อลอยอย่างมีความสุข จากกลิ่นคาวเลือด และความตาย....

Create Date : 06 ธันวาคม 2554

Last Update : 18 ธันวาคม 2554 15:39:48 น.

0 comments

Counter : 509 Pageviews.